Mijn arme vader
Re: Mijn arme vader
Hoi Jada,
Wat verschrikkelijk wat je vader en moeder is overkomen.
Ze konden toch weten dat je vader kwam. Er heeft toch iemand opdracht gegeven voor die foto.
Ik zou die persoon beslist op de hoogte stellen.
Het lijkt er inderdaad op dat er iets in je vaders hersenen aan de gang.
Zijn remmingen lijken weg gevallen.
Laat je vader maar genieten van het idee dat hij nog alle tijd van de wereld heeft.
Dat de werkelijkheid anders is, dat is iets wat jij weet.
Ik heb vanmiddag voor jullie allemaal een kaars opgestoken.
Wat verschrikkelijk wat je vader en moeder is overkomen.
Ze konden toch weten dat je vader kwam. Er heeft toch iemand opdracht gegeven voor die foto.
Ik zou die persoon beslist op de hoogte stellen.
Het lijkt er inderdaad op dat er iets in je vaders hersenen aan de gang.
Zijn remmingen lijken weg gevallen.
Laat je vader maar genieten van het idee dat hij nog alle tijd van de wereld heeft.
Dat de werkelijkheid anders is, dat is iets wat jij weet.
Ik heb vanmiddag voor jullie allemaal een kaars opgestoken.
Re: Mijn arme vader
hoi Liddy en Angelique, bedankt voor het meeleven weer!. Ben net nadat ik nog een half uurtje op de bank zat te koken in mijn auto gestapt en ver over de snelheidslimiet naar het Erasmus gescheurd. Ze kwamen toen net naar buiten, bibberend en overstuur. Meneer de dokter had het na 6 uur wachten niet nodig gevonden een foto te maken en heeft een beetje aan het slangetje gefrommeld. Volgens hem was het nu opgelost. De tegenwerpingen van mijn moeder werden weggewoven. Op de vraag waarom ze zo lang hadden moeten wachten kregen ze als antwoord: "ernstig zieke mensen gaan voor".
Heb mijn ouders in de auto geholpen en gezegd dat ze maar vast moesten gaan en dat ik ze zou volgen, maar eerst ben ik even naar binnen gestapt. Heb ze daar (zonder scheldwoorden) verteld dat ik het een asociale bende vind en verteld dat als het mis mocht gaan vannacht of morgen ik tot de hoogste top zou gaan om dit onder de aandacht te brengen. Miepje wat achter het glas een prive-telefoontje zat te voeren schrok zich naar. Ik kon een brief sturen zei ze nog. Ik vertelde dat ik geen brief ging sturen maar dat meneer de dokter wel op een andere manier zou merken wat er ging gebeuren als het fout gaat met mijn vader. Ze sputterde nog dat zij er ook niets aan kon doen. Waarop ik haar vertelde dat ze punt 1 de persoon was die ijskoud mijn huilende vader na 1,5 uur in een rolstoel weigerde een bed te geven en dat ze punt 2 dan de dokter maar moest roepen dan zou ik het tegen hem vertellen.
Het mooiste was dat de mensen in de wachtkamer die mijn vader hadden zien weggaan begonnen te klappen en zeiden dat ik groot gelijk had en dat de SEH een schandalige manier van handelen had. Heb dus genoegdoening gekregen en ben mijn kwaadheid weer kwijt. Nu maar hopen dat het lekken inderdaad over is en ze morgen niet weer uren daar hoeven te zitten + dat we dan de 4e dag zonder eten ingaan. Overigens ben ik wel iemand die het meent: als het hierdoor misgaat met mijn vader dan maak ik er echt werk van.
Maar al die kwaadheid is eigenlijk weer zonde van de energie, snap echt niet waarom hier de gezondheidszorg zo laks is af en toe. Je komt ook hele aardige en goede artsen tegen hoor maar evenvaak ontmoet je ongeintereseerdheid, kilheid en slordigheid. Mijn broer had laatst in belgie zijn enkel gebroken en werd daar op de SEH binnnen het uur compleet geholpen en stond weer buiten. Waarom lukt dat hier niet?.
Nou ga even bijkomen prettig weekend allemaal nogmaals. En liddy bedankt voor de kaars, heel lief van je. Angelique, jou worden waren precies het zetje wat ik nodig had om tegen de wens van mijn moeder in toch naar het ziekenhuis te rijden ha ha.
Heb mijn ouders in de auto geholpen en gezegd dat ze maar vast moesten gaan en dat ik ze zou volgen, maar eerst ben ik even naar binnen gestapt. Heb ze daar (zonder scheldwoorden) verteld dat ik het een asociale bende vind en verteld dat als het mis mocht gaan vannacht of morgen ik tot de hoogste top zou gaan om dit onder de aandacht te brengen. Miepje wat achter het glas een prive-telefoontje zat te voeren schrok zich naar. Ik kon een brief sturen zei ze nog. Ik vertelde dat ik geen brief ging sturen maar dat meneer de dokter wel op een andere manier zou merken wat er ging gebeuren als het fout gaat met mijn vader. Ze sputterde nog dat zij er ook niets aan kon doen. Waarop ik haar vertelde dat ze punt 1 de persoon was die ijskoud mijn huilende vader na 1,5 uur in een rolstoel weigerde een bed te geven en dat ze punt 2 dan de dokter maar moest roepen dan zou ik het tegen hem vertellen.
Het mooiste was dat de mensen in de wachtkamer die mijn vader hadden zien weggaan begonnen te klappen en zeiden dat ik groot gelijk had en dat de SEH een schandalige manier van handelen had. Heb dus genoegdoening gekregen en ben mijn kwaadheid weer kwijt. Nu maar hopen dat het lekken inderdaad over is en ze morgen niet weer uren daar hoeven te zitten + dat we dan de 4e dag zonder eten ingaan. Overigens ben ik wel iemand die het meent: als het hierdoor misgaat met mijn vader dan maak ik er echt werk van.
Maar al die kwaadheid is eigenlijk weer zonde van de energie, snap echt niet waarom hier de gezondheidszorg zo laks is af en toe. Je komt ook hele aardige en goede artsen tegen hoor maar evenvaak ontmoet je ongeintereseerdheid, kilheid en slordigheid. Mijn broer had laatst in belgie zijn enkel gebroken en werd daar op de SEH binnnen het uur compleet geholpen en stond weer buiten. Waarom lukt dat hier niet?.
Nou ga even bijkomen prettig weekend allemaal nogmaals. En liddy bedankt voor de kaars, heel lief van je. Angelique, jou worden waren precies het zetje wat ik nodig had om tegen de wens van mijn moeder in toch naar het ziekenhuis te rijden ha ha.
Re: Mijn arme vader
Ben blij dat je toch gegaan ben en je zegje gedaan hebt.
Het is inderdaad zonder van de enrgie,
en belachelijk dat het moet.
Maar zo zie je maar dat je niet de enige bent die daar zo over denkt,
terug denkend aan de wachtkamer.
En het doet me erg pijn om te horen dat ze dan zeggen ernstige zieken gaan voor,
ik zou echt uit kwaadheid gezegd hebben mijn vader gaat dood hoor is zeker niet ziek genoeg!
En daarna zou ik waarschijnlijk heel hard gaan huilen.
Daarom doe ik me petje voor je af met hoe je gehandeld hebt.
Ik heb daar wel eens gezeten met mijn broer die zijn arm uit de kom had,
(heeft hij regelamtig)
hij kreeg niets voor de pijn en we moesten maar wachten en wachten.
Ook uren!!
ik snap wel dat er erger gevallen zijn,
maar een arm weer in de kom duwen is eigenlijk in een wip gebeurt.
Mijn broer is zo'n kale gozer (ziet er een beetje uit als skinhead),
toen hij op een gegeven moment een beetje uit zijn dak ging van de pijn,
en de toen vanuit zijn kamer begon te schelden, en hard te praten en te dreigen,
werd hij in eens wel gehoord!
Ik vind het raar dat er geen foto gemaakt is, want van de buitenkant kan je de binnenkant toch niet zien.
Nou ik hoop dat het in iedergeval wel gehlopen hebt en je vader weer aan de sonde voeding kan.
want van veel dagen zonder voeding word je ook niet beter van!
Ik ga nu even een kaarsje voor jullie allemaal branden.
Het is inderdaad zonder van de enrgie,
en belachelijk dat het moet.
Maar zo zie je maar dat je niet de enige bent die daar zo over denkt,
terug denkend aan de wachtkamer.
En het doet me erg pijn om te horen dat ze dan zeggen ernstige zieken gaan voor,
ik zou echt uit kwaadheid gezegd hebben mijn vader gaat dood hoor is zeker niet ziek genoeg!
En daarna zou ik waarschijnlijk heel hard gaan huilen.
Daarom doe ik me petje voor je af met hoe je gehandeld hebt.
Ik heb daar wel eens gezeten met mijn broer die zijn arm uit de kom had,
(heeft hij regelamtig)
hij kreeg niets voor de pijn en we moesten maar wachten en wachten.
Ook uren!!
ik snap wel dat er erger gevallen zijn,
maar een arm weer in de kom duwen is eigenlijk in een wip gebeurt.
Mijn broer is zo'n kale gozer (ziet er een beetje uit als skinhead),
toen hij op een gegeven moment een beetje uit zijn dak ging van de pijn,
en de toen vanuit zijn kamer begon te schelden, en hard te praten en te dreigen,
werd hij in eens wel gehoord!
Ik vind het raar dat er geen foto gemaakt is, want van de buitenkant kan je de binnenkant toch niet zien.
Nou ik hoop dat het in iedergeval wel gehlopen hebt en je vader weer aan de sonde voeding kan.
want van veel dagen zonder voeding word je ook niet beter van!
Ik ga nu even een kaarsje voor jullie allemaal branden.
Re: Mijn arme vader
Wat goed van je dat je naar het ziekenhuis bent gegaan!! Kun je achteraf niet zeggen; had ik maar..
En dat applaus erna moet wel super goed gevoeld hebben, haha.
Wij hebben ook geen contact meer met de behandelende arts die mijn moeder eerst had. Daar hadden we echt niets aan, ze vergat regelmatig terug te bellen en een fatsoenlijk gesprek voeren kon ze ook niet.
Nu heeft ze een mannelijke arts en die is veel menselijker, belt ook regelmatig om te vragen hoe het gaat etc.
Het is te hopen dat jullie van het weekend niet meer terughoeven!
Gr Sonjas
En dat applaus erna moet wel super goed gevoeld hebben, haha.
Wij hebben ook geen contact meer met de behandelende arts die mijn moeder eerst had. Daar hadden we echt niets aan, ze vergat regelmatig terug te bellen en een fatsoenlijk gesprek voeren kon ze ook niet.
Nu heeft ze een mannelijke arts en die is veel menselijker, belt ook regelmatig om te vragen hoe het gaat etc.
Het is te hopen dat jullie van het weekend niet meer terughoeven!
Gr Sonjas
Re: Mijn arme vader
Nou ik zal jullie vertellen dat ik vandaag een hele leuke ontspannende dag heb gehad. Voor het eerst sinds lange tijd. Wilde eerst weer niet gaan maar mijn ouders stonden er echt op. Ze hebben me ook niet gebeld dat mijn vader vandaag weer de hele dag op de SEH heeft doorgebracht want natuurlijk liep gisteravond de voeding er weer uit. Nu is er een compleet nieuwe ingegaan na weer heeeel lang wachten. Overigens hebben ze wel hun excuses aangeboden voor alles hoe het gister is gegaan. Ben heel blij en dankbaar dat ik het nu pas net hoor want heb door deze fijn dag weer wat energie voor de komende tijd. Maak me nu ook maar niet meer kwaad want je doet er echt niets aan.
groetjes
Jada
groetjes
Jada
Re: Mijn arme vader
Toch heel plezierig dat ze in het ziekenhuis excuses hebben aangeboden.
Dat doen ze niet makkelijk in een ziekenhuis.
Wat geweldig dat je een dagje bent weggeweest.
Het mooie weer is vast speciaal voor jou georganiseerd.
Ik hoop dat je nog lang na geniet van deze dag
Dat doen ze niet makkelijk in een ziekenhuis.
Wat geweldig dat je een dagje bent weggeweest.
Het mooie weer is vast speciaal voor jou georganiseerd.
Ik hoop dat je nog lang na geniet van deze dag
Re: Mijn arme vader
Dank je liddy, wat kun je het toch lief zeggen.
Re: Mijn arme vader
ik was het helemaal met liddy eens!
hoop dat t nu alles goed gaat met de voeding van je vader.
denk aan je,
liefs van mij
hoop dat t nu alles goed gaat met de voeding van je vader.
denk aan je,
liefs van mij
Re: Mijn arme vader
Dank je Angelique, ja gelukkig is de voeding weer onder controle. Vandaag was mijn moeder jarig en mijn vader was daarom thuis. Kreeg vannochtend al een mailtje met ongeveer als volgt:
"ik heb besloten dat ik me veel te goed voel, heb me nog nooit zo goed gevoelt zelfs. We gaan die onzin en doemdenken van doodgaan nu maar vergeten want ik wil dat niet en dan gebeurt het niet. Ik ga meer naar huis en ik ga nog rijnreisjes maken. Dat je elke dag komt dan is heel leuk en dat mag ook altijd, maar dat hoeft niet meer want we gaan weer terug naar het normale leven".
Boem dit kwam weer binnen, ik ging het bijna geloven. Tot we op bezoek gingen een paar uur later. Hij zat echt te stuiteren in zijn stoel, woest op mijn moeder om helemaal niks. Voor de 2e keer deze week appeltaart aan het bakken (daarvoor 68 jaar niet). Helemaal hyper en druk. Op een gegeven moment staat hij op en loopt naar de keuken. Daar pakt hij ineens het aanrechtblad en gaat een soort staan schudden. Daarna zakt hij in elkaar. Mijn man en ik hem opgetild en op de bank gelegd. En dan die blik van hem, zo vol teleurstelling dat zijn lichaam hem in de steek laat, schaamte ook. Dan zo'n zielig lachje en dan gerustellend naar ons wuiven en gebaren dat dit kwam doordat hij weinig voeding had gehad. Hartverscheurend, moet steeds aan die blik denken.
Ik weet echt niet meer wat ik moet denken, soms ga ik hem bijna geloven maar hij doet echt heel vreemd. Hij wil er echt niet aan geloven. Hij heeft bv druppeltjes van een alternatieve club (NES), dat betaalt zijn zus voor hem die is nogal rijk en die druppeltjes zijn heel erg duur. Ik geloof er niet zo in maar mijn vader gelooft heilig dat dit zijn genezing gaat brengen. Ook wel logisch want verder heeft hij niets geen hoop meer. Het is echt tragisch om te zien hoe hij vecht tegen het onvermijdelijke. Vandaar ook dat ik soms wel eens denk laat het afgelopen zijn of raak maar in de war dan weet je het tenminste allemaal niet meer. Het is bijna niet te verdragen. Heb zo ontzettend met hem te doen
"ik heb besloten dat ik me veel te goed voel, heb me nog nooit zo goed gevoelt zelfs. We gaan die onzin en doemdenken van doodgaan nu maar vergeten want ik wil dat niet en dan gebeurt het niet. Ik ga meer naar huis en ik ga nog rijnreisjes maken. Dat je elke dag komt dan is heel leuk en dat mag ook altijd, maar dat hoeft niet meer want we gaan weer terug naar het normale leven".
Boem dit kwam weer binnen, ik ging het bijna geloven. Tot we op bezoek gingen een paar uur later. Hij zat echt te stuiteren in zijn stoel, woest op mijn moeder om helemaal niks. Voor de 2e keer deze week appeltaart aan het bakken (daarvoor 68 jaar niet). Helemaal hyper en druk. Op een gegeven moment staat hij op en loopt naar de keuken. Daar pakt hij ineens het aanrechtblad en gaat een soort staan schudden. Daarna zakt hij in elkaar. Mijn man en ik hem opgetild en op de bank gelegd. En dan die blik van hem, zo vol teleurstelling dat zijn lichaam hem in de steek laat, schaamte ook. Dan zo'n zielig lachje en dan gerustellend naar ons wuiven en gebaren dat dit kwam doordat hij weinig voeding had gehad. Hartverscheurend, moet steeds aan die blik denken.
Ik weet echt niet meer wat ik moet denken, soms ga ik hem bijna geloven maar hij doet echt heel vreemd. Hij wil er echt niet aan geloven. Hij heeft bv druppeltjes van een alternatieve club (NES), dat betaalt zijn zus voor hem die is nogal rijk en die druppeltjes zijn heel erg duur. Ik geloof er niet zo in maar mijn vader gelooft heilig dat dit zijn genezing gaat brengen. Ook wel logisch want verder heeft hij niets geen hoop meer. Het is echt tragisch om te zien hoe hij vecht tegen het onvermijdelijke. Vandaar ook dat ik soms wel eens denk laat het afgelopen zijn of raak maar in de war dan weet je het tenminste allemaal niet meer. Het is bijna niet te verdragen. Heb zo ontzettend met hem te doen
Re: Mijn arme vader
Jeetje Jada, ik krijg helemaal rillingen over mijn lichaam en ik word helemaal verdrietig van jouw berichtje... Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, maar ik wilde je toch een berichtje sturen...
Een knuffel voor jou, ik wens je veel kracht en sterkte toe.. Naast de andere kaarsjes staat ook een kaarsje voor jullie..
Een knuffel voor jou, ik wens je veel kracht en sterkte toe.. Naast de andere kaarsjes staat ook een kaarsje voor jullie..
Dag lieve mama.. Ik ben zo verschrikkelijk trots op je!!
Re: Mijn arme vader
nog gefelliciteerd met je moeder.
Pffff heftig verhaal weer.
Eerst dat berichtje, en dan een paar uur later maak je dit mee.
Je vadere wil nog zo veel, maar zijn lichaam laat het niet toe.
Dan die telleurstelling en schaamte, zwaar hoor.
Voornamelijk voor hem, kan me de blik in zijn ogen wel voorstellen.
Hoop dat je een beetje kan slapen.
Liefs van mij
Pffff heftig verhaal weer.
Eerst dat berichtje, en dan een paar uur later maak je dit mee.
Je vadere wil nog zo veel, maar zijn lichaam laat het niet toe.
Dan die telleurstelling en schaamte, zwaar hoor.
Voornamelijk voor hem, kan me de blik in zijn ogen wel voorstellen.
Hoop dat je een beetje kan slapen.
Liefs van mij
Re: Mijn arme vader
Jeetje, dat is ook niet niks zeg. Lijkt me heel moeilijk om je vader zo te zien, ergens heel sterk en positief maar aan de andere kant zo kwetsbaar... Ik snap het wel hoor, dat je soms graag hebt dat hij het besef niet zo heeft.
Sterkte, ik denk ook aan jullie..
Sterkte, ik denk ook aan jullie..
Re: Mijn arme vader
Gefeliciteerd met je moeder.
Je vader probeert op allerlei manieren aan het leven te hangen.
Dat is zijn manier van omgaan met de situatie, echter voor jullie is het verschrikkelijk om aan te moeten zien.
Je staat erbij, kijkt ernaar en voelt je hulpeloos.
Ik kan me jouw gevoelens heel goed in denken.
Voor jouw familie hoop ik dat er vlug een verandering mag komen.
Je vader probeert op allerlei manieren aan het leven te hangen.
Dat is zijn manier van omgaan met de situatie, echter voor jullie is het verschrikkelijk om aan te moeten zien.
Je staat erbij, kijkt ernaar en voelt je hulpeloos.
Ik kan me jouw gevoelens heel goed in denken.
Voor jouw familie hoop ik dat er vlug een verandering mag komen.
Re: Mijn arme vader
Ook ik feliciteer je met je moeder,en akelig om je vader zo te zien,echt heel verdrietig.
Kan me voorstellen dat je zou willen dat hij helemaal niets meer wist, of dat het voorbij zou zijn.
Gelukkig ben je er even een dag tussen uit geweest,even bij tanken,dat heb je echt nodig.
Kan me voorstellen dat je zou willen dat hij helemaal niets meer wist, of dat het voorbij zou zijn.
Gelukkig ben je er even een dag tussen uit geweest,even bij tanken,dat heb je echt nodig.
Re: Mijn arme vader
Allemaal weer heel erg bedankt voor de felicitaties en het medeleven, ben toch zo blij dat ik hier mijn verhaal kwijtkan. Iedereen verder sterkte, samen staan we sterk!
Re: Mijn arme vader
Eergister toch maar even onze KNO verpleegkundige gebeld over het vreemde gedrag van mijn vader. Aanleiding was het feit dat hij naar huis wilde om zijn garage te gaan verbouwen. Plinten slopen en vervangen, tegels leggen, rotzooi naar het grof vuil brengen, plafonds en muren stucen en nog een hele lijst. Op de tegenwerpingen van ons reageerde hij heel agressief. Daarnaast euforisch gedrag omdat hij zich zo goed voelt. Dit een tegenspraak tot het feit dat hij eergister tot 2 x toe gewoon in elkaar zakte en op de grond viel.
Die man heeft gelijk zijn medicijnlijst opgevraagd en hij denkt dat het door de dexamethason komt, sommige mensen reageren hier zo heftig op. Uitzaaiingen naar de hersenen denkt hij niet omdat deze vorm slechts 2% in de hersenen uitzaait. Afgesproken is om de dosering te verlagen zonder dit met mijn vader te bespreken. Niemand wil deze geluksballon van hem graag doorprikken.
Gister met mijn vader de uitvaart besproken met de uitvaartondernemer. Mijn moeder en broer konden dit niet aan. Alles is doorgenomen en op papier gezet. Het bleek dat hij heel goed verzekerd is. Meer dan de uitvaart zou gaan kosten. Hij vroeg of hij het overschot zou terugkrijgen. Dat was niet het geval. Woest was hij daarover, volgens hem moeten we nu alles op alles zetten om het verzekerde bedrag op te maken. Dus gebak ipv cake en 6 volgauto's ipv 3. Tja wat moet je hierop zeggen?
groetjes jada
Die man heeft gelijk zijn medicijnlijst opgevraagd en hij denkt dat het door de dexamethason komt, sommige mensen reageren hier zo heftig op. Uitzaaiingen naar de hersenen denkt hij niet omdat deze vorm slechts 2% in de hersenen uitzaait. Afgesproken is om de dosering te verlagen zonder dit met mijn vader te bespreken. Niemand wil deze geluksballon van hem graag doorprikken.
Gister met mijn vader de uitvaart besproken met de uitvaartondernemer. Mijn moeder en broer konden dit niet aan. Alles is doorgenomen en op papier gezet. Het bleek dat hij heel goed verzekerd is. Meer dan de uitvaart zou gaan kosten. Hij vroeg of hij het overschot zou terugkrijgen. Dat was niet het geval. Woest was hij daarover, volgens hem moeten we nu alles op alles zetten om het verzekerde bedrag op te maken. Dus gebak ipv cake en 6 volgauto's ipv 3. Tja wat moet je hierop zeggen?
groetjes jada
Re: Mijn arme vader
Hoi Jada,
Bij het laatste deel van je berichtje moest ik toch wel even lachen! Ik zou zeggen, gewoon doen. Gebak en 6 volgauto's lijkt me helemaal niet verkeerd... Als het maar een uitvaart wordt waar je met een goed gevoel (hoe raar het ook klinkt) op terug kan kijken. Helemaal in de stijl van je vader en zoals hij het graag wil...
Ik hoop dat verlaging van de dexamethason gaat helpen. Het zou fijn zijn als die stemingswisselingen wat minder heftig aanwezig zijn...
Heel veel sterkte, ik denk aan je.
Liefs, Laura
Bij het laatste deel van je berichtje moest ik toch wel even lachen! Ik zou zeggen, gewoon doen. Gebak en 6 volgauto's lijkt me helemaal niet verkeerd... Als het maar een uitvaart wordt waar je met een goed gevoel (hoe raar het ook klinkt) op terug kan kijken. Helemaal in de stijl van je vader en zoals hij het graag wil...
Ik hoop dat verlaging van de dexamethason gaat helpen. Het zou fijn zijn als die stemingswisselingen wat minder heftig aanwezig zijn...
Heel veel sterkte, ik denk aan je.
Liefs, Laura
Dag lieve mama.. Ik ben zo verschrikkelijk trots op je!!
Re: Mijn arme vader
Wat fijn dat jullie er over gesproken hebben,
kan me wel voorstellen dat hij alles uit zijn verzekering wil halen haha
Hopelijk komt zijn gedrag inderderdaad door de medicatie,
en is met een beetje aanpassing nu opgelost.
ik hoop dat jullie een fijn weekend hebben.
groetjes
kan me wel voorstellen dat hij alles uit zijn verzekering wil halen haha
Hopelijk komt zijn gedrag inderderdaad door de medicatie,
en is met een beetje aanpassing nu opgelost.
ik hoop dat jullie een fijn weekend hebben.
groetjes
Re: Mijn arme vader
Hopelijk heeft de verlaging van de medicijnen het gewenste effect,en wat de uitvaart betreft,ik zou het echt zo doen als hij verlangd dus met het gebak en de extra volgauto's.
Re: Mijn arme vader
Vandaag een echte rotdag gehad. Stond al met een naar gevoel op. Eergisteravond kreeg ik nl. een mailtje van mijn hyperactieve vader met daarin nog al vervelende opmerkingen vooral over de zorgzaamheid van mijn moeder. Hij was het zat om als invalide behandeld te moeten worden en hij bepaalde zelf wel wat hij nog kon en hij bepaalde ook zelf wel als hij weer uit dat hospice weg wilde enz enz. Eigenlijk een beetje de druppel voor mij. Hoewel we eingelijk wel wisten dat hij niets aan zijn gedrag kon doen werden wel zijn mindere karaktertrekken heel erg sterk uitvergroot, zeg maar zonder remmingen. In het verleden hebben we nogal wat meegemaakt door dit gedrag. Eigenlijk had ik hier sinds zijn ziekte niet meer aan gedacht, vergeven en vergeten zeg maar. Ineens kwam dit allemaal weer terug en dat wilde ik niet want ik wil deze laatste tijd afsluiten door met de goede band die we met elkaar hadden opgebouwd. Echter door zijn gedrag van de laatste 2 weken dreigden we allemaal een soort ruzie te krijgen met elkaar. Mijn moeder, broer en ik waren allemaal tegen het overspannen aan omdat mijn vader ons liep op te jagen als een bezetene. De ene na de andere opdracht moesten we vervullen. Hadden we dat gedaan dan stond de volgende alweer klaar. En geen kleine klusjes maar garage leegruimen, tuin ophogen en nog wat dingen. Mijn broer en ik hebben een eigen zaak en kinderen en dat moet ook doorgaan.En vooral mijn moeder moest het ontgelden door hatelijke blikken en woordeloze snauwen. Je zag haar leiden maar ook kwaadheid, bij haar kwam ook veel weer boven.
Nou ja om een lang verhaal kort te maken heb ik hem teruggemaild dat hij moest stoppen met dit gedrag. Dat hij liever voor mijn moeder moest doen en dat we heus wel respect hadden voor zijn zelfstandigheid maar dat we ook de laatste maanden door een hel gaan, met een aantal keren heel dicht bij de dood te zijn geweest. Dagelijks bezoeken, uren op de SEH, emoties en ellende en dan nu ineens moeten we maar snappen dat hij zich daar aan ergert. Dat we alles uit zorgzaamheid doen en dat we er niet in meegaan dat hij hele verbouwingen wil gaan doen eigenhandig.
Had hierop geen antwoord gehad en had alweer een beetje spijt maar ik hield het echt niet meer. VAndaag was hij weer thuis en ben toch even langsgegaan. Ik merkte niets van dat hij boos was of zo maar zag wel gelijk dat het weer slechter met hem ging. De Dexamteson verlaging had duidelijk zijn werk gedaan. De hyperactiviteit, agressie en euforie waren allemaal weg. In de plaats daarvan zat er een heel ziek mager zielig mannetje in de stoel. Wat had ik een meelij, enerzijds kon dat andere gedrag ook niet goed gaan maar dit isook weer zo zielig. Zo wordt je heen en weer gesleurd elke dag weer, doodmoe wordt je ervan.
Toen kwam ik thuis en zag dat de moeder van Sonjas en Merlinde zijn overleden. Vond ik heel erg verdrietig om te lezen, je leeft toch met elkaar mee en je weet dat dit ook je voorland is en dat het er dan allemaal niet meer toe doet. Elke keer dat je hem ziet kan de laatste keer zijn, daarom wil je elke keer met een goed gevoel weggaan, soms lukt dat niet en dan heb je weer spijt en angst dat hij net die nacht zal overlijden.
Wat is in hemelsnaam de bedoeling van al deze mensen die zo moeten lijden? wie het weet mag het zeggen. Waarom vallen we niet gewoon om als het onze tijd is. Wie weet krijgen we ooit de antwoorden maar niet in dit leven,
Nou ja om een lang verhaal kort te maken heb ik hem teruggemaild dat hij moest stoppen met dit gedrag. Dat hij liever voor mijn moeder moest doen en dat we heus wel respect hadden voor zijn zelfstandigheid maar dat we ook de laatste maanden door een hel gaan, met een aantal keren heel dicht bij de dood te zijn geweest. Dagelijks bezoeken, uren op de SEH, emoties en ellende en dan nu ineens moeten we maar snappen dat hij zich daar aan ergert. Dat we alles uit zorgzaamheid doen en dat we er niet in meegaan dat hij hele verbouwingen wil gaan doen eigenhandig.
Had hierop geen antwoord gehad en had alweer een beetje spijt maar ik hield het echt niet meer. VAndaag was hij weer thuis en ben toch even langsgegaan. Ik merkte niets van dat hij boos was of zo maar zag wel gelijk dat het weer slechter met hem ging. De Dexamteson verlaging had duidelijk zijn werk gedaan. De hyperactiviteit, agressie en euforie waren allemaal weg. In de plaats daarvan zat er een heel ziek mager zielig mannetje in de stoel. Wat had ik een meelij, enerzijds kon dat andere gedrag ook niet goed gaan maar dit isook weer zo zielig. Zo wordt je heen en weer gesleurd elke dag weer, doodmoe wordt je ervan.
Toen kwam ik thuis en zag dat de moeder van Sonjas en Merlinde zijn overleden. Vond ik heel erg verdrietig om te lezen, je leeft toch met elkaar mee en je weet dat dit ook je voorland is en dat het er dan allemaal niet meer toe doet. Elke keer dat je hem ziet kan de laatste keer zijn, daarom wil je elke keer met een goed gevoel weggaan, soms lukt dat niet en dan heb je weer spijt en angst dat hij net die nacht zal overlijden.
Wat is in hemelsnaam de bedoeling van al deze mensen die zo moeten lijden? wie het weet mag het zeggen. Waarom vallen we niet gewoon om als het onze tijd is. Wie weet krijgen we ooit de antwoorden maar niet in dit leven,
Re: Mijn arme vader
Kennelijk is de verlaging te groot, misschien moet hij een dosering hebben die tussen de oude en die van nu zit.
Dan krijg je een beter resultaat. Het is zo moeilijk om de juiste dosering te vinden.
Immers zijn lichaam verandert iedere dag een beetje.
Ik vind het heel goed van je dat je dat mailtje hebt gestuurd.
Deze ziekte is geen vrijbrief om je familie ten gronde te richten met je gedrag.
Je hebt je hart laten spreken en daar ben ik heel blij om.
Tja, het zijn heel emotionele dagen, voor jou en anderen.
Ik hoop zo dat je relatie tot je vader de komende dagen normaal mag zijn en dat jullie nog samen kunnen genieten
Dat wens ik jou van harte.
Dan krijg je een beter resultaat. Het is zo moeilijk om de juiste dosering te vinden.
Immers zijn lichaam verandert iedere dag een beetje.
Ik vind het heel goed van je dat je dat mailtje hebt gestuurd.
Deze ziekte is geen vrijbrief om je familie ten gronde te richten met je gedrag.
Je hebt je hart laten spreken en daar ben ik heel blij om.
Tja, het zijn heel emotionele dagen, voor jou en anderen.
Ik hoop zo dat je relatie tot je vader de komende dagen normaal mag zijn en dat jullie nog samen kunnen genieten
Dat wens ik jou van harte.
Re: Mijn arme vader
Hierbij weer even de laatste stand van zaken. Na de kleine aanvaring met mijn vader heeft hij mij een mail gestuurd dat ik 100% gelijk heb en dat hij aan het doordraven is. Hij zei ook dat hij wilde proberen nog wat uitjes met mijn moeder te gaan doen. Hij was hier best enthousiast over. Hoewel het geen haalbare dingen waren, hij wilde bv met de trein van rotterdam naar Leeuwarden en daar een hospice zoeken waar hij dan even kon rusten en dan weer de terugreis. Ongelofelijk wat een drive heeft die man zeg. Hij valt gemiddeld drie keer per dag op de grond en toch wil hij nog heel veel ondernemen. Niet realistisch maar goed beter dan dat hyperactieve.
Ik ben voor hem gaan zoeken op internet en zag dat er wel wat organisaties bestaan die terminaal zieke mensen een overnachting kunnen bezorgen in een hotel of vakantiehuisje met thuiszorg. Hoewel ik eigenlijk vond dat hij echt dit niet meer aankan. Hij zwabbert op zijn benen en is eigenlijk dood en dood moe. Hij weigert echter op te geven en op bed te gaan liggen, hij weet dat dat het begin van het einde zal zijn.
Dit was gister dat ik die mail kreeg. Ik ging daarna even langs en er was duidelijk iets helemaal misgegaan. Van die hele vrolijke mail was een uurtje later niets meer over. Hij lag op bed en had eigenlijk geen zin om op te staan. Toch weer door die gigantisch wil heeft hij dat toch gedaan. Toen bleek dat zijn linkerarm helemaal verlamd was. Tegen de avond trok dit iets bij maar hij heeft geen controle meer over zijn arm. Ook maakt hij veel schrijffouten en schrijft helemaal scheef. De dokter is wel even wezen kijken maar die wist het niet zei ze. Nou ik denk dat ik het wel weet hij heeft denk ik een TIA gehad. Normaal zou je dan als een bezetene naar het ziekenhuis racen, nu echter kan je helemaal niets doen en daar leg je je ook bij neer. Immers levensverlengende ingrepen doen ze niet meer. Bloedverdunners gaat niet omdat hij al veel kans heeft op een slagaderlijke bloeding. Zo in en in triest, zo'n dappere vechter en elke keer wordt hij weer wat meer getackeld. En dat terwijl hij alles nog 100% beseft en er gewoon niet aan wil geloven dat het einde nadert. Door krampachtig nog van alles te willen ondernemen en regelen denkt hij het uit te kunnen stellen. Misschien is dat ook wel zo want de doktoren zijn steeds weer verbaasd dat hij er nog is.
Er komt echter een moment dat hij er niet meer bovenopkrabbelt, wannneer? niemand die het weet. De ene keer verwacht je het ieder moment, de andere keer lijkt het nog maanden ver weg.
Ik ben voor hem gaan zoeken op internet en zag dat er wel wat organisaties bestaan die terminaal zieke mensen een overnachting kunnen bezorgen in een hotel of vakantiehuisje met thuiszorg. Hoewel ik eigenlijk vond dat hij echt dit niet meer aankan. Hij zwabbert op zijn benen en is eigenlijk dood en dood moe. Hij weigert echter op te geven en op bed te gaan liggen, hij weet dat dat het begin van het einde zal zijn.
Dit was gister dat ik die mail kreeg. Ik ging daarna even langs en er was duidelijk iets helemaal misgegaan. Van die hele vrolijke mail was een uurtje later niets meer over. Hij lag op bed en had eigenlijk geen zin om op te staan. Toch weer door die gigantisch wil heeft hij dat toch gedaan. Toen bleek dat zijn linkerarm helemaal verlamd was. Tegen de avond trok dit iets bij maar hij heeft geen controle meer over zijn arm. Ook maakt hij veel schrijffouten en schrijft helemaal scheef. De dokter is wel even wezen kijken maar die wist het niet zei ze. Nou ik denk dat ik het wel weet hij heeft denk ik een TIA gehad. Normaal zou je dan als een bezetene naar het ziekenhuis racen, nu echter kan je helemaal niets doen en daar leg je je ook bij neer. Immers levensverlengende ingrepen doen ze niet meer. Bloedverdunners gaat niet omdat hij al veel kans heeft op een slagaderlijke bloeding. Zo in en in triest, zo'n dappere vechter en elke keer wordt hij weer wat meer getackeld. En dat terwijl hij alles nog 100% beseft en er gewoon niet aan wil geloven dat het einde nadert. Door krampachtig nog van alles te willen ondernemen en regelen denkt hij het uit te kunnen stellen. Misschien is dat ook wel zo want de doktoren zijn steeds weer verbaasd dat hij er nog is.
Er komt echter een moment dat hij er niet meer bovenopkrabbelt, wannneer? niemand die het weet. De ene keer verwacht je het ieder moment, de andere keer lijkt het nog maanden ver weg.
Re: Mijn arme vader
Wat blijft het toch een moeilijke situatie.
aan de ene kant wilt hij nog zoveel en aan de andere kant is het helemaal niet haalbaar.
Wat vervelend van zijn arm zeg, voorla omdat hij veel typt en schrijft,
gelukkig is het wel een beetje bijgetrokken.
Ik weet zeker dat de dokters erg verbaasd zijn,
wat een kracht heeft je vader eigenlijk.
Iets om wel trots op te zijn.
Blij dat de aanvaring een beetje uitgesproken is.
Ik ben hoe ziek dicky ook was altijd heel eerlijk geweest.
Ik zeg wat ik denk, soms spijt omdat hij ziek was.
Maar voor mijn eigen gevoel moest het wel.
ik ben niet zioek maar heb wel gevoel.
Dus ik vind het knap dat je zo eerlijk geweest bent.
Gek he hoe anders je gaat denken, qua noodzaak...
Misschien een tia en normaal zou je echt naar t ziekenhuis gaan.
maar nu is dat niet t ergste wat kan gebeuren,
en wat kunnen ze er aan doen....
Het blijft gewoon raar hoe alles veranderd.
dank je wel voor de update wilde toevallig net vragen hoe het ging,
liefs Angelique
aan de ene kant wilt hij nog zoveel en aan de andere kant is het helemaal niet haalbaar.
Wat vervelend van zijn arm zeg, voorla omdat hij veel typt en schrijft,
gelukkig is het wel een beetje bijgetrokken.
Ik weet zeker dat de dokters erg verbaasd zijn,
wat een kracht heeft je vader eigenlijk.
Iets om wel trots op te zijn.
Blij dat de aanvaring een beetje uitgesproken is.
Ik ben hoe ziek dicky ook was altijd heel eerlijk geweest.
Ik zeg wat ik denk, soms spijt omdat hij ziek was.
Maar voor mijn eigen gevoel moest het wel.
ik ben niet zioek maar heb wel gevoel.
Dus ik vind het knap dat je zo eerlijk geweest bent.
Gek he hoe anders je gaat denken, qua noodzaak...
Misschien een tia en normaal zou je echt naar t ziekenhuis gaan.
maar nu is dat niet t ergste wat kan gebeuren,
en wat kunnen ze er aan doen....
Het blijft gewoon raar hoe alles veranderd.
dank je wel voor de update wilde toevallig net vragen hoe het ging,
liefs Angelique
Re: Mijn arme vader
Hoi Angelique, heel lief dat je nog steeds zo meeleeft, dit terwijl je zelf middenin een rouwproces zit en ik 100% zou kunnen begrijpen als je dit forum vaarwel zou zeggen. Dank je hiervoor.
Ja ik ben ook toch meer voor het eerlijke. Mijn moeder en broer niet, die durven dat niet en zeggen steeds: laten we het maar negeren. Er kwamen echter steeds meer spanningen, we waren allemaal zo moe dat we ons gewoon heel erg gingen irriteren aan elkaar. DAt vond ik zo erg, dat die laatse tijd door spanningen vergald zou worden. Gelukkig is het goed uitgepakt, zou me geen raad weten als hij heel kwaad zou worden omdat je zo heen en weer wordt geslingerd tussen irritatie en diep diep medelijden.
Het woord medelijden wordt vaak negatief uitgelegd. Echter als je letterlijk meelijdt dan is er niets mis mee. Gek waar je allemaal aan denkt in zo'n tijd.
Hou jullie op de hoogte.
liefs jada
Ja ik ben ook toch meer voor het eerlijke. Mijn moeder en broer niet, die durven dat niet en zeggen steeds: laten we het maar negeren. Er kwamen echter steeds meer spanningen, we waren allemaal zo moe dat we ons gewoon heel erg gingen irriteren aan elkaar. DAt vond ik zo erg, dat die laatse tijd door spanningen vergald zou worden. Gelukkig is het goed uitgepakt, zou me geen raad weten als hij heel kwaad zou worden omdat je zo heen en weer wordt geslingerd tussen irritatie en diep diep medelijden.
Het woord medelijden wordt vaak negatief uitgelegd. Echter als je letterlijk meelijdt dan is er niets mis mee. Gek waar je allemaal aan denkt in zo'n tijd.
Hou jullie op de hoogte.
liefs jada
Re: Mijn arme vader
Wat confronterend is dat allemaal,zo erg dat hij van alles wil ondernemen dat helemaal niet haalbaar meer is,en dat moet jullie allemaal nog best onder druk zetten.
Inderdaad goed mogelijk zoals je zegt dat hij een tia gehad heeft, maar dat is nu niet het ergste.
Wel goed dat je nu eerlijk bent naar hem toe,en duidelijk maakt waar de grens ligt,dat moet je ook echt blijven doen,het is anders niet vol te houden.
Ik wens jullie allemaal nog veel sterkte,en hopelijk kunnen jullie toch nog even genieten van de tijd die jullie nog rest.
Inderdaad goed mogelijk zoals je zegt dat hij een tia gehad heeft, maar dat is nu niet het ergste.
Wel goed dat je nu eerlijk bent naar hem toe,en duidelijk maakt waar de grens ligt,dat moet je ook echt blijven doen,het is anders niet vol te houden.
Ik wens jullie allemaal nog veel sterkte,en hopelijk kunnen jullie toch nog even genieten van de tijd die jullie nog rest.
Terug naar “Omgaan met terminale patiënten”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten