Ook mijn moeder overleed aan longkanker

[lin]

Hoi Nancy en Saskia en iedereen die zich voor dit bericht interesseert.

Ik zag jullie bericht en zit eigenlijk in hetzelfde schuitje. Ook ik ben namelijk op zoek naar mensen die hetzelfde is overkomen als ik. Aangezien jullie berichten van maart 2002 zijn, heb ik besloten om dan maar zelf een oproep te doen.
Bijna vijf maanden geleden, op 11 februari ben ik mijn moeder, waar ik een hele goede band mee had aan de kleincellige vorm van longkanker verloren. Samen met mijn vader heb ik haar tot het einde toe verzorgd. In maart 2002 hoorde wij wat ze mankeerde en direct zaten wij in een niet te stoppen molen van chemokuren, bestralingen en ziekenhuisopnamen. Helaas was het allemaal tevergeefs.
Nu ca. vijf maanden verder gaat eigenlijk pas echt doordringen wat er de afgelopen tijd is gebeurd en zoals ik uit de reacties van anderen op deze site heb kunnen lezen, weet je pas echt hoe dat allemaal is, als je het zelf hebt meegemaakt. Alhoewel ik van een aantal lieve vrienden steun krijg, zou ik het toch heel erg fijn vinden om eens met iemand te mailen, dus precies weet waar ik het over heb. Ik zelf ben 28 jaar en mijn moeder was 54. Ik hoop dat er iemand van mijn leeftijd is, man of vrouw maakt niet, die ook zijn of haar moeder aan deze ziekte heeft verloren. Ik vind het belangrijk dat het dezelfde vorm van kanker is.
Alvast bedankt.
Linda
??? :-[ :'(

[Gast]

Hallo Lin,

Mijn moeder overleed op 29 april 2002. Een hele mooie dag na een hele zware nacht;
het voelde bijna als een opluchting dat ze overleed, na een jaar slopend, mensonsterend ziek te zijn geweest.
Dat inslapen was iets wat wij haar gunden. Onszelf eerlijk gezegd ook.

Hoe dat gevoel van opluchting toen ook overheerste, nu, 3 maanden later, overheerst zeker een ander gevoel.
Ik mis haar verschrikkelijk. Nu pas besef ik wat ik de rest van mijn leven NIET meer met haar kan delen.

Dat gevoel zit onnoemelijk diep en kan ik slecht beschrijven. In de volksmond heet het dat het pijn doet. Nou, dat is een
understatement! Bovendien, nog veel lastiger, heb ik absoluut niet het gevoel dit met iemand in mijn directe omgeving te
kunnen delen. Dat doet pas echt pijn.

Natuurlijk zijn er mensen die vragen hoe het met je gaat. Maar de opluchting straalt je tegemoet als je zegt dat het wel gaat.
Waarom zou je ze dan lastig vallen met je verhaal......

Ik reageer op jouw stukje omdat ik er toch graag wel over wil praten, desnoods dus via email.
Maar ook omdat alleen dit al te schrijven verschrikkelijk oplucht.

Wat ben ik blij dat ik deze site heb gevonden.
Marieke

[Gast]

Hoi Marieke,

Ten eerste heel erg fijn dat je zo snel reageert!
Ik had net een reactie op jouw mailtje getypt en helaas ging er iets mis, dus nu moet ik opnieuw beginnen.
Wat ik je sowieso wilde laten weten is het volgende:
Die opluchting toen je moeder uiteindelijk haar ogen sloot, die herken ik volledig. Jammer genoeg ook dat ´mensonterende ziektebed´!En het gemis natuurlijk. Mijn moeder was niet alleen mijn moeder, maar ook mijn beste vriendin. Bovendien ben ik enig kind en heb ik met mijn vader helemaal niet zo´n sterke band! Dat maakt het voor mij erg moeilijk, want de moeilijke dingen (en natuurlijk ook de leuke!) besprak ik altijd met mijn moeder. Verder heb ik weinig familie en inderdaad (op de zus van mijn moeder na) niet echt iemand waarmee ik hierover kan praten.
Dus als je wilt mailen, graag!
Ik had net al een veel uitgebreidere mail gestuurd, maar ik ga nu eerst maar eens kijke of dit aankomt!
Groetjes,
Linda en hopelijk tot mails!