Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hallo Mijn naam is carin.

Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen.Mijn Man jan is op 29 mei 2009 overleden.Dit op 51 jarige leeftijd.
Hij kreeg 2 maanden geleden vochtophoping in zijn benen.Er werdt bloed geprikt.EEn dag later werdt hij opgenomen in het ziekenhuis.En is niet meer thuis gekomen.
Hij heeft 5 weken in het ziekenhuis gelegen.Bij hem werdt de diagnose AMYLOIDOSE Kappa.gesteld.6 mensen van 1 miljoen krijgen dat.En er bestaat geen behandelplan voor.
EEn ongeneeselijke beenmerg kanker .Na de eerste chemo ging het snel bergafwaarts.Hij kreeg allerei complicaties.Heeft 3 keer kritiek gelegen en de derde keer werd het hem fataal op intensief care.
Jan is altijd een gezonde man geweest.Rookte niet,dronk bijna niet en deed veel aan sport.Hij liep 3 keer per week hard.
HIj tennisde en liep veel met onze honden.Alle weekende waren wij bezig.In februarie waren we nog wezen skieen.
Hoe kan het dat hij er nu niet meer is?Ik kan het niet vatten.En weet ook niet hoe het verder moet in het leven.
Ik ben zelf 48 jaar.Wij hebben geen kinderen.Ouders heb ik ook niet meer.Ik voel mij zo alleen.En ben bang voor de toekomst.Ik denk vaak de makkelijkste weg is hem achterna te gaan.Dan voel al die pijn en verdriet en angst ook niet.
We wisten dat het een ongeneesselijke ziekte was.maar we hadden graag wat meer tijd gehad.De laatste 2 dagen heeft hij ook nog in coma gelegen.Afscheid nemen kon niet meer.Hij was zo bang om te sterven.Hij wilde zo graag leven.
Hij was leraar op een basisschool,al 28 jaar.En zo trots op zijn kinderen.Waarom wordt hij getroffen.
Ik heb gelukkig nog wel broers en vrienden,en ze bedoeln het goed.Maar ik moet toch alleen weer een leven opbouwen.ik weet ook dat ik mij de tijd moet geven.Maar die tijd duurt nu zo lang als er niemand meer thuis komt.
Ik hoop dat ik met andere mensen er over kan praten .en ooit uit dit diepe dal kom.

hallo cajan
allereerst gecondoleerd met het verlies van je partner,
het lijkt mij vreselijk.
er staat een stuk over partner verloren aan kanker,ook op lotgenoten oproepen.
hun wisselen hun gevoelens uit over hun gemis .
zelf heb ik geen partner verloren.
ms. krijg je bij hun een teken van herkenning.
ik weet alleen hoe vreselijk het is om iemand te verliezen aan kanker.
veel sterkte ,anita /stoffel

hallo ik ben lia

ik weet hoe jij je voel hen het zelfde mijn man george kreeg 22 februari te horen dat hij kanker had in zijn hoofd tumoren tegen zijn hersenstam. en ook nog in zijn longen.
ze hebben nog wel kunnen bestralen maar van chemo is niets meer van gekomen want hij stierf op 28 mei ik heb hem nog wel thuis gehad hij gaf in de morgen aan dat hij naar huis toe wou en het ziekenhuis heb het ook aangeraden(dus alles geregeld)
wij hebben ook geen kinderen maar we hadden wel een hond en die is 30 mei overleden
dus heel veel sterkte en als je wil mag je kontakt met me op nemen
lia van der steen

Hoi Carin

Ga eens kijken bij jjpv.nl (jong je partner verliezen) daar kan je je steun vinden daar komen lotgenoten.

groetjes,
Katja

Hallo Carin,

Helaas behoor ik ook tot de groep mensen die hun partner aan kanker verloren hebben. In 2001 is mijn eerste vrouw Hannie na 10 jaar aan de gevolgen van leukemie overleden. Dat is iets wat af en toe nog steeds pijn doet, maar omdat wij al die tijd wisten dat onze tijd samen beperkt was hebben wij wel tijd gehad om afscheid te nemen. Iets wat jou helaas niet gegund is. Helaas staat mijn nieuwe partner over enkele maanden nu hetzelfde te wachten want er is nierbekkenkanker bij mij geconstateerd en het is ook uitgezaaid. De klok tikt dus.
Nu zou ik je hier een heleboel goed bedoelde raad kunnen geven over steun zoeken bij je familie of vrienden en zeggen dat je je leven weer op moet pakken en doorgaan. Maar daar zit je denk ik niet echt op te wachten. De dood van je man is nog maar relatief kort geleden en ik weet dat de pijn verschrikkelijk kan zijn. Zo erg zelfs dat je het echt niet meer ziet zitten en je hem het liefst achterna zou gaan. Maar daar zou je jezelf tekort mee doen. Dat verdriet zal je eerst een plaats moeten geven en er vrede mee krijgen, hoe banaal dat ook mag klinken. Ik ga je dan ook geen raad geven, alleen een gewillig oor omdat ik denk dat dat waarschijnlijk belangrijker voor je is.

Heel veel sterkte

Jan Hofstra

hoi carin,
trek je het nog wat.
tijd van rouwverwerking duurt erg lang,wisselend tuurlijk per persoon.
zelf loop ik bij een dominee die mensen helpt bij de rouwverwerkng.
je man zou ook liever hebben dat je je leven weer op pakt hoe moeilijk dan ook.
zoek zn. hier hulp bij ,bv. via huisarts.
en op forum schrijven helpt soms ook,mensen tegen komen die ong. hetzelfde mee maken.
en geef een gil als je het niet trekt....
veel sterkte en liefs soffel.

Carin,

Dat jij hier schrijft is al een goed begin.
Zoals de een steun heeft aan de dominee, heeft een ander steun aan de huisarts, maatschappelijk werk, rouwverwerkingsgroep enz.
Jouw situatie komt me heel bekend voor.
Ook ik was in dat diepe dal.Wat heb ik gedaan? De eerste tijd met de huisarts gepraat.
Na een half jaar ben ik voor zes weken naar een herstellingsoord gegaan.
Gevolgd door gesprekken bij een psychologe.

Zo zijn er vele manieren om uit je dal te komen.
Heel veel sterkte.