Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hoi Anja en anderen,
Mijn moeder (59) is drie weken geleden overleden aan alvleesklierkanker. Ze kreeg de diagnose in december. Ik herken veel in jullie verhalen.
Continue ben je wensen, gedachtes en hoop aan het inleveren. Het is een loodzwaar proces.
Als iemand iets wil weten, vragen of gewoon zeggen, stuur gerust een berichtje. Met lotgenoten praten werkt voor mij het best.
Voor jullie veel sterkte in deze moeilijk tijd.

Weken leef je met maar een doel voor ogen, er zijn voor je moeder.
Steeds moet je weer aanvaarden dat het weer een beetje minder gaat.
Op het laatst was ik zo bezig om het mijn man zo plezierig mogelijk te maken,
dat ik me meer een verpleegster voelde dan zijn echtgenoot.
Af en toe werd het je te veel om te zorgen voor je moeder en heb je weleens gedacht
kwam het einde maar en nu denk je hoe heb ik dat kunnen denken.
En dan ineens hoeft het allemaal niet meer.
Ik was zo blij voor mijn man dat het einde was gekomen, en tegelijkertijd zo moedeloos want ik stond met lege handen.
Je zult merken dat net lijkt alsof de wereld doordraait en jij er geen deel aan neemt.
Je snapt ook niet dat iedereen maar doorgaat met het leven, want jouw moeder is er niet meer.
Gun jezelf tijd, veel tijd.Het rouwproces is een grillig iets.
Heel veel sterkte.

Och Sarah, ik schrik ervan nu ik dit lees, gecondoleerd. Wat verschrikkelijk voor je, het is altijd te vroeg, hoeveel, of weinig eigenlijk, tijd je ook krijgt. Hoop dat je de gelegenheid hebt gehad om afscheid te nemen. Het voelt soms zo oneerlijk he. Ik zal even verder kijken of ik nog berichten van je kan vinden, hoop dat je moeder en jij met haar, niet teveel heeft moeten lijden. Alle sterkte gewenst. Susan

hoi sarah,
mijn broer is ook aan alvleesklierkanker overleden.
probeer je gevoel niet op te stapelen en praat er idd. met andere over.
anders kan er een terugslag bij jezelf komen omdat je het nog niet goed gerouwd hebt.
hou de goede herinneringen vast.
sterkte stoffeltje

Beste Sarah,

Allereerst en vooral mijn welgemeende condoleances.

Normaal gesproken struinde ik alleen nieuws- en sportfora af, maar door een even zo schokkend als onverwacht bericht twee weken geleden (ook bij mijn vader is alvleesklierkanker geconstateerd) ben ik middels zeer veel omzwervingen ook op dit forum terechtgekomen.

Het ergst aan de ingewonnen informatie is het feit dat alvleesklierkanker in 99 van de 100 gevallen de kans op algehele genezing lijkt te elimineren; iets dat door een groot aantal pijnlijke berichtgevingen hier op het forum tevens wordt aangetoond. Daarnaast is de korte tijdspanne tussen de datum van diagnose en sterven een harde constatering en baart mij de nodige kopzorgen.

Aangezien mijn vader sinds jaar en dag de nodige perikelen kent in zijn maag- en darmstelsel zijn klachten die ongeveer precies een jaar geleden zijn ontstaan naar aller waarschijnlijkheid niet aangenomen als een potentieel gevaar voor welke vorm van kanker dan ook en ondanks diverse maandelijks terugkerende bezoeken aan de internist is er tót twee weken geleden geen adequate actie ondernomen.
Inmiddels is mijn vader al ruim 20 kilo afgevallen in slechts één jaar tijd, is bourgondische eetlust vervangen door permanente lusteloosheid en crepeert hij dermate veel van de pijn dat het staan op beide benen een opgave van jewelste is.

Zou jij mij kunnen aangeven hoe het proces tussen de dag van constatering en het zeer pijnlijke moment van overlijden eruit kán zien? Dit puur om voor mij een realistischere kijk te geven waar mijn vader staat en welk proces hij (eventueel) aan den lijven dient te ondergaan?

Nogmaals veel sterkte toegewenst en bedankt voor jouw reactie.

Groet,
Dennis

Wat verschrikkelijk dat je vader al zolang klachten heeft en er nu pas kanker is geconstateerd.
Het is heel moeilijk te zeggen hoe het verder zal lopen.
Hoe gaat je vader er mee om, wat wil hij nog?
Pijn is vaak te bestrijden, soms is een zenuwblokkade nodig.
Bij het gebruik van morfine kom je op een gegeven moment voor het dilemma te staan dat een hogere dosis weliswaar de pijn vermindert, maar ook het bewustzijnsniveau vermindert.
Er zijn enkele dingen die je het best nu kunt regelen.
En dat is niet gemakkelijk, echter mijn ervaring is je kunt het maar beter achter de rug hebben.
Wat zijn jouw vaders wensen, wil hij thuis blijven, hoe ga je dat dan aanpakken?
Wil hij liever naar een hospice, waar is er een en ga er eens kijken?
Wil hij nog gereanimeerd worden, wel of geen behandeling bij bijv. longontsteking?
Zou euthanasie voor hem een optie zijn?
Wat zou hij willen als hij eenmaal is overgegaan?
Kortom heel praktische dingen, waarbij iedere keer geldt er kan te allen tijde een wens veranderd worden.
Globaal kun je zeggen dat zodra je vader geel begint te worden, de lever het allemaal niet meer aankan.
En dan begint meestal de laatste fase.
Nogmaals het is niet makkelijk, je wordt er mee overvallen.
Wat moet ik, wat kan ik, hoe moet het nu verder.
Heel begrijpelijk vragen, probeer stap voor stap te denken en besef dat nu de tijd is aangebroken
waarin je nog hele fijne momenten met je vader kunt hebben.
Sterkte en vraag gerust als je informatie wilt hebben.