ik zoek lotgenoten, mijn partner is overleden aan darmkanker

[Chantal Koudenburg]

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw op dit forum en zoek eigenlijk lotgenoten van partners die aan darmkanker zijn overleden.
Mijn verhaal is als volgt:
Vorig jaar juli (2008) werd er bij mijn vriend darmkanker geconstateerd. De hele dikke darm eruitgehaald en de snijvlakken waren schoon zei de chirurg, dus dat was een goed teken. Vol goede moed begon hij aan 10 chemokuren (OLF), waarvan de laatste kuur afgelopen februari (2009) was afgerond. Hij voelde zich prima, alleen de moeheid ging niet over. Begin mei moest hij bij de oncoloog terugkomen voor een echo. Toen bleek dus dat het in eerste instantie was uitgezaaid naar zijn lever. Dat was klap 1.
Daarna werd er nog een scan gemaakt en bleek dus dat er ook uitzaaiingen zaten naar zijn longen en lymfeklieren: klap 2.
Hij zou nog levensverlengende chemo krijgen, tijdrekken van 1 tot max 1,5 jaar. Dat bleek uiteindelijk dus niet door te kunnen gaan, omdat de bloedvaten bij de lever verstopt zaten door alle uitzaaiingen: klap 3.
De oncoloog zei dat zijn hele lichaam nu vergiftigt zou gaan worden en hij helemaal geel zou gaan zien. Second opinion gedaan bij het AvL: konden ze ook niets meer voor hem doen: klap 4.
Dus hij werd naar huis gestuurd met een doos medicijnen met onder andere morfine en dan maar gewoon wachten totdat je dood gaat. Dit was afschuwelijk. We hadden nog niet eens tijd gehad om alle tegenslagen te verwerken of de volgende was weer in aantocht. Ik heb hem helemaal zelf verzorgd tot op het einde. Ik kon het haast niet meer aanzien hoe ellendig en ziek hij zich voelde, het deed me ontzettend veel verdriet en pijn om je partner zo te zien lijden.
Uiteindelijk is hij op 19 juli overleden. Ik heb er zo ontzettend veel verdriet van en ben wel onder behandeling bij een psycholoog om alles te verwerken omdat alles zo in een stroomversnelling is gegaan.
Wie heeft hier ervaring mee, met de rouwverwerking en hoe je ermee om moet gaan, want ik weet me er soms geen raad meer mee. Het is net of mijn hart eruit wordt gerukt op het moment.

Groetjes,
Chantal

[stoffeltje]

hallo chantal,
allereerst gecondoleerd met je man,j ullie hebben een heftige tijd achter de rug.
nu ook voor jou het rouwproces.
en dat is best zwaar het was je partner.
het zal flink moeilijk zijn je eigen leven weer op te pakken, ondanks het gemis.
bij mij was het niet mijn partner maar mijn broer.
dat ligt wel wat anders.
en hoe ga je in je eentje nu verder!
op dit forum zijn er meer die hun partner verloren zijn.
ze staan op andere topics.
zelf loop ik voor de rouwverwerking bij een dominee.
zo zijn er meerdere mogelijkheden.
lotgenootgroepen gaan meestal wel over verschillende soorten kanker, maar verdriet en het verwerken blijft bijna hetzelfde.
er staat ook een topic apart over partner verloren op forum.
veel sterkte en liefs stoffeltje.

[liddy]

Het enige voordeel wat ik gehad heb, ten opzichte van jouw verhaal is dat het bij mijn man
eigenlijk meteen de diagnose terminaal is gesteld in juli 1998.
In februari 1999 is hij overleden aan longkanker.
Ik heb hem ook zelf verzorgd, met hulp van de thuiszorg op het laatst.
Het voelde net alsof ik steeds meer mijn man verloor en meer zijn verpleegster werd.
Door de morfine vervreemde hij, maar het hielp wel tegen de pijn.
Je staat zo machteloos, steeds weer een stapje inleveren, en nog een ...
Uiteindelijk was ik blij voor hem dat het over was en daar stond ik dan.
Je kunt niet anders dan nu bij de dag te leven.
Je gevoelens gaan heen en weer als een achtbaan.
De wereld draait door en die van jou staat stil.
Iedere dag gaf ik de dag plusjes en/of minnetjes en dat schreef ik op in mijn agenda.
Een minnetje als ik een slechte dag had gehad en twee minnetjes als de dag niet om door te komen was
en een plusje als er iets goed gegaan was die dag.
Je onthoudt namelijk de slechte dagen veel makkelijker dan de goede momenten.
Door na een week terug te kijken, zie je dan dat er ook dagen zijn geweest met een goede momenten.
Goed om te horen dat je ondersteuning krijgt en ik hoop dat er nog meer lotgenoten reageren.
Sterkte.