lotgenoten

[jolanda29]

Hallo ik ben jolanda moeder van dochter van 12: voor de derde keer kanker, deze keer erg zwaar, weinig steun uit omgeving, ze kennen de pijn niet die je door moet maken,
je voelt verlaten en verschrikkelijk eenzaam, nergens vind je begrip, vrienden zijn ver te zoeken die er werkelijk voor je zijn,
1 vriend wel, als die nacht overblijft slaapt hij weinig ondanks dat hij zondags weer werken moet en niet heeft kunnen slapen door zorg voor mij,
voelt wel lullig, maar toch fijn dat er zo een vriend is, die dag en nacht er voor je is.
Verder zijn er geen, je kijkt wat domme tv er komt niks op, je voelt je in de steek gelaten, mijn partner nou partner is er halve nacht dan gaat hij slapen,
en zit ik met alle pijn alleen, want hij kan toch niks doen zegt hij, niet belangrijk dan dus,
belangrijker is voor hem slapen.want zeven uur gaat wekker voor zijn zoontje, blijkbaar belangrijker dan de zieke,
zo voelt dit ook, ik sta na uur half uur slasp als ik dat al red ook naast bed, maak ontbijt voor ieder...

Wat moet ik hiermee? Voor mezelf kiezen, eigen weg ingaan, of zo laten en niet gelukkig meer zijn.
Hij zegt ik hou van jou en ik kan het niet meer zeggen, hij heeft voorbeeld van een vriend voor oppas maar vind zichzelf belangrijker schijnbaar,
zat ook op sexsites achter mijn rug en nog steeds heb ikpas ontdekt, trouw zijn kan hij ook niet..


Voor mij hoeft het allemaal niet meer

Groetjes jolanda

[liddy]

Nou, jij krijgt het ook wel voor je kiezen.
Is het een idee om een afspraak met maken met de oncologisch verpleegkundige?
Om samen met hem/haar alles eens door te spreken en te kijken hoe nu verder te gaan.
Want zo verder dat houd je niet vol.
Is er bijv. echt niets aan je slaapprobleem te doen? Een ander bed, andere medicatie om maar iets te noemen.
Je bent helaas niet de enige bij wie de partner de ziekte niet aankan.
En je stelt dan ook terecht te vraag of verder met hem gaan wel zin heeft.
Weet hij dat je overweegt de relatie te beëindigen is iets wat in me opkomt?
Hoe zo hij reageren, vraag ik me af?
Kortom ga hulp zoeken en voel je je vooral welkom hier.
Schrijven voelt hopelijk als een opluchting.