Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerIk ben een vrouw van 39 en bij mijn man is afgelopen dinsdag alvleesklierkanker geconstateerd met uitzaaiingen in de lever. Als je dat hoort zakt de aarde weg onder je voeten, we kregen ook erbij te horen dat het ongeneeslijk was. A.s dinsdag gaan ze chemo doen, we weten dat mijn man niet meer beter wordt , maar we hopen dat hij nog even bij ons mag blijven bij mij en onze zoon (15). I edere morgen loop ik tegen een muur van onmacht, ik ben boos ,verdrietig, hij mag niet dood gaan.Ik probeer sterk te zijn maar oohh mensen wat is dat moeilijk. Alles wat we nog kunnen doen ,doen we ook met zijn 3tjes. We praten veel en hebben al heel veel geregeld. Nu is alles nog zo tastbaar, maar straks als hij is weg gevallen, ben ik dan ook nog sterk. Lieve Mensen ik zelf werk in de zorg en kom ook bij terminale patienten, maar dit is zo dicht bij. Ik ben intens verdrietig en heb veel behoefte om met lotgenoten te praten,hoe hun alles ervaren en hoe het leven door moet gaan zonder je geliefde. Mijn man en ik kennen elkaar 24 jaar en zijn 18 jaar getrouwd , hij is niet alleen me echtgenoot maar ook me soulmaatje,en die moet ik verdomme laten gaan, het is oneerlijk
Carola