Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Ineens heeft degene die je liefhebt niet meer lang te leven ...
Een moeilijke periode van afscheid nemen breekt aan ...
Mare
Lid
Berichten: 6
Lid geworden op: Vr 10 Feb 2012 15:55

Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor Mare » Vr 10 Feb 2012 16:39

Ik ben geen partner van iemand met kanker, maar een zus. Mijn zusje heeft uitzaaiingen in ruggenwervels en lymfeklieren, maar de primaire tumor is nooit gevonden. Ik zeg 'nooit', dat klinkt alsof er al heel lang sprake van kanker uitzaaiingen is, maar dat is niet zo. Pas in september is -na veel 'gedokter i.v.m. lage rugpijn'- ontdekt dat zij deze uitzaaiingen heeft. Zij is 6 keer bestraald en heeft 2 hele zware chemokuren ondergaan, die echter niks hebben uitgehaald. In december is ons verteld dat zij niet lang meer te leven heeft. Zij heeft eind december bovenop alles ook nog eens een CVA (herseninfarct) gekregen met als gevolg afasie. Mijn zusje woont bij mij (man en zoon zitten in buitenland en laten nauwelijks iets horen)sinds september en heeft al die maanden zo'n 22 uur per dag liggend op bed doorgebracht. De pijn die zij al die tijd heeft moeten doorstaan was verschrikkelijk/onmenselijk/ondraaglijk. Niks hielp. De hoeveelheden morfine in de vorm van Oramorph, Fentanylpleisters (350 mg), Abstral en verder nog Celebrex, Methadon, Clonidine, Paracetamol, Lyrica en ach...nog veel meer. Vorige week werd ze warrig (niet vreemd met zo veel medicatie) én de pijn werd nóg erger. Dus is ze opgenomen in het ziekenhuis. Vandaag is zij weer thuisgekomen (dat wilde zij heel, heel graag en daar was ook van ziekenhuis kant alle begrip voor)met zo veel pijn, waar ook niet veel meer aan gedaan kan worden. Een corset om haar gebroken en instabiele wervels te 'ondersteunen' en nieuwe pijnmedicatie -door de anaestesist voorgeschreven- die niet veel uithaalt. Het is verschrikkelijk, ik heb er geen woorden voor, om haar zo te zien lijden. En hoe lang nog? Ze heeft eigenlijk in al die maanden geen moment rust van de pijn gehad. Zo nu en dan ligt ze heel even rustig, maar begint dan weer te kermen en huilen van de pijn. Haar pijn doet mij letterlijk ook pijn. Ik ben hier bij haar en blijf hier bij haar (ze ligt in de woonkamer), maar voel me zo machteloos. Als je zo veel pijn lijdt verlicht ook niets meer. Geen muziek, geen grapje, geen armen om je heen, geen troostende woorden, geen kusjes. Ik heb niet eerder op een forum hierover geschreven, maar moest dit even kwijt op een plek waarvan ik denk dat er mensen zullen zijn die dit herkennen. Ze huilt weer, ik moet naar haar toe.

riaw
Lid
Berichten: 255
Lid geworden op: Zo 12 Sep 2010 19:48

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor riaw » Vr 10 Feb 2012 19:37

Wat lijkt me dat vreselijk om te moeten aanzien,je voelt je dan zo machteloos.
kan ze geen morfinepompje krijgen?
en ik durf het nauwelijks te zeggen,maar is euthanasie een optie?
Ik wens jullie beiden sterkte.....

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor liddy » Vr 10 Feb 2012 20:39

Dat dit nog voorkomt in Nederland, ik kan het niet goed begrijpen, laat staan dat je betrokkene bent.
De afgelopen uren was ik me aan het beraden hoe te reageren, want net zoals Riaw schrijft,
het is nog wat om euthanasie als optie te noemen, immers hoe denken jullie over ingrijpen.
Ik zou je willen aanraden om contact op te nemen met de huisarts.
Wat wil je zus en wat wil jij, wel of niet definitief ingrijpen of gedeeltelijk ingrijpen.
Er zijn nu een paar opties.
Ten eerste medicijnen die je suf en/of slaperig maken, zodat op die manier de pijn minder heftig ervaren wordt.
Ten tweede als je zus en jij er klaar voor zijn en de huisarts ermee instemt is wellicht palliatieve sedatie mogelijk.
Ten derde euthanasie waarbij je zus heel duidelijk haar wil kenbaar moet kunnen maken.
Bij palliatieve sedatie is geen tweede arts nodig en een huisarts mag het zelf beslissen.
Euthanasie raakt het geweten van een arts en daarom moet, naar mijn mening, een arts kunnen weigeren,
mits hij/zij je dan wel verteld waar je dan wel terecht kunt.
Het is een ongelofelijk moeilijke fase waarin jullie zitten,
ik wens jullie veel wijsheid om te kiezen wat voor jullie het beste is.

Mare
Lid
Berichten: 6
Lid geworden op: Vr 10 Feb 2012 15:55

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor Mare » Vr 10 Feb 2012 21:52

Beste Liddy en Riaw,

Dank voor jullie reactie. Zoiets doet meteen al goed, dat er mensen (vreemden in dit geval) zijn die reageren op al dit verdriet. Morfinepompje heeft mijn zusje de afgelopen week in het ziekenhuis gehad, ook deze bracht geen verlichting. Vandaar dat er ook een anaestesist is bij geroepen. De hoeveelheden en doses morfine die mijn zusje -zij is overigens 49 jaar- de afgelopen maanden heeft gekregen zijn al waanzinnig. Palliatieve sedatie en/of euthanasie zijn beiden besproken een maand of 3 geleden. Mijn zus heeft alles geregeld bij de NVVE (papieren) en onze huisarts is bereid haar te helpen. Maar -en dat is zo logisch- zij verlegt steeds haar grens. Er is de wil om te leven. Daarbij heeft zij door de 'vaart' waarin alles is gegaan niet eens een soort van rustperiode gekregen waarin ze bijvoorbeeld de dingen kon doen die zij nog graag wilde. Zij is helemaal niet toe aan sterven, er is grote paniek. Vanavond is de huisarts nog geweest en zij heeft de medicatie, door het ziekenhuis gegeven, verhoogd. Nu hopen we heel erg dat dit helpt en dat ze tenminste vannacht eens een nacht kan slapen. Er is ook nog geopteerd voor een ruggenprik met pompje die steeds een dosis verdoving afgeeft, maar gezien het feit dat mijn zusje na het CVA bloedverdunners i.d.v.v. Innophep krijgt elke dag, zag de aneastesist hier vanaf. Dit omdat hierdoor inwendige bloedingen kunnen ontstaan. Het zit haar nergens mee. Ik hoop heel erg dat de verhoging van pijnstilling een beetje gaat helpen. Zelf ben ik blij dat ik een forum heb gevonden waar ik zo nu en dan iets kwijt kan. Dit kan uiteraard ook bij familie en vrienden, maar soms voel je je toch alleen in hetgeen er allemaal gebeurt, dat komt natuurlijk doordat ik al die maanden 24 uur per dag bij haar ben. Met liefde overigens!

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor liddy » Vr 10 Feb 2012 22:11

Voel je vooral welkom hier.
Schrijven helpt om je gevoelens beter te begrijpen.
Ik zou je in overweging willen geven om thuiszorg in te schakelen.
Zodat je zus door een verpleegster gewassen kan worden, die gelijk het bed verschoont en andere dingen voor je kan verzorgen.
Door hulp in te schakelen, hoef jij niet alles te doen en nog voornamer, hoef jij alles niet alleen te doen. Krijg jij ook een klankbord.
Kun jij als je zus geholpen wordt, even rustig onder de douche staan, zonder je iedere moment te af te vragen of je niet nodig bent.
Je wilt zo graag (zo herkenbaar), echter het is je boven het hoofd aan het groeien. Nu is het tijd om ruimte voor jezelf te maken.
Want als jij nu wat ruimte krijgt, zul je meer kunnen betekenen voor je zus.
Vraag de huisarts om hulp bij het aanvragen van zorg.
En samen met jou hoop ik dat de verhoging van de pijnmedicatie dit keer wel een goed resultaat heeft.

riaw
Lid
Berichten: 255
Lid geworden op: Zo 12 Sep 2010 19:48

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor riaw » Za 11 Feb 2012 17:05

Ook ik hoop dat de nieuwe medicatie wat verlichting gaat geven,en ben het helemaal eens met liddy dat je hulp moet krijgen om op die manier ook zelf tijd voor je zelf te krijgen en wat broodnodige rust.
Een andere mogelijkheid is ook nog verzorging in een hospice.
Fijn dat alle die andere opties inmiddels al besproken en geregeld zijn.

Mare
Lid
Berichten: 6
Lid geworden op: Vr 10 Feb 2012 15:55

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor Mare » Di 14 Feb 2012 12:01

Dank voor jullie reacties weer. de Thuiszorg komt elke ochtend om haar te wassen. De huisarts komt nu ook elke dag. De pijnmedicatie wordt door haar nog steeds per dag opgehoogd (o.a. Palladon), maar veel effect heeft het tot nog toe niet. Wat intens machteloos maakt is haar zo te zien en de laatste twee dagen begint ze ook steeds angstiger voor de dood te worden. Ze kan volledig in paniek raken (begrijpelijk). Vannacht hebben we daar (ik slaap op de bank vlakbij haar bed) tot 2.00 uur over gepraat. Onze moeder is ook heel jong gestorven (hersentumor), 52 jaar en dat is toentertijd m.b.v. euthanasie gegaan. Alleen was dat toen nog iets wat een huisarts 'illegaal' deed en dat is op een verschrikkelijke manier gegaan. Dit komt nu ook allemaal terug bij haar. Bij mij ook overigens. Ik wil benadrukken dat we een geweldige huisarts hebben en weet dat eventuele euthanasie heel, heel anders gaat dan toen. Zij weet dit ook. Maar ze is nog helemaal niet aan welke vorm van acceptatie toe. Het is te snel en te heftig gegaan. Geen moment van 'rust' of eens iets kunnen doen wat ze graag nog wil. Liefde geven en bij haar zijn is het enige dat ik kan doen. Het breekt mijn hart echt. Ik kan het zelf ook nog niet echt geloven dat ze er straks niet meer is. En ze is zo dapper en stoer. Diep in mijn hart hoop ik voor haar dat ze niet lang meer hoeft te lijden, blijft leven. Maar ik vind dit ook afschuwelijk klinken. Nu eerst maar hopen dat die pijn een beetje draaglijk gemaakt kan worden. En met haar praten over wat komen gaat op de momenten dat zij dit kan en wil.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor liddy » Di 14 Feb 2012 12:28

Goed om te horen dat je ondersteuning hebt.
Is het een idee om naast de pijnstilling haar ook een middel te geven dat haar wat minder angstig maakt?
Heeft ze wellicht de behoefte om dieper in te gaan op haar ziekte met de huisarts of geestelijke?
Jouw gevoelens lopen heel begrijpelijk door elkaar.
Je ervaart nu het onmogelijke dilemma, wat ik ook ervaren heb, dat je graag wilt dat het lijden voorbij is, echter dat kan alleen als diegenne overgaat.
En dat gaat je te ver, veel te ver. Tegelijkertijd besef je dat het een met het ander samenhangt.
Sta jezelf toe dat beide gevoelens er zijn.
Vraag op tijd hulp voor de nacht, zodat jij ook weer een nacht door kunt slapen. Wees zuinig op jouw energie.
Het was voor mij de enige manier om het vol te houden, immers straks komt er nog zoveel op je af, daar zul je nu al rekening mee moeten houden.
Ik weet het, ik wilde ook geen hulp in de nacht, echter het is voor mij dé manier geweest om het vol te houden tot het zo ver was.
Dat stukje hulp gun ik jou ook.

Mare
Lid
Berichten: 6
Lid geworden op: Vr 10 Feb 2012 15:55

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor Mare » Za 18 Feb 2012 12:56

Dank voor je berichtje weer Liddy. Mijn zusje krijgt ook Oxazepam (tot 5 x daags 10 mg) tegen de angst en Mirtazapine. Met de pijn gaat het klein stukje beter nu de Palladon weer verhoogd is. Maar de angst en ook boosheid bij haar zijn constant aanwezig. Ze focust zich geheel op twee dingen die nu juist niet kunnen. Een reisje naar Engeland en naar Spanje. Ze loopt een groot risico een dwarslaesie op te lopen (sowieso al), met de inspanning die reizen kost kun je er zeker van zijn dat dit gebeurt. Het lijkt of ze een onwerkelijkheid heeft grecreërd, ze is erg bezig met de ontkenning. De huisarts heeft donderdag verteld dat zij nog zo'n 3 maanden te leven heeft (niks is zeker overigens, het kan langer zijn, het kan korter zijn), omdát mijn zusje dit wilde weten. Toch praat ze daar nu geen moment over. Ze ligt veel voor zich uit te staren en vindt niks meer leuk. Ik word zelf inderdaad ook heen en weer geslingerd door gevoelens. Soms bijna de hoop dat ze maar mag sterven opdat ze niet meer lijdt, maar dan weer de complete paniek als ik daaraan denk. Aan haar angst daarvoor en mijn angst haar kwijt te zijn. Voorlopig blijf ik op de bank beneden slapen, maar er zal een moment komen dat ik iets voor de nacht zal moeten regelen zodat ik ook echt een beetje goed kan slapen (en ook eens heel eventjes alleen zijn). Wat ik heel erg moeilijk vind is het feit dat je haar nergens meer blij mee kunt maken -al is het maar voor eventjes- ik heb het gevoel dat zij woedend is (begrijpelijk), maar dat dit naar 'binnen toe slaat'. Bij mijzelf neemt steeds meer het gevoel van machteloosheid de overhand. Dat NIKS kunnen doen voor haar is verschrikkelijk. Enfin, ik heb weer eventjes mijn hart gelucht en dat is fijn om te doen. Het lucht op, letterlijk, want soms heb ik het gewoon benauwd.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor liddy » Za 18 Feb 2012 15:19

Heel begrijpelijk die benauwdheid van jou. Het lijkt net als je in een cirkeltje loopt, het draait maar door
en er komt geen einde in zicht.
Wat nu als je zus op vakantie gaat en een dwarslaesie oploopt, dan is dat nog altijd haar eigen keuze.
Ik snap best dat je haar plannen niet ziet zitten, echter wat bereik je als je dit zegt.
In dit soort situaties is het beste om neutraal te blijven, niet aanmoedigen en niet afwijzen.
Bijv. Ja, ik gun je een vakantie. Dus je zegt niets over de haalbaarheid.
Wat zegt haar huisarts over haar omgaan met de situatie?
Ik zou je willen aanraden om hulp in de huishouding te vragen. Dan krijg jij de mogelijkheid om even het huis uit te gaan.
Bij mij draaide elke dag de wasmachine en droger, er kwam geen einde aan.
Kan een fysiotherapeut aan huis komen om met haar ontspanningsoefeningen te doen?
Alles wat je maar kunt verzinnen om de 'sleur' van de dag te doorbreken, voor haar en nog meer voor jou.
Vraag eens aan de huisarts/thuiszorg of er 1 of 2 nachten per week iemand bij je zus kan komen slapen,
zodat jij even je accu bij kunt laden.
En wat nog belangrijker is, krijg jij de kans om met de huisarts te praten waar je zus niet bij is,
zodat jij jouw kant van het verhaal kunt bespreken en je hart kunt luchten?
Cijfer jezelf niet weg, kom voor jezelf op, als jij er niet was, wat zou je zus dan moeten.
Ik heb veel respect voor je.

riaw
Lid
Berichten: 255
Lid geworden op: Zo 12 Sep 2010 19:48

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor riaw » Zo 19 Feb 2012 18:07

Ook ik heb een enorm respect voor jou,maar vind ook dat je af en toe een pauze moet krijgen omdat je er anders zelf onderdoor gaat,zoek hulp zodat je zelf ook een beetje tot rust kunt komen.
Ben het eens met Liddy dat als ze perse op reis wil gaan en het ergste doet zich voor, ze zelf hiervoor de verantwoordelijkheid heeft,ik begrijp haar standpunt ook wel,als ze het nu niet doet kan ze het nooit meer.

Het is natuurlijk allemaal een beetje dubbel,jij wilt het beste voor haar,en dat ze geen enkel risico neemt,maar voor haar ligt dat anders,dat risico is voor haar verwaarloosbaar omdat er voor haar geen toekomst is.

Ik wens je enorm veel moed en sterkte toe,en nogmaals zoek hulp en probeer dit niet te lang alleen op jouw schouders te nemen.

Elin
Lid
Berichten: 32
Lid geworden op: Za 15 Okt 2011 22:11

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor Elin » Zo 19 Feb 2012 19:56

Allereerst zoals Liddy en Riaw in hun mail ook al aangaven heel veel respect voor jou.
Misschien is de Stichting Ambulancewens van Kees Veldboer een optie om de wens van je zusje te vervullen.
Doel van de stichting: Laatste wensen gratis vervullen van niet mobiele terminale patiënten.
Voor informatie zie: http://www.ambulancewens.nl.
Heel veel sterkte.

Mare
Lid
Berichten: 6
Lid geworden op: Vr 10 Feb 2012 15:55

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor Mare » Vr 24 Feb 2012 18:44

Dank voor jullie steun/reacties. Over een eventuele reis van m'n zusje, zowel de oncoloog als de huisarts zeggen 'nee, niet doen'. Blijft natuurlijk staan dat als zij dat wil -ook al loopt ze risico op een dwarlaesie- zij dat zou moeten kunnen doen. Maar zover gaat het weer niet bij haar. Ik vind het een beetje moeilijk om te zeggen, maar zij wil zoiets dan alleen áls ze van alles kan doen. En dat zit er niet meer in. Ze kan 5 stapjes lopen en maar heel kort zitten. De wensambulance is hier ook al een aantal keren ter sprake gekomen. Ook daar wil ze niks van weten. Er zit een soort van boosheid bij haar (moeilijk uit te leggen/onder woorden te brengen) waarin het lijkt of ze weigert de 'dingen' ook nog maar enigszins aangenaam voor haarzelf te (laten) maken. Ik heb het gevoel dat haar nu pas iets van realiseren hoe erg het is overkomt. Aanvaarding, daar is ze echt nog niet. Maar ondertussen gaat ze fysiek elke dag achteruit. Ze wordt magerder en magerder. De huisarts is aan het navragen of een eenmalige bestraling, nu van haar heup, nog een mogelijkheid is tegen de pijn. Dit omdat daar nu ook zeer waarschijnljik uitzaaiingen zitten (gezien het soort 'nieuwe' bijkomende pijn. Over die nachten. Ik heb na 12 nachten vlakbij haar op de bank te hebben geslapen nu twee nachten boven in mijn eigen bed geslapen. En ja, ik heb dat nodig. Het is ook goed gegaan zo. Ik denk niet dat we al daar zijn waar 's nachts iemand echt aanwezig moet zijn bij haar. Ik heb het gedaan en doe het ook weer wanneer ze heel angstig is en er om vraagt (maar niet zo veel nachten achter elkaar, want ik heb inmiddels ook last van mijn rug (ben met een open rug geboren) en moet zorgen dat ik er wel kan blijven zijn voor haar). Maar de Mirtazapine en Oxazepam zijn verhoogd en dit lijkt iets te helpen voor 's nachts. Ik denk dat ik een goede vriendin van ons beiden komende week vraag eens een avond en misschien nacht hier te komen, want ik zou wel graag eens een keertje uit huis willen voor een avondje. In 7 maanden is dit 4 keer gebeurd. Het klinkt als klagen, zo bedoel ik het niet. Maar ik begin aan mezelf te merken dat ik zo nu en dan even 'hieruit' moet. Ook als dat gepaard gaat met schuldgevoel. Wat is dit een rotziekte. Iemand langzaam zien verdwijnen, als persoonlijkheid ook. Maar vooral het moedeloze gevecht te zien en je kunt daarin niet helpen. Iemand die zo dapper is en vecht, maar steeds meer verliest en uiteindelijk helemaal verliest, no matter what. Ik hoop toch zo dat mijn zusje op een gegeven moment niet meer zo bang is. Mij heeft het weer even rustig gemaakt dit allemaal op te schrijven.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor liddy » Vr 24 Feb 2012 20:55

Natuurlijk heb jij er behoefte aan om even uit het huis te gaan. Jij bent geen robot.
Het is al fantastisch dat jouw zus al zolang bij jou in huis is.
Je zus wil alles of niets en alles gaat niet en met niets is ze niet tevreden.
Kortom een onmogelijke situatie, ook met name voor jou.
Kun je het niet zo regelen dat jij een vaste avond en nacht krijgt, waarbij iemand anders voor je zus zorgt.
Monitor haar medicijnen heel nauw met de huisarts en verhoog ze weer als het nodig is.
Dan is haar angst wellicht onder controle te houden.
Ik mag zo hopen dat een bestraling verlichting van de pijn geeft.

Mare
Lid
Berichten: 6
Lid geworden op: Vr 10 Feb 2012 15:55

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor Mare » Di 05 Jun 2012 11:58

Mijn zusje is op 24 mei, op haar vijftigste verjaardag gestorven m.b.v. euthanasie. In mijn armen en terwijl ik haar alleen maar kusjes heb gegeven en gezegd hoe veel ik van haar houd en hoe lief ze me is. Het ging heel erg snel. En rustig. Niet vergelijkbaar met zoals ik over onze moeder schreef. Wel was ze bang, maar ook toen de huisarts voor de laatste keer vroeg of ze dit wel wilde zei ze 'ja'. Ze kón niet meer, maar ging door, wilde het volhouden tot haar vijftigste verjaardag. Zo dapper, zo veel moed, zo veel strijd. Ik kan er niet bij. Haar rug was op meerdere plaatsen gebroken, ribben, opgezette buik, broodmager. Die rotkanker zat overal. Ze is en blijft mijn kanjer. Ik mis haar zo verschrikkelijk. Er zat zo veel verdriet in haar en dat voel ik nu de hele tijd. Dat is verschrikkelijk, dat verdriet voelen. En nu ben ik ook boos. Boos op wat haar overkomen is. Boos op haar zoon die haar laatste wens (nog eenmaal Skypen -hij woont in Engeland-) niet vervuld heeft. Hoe kán je je moeder zó laten sterven. Elsje is toch nog met de wensen ambulance weggeweest, in maart. Naar haar werk en naar zee, dat was geweldig mooi. Ik weet eigenlijk niet wat ik hier moet schrijven, maar voelde de behoefte. Alles is zo onwerkelijk. De stilte, geen bed, rolstoel, postoel, rollator en vooral Els meer in de woonkamer. Ze is weg. Ik heb een tafeltje voor haar gemaakt met spulletjes en brand elke dag een kaarsje (als ongelovige). Haar afscheid was prachtig en haar waardig. Massa's kleurige blomen, een rode kist, de muziek die we samen hebben uitgezocht en heel veel lieve mensen (geen zoon). Daarna het glas op haar geheven. En nu een groot zwart gat waarin ik het ene moment lach en vervolgens niet kan stoppen met huilen, maar vooral haar verdriet zo voel. Ik wens alle mensen die dit meemaken, zelf kanker hebben of nauw betrokken zijn bij iemand die kanker heeft zo veel sterkte. Het is een gemene afschuwelijke ziekte. Ik heb niet veel hier op het forum geschreven, maar wil ook nog zeggen dat het fijn is dat er zoiets bestaat. Hier iets neer te zetten lucht even op.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn zusje lijdt ondraaglijke pijnen, ze kán niet meer

Berichtdoor liddy » Di 05 Jun 2012 12:36

Van harte gecondoleerd met het verlies van je zusje.
Wat fijn voor haar dat het toch gelukt is haar verjaardag te halen en dan rustig te mogen inslapen.
Jij kunt trots op jezelf zijn dat je het mogelijk hebt gemaakt dat je zusje bij jou kon zijn.
Tja, en nu dan het zwarte gat zoals je zegt, zeeën van tijd en je komt vaak tot niets.
Al die tijd heb je amper tijd voor jezelf gehad en verwerken kwam je niet aan toe.
Probeer iedere dag naar buiten te gaan, een half uur lpittig wandelen.
Wees lief voor jezelf, gun jezelf de tijd.
Heb je iemand om mee te praten? Sommige mensen lukt het zelf, anderen (zoals ik) hebben wat hulp nodig.
Ga eens naar de huisarts om met hem/haar te bekijken of je goed bezig bent.
Soms kunnen wat gesprekken je net wat op weg helpen.
Er brandt hier een kaarsje voor haar.


Terug naar “Omgaan met terminale patiënten”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten