verhalen lotgenoten voor zus (nierkanker)

[Julieke]

Hoi lezers,
Ik ben op zoek naar verhalen van mensen die (enigszins) hetzelfde doorstaan of hebben doorstaan als mijn zus (40 jaar oud). Zij heeft 1,5 maand geleden totaal onverwachts te horen gekregen dat ze nierkanker heeft met al veel uitzaaiingen. Behandelingen waren al meteen niet meer mogelijk. Hoe lang ze nog heeft was en is nog altijd onduidelijk, het kon slechts een week zijn. Ze heeft al de nodige dalen meegemaakt. Momenteel lijkt er een beetje rust te zijn, maar dan bedoel ik vooral in haar lijf. Ze heeft inmiddels euthanasie geregeld. Maar dat klinkt makkelijker dan dat het is.
Uiteraard zijn er artsen aan wie ze vragen kan stellen. Het probleem waar ze alleen wel tegenaan loopt is haar eenzaamheid. Het gaat om haar leven (en dood) en het zal haar beslissing moeten zijn. Hoeveel haar man en andere naasten ook van haar houden en haar willen helpen.
Ik heb vandaag een gesprek met haar gehad. Ze is voorzichtig op zoek naar verhalen van anderen. Hoe doorstaan zij zo'n proces? Of zijn er ergens verhalen bewaard gebleven?
Ik zoek op diverse plekken. Maar misschien zijn er hier mensen die tips hebben?
Alvast bedankt, en een ieder hier sterkte.....
Julieke

[stoffeltje]

hallo julieke,
heb zelf geen kanker,mijn broer had het en had ook voor euthanasie gekozen.
het viel hem erg zwaar,ook jong.
vrouw 3 dochters en kleinkinderen.
ze hadden veel gesprekken samen ook met huisarts<goed contact>.
een lijst hadden ze gemaakt om aan te vinken,tot de laatste!
het was ook echt het einde,hij liet ook veel achter.
het maakte hem ook wat rustiger dat hij zelf aan mocht geven dat het niet meer ging.
heel veel sterkte,het is niet helemaal hetzelfde,maar toch.
stoffeltje

[Julieke]

Dank voor je reactie stoffeltje. En vreselijk om te lezen over je broer.....
In korte tijd heeft mijn zus al veel emoties mee moeten maken.Twee maanden geleden was ze nog aan het hardlopen, omdat ze dacht dat ze daarmee haar vermeende spit kon bestrijden. Twee weken later kreeg ze dus het meest erge bericht ooit.
Hoe dicht ik ook bij haar sta, ik kan me nog niet inleven hoe vreselijk en onmogelijk het voor haarzelf is. In een week tijd werd namelijk al duidelijk dat er ook meteen niks meer mogelijk is. Dat het zelfs misschien wel na een week voorbij kon zijn.
Het regelen van de euthanasie leek haar wat rust te geven. Toch blijkt dat nog niet echt zo te zijn. Nu vraag ik me ook af of dat wel mogelijk is. Twee weken geleden ging het ineens echt heel slecht met haar. Als op dat moment de verklaring rond was geweest, had ze er op dat moment voor gekozen. Momenteel is het dan weer wat rustiger en de verklaring dus wel geregeld.
Door haar hoofd speelt dus heel erg "tot hoe ver moet en kan ik gaan?". Je weet namelijk nooit of uitzaaiingen ook in het hoofd beperkingen op gaan leveren waardoor ze er niet meer zelf over kan beslissen. En dan komt ook nog de decembermaand eraan. Niet alleen met feestdagen, maar ook nog eens met verjaardagen (zoals van haar man). Ik merk dat dat haar heel erg bezighoudt. Dat ze geen feestdagen wil "verpesten" voor haar omgeving.
En dan de eenzaamheid in het nemen van de beslissing. Dat is misschien nog wel het meest gemene. Met alles wat ze moet doorstaan, dat ze zich eenzaam voelt in die allerbelangrijkste beslissing.
Waarschijnlijk is het ook teveel in een korte tijd.
In ieder geval, mochten andere mensen ervaringen hebben/weten, dan hoor ik die alsnog graag.
Uiteraard is ieder verhaal anders. Daar heb ik het met mijn zus ook al over gehad.