Mijn oma heeft alvleesklierkanker

[Koosje.kort]

Hallo allemaal,

Mijn oma, die ik ken als een heel sterke vrouw, is 83 jaar en is vanaf december 2009 plots heel erg ziek geworden.
Zij klaagde van een pijn in haar rechterbuikstreek en er was een knobbel (evengroot als een kinder vuist).
Voordat de uitslagen van de onderzoeken in het ziekenhuis binnen waren zei de arts dat het lijkt op kanker, maar dat zij het niet kunnen bewijzen. Uiteindelijk heeft onderzoek toen uitgewezen dat zij galstenen heeft maar dat zij niet geopereerd kan worden omdat zij te oud is daarvoor. Door middel van medicatie werd toen geprobeerd de galstenen te verhelpen. Mijn oma werd er niet beter van en het ging steeds slechter en slechter,werd magerder en ook geler. Heeft inmiddels ook geen eetlust meer. Na de zoveelste bloedtest is gister,nieteens 2 maanden verder, uiteindelijk bewezen dat zij alvleeskanker heeft met uitzaaingen. De arts heeft ons meegedeelt dat zij niets meer zullen doen,geen bestraling en geen operaties omdat zij al te oud is. Zelf weet mijn oma niet dat zij kanker heeft, de familie heeft besloten haar niet te vertellen. Zij wordt thuis in bed verzorgd, gebaad en gevoed, omdat zij niets meer zelf kan doen. Ze slikt dagelijks een mix van zoveel pillen. Ze heeft in deze hele (korte) periode nooit geklaagd van pijn tot gister,haar rechterbuikstreek en haar maag deden pijn. Zij heeft zelf aangegeven dat zij moe is van het lijden en dat zij niet meer verder wilt...
Tja ik ben eigenlijk radeloos, en de familie heeft zoveel verdriet omdat wij allemaal moeten toezien hoe onze lieve oma lijdt..
Ik barst van tijd tot tijd gewoon in tranen uit omdat ik niet meer kan aanzien hoe zij lijdt. Als ik maar de macht had om haar lijdensweg te verkorten.

Ik weet niet waarom ik gereageerd heb hier, mischien in de hoop wat troost te vinden van anderen die deze nare ervaring hebben meegemaakt, of wat bemoedigende woorden te horen...ik weet het niet.

Ik wens een ieder die wat te maken heeft met deze rotziekte heel veel sterkte toe.

God bless you all,
Koosje

[r.landouw]

hallo Koosje en alle anderen,

of je nu direct getroffen bent of een machteloze toeschouwer, het blijft een afschuwelijk tragedie.
uit ervaring kan ik alleen een ding aanraden: vecht.
dat kan natuurlijk op vele manieren.
voor ieder individu ligt dat anders.
hangt ook van je situatie af.
voor mijzelf: ik had er vrede mee.
ik ben al zo vaak ontsnapt aan grote gevaren, ik had me verzoent met het einde.
tot grote boosheid van mijn vrouw en kinderen.
"dat is egoistisch.
in welke situatie denk jij dat je ons achterlaat?"
opkroppen van je gevoelens kan gevaarlijk zijn.
kan ook naar buiten toe een heel verkeerde indruk maken.
je kunt lelijk met jezelf in de knoop raken.
waarom zou je?
het is niet stoer.
laat je gevoelens blijken.
huil, vloek desnoods, sla met deuren, geef blijk van je liefde, het kan telkens weer opnieuw een opluchting zijn.
praat erover, schrijf erover, zoek als het kan steun.
neem ook praktische maatregelen: regel wat geregeld moet worden.
in deze maatschappij zijn ordelijke financieen heel belangrijk.
hard, maar waar.
lieve allemaal, ik wens een ieder veel sterkte, steun, warmte, liefde.
Ron.

[liddy]

Vraag aan degene die het contact met de huisarts verzorgd of je oma geen morfine kan krijgen,
en als ze die al krijgt of ze meer kan krijgen.
Het is dan mogelijk dat je oma erg suf wordt, waardoor ze niet goed meer aanspreekbaar is,
maar ook amper de pijn in de gaten heeft.
Wellicht is dit een oplossing.
Let goed op jezelf, want je loopt je bij deze ziekte gauw voorbij.
Houdt vooral je emoties niet in, laat ze komen.