Diagnose Kanker lotgenotenforum

Mijn vader kreeg 8 jaar geleden de diagnose van blaaskanker. 14 operaties en 6 jaar later zijn zijn blaas, prostaat, plasbuis en 1 nier verwijderd. Sinsdien heeft hij een stoma. Nu 2 jaar later is de kanker terug. En hoe. Er zat 4 maanden tussen de 2 MRI controlles en in die tijd heeft hij een 9 cm grote tumor in zijn lever gekregen, 20 tumoren in zijn longen, tumoren aan bloedvaten en een rug en bekken vol tumoren.
Dit hebben we 3 weken geleden te horen gekregen en inmiddels ligt hij in bed, krijgt 145 milligram morfine in de 3 dagen, heeft veel pijn, slaapt veel en eet weinig.
Het is bijzonder en eng om te merken dat hij denkt dat de pijn tijdelijk is en dat hij nu gewoon even een terugval/griepje heeft.
Ik kan hem niet steeds vertellen dat dit alleen maar erger gaat worden en dat hij langzaam aan het doodgaan is.
Ik voel me net een beul.
herkent iemand dat gevoel?
groeten
Susaan

Nee, ik herken dit niet.
Echter je zou toch met hem moeten praten over zijn wensen als het zo ver is.
Onder het mom van het zou toch makkelijk zijn om het al te weten, want dan hoeven we het er straks niet over te hebben als je overlijden in zicht is.
Op dit manier wil hij er misschien wel over praten.
En strikt genomen is zijn overlijden nog niet in zicht. Jullie weten dat het er aan zit te komen, maar helaas kan niemand jullie vertellen hoe veel tijd hij nog heeft.
145 milligram in drie dagen zegt niet veel. Mijn man nam 120 milligram per dag en was nog bij bewustzijn.
En een ander is al helemaal van de wijs bij een dosis van 30 milligram per dag.
Als je vader denkt dat hij een terugval/griepje heeft, dan is dat zijn manier om er mee om te gaan, hoe moeilijk dit ook is voor jullie.
Je hoeft dit niet te bevestigen of te ontkennen.
Je kunt het wel ontkennen, maar daardoor krijg je enkel een vervelende sfeer en waarom zou je die nu creëren.
Hooguit kun je zeggen dat je graag zou willen dat hij gelijk heeft.
Laat het proces gewoon zijn loop nemen en probeer toeschouwer te zijn. Geen voorspeller van wat gaat komen.
Dan hoef je je ook geen beul te voelen. Neem enkel de fase zoals hij is, niets meer of minder.
Het is en blijft een moeilijke fase, omdat wij niet geleerd hebben hoe dat we ermee om moeten gaan.
Sterkte.

Dag Liddy

Dank voor je reactie.
Je hebt gelijk iedereen beleeft het op zijn manier.
Gelukkig weten wij zijn wensen rondom overlijden.

Vanochtend heb ik een gesprek met hem gehad, omdat hij het idee had dat het morfine gebruik tijdelijk is omdat hij zich nu iets minder voelt.
Mijn vader gaat er van uit dat hij nog jaren gaat leven ondanks het groot aantal snel groeiende tumoren.
Hij blijkt alles wat de dokter en huisarts verteld hebben verkeerd te hebben begrepen.

Mijn vader gaat dood en dat is afschuwelijk en wij zijn moe. Moe van het zorgen voor maar ook van het denken over hoe het met hem zal gaan.
Als ik op mijn werk zit, ben ik net een zombie.
groeten
Susaan

Heel begrijpelijk dat je vader alles verkeerd begrepen heeft.
Het is een hele klus om aan te horen dat er geen toekomst meer is.

Probeer op te houden met vooruit denken.
Met kanker is het nooit te voorspellen hoe het gaat lopen.
Gebruik je werk als afleiding. Even je gedachten op iets anders richten.
En dat lukt dan maar ten dele.
Zolang je vader blijft drinken en wat eten is het einde nog niet zo nabij.
Laat je vader zelf aangeven wat hij wil.
Zelf heb ik ook in twijfel gestaan toen mijn man ineens niet meer kon drinken.
Wat moet ik nu de natuur zijn loop laten nemen of ingrijpen en hem aan het infuus laten leggen.
Hij was heel kort daarvoor het bewustzijn verloren. Achteraf ben ik blij dat ik niet heb ingegrepen.
Wie zou ik er een plezier mee hebben gedaan? Niemand.
Kijk niet verder dan van dag tot dag.
Schakel hulp in van de thuiszorg.
Die kunnen ook 's nachts komen en blijven slapen/waken, naar gelang nodig is.
Met de zorg kun je geholpen worden als je dat wilt.
Sterkte.

Hoe is het nu, een paar dagen na het laatste bericht hierover?

Ik heb mijn oma mogen verzorgen toen zij terminaal was - ook zij wilde er lange tijd niet aan dat ze alleen nog maar slechter zou worden. Door er terloopse openlijke opmerkingen over te maken, heb ik het uiteindelijk voor elkaar gekregen dat ze er zelf ook wel over wilde praten. Ik ben blij dat ik het op die manier gedaan heb... toen haar laatste momenten geheel onverwacht kwamen, heb ik haar angsten toch nog een beetje kunnen wegnemen. Volg je hart, volg je intuïtie. En weet dat er veel hulp voor jullie te krijgen is: kijk eens rond of er mantelzorgondersteuning voor je te vinden is (informeer bij je gemeente). Daar zijn vaak vrijwilligers te vinden die (palliatieve) ondersteuning helpen geven. Heel veel sterkte en alle kracht toegewenst.