Diagnose Kanker lotgenotenforum

en ik zou graag ik contact komen met nog kinderen die hier ook mee te maken hebben of hebben gehad! ik woon nog thuis (ben maar 15) en heb het hier heel moeilijk mee om te aanvaarden dat mijn vader binnen enkele maande misschien dood is!!
mijn emailadres: kristeltje86@yahoo.com

Mijn vader heeft ook nog maar een paar maanden weken te leven.
Ik ben 21 dus niet meer zo jong al jij maar goed ik denk niet dat dat het er makkelijker op maakt. Het beste is om er gewoon over te praten en vooral met je vader en moeder natuurlijk. Gerust stellen kan niemand je. Want je leeft toch naar dat ene moment toe dat hij er niet meer zal zijn.
En je weet dat het komt maar wanneer weet je niet. Voorbereiden kun je je ook niet. Alleen dan veel met je vader praten over hoe hij erover denkt. Geniet van hem zolang het kan.

Heel veel sterkte en je vader ook.

roy

bedankt voor je reactie!
ja ik denk ik ook wel dat je ook wel moeilijk zal hebben, leeftijd doet er eigenlijk niets toe hé. het is gewoon je vader en of je nu 15 of 21 bent, dat maakt geen verschil dan!
maar wat ik bijvoorbeeld ook erg vind is dat mijn kinderen mijn papa nooit zullen kennen! ze zullen nooit geen opa langs mijn kant hebben, en ik vind dat zo erg omdat mijn vader zo'n tof persoon is! en tja, mijn broer heeft nu al een kindje van 2 jaar, maar dat kindje gaat zich later ook niet veel meer herineren van mijn vader! en mijn vader is nog zo blij dat hij opa is en hij speelde keigraag met dat kindje, maar nu gaat dat doodeenvoudig niet meer! hij ligt daar maar te liggen! en de dokter zegt dat hij zich nog sterker houd dan dat hij is, hij kleedt zich nog elke dag aan, komt nog mee aan tafel zitte ...
ja iedereen zegt dat ik moet praten, maar ik babbel daar niet zo graag over! en tja, we zullen er nog gewoon het beste van maken en er niet te vaak aan denken dat hij misschien binnen enkele maanden dood is!
en wat heeft jou vader dan? hoe gaat het met hem? en met jou?
veel sterkte ook!

ik ben christiane, 49 jaar oud en mijn man heeft waarschijnlijk nog maar enkele maanden te leven, ik kan het nog altijd moeilijk geloven, hij heeft leverkanker, ik zou graag in contact komen met lotgenoten om hierover te babbelen, want ik heb het er zeer moeilijk mee, ik heb twee kinderen, een zoon van 27 en een dochter van 15 jaar, die nog thuis is, die hebben het er ook verschrikkelijk moeilijk mee, en steun ze zo goed ik kan, maar ik ben ook maar een mens, ik hoop op een reactie

ja ik ben dus de dochter van christiane

Tja het is een moeilijk situatie waar je in terecht komt.
In het begin is het heel moeilijk en moet je er veel over praten.
Maar je moet je er toch bij neerleggen en genieten van de tijd die je nog hebt.
Mijn vader is nu 4 maand verder nadat ze hebben gezegt dat ze niks meer voor hem kunnen doen. Het gaat steeds minder met hem en het zal binnenkort ook wel afgelopen zijn. Dan ben ik op zich wel blij voor hem want dit is geen leven meer voor iemand. Maar het is en blijft altijd moeilijk.
Sterkte!!!

bedankt voor je reactie! pff, ik heb vooral schrik voor de tijden die nog moeten kome, het is nu soms al zo moeilijk, hoe gaat dat binnenkort zijn?
en eeuh, hebben ze ook gezegt hoe lang je vader misschien nog maar te leven heeft?

Hallo....
Ik ben Karin, 31 jaar, en ben getrouwd met Richard. Samen hebben we een zoontje van 2,5.
Ik heb geen vader meer, hij is alweer 20 jaar geleden overleden aan longkanker.
Vorig jaar is er bij mijn moeder ook longkanker geconstateerd. Je kunt begrijpen wat een schok dat was voor ons....
Eerst leek het aardig goed te gaan, nu gaat ze toch wel erg achteruit. Ze is erg benauwd, maar heeft gelukkig (nog) geen pijn.
Hoe lang ze nog te leven heeft, weten we niet. Het kan nog een tijdje zo verder sukkelen, maar ja.....het kan ook anders..
Mijn moeder heeft bewust gekozen voor geen behandelingen, omdat ze waarschijnlijk alleen maar rekkend zouden werken, en niet konden genezen. Ze is 70 moet je weten, en dus zal de kanker niet zo snel meer groeien als bij een jong iemand.
Ze gaat voor een kwalitatief goed leven, met geen kuren of bestralingen. Daar zou ze alleen maar zieker van worden....
Moeilijk omdat te accepteren, maar nu lukt het me wel hoor....ik heb geen keus natuurlijk. Het is haar leven.
O, wat zal ik haar toch missen als ze er niet meer is..ik heb dan gewoon geen ouders meer. En inderdaad, voor mijn kinderen geen opa en oma meer.....
Zo, dit was mijn verhaal...in het kort. Wie weet kom ik nog vaker hier mijn zegje doen....Want dat is wel fijn, alles van je af schrijven...
Iedereen heel erg veel sterkte in deze moeilijke tijden...

Liefs, Karin

ik ben christiane, wij zijn vandaag 30 jaar gehuwd, niet zo gemakkelijk, hebben dit gevierd met onze kinderen, het was wel plezierig, maar komt er nog een 31 , dat vraag ik me af, het is verschrikkelijk hoe je iemand waar je zielsveel van houd zo te zien af takelen, maar we maken er het beste van en genieten nog van de mooie momenten die ons nog resten, ik hoop dat er iemand reageert, want ik zou graag met iemand in contact komen die hetzelfde doormaakt als ik, nog veel sterkte aan iedereen

eey mamsie,
twas toch plezant deze avond! allé ik von da toch!! en ik hoop da er nog een 31 komt!!
en even regare op de vorige nog!!
ik vindt et ook spijtig da mijn papa wss mijn kindere nooit zal kenne, want ons papa is ne fantastische opa (da zien we me ons lise, maarja tegenwoordig is hij veel te moe om me haar te spele)! en ja, ik vindt het moedig van je mama dat ze die beslissing neemt! ze heeft eignelijk wel gelijk, met chemo zie je keihard af (dat hebben we geizne bij mijn papa) en tja ze eeft al een lang leven achter de rug en kdenk da ze et daarom minder erg za vinden, nu moet jij dat ook nog lere aanvaarde, en ik weet das elemaal niet gemakkelijk!

Ik heb gisteren van mijn vader te horen gekregen dat hij prostaat kanker heeft en de tumor kwaadaardig is. Hij gaat hier zeer waarschijnlijk aan dood, en ik weet gewoon niet meer wat ik nou moet. Mijn level was zowieso al heel moeilijk en als je denkt dat het niet erger kan krijg je dit. Heeft iemand wat advies of zo voor me.

Gr. Bart V :'(

praat er zeker over met andere mensen! das et belangrijkste, krop u gevoelens nie op want dan makate et alleen nogf ma erger en opd en duur ontploft de bom en tja dan is et nie zo fijn!
praat is met je huisdokter ofzo! of met een goede vriend/in of een familielid!
xxies

Ik heb een vriendin van wie beide ouders zijn overleden aan kanker. zij heeft me beloofd me erdoorheen te slepen. Ik zie het nu gewoon echt ff niet. Ik kan het nu ook niet met mijn ouders over hebben. Ik moet ff tot mezelf komen. Ik hoop dat ik dit allemaal aankan want ik weet ut gewoon niet meer. Hey en bedankt he mied

Gr. Bart V

Ow tnx dat is ten minsten iets waar ik iest aan heb, heel erg bedankt.

een paar daagjes geleden heb ik hier een berichtje geplaatst over dat mijn moeder zo ziek was...
Helaas weinig tot geen reacties gehad daarop...
Maar wou toch even vertellen dat ze op Helemelvaartsdag is overleden, 9 mei.
Het was goed zo, het kon echt niet meer..Maar pfff, wat doet het zeer..

Liefs, Karin

Lieve Karin en familie,

Heel veel sterkte!
Ik weet wat het is, mijn man is 1april overleden.
Nu 6 weken verder het gemis, verdriet enz.
Blijf praten, het helpt mij wel. Of schrijf het van je af.

Nogmaals, ik denk aan jullie STERKTE!
Caroline

liefste karin,
ik voel er met je mee, ik heb ook weinig reactie gehad, maar misschien kunnen andere mensen er moeilijker over praten, bij mij gaat het over mijn man, het is verschrikkelijk hem zo te zien af takelen, iemand waar je zielsveel van houd, maar blijf praten
nog veel sterkte
liefs
christiane

liefste karin,
ik voel heel erg met je mee, en weet dat het verschrikkelijk is wat je nu doormaakt, mijn man heeft ook kanker en ik heb ook maar weinig reacties gehad, misschien is het moeilijk om erover te babbelen, maar blijf praten met iedereen, dat lost veel op, in elke geval veel sterkte
liefs christiane

ik ben de dochter van christiane, dus het gaat ook over mijn papa! en tja het is idd moeilijk, maar vergeet niet dat je nog altijd andere familie hebt en dat je daarop kan terugvalle!

Bedankt voor jullie lieve reacties....
Zeker heb je gelijk Kristeltje....Maar ik heb ookal geen vader meer, ook overleden aan longkanker kan het nog toevalliger? Je voelt je echt een wees.....Opeens ben ik geen kind meer.
Maar nogmaals, allemaal bedankt!

Karin

karin,
vergeet niet dat je zeker nog familie hebt é! ookal zijn je ouders er niet meer, je hebt een eigen familie é! je man en je zoontje!!

hallo,
gisteren hadden we een feestje voor ons 30 jarig huwelijk met nog een aantal familieleden, die ons nauw aan het hart liggen, mijn man stond erop dat het zeker doorging wat zei me misschien komt er geen 31, ik had het nochtans liever niet gedaan, het is wel goed gegaan maar op het laatste toen ik hem terugbracht naa huis is hij gevallen, ik mocht niet helpen hem terug recht te zetten, daar ik hij nog te trots voor, het was verschrikkelijk, we hebben beiden zitten huilen en ik zag het echt niet meer zitten op dat moment, maar we moeten verder en ik heb veel steun van mijn kinderen, die het ook al zo zwaar hebben zelf, verder heb ik ook nog familie waar ik alles mag aan vragen, ik moest dit even kwijt,
aan karin : ik denk dat ik tweemaal toevallig hetzelfde geschreven heb, maar karin zoals mijn dochter zegt inderdaad je hebt je eigen familie nog, en alles slijt, ik het begin doet het enorm pijn, dat weet ik, want ik heb ook geen vader en moeder meer, maar alles heeft zijn tijd nodig,
nog veel sterkte aan gans de familie
liefs christiane

Hoi Christiane
Meid, wat moeilijk allemaal he? Ik herken dat van mijn moeder, dat ze te trots zijn dat je ze helpt...wat voel je je dan machteloos he?
Wel fijn dat jullie nog een mooi feest hebben kunnen vieren.....houd die herinnering goed vast...

je hebt trouwens gelijk hoor, ik heb verder natuurlijk mijn famillie, en vooral mijn man en zoontje, voor wie ik gewoon verder moet...Maar soms nog even kind kunnen zijn, en je ook kind kunnnen voelen.....
Dat zou mijn moeder ook graag gezien willen hebben..ze zou niet willen dat ik bij de pakken neer ging zitten....

Nogmaals bedankt lieve Christiane...voor je reactie! Doet me goed ...echt hoor!
Ik wens jou en je dochter, en natuurlijk bovenal je man!, heel veel sterkte toe...

Liefs, Karin

hallo,
mijn man is 17 mei overleden, hij is rustig ingeslapen , omringt door al zijn geliefde familieleden, hij voelt nu geen pijn meer, maar het is verschrikkelijk, de leegte, ik kan het moeilijk met woorden omschrijven, ik heb veel steun van mijn kinderen en familie, maar toch vraag ik me af hoe moet het nu verder ?, de tijd zal wel raad brengen zeker !!!!!!
christiane

pff, tis zo verscrhikkelijk! nog nooit zon pijn gehad! tis zo moeilijk! ik besef et eigenlijk nog altij niet goe! ik hoop da die gewoon ineens van den trap ge kome en da deze nachtmerrie over is! maja, langs den andere kant besefte wel da et echt is, ma ge wilt da nie beseffe! ze zijn mij uit de kals kome hale en mn wrreld storte ineen! en dan iere thuis, toen hij nog leefde en gewoon buite bewustzijn was, da was precies of hij sliep en allé ik hoopte gewoon da hij ineens wakker werd en zei da er nix aan de hand was! maar iets na 3u is hij dan toch ingeslape! pff, tis iere zo stil zonder em! maar, we gaan eel mooi afsheid van em neme op de begrafenis!! en we neme eigenlijk gene afscheid, nooit, want hij zal altij in ons hart blijve verder leve!!
en eeuh, door de steun van de familie en van mijne schat zulle we er ons wel doorslaan!! ookal is et moeilijk!!
mamsie, kzal er altij voor je zijn!