Moeder overleden op 53-jarige leeftijd

[Angeleye909]

Ongeveer 2 jaar geleden kregen we te horen dat mijn moeder ernstig ziek was. Ze vermoedde in eerste instantie vulva-kanker, maar de bloeduitslagen wezen erop dat ze meer in de richting van leukemie moesten denken.

Na enkele onderzoeken en na vooral veel wachten, bleek het AML te zijn. Opeens ging het heel snel, de chemo's werden direct gestart om maar geen tijd te verliezen. Na 2 dagen lag mijn moeder al op de IC met een longontsteking. Maar zo vocht en kwam na een kleine week weer terug op de afdeling.

Uiteindelijk startte ze de 2e chemo, ook hierbij ging het mis en lag mijn moeder weer snel op de IC met de volgende longontsteking. We kregen het bericht dat er een kans bestond dat ze het niet ging redden en dat ze in elk geval ook niets meer deden. De wereld stort dan in, en dat terwijl het eigenlijk een mooie periode uit mijn leven moest worden. 2 dagen later zouden we de sleutel krijgen van ons eigen huisje. Iets waar mam en ik samen naar uitgekeken hadden om lekker te gaan shoppen (we hadden het koopcontract lange tijd voordat ze ziek werd getekend) terwijl de mannen aan het klussen waren.

Uiteindelijk is ze er wonder boven wonder toch bovenop geklommen en kwam ze na 9 weken weer thuis om aan te sterken. 4 weken hebben we van elkaar kunnen genieten. Ondertussen heb ik de moeilijk beslissing moeten nemen om het huis uit te gaan en samen te gaan wonen. Je weet tenslotte niet hoe de toekomst er op zo'n moment uit ziet met nog 1 chemo te gaan en een stamceltransplantatie.

Die 3e chemo ging uitstekend en ook van de stamceltransplantatie had ze weinig last, een wonder! Uiteindelijk kwam ze 3 weken later en zo fit als een hoentje uit het ziekenhuis, het zat er voorlopig op.

Het was een topzomer en er werden plannen gemaakt dat ik ging trouwen met de man van mijn leven. De voorbereidingen waren nog in volle gang toen het weer beduidend minder ging met mam. Ze kreeg last van afstotingsverschijnselen. Maar het was wel de 'positieve' variant. Dan denk je, zeker na alles wat er al was gebeurd, dat gaat ook weer goed komen. En inderdaad, mam kreeg weer zin in het leven, de zomer stond voor de deur, ik die ging trouwen, helemaal top...

Totdat ik 16 maart, precies 2 maanden voor onze trouwdag, op mijn werk werd opgebeld. Mijn moeder was 's nachts in haar slaap overleden. Ze was pas 53 jaar.

Ondertussen zijn we bijna 3 maanden verder, de bruiloft hebben we door laten gaan. Het was toch een ontzettend mooie dag, ondanks dat ik mam erg gemist heb. Maar nu, nu komt alles naar boven van wat ik nog niet verwerkt heb van de afgelopen 2 hectische jaren. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld.

[wanda2]

Hoi hoi,

Wat erg vind ik dit om te lezen. Je moeder zo jong nog. Je hebt nogal wat te verwerken, en zo te lezen begint dat nu pas. Je bent er 2 jaar intensief mee bezig geweest, en nu valt dat weg. Je gaat maar door in het begin, en uiteindelijk kom je je zelf tegen. Nu kom je erachter dat nooit nooit meer is.
Geloof me, ik maak nu hetzelfde door. Mijn verhaal doet er nu niet toe, wilde gewoon even laten weten dat je tijd voor jezel;f moet nemen, en al het verdriet moet laten komen. Vooral niet inhouden.

Sommige dagen gaat het goed, en kan je de hele wereld aan, en dan ineens kan je bij een wild vreemde zitten huilen.
Mij heeft het al heel veel geholpen door met mijn dokter te praten en sinds 2 weken even ziek te melden op het werk.
Er is best hulp te krijgen, alleen de stap is zo groot. (vind ik dan).

maar vooral neem de tijd. (hoor mij wijs zeggen)

groetjes en sterkte met dit enorme verlies, Wanda