mijn ouwe

[ilvo]

Hallo ik ben een meisjevan 18 en wil even mijn verhaal doen (nog even geen naam)

Vorig jaar is mijn vader vrij plotseling overleden aan de bekendste sluipmoordenaar....kanker..
We wisten amper dat hij iets ernstigs mankeerde en 4 weken later moesten wij hem begraven.
Ik ging door met school en werk en leefde op de automatische piloot.
Wist me groot en staande te houden en trok me op aan verhalen die volgens mij veel erger leken dan dat ik allemaal mee maakte.
Eigenlijk heb ik daar dus geen goeds aan gedaan...ik mis hem verschrikkelijk...iedere dag...elk uur...elke seconde...altijd!
Ik merk nu pas hoe zeer het me allemaal doet...en denk dat dit komt omdat ik me nu niet goed bezig kan houden...voor school ben ik klaar en ik heb sinds Juni geen werk.
Door verschillende situaties voel ik me heel erg opgelaten wat anderen ook wel stress zullen noemen maar tot zover wil ik mezelf niet zetten.

Ik weet niet hoe ik hier alles mee om moet gaan...

Zijn er misschien mensen die iets herkennen in mijn verhaal...?

[liddy]

Beste Ilvo,

Als ik jou verhaal zo lees, herken ik mezelf erin zoals ik was na het overlijden van mijn eerste man.
Het is al heel goed van je om te erkennen dat er iets aan de hand is.
Je zou eens kunnen informeren of je via maatschappelijk werk of via de kerk een cursus rouwverwerking kunt volgen.
Wat ik je vooral in overweging wil geven; ga naar je huisarts en bespreek met hem/haar wat je eraan gaat doen. Voor mij was dat een serie gesprekken.
Het is heel normaal om hier hulp bij nodig te hebben.
Heb je al eens op het forum "rouwverwerking" en/of "rouwverwerking jong volwassenen" gekeken?
Veel sterkte,

Liddy

[ilvo]

Bedankt voor je reactie!

Ik ben me er wel van bewust dat je hierin gelijk hebt, het zoeken van 'hulp' zou goed zijn! Alleen ben ik daar niet aan toe, ik voel me daar niet prettig bij...ik kan het niet precies verwoorden. Gelukkig schrijf ik veel en kan mij hier 're-de-lijk' in kwijt. Maar het blijft gewoon onwijs moeilijk!

Soms niets weten te zeggen, en ook niet wat te doen...
Dat zijn van die momenten, dat ik jou zo mis...
Ik zou zo graag, nog o zo veel, met jou willen praten...
Met jou kunnen huilen, en ook lachen bovendien...
Ik moet, ik zal door gaan, voor jou, de rest, en mijzelf...
Soms kan ik niet wachten, tot ik jou weer zal zien...
Dat ik er wat van probeer te maken, draait maar om 1 ding...
Ik leef met jou in mijn hart, mijn aller fijnste herinnering...

[liddy]

[quote]het zoeken van 'hulp' zou goed zijn! Alleen ben ik daar niet aan toe, ik voel me daar niet prettig bij...ik kan het niet precies verwoorden.[/quote]

Verwerken betekent niet je dierbare verliezen, betekent niet voor altijd afscheid nemen. Verwerken is hetgeen je overkomen is een plaats kunnen geven, waardoor je niet in het verleden blijft steken, maar met de ervaringen van het verleden door kunt gaan in het heden. En veel mensen hebben daar hulp bij nodig.
Soms heb ik een probleem, waar ik zelf niet goed uitkom. Dan vraag ik in gedachten aan Henk hoe hij het op zou lossen. Door me voor te stellen wat zijn oplossing zou zijn. Ik zet zijn oplossing naast de mijne en dan kan ik makkelijker beslissen wat te doen. Waarmee ik wil gaan geven dat Henk nog steeds in mijn gedachten is, echter hij beheerst mijn leven niet. Henk is aanwezig, niet meer en niet minder.
Iemand verliezen doe je pas als je geen herinneringen meer hebt.
Hopelijk heb je hier iets aan en maakt dit het makkelijker voor om hulp te zoeken. Ik zeg niet dat het eenvoudig is, ik zeg wel dat het je goed zal doen.
Succes