mijn beste vriendin mijn moeder verloren!!

[lindathijmen]

Hallo,

Ik zal mij even voorstellen: Ik ben Linda, 33 jr getrouwd en moeder van een heerlijk ventje van 2 jr. Voel mij echter op dit moment een verloren kind zonder "mama".

Mijn moeder is 2 weken geleden gestorven aan de gevolgen van borstkanker. Ze stierf in de armen van mij en mijn zusje, heel heftig.
Ze was 60 jaar en in de bloei van haar leven.

Behalve mijn moeder was ze ook mijn beste vriendin, we hadden een héél sterke band met elkaar omdat we zoveel met elkaar hebben meegemaakt.

Toen mijn zoontje ongeveer 5 maanden was (februari 2007) vertelde ze mij dat ze een knobbel in de borst had gevoeld en dat ze ermee naar de huisarts was geweest. Deze huisarts zei haar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken want het was zo'n forse knobbel en hij zat los in de borst dus zou het niet op borstkanker duiden.
Ze kreeg een punctie en een mammografie en toen ze de uitslag kreeg zijn we met z'n vieren (mijn moeder, zusje, zoontje en ik) naar de chirurg gegaan met het idee dat het wel zou meevallen. De uitslag was echter een klap in ons gezicht. Het was toch borstkanker en het was een gezwel van 12 cm. Zo groot als een golfballetje!!!
Die blik van mijn moeder toen vergeet ik nooit meer; zo ontdaan. Ze bleef kalm, maar ik begon gelijk te huilen en was in paniek. Ben met mijn zoontje de kamer uitgegaan omdat ik zo overstuur was dat de chirurg zijn verhaal niet goed kon doen.
Ze moest eerst chemokuren doorstaan om de tumor te verkleinen en dan pas de operatie. Er volgden operatie's en megazware behandelingen. De poortwachtersklier bleek "schoon" en dat was zo'n goed bericht. Uiteindelijk werd de borst verwijderd en kreeg ze voor de zekerheid nog bestralingen om ALLES uit te roeien.

Begin 2008 leek alles beter te gaan, en begon ze weer van het leven en haar kleinzoon te genieten. Totdat ze wat begon te kuchen/hoesten. Ze nam hoestdrankjes maar het werd niets beter. Na verschillende keren aandringen ging ze naar de dokter maar deze zei dat iedereen hoestte en dat het vanzelf wel zou overgaan. Het ging niet over en pas in juni nam de huisarts het serieus en kreeg ze een longfoto. Haar longen bleken vol te zitten met uitzaaiingen en na een CT scan bleek ook haar lever vol te zitten.
Het was een hele agressieve vorm en ze zou niet meer beter worden. WAT EEN KLAP!!!
Toch begon ze weer met chemokuren om het te rekken en om een lang verhaal kort te maken. Ze heeft uiteindelijk 19 december de strijd verloren. En ik verloor mijn beste vriendin en moeder.

Ik mis haar zo ontzettend. We belden elkaar een paar keer per dag en we kwamen altijd al om de dag bij elkaar en toen ze ziek was ging ik 3 keer per week naar haar toe met mijn zoontje. Er is nu zo'n leegte en als ik mijn zoontje niet had gehad, had ik er absoluut een einde aan gemaakt, want die pijn is verschrikkelijk.
ik moet door en ga ook psychische hulp zoeken, maar ik zou het zo fijn vinden om met lotgenoten te praten, want ik merk dat ik het liefste de hele dag over dit alles praat maar dat kan niet.

Mijn man heeft ook genoeg aan zijn hoofd want afgelopen jaar is gebleken dat mijn schoonvader darmkanker heeft met uitzaaiingen in de lever. Donderdag's werd mijn moeder gecremeerd en de dinsdag daarop kreeg mijn schoonvader een hele zware operatie aan de lever. Met hem gaat het nu redelijk, maar ik heb even gezegd dat ik rust wil en het niet aan kan om mee te gaan naar het ziekenhuis.

Wie wil alsjeblieft eens reageren???

[stoffeltje]

hallo linda,
allereerst gecondoleerd met je moeder!
het is nog zo vers en zo pas geleden.

natuurlijk kan je hier komen zo vaak je wilt!!!
het is ook niet niks wat je nu meemaakt,en veel zullen dit herkennen.
goed dat je er hulp voor jezelf bij gaat roepen.
praten en het uiten is oh zo belangrijk .
zelf heb ik na verlies van broer en ouders bij een dominee gelopen ivm. rouwverwerking.
het ermee leren omgaan en het een plekje kunnen geven.
missen zal je haar altijd doen,het was jouw moeder en goede vriendin.
er valt dan een gat in je leven.
je zal nu flink in de knoop zitten met je gevoel en veel verdriet en gemis voelen.
na een tijdje denken mensen vaak dat het weer beter moet gaan,maar het is hun gevoel niet.
en het was hun moeder niet.
en zo voor de feestdagen ,verdrietig en moeilijk dan.
kan je er met je fam. goed over praten?
prop je verdriet niet op hoor,je kan er dan zo een last van.

fijn dat je moeder toch van je kindje heeft mogen genieten!
zoek ook afleiding en ontspanning.
veel sterkte en altijd welkom hier hoor ,als je even wat kwijt wil of reactie wilt hebben.
stoffel

[liddy]

Dat is geen gemakkelijk verhaal.
Wat er bij me opkomt is gun jij jezelf wel de tijd om te rouwen.
Jouw reacties zijn zo natuurlijk voor iemand die zo'n verlies heeft meegemaakt.
De wereld draait om je heen door en jij kunt niet begrijpen hoe dat kan.
Ja, het zijn heel heftige gevoelens, laat ze komen, wees er niet bang van, ze horen erbij.
Schrijf je gevoelens van je af. Het is allemaal nog zo vers.
Het is een heel goed idee om hulp te zoeken.
De wereld draait om je heen door en jij kunt niet begrijpen hoe dat kan.
Jouw behoefte om er de hele dag over te praten, dat kan o.a. hier.
Waarom zou dat niet mogen?
Probeer iedere dag ook mooie herinneringen aan je moeder op te halen.
Koester die mooie herinneringen, die zijn het contact met je moeder.

[kobie]

Hoi Linda,

Ik ben Kobie,44jaar.
Ik weet als geen ander hoe jij je voelt.
Ik heb mijn moeder vorig jaar februari verloren, ik lag toen zelf in het ziekenhuis, en mn moeder lag in een ander ziekenhuis.
Ik ben behandeld aan tongkanker.
De dg dat ik naar huis mocht, kreeg ik smorgens te horen dat mn moeder was overleden.
Je wereld stort op dat moment in.
Het is nu bijna een jaar geleden, maar ik mis haar iedere dag, ik had ook een hele goeie band met haar.
Tja, je moet verder dat weet je, maar het kost soms heel veel moeite.
De gevoelens heb je soms helemaal niet onder controle.
Heb er wel eens over gedacht om hulp te zoeken, maar het is een gevecht met je zelf, en je gevoelens,toch
Veel sterkte

Kobie

[yoy001]

Hoi Linda,

Wat een zware weg moeten we soms gaan hé?
Ik ben mijn moeder afgelopen weekend verloren en ik weet nog niet goed hoe ik straks op alles ga reageren...
Alles gaat grotendeels langs me heen, al besef ik wel heel goed dat ik mijn moeder nu echt kwijt ben.
Ik zie enorm op tegen de condoleance-avond... Al die huilende mensen aan moeten zien lijkt me niet echt gemakkelijk.
Ik probeer toch maar om op deze avond op iets anders te gaan focussen, wat moet ik anders?
Hoe heb(ben) (jij) jullie dit gedaan? Ook ben ik nog al emotioneel aangelegd!

Misschien kan ik jullie straks ook helpen met ervaringen als alles achter de rug is... dat hoop ik tenminste wel!

Ik heb op een andere plaats geschreven hoe het was om mijn moeder van 61 jaar oud te verliezen... maar we moeten verder, voor onszelf en ons gezinnetje EN voor mijn vader en familie.

Groeten jan

[kobie]

Hallo Jan,

Allereerst gecondoleerd met je moeder.
ik weet wat je voelt.
mijn moeder is volgende maand alweer een jaar overleden.
Ik mis haar iedere dag, de scherpe kantjes gaan er iets af moet ik zeggen.
Maar je denkt iedere dag aan haar dat wel, het is een gemis.
Ik had een hechte band met haar.
Je leeft er naar toe dat je weet dat je haar moet missen, ze was ziek en lag in het ziekenhuis.
Ik moest zelf ook naar het ziekenhuis een jaar geleden.
Een avond voor dat ik werd opgenomen, ben ik naar haar toe gegaan, en heb voor mezelf afscheid genomen, ik dacht dit is de laatste keer dat ik haar zie.
Tijdens mijn opnamen knapte ze weer iets op, ik dacht misschien zie ik haar toch nog.
Ik mocht 25februari naar huis, en in die nacht is ze overleden.
Een heel dubbel gevoel, blij dat je naar huis mocht, en heel intens verdrietig over het verlies.
ik vond dat moment bij het graf dat je weer weggaat heel naar, net of je van haar verscheurt bent zon gevoel.
Tja wat de condelatie betrft laat het over je heen komen.
Je kunt je gevoel niet uitschakelen, en dat hoeft toch ook niet, het is toch je moeder!!
Ik heb best wel veel gehuild hoor, er tegen vechten helpt niet, de tranen komen gewoon, kun je niets tegen doen.
Maar missen doe ik nog enorm.
Ik wens je veel sterkte.
Kobie

[yoy001]

Het is voorbij...
Wat eer raar idee dat je ze nu nooit meer zal zien...!!!

Ik heb alleen met de uitvaartverzorger de kist toch onverwacht gesloten...Ik wilde als laatste weg en toen vroeg hij of ik het aankon. Ik heb toen ja gezegd en ik heb er geen spijt van.
Daarna heb ik ze naar haar laatste rustplaats gedragen met mijn broertje en zwagers.

Het was zwaar maar het ging goed...

Nu nog de moeilijke dagen van gemis...

[stoffeltje]

hallo jan,
goed dat je toch nog het laatste voor haar hebt kunnen doen <het dragen van de kist>.
in je hart draag je haar altijd bij je.
de afgelopen periode en nu nog zal als een soort waas langs je gaan,daarna het gemis .
probeer over je gevoel en verdriet te blijven praten.
ook met lotgenoten zoals hier merk je dat je niet alleen staat met je gevoel.
veel sterkte stoffel..

[liddy]

Het zal je helpen bij de verwerking dat je actief betrokken bent geweest bij de begrafenis.
De komende dagen zullen leeg zijn.
Je dagen waren zo gevuld met naar je moeder gaan en van alles regelen.
Nu ineens hoeft dat niet meer.
Laat vooral je emoties toe en geef jezelf de tijd voor de verwerking.
Het zal heel vreemd voor je zijn om te ervaren dat de wereld door draait, terwijl die voor jou stil staat.
Ik wens je veel sterkte toe.

[kobie]

Hoi Jan,

Ja een raar gevoel he, om haar daar zo achter te laten, vond ik ook.
Ben er nog een keer weer geweest, sommigen zeggen dat het een plek van troost gaat worden.
Maar dat is mijn ervaring nog niet, al je gevoelens komen dan weer boven van de begrafenis en alles.
Ik heb niet zozeer de behoefte om haar daar weer te bezoeken, misschien komt dat later.
Je draagt haar immers in je hart, toch.
Je zult iedere dag aan haar denken, dat heb ik wel en nog steeds.
Het gemis wordt groot, het wordt wel iets minder, maar het zal blijven, helemaal als het een goede maatje van je was, toch.
We moeten verder dat geldt voor een ieder, maar het valt niet mee.
Ik heb veel steun van mn man en kinderen hoor, maar je moet het toch alleen verwerken is mijn ervaring,niemand kan haar plaats vervangen, das onmogekijk, hoe lief iedereen ook voor je is.

Sterkte, Kobie

[Mo2410]

Dag Linda en Jan,

Ik ben Manon, 27 jaar en heb afgelopen juli mijn moeder verloren aan de gevolgen van longkanker. Wat een heftig verhaal van je, Linda. Het ziekteproces is zo ongelooflijk zwaar en zo schokkend. Ik weet nog hoe ongelooflijk ik geslingerd werd van 'leven' naar 'dood'. Niets kan je erop voorbereiden of je weerhouden van het onovertroffen gevoel van verlies en onrechtvaardigheid/onjuistheid. Nu nog kan ik er maar beperkt op terugkijken, omdat het zo 'alles'omvattend is om je eigen moeder zo te zien lijden, vechten en uiteindelijk te zien verliezen en overlijden. Wat ongelooflijk fijn dat je erbij hebt kunnen zijn. Het verhaal wat ik van iemand anders las, toen zij zelf in het ziekenhuis lag, vond ik erg schrijnend!
Ik heb ook tijdens het overlijden van mijn moeder haar hand vast gehouden. Het is zo verschrikkelijk om iemand te zien verdwijnen, het is zo definitief en zo bizar. Het overtreft zo het eigen ratio, in ieder geval dat van mij. Overal heb ik mijn moeder kunnen volgen in mijn leven, als dochter doe je dat automatisch. En ineens gaat ze ergens heen, waar ik haar niet kan volgen en ook niet kan zien waar ze heen gaat. Ineens is het lijf leeg. Ik kan heel voorzichtig aan toegeven aan de gedachte dat het lijf ook verlost was op dat moment, dat het lijf niet verder kon, maar dat mijn moeder ook 'meer' was dan alleen haar 'lijf'. Vreemd genoeg kon ik dat zeker niet voelen of zien toen ik haar hand vast hield.
Ik zeg nog steeds tegen zoveel mensen om me heen, (die inmiddels niet meer begrijpen waarom ik hier nu nog zo ongelooflijk mee worstel), dat mijn moeder dan wel 2 jaar ziek is geweest met zoveel ups en downs, maar het laatste dat ik had verwacht, was dat ze ook werkelijk zou sterven en uit mijn leven zou verdwijnen.

Ik ben nu dus een half jaartje verder op de 24e... wel ergens een mijlpaal. Heel voorzichtig aan kan ik beter aansluiten bij mezelf, mezelf vergeven voor eht feit dat ik niet volledig kan meedraaien in een wereld die gewoon doorgaat. Ik merkt dat mijn energie pijl ook steeds meer omhoog gaat, want na 2 jaar zo ongelooflijk met kanker bezig te zijn, was ik gewoon volledig op en klaar. Ik kan het mezelf gelukkig wat makkelijker maken en wat aangenamer en zo rustig aan mijn eigen rouwproces zijn gang laten gaan. Ik vind dat al zo'n winst!
Dat gun ik iedereen. Ik snap dat zeker een man tegen veel dogma's aanloopt, is het niet in het eigen brein, dan vind je ze wel in je omgeving. Maar ik ben er van overtuigd dat verliezen niet seksegebonden is en rouw voor een ieder aanwezigzal zijn. Ik vond het zelf ook een hele strijd om mezelf toe te geven dat ruimte en tijd nodig had en heb en dat er maar weinig mensen zijn die dit echt begrijpen (meestal mensen die het zelf hebben meegemaakt). Wees niet te hard voor jezelf, zoek een plek waar je prettig kunt voelen en wees eigenwijs... de enige manier is je eigen manier! En de enige manier om te rouwen is er dwars doorheen.

Nog een aanrader voor 'dochters' Zonder moeder van Hope Edelman. Bij Bol.com alleen in het Engels, maar ik vind het een heerlijk boek, vol herkenning en erkenning.

Dank je Caroline voor deze fantastische tip!!!