Ik voel me alleen

[m-elaniie]

Hoi allemaal,

Ik ben Melanie, 20 jaar oud. Ik heb me nieuw aangemeld op de website omdat ik opzoek ben naar lotgenoten. In mijn omgeving snapt namelijk niemand echt hoe ik mij voel.
Ik ben mijn hele leven alleen geweest met mijn moeder.. mijn vader wilde geen kinderen en mijn moeder moest toen zij zwanger was van mij, van hem kiezen tussen hem of de baby. Mijn moeder koos voor mij en sindsdien
zijn we altijd met zijn tweetjes geweest. Geen nieuwe man, geen andere kinderen. En ik heb een super jeugd gehad.
Tot 4 jaar terug. Mijn moeder had veel buikpijn en na vele onderzoeken bleek zij eierstokkanker te hebben. Ik zal er niet een te lang verhaal van maken, de meeste mensen op deze website weten toch wel hoe zoiets gaat.
Chemo's, operatie's, controles en onzekerheden. Wat een rot tijd was dit. De kanker is zelfs bijna een jaar weggeweest.
Het was een zware tijd, maar opzich vielen de eerste jaren mee. Me moeder werd niet heel ziek van de chemo's, ze
bleef erg sterk, was nooit aan het klagen, we bleven leuke dingen doen samen en de chemo's sloegen altijd wel een beetje aan. Ik had ook nooit het gevoel dat ze eraan dood zou kunnen gaan, ik bedoel dat hoor je alleen bij andere.. bij jezelf
gebeurt dat niet.

Tot begin dit jaar. Alles kwam tegen te zitten, de chemo's sloegen niet meer aan. Me moeder at al een tijdje niets meer
omdat ze geen trek had zei ze. En wat ze at kwam er weer uit. We dachten dat het door de chemo's kwam dat ze zo
misselijk en ziek was. Toch wilde me moeder naar het ziekenhuis en na een scan bleek dat er een tumor tegen haar
darm aan drukte en deze dichtkneep zegmaar. Hierdoor kon het eten zich niet meer verteren en daardoor spuugde
ze alles uit. Me moeder was al zo zwak van het dagen niet meer eten, dat geen enkele behandeling meer zin zou hebben.
Dit kregen we in april te horen in het ziekenhuis. Naar huis gaan was geen optie meer, dus ging me moeder naar
een hospice. Ik wist niet echt wat dat was, maar na het lezen van de folders stortte ik echt even in. Ik las overal
' voor mensen in hun laatste levensfase'. Toen drong het echt tot me door.. me moeder word niet meer beter en ik
blijf alleen achter. Het was zo vreselijk om mijn moeder in het hospice te zien liggen. Zo'n sterkte vrouw, nu zo zwak.
Ze had al 5 weken niets gegeten en was een en al bot. Ze lag alleen maar op bed en kon niets meer. Ze was veel
aan het huilen omdat ze zoveel pijn in d'r buik had. Nu ik dit typ zie ik dat beeld weer voor me en komen de tranen weer.
Vreselijk, wat een rotziekte is het toch.

Na 6 dagen in het hospice is ze overleden. Donderdagavond bleek het al heel slecht met haar te gaan, ze heeft tegen de medewerkers gezegt dat ze niet wilde dat haar dochter gebelt werd.. ik mocht haar niet zo ziek zien. Vrijdag ochtend hebben ze me toch maar stiekem gebelt en ben ik meteen gekomen. Toen ik daar aankwam kreeg ik te horen dat ze net 10 minuten was overleden. Typisch mijn moeder.. andere niet willen belasten. Ze wilde echt niet dat ik haar zo zou zien.
Al had ik er zo graag bij geweest, zodat ze niet alleen was. Dat gun je niemand.. alleen sterven.

Ze is nu 2 maanden geleden overleden en ik voel me zo alleen. Ik ben hard opzoek naar een goede baan, zodat ik in ons
huis kan blijven wonen. Echt familie heb ik niet en vrienden snappen me niet echt. Die leven met me mee, maar gaan
daarnaa weer naar huis, naar hun perfecte leventje. Vooral de eerste dagen is iedereen heeeel lief voor je, daarna
gaan ze allemaal weer door. Terwijl ik niet weet waar ik het zoeken moet. Al die dingen die me moeder gaat missen..
dat ik ga trouwen, dat ik kinderen krijg. Me moeder wilde zo graag oma worden. Ik heb een paar dagen voor haar dood nog gezegt tegen d'r dat ze nu weer naar haar eigen moeder gaat (die is 5jr terug overleden). Toen antwoordde ze met
dat ze niet haar eigen moeder wil zien, maar dat ze mijn kinderen wil leren kennen. Dat doet me zoveel pijn.
M'n moeder is maar 48 geworden.

Sorry voor me lange verhaal, ik kan nog wel uren doorpraten haha. Het is aan de ene kant zo fijn om over haar te praten.. maar niemand in me omgeving heeft hier behoefte aan lijkt wel. Ik vroeg me af of hier mensen zijn met een soort
gelijke verhaal? Het lijkt me fijn om met iemand te praten die me wel snapt.

[Bart1974]

Hoi Melanie,

alsnog gecondoleerd met het verlies van je moeder. Hier zitten helaas veel meer mensen die zulke situaties hebben meegemaakt.
Wat is je moeder jong overleden zeg.
Je moeder was je maatje, je vriendin maar ook je moeder natuurlijk. Ook jij bent in een gat terecht gekomen. Mensen die
dit niet hebben meegemaakt zullen nooit weten hoe jij je moet voelen. Ze kunnen je steunen maar je weet ook dat als ze weg zijn
dat je alleen over blijft en dat doet pijn. Op dit forum zitten lotgenoten, mensen die dit helaas ook hebben meegemaakt dus steun
zal je vinden hier.

Mijn moeder is in maart overleden aan de gevolgen van longkanker. Mijn vader in mei, precies 7 weken erna. Zij zag ons ook liever niet lijden. Maar toch heb ik erbij
kunnen blijven en was er bij toen ze overleed. Hierna komt er een hele drukke tijd aan en dat ebt dan langzaam weg. Had jouw moeder
een koophuis of een huurhuis ? Bij een huurhuis hoeft het denk ik niet al te moeilijk te zijn om er in te kunnen blijven wonen, bij koop
zullen ze niet moeilijk doen zolang de hypotheek maar betaald wordt.

Mijn moeder is wel oma geworden voor 1,5 jaar door mijn broertje, maar heeft ze helaas niet zien trouwen. Helaas hebben wij geen grip
hierop. Maar we moeten denk ik proberen de gedachte vast te houden dat onze moeders van boven met ons meekijken en toch genieten hoe
wij gelukkig zijn. Al blijft dat heel moeilijk.

Probeer goed voor jezelf te zorgen. Hou op vaste momenten je rust, loop jezelf niet voorbij en zorg goed voor jezelf. Er zijn hier genoeg mensen
die in dezelfde shit situatie zitten. Samen komen we er wel...

Groetjes,
Bart

[Babs72]

Hallo Melanie en Bart,

allereerst beiden veel sterkte met het verlies van jullie moeder/ouders. Ik weet maar al te goed wat het is... mijn moeder is 2 dagen geleden overleden...
Tot 27 juni waren mijn beide ouders nog samen, de blinde hielp den dove, snap je wat ik bedoel ? Ze zijn beiden in de 80, is een gezegende leeftijd, maar het blijven nog altijd je ouders, he... Op 27 juni sloeg echter het noodlot toe... Mijn vader krijgt een herseninfarct. Oorspronkelijk volledig verlamd rechts, spraak weg en begrip weg. Nu is het al iets beter : motorisch zo goed als terug in orde, stapt terug goed rond, maar buiten 'dadada' komen er weinig andere klanken uit bij mijn vader. Het grootste deel verstaat hij wel, maar zijn begrip is toch nog wat verstoord.
Toen mijn vader 2,5 week in het ziekenhuis lag, moest mijn moeder op halfjaarlijkse controle voor haar hart. Omdat ze toen al 4 dagen geen stoelgang meer maakte, vermeldde ik dit en heb ik haar via spoed binnen gebracht. Dat was vorige maandag. Dan hebben ze haar laten liggen tot donderdag (!!!) om me dan op te bellen en te zeggen dat ze haar NU moesten opereren en een stoma plaatsen, anders haalde ze de volgende dag niet meer. Operatie was zeer riskant, gezien haar zwakke hart en zware diabetes, en tot zondag was ze vrij goed. Maar de diagnose was hard : kankergezwel op de darmen met uitzaaiingen naar de lever en buikvlies. Deze maandag was ze plots heel slecht, kon nog amper praten, mond vol blaasjes, bruin vocht overgeven, etc ... NIEMAND in het ziekenhuis kon ons te woord staan, niemand zei iets, behalve woensdag 'er geen enkele medische reden om te denken dat het voor direct zou zijn'. Maar mijn moeder had ons wel alle 4 geroepen, want ze voelde dat het einde naderde, zei ze, was het niet voor die dag, dan toch voor de dag erna. Dokters geloofden haar niet. Maar ze hield woord, de dag nadien is ze gestorven... Later kregen we dan te horen dat mijn moeder haar kanker helemaal was uitgezaaid (waarom konden ze dat niet eerder zeggen ???)
Mijn moeder bleek ook al veel langer te weten dat ze heel slecht was, vader wist het ook. Maar ze hebben altijd gezwegen... omdat ik zwanger was (na 8 jaar veel moeite doen en uiteindelijk gelukt na 3 IVF pogingen) en onze Maarten op 19 maart is geboren. Mijn moeder wou niet dat ze hem niet meer zou gekend hebben, vandaar haar zwijgen. Maar ik voel me daar schuldig om, waarom waarom waarom toch ?? Want misschien was er toen nog iets mogelijk geweest ... Maar het is haar keuze geweest, dus ik moet die respecteren, hoe hard ook ... Ze heeft mij laten genieten van mijn grootste geluk, zolang ze kon. En da's bewonderenswaardig ! En zo hebben onze moeders alles uit liefde voor ons gedaan, moet je maar denken...
Veel moed !!

[Bart1974]

Hoi Babs,

gecondoleerd met het verlies ! Wat een heftig verhaal ook zeg. Het is voor jou helemaal snel gegaan het lijken wel dagen die
zijn omgevlogen.Ik vind het heel erg wat je mee moet maken.
Omdat je ouders nooit wat gezegd hebben, komt het voor jou allemaal zo onverwachts. Geen tijd voor afscheid, je wordt niet op de
hoogte gehouden dus alles is nieuw voor je.
Ze wilde jullie geluk niet laten overheersen door haar ziekte denk ik. Ik vind het heel knap dat ze dat heeft volgehouden al komt het
voor jou extra hard aan.
Ik wil jou ook heel erg veel sterkte toewensen. Hoe is het met je vader nu ?

[Babs72]

Hey Bart,

ja, ergens vind ik het ook wel 'knap' van mijn ouders dat ze gezwegen hebben, maar aan de andere kant ben ik ook wel boos. Mijn moeder is er niet meer en mijn vader kan niks meer zeggen of schrijven en begrijp enkel nog simpele dingen. Dus echt belangrijke vragen kan ik niet meer stellen. Bovendien weet hij zo goed al niks meer van, pakweg, de laatste 2-3 jaar.
Ik ben hem gisteren een dagje gaan halen en dat heeft zowel hem als mij deugd gedaan. De thuisverpleegster was langsgekomen en had geconstateerd dat zijn bloeddruk was aan de hoge kant was (12/10, onderdruk te hoog). Na vermelding in het ziekenhuis, deden, weerom .. NIETS. Ik heb voor morgen al een hele lijst van instellingen die ik ga afbellen, want nu is voor mij de maat vol ! Ik belde deze morgen met de vraag wat gisterenavond en deze morgen zijn bloeddruk was en weerom 12/9 en 15/9 en dat vonden ze goed (ok, is al beter dan gisteren, zeker die 15/9) maar ze stelden mij de vraag hoe het kwam dat hij blauwe plekken had op zijn borst, of hij was gevallen. HALLOO ?? wat denken die wel ?? Ik heb mijn vader geen seconde (!!!) uit het oog verloren, terwijl bij hen dikwijls een alarm afging in begin toen hij nog een baxter had en ze dit tot een uur lieten piepen zonder te komen kijken !!! Ik ben echt razend en als ik kan, haal ik mijn vader daar nog liever gisteren dan vandaag weg. Ik kreeg ook nog eens het verwijt dat hij 'lastig' was geweest vandaag, want hij wou altijd weg.. Tja, zorg dan dat hij het daar meer naar zijn zin heeft en zet hem ni constant vast in zijn stoel achter een tablet, zoals een baby !
Maar goed, mijn vader zijn situatie past hier niet echt meer, want hij heeft geen kanker natuurlijk... En mijn moeder haar dood heb ik precies nog altijd niet geplaatst.. ik kan er vrij goed over praten, krijg af en toe wel eens een huilbui maar als ik me dan afvraag waarom ik huil, kan ik daar precies nog niet goed op antwoorden, ik 'mis' haar nog niet echt, net of ze hier morgen weer gaat binnen stappen... Maar als ik mijn zoontje van 4 maanden dan bekijk... tja, dan komen de tranen weer...
Maar het sterkt me dat ik niet alleen ben. Sommigen willen het alleen verwerken, ik kan dat niet, moet er kunnen over praten.
Wanneer heb jij je 'klop' gekregen ? Want ik vrees dat die nog moet komen bij mij ...