Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hallo,
Afgelopen februari ben ik mijn moeder verloren, ze mocht maar 54 jaar worden. Begin januari werd mijn moeder opgenomen in het ziekenhuis voor onderzoek, toen ze het ziekenhuis inging had ze wat vage maagklachten, ze war er niet echt ziek van en was eigenlijk nog best fit. Me moeder moest in het ziekenhuis blijven, ze konden maar niet achterhalen wat ze had, ze hadden een scan gemaakt maar hier was niks op te zien, bloed afgenomen, ook hier niks te vinden, uiteindelijk vocht afgenomen en hier vonden ze wel cellen die niet helemaal goed waren, maar wat het nou precies was konden ze niet achterhalen. Inmiddels was het al eind januari, me moeder lag nog steeds in het ziekenhuis en was enorm achteruit gegaan, ze hield haar eten niet meer binnen, ze viel veel kilo's af en moest uiteindelijk aan de sondevoeding, bij het plaatsen van de sonde kwam de arts iets vreemd tegen in haar maag, er werd weer een scan gemaakt, en ja hoor het ergste overkwam ons, me moeder had maagkanker, het was een zeer agressieve vorm, die in paar weken tijd ernstig was gegroeid. Omdat mijn moeder zo zwak was konden ze geen chemo doen en ook niet opereren, de taak was nu om me moeder eerst weer op krachten te laten komen, alles werd geprobeerd maar het mocht niet lukken, inmiddels waren er ook al uitzaaiingen in haar haar buikvlies. Ze konden me moeder niet meer helpen, de kanker maakte me moeder kapot. Inmiddels was het begin februari, ze lag nog steeds in het ziekenhuis. Ineens ging het niet meer over het beter worden maar over afscheid nemen, waar gaan we de laatste maanden nog met elkaar doorbrengen, niet in het ziekenhuis in ieder geval. Uiteindelijk hebben we met veel moeite (ivm infuus etc.) het voor elkaar gekregen om haar naar huis te brengen, dit gebeurde op 18 februari. We wist dat het een zware taak zou worden, maar we stonden er op dat ze naar huis moest komen, wij zouden voor haar gaan zorgen, we gingen er vanuit dat dit voor minstens 3 mnd zou zijn, omdat ze al zo slecht lag, maar het onverwachte kwam, ze overleed op 21 februari. Omdat mijn moeder in hele korte tijd achteruit is gegaan, hebben we helemaal niet meer goed met elkaar kunnen praten, ze was zo moe en ziek en te zwak om te praten. Die ziekte is ons zo overvallen, alles gind zo snel, je denkt dat je nog wel even tijd met elkaar hebt, maar dan wordt ze je ineens al ontnomen. Het is nu bijna een jaar gelden dat ze is overleden, als ik er aan terugdenk lijkt het als de dag van gister, alles wat daarna is gebeurd, lijkt wel een eeuwigheid geleden. Ik heb vrij snel me leventje weer proberen op te pakken, door gewoon weer te gaan werken, ik wilde ook zo veel mogelijk leuke dingen doen, ik zocht veel afleiding. Ik weet nu dat dit niet de manier is, elke keer heb ik periodes dat het goed gaat, en dan ineens val ik weer in dat zwarte gat en kan ik me dagen echt depri voelen. Ik heb nu besloten om hulp te gaan zoeken, ik moet gewoon met iemand van buitenaf praten. Me vader, broer en ik praten niet veel meer erover, we hebben er al zoveel overgezegd.
Graag wil ik weten hoe jullie er mee om gaan? En wordt het echt weer beter, krijg je ook er weer zin in alles? Ik weet dat er geen handboek voor is. Maar misschien doet het me goed om jullie ervaringen te horen. In iedergeval heeft dit lange bericht van mij al goed gedaan........gewoon je verhaal kwijt aan wat vreemde mensen....

Ja, ik heb veel gehad aan gesprekken.
Of die nu met een psychologe, de dokter, dominee, pastor zijn, dat maakt niet uit.
Je hebt iemand nodig die naar je luistert en je af en toe een zetje in de goede richting geeft.
Ja, het is mij gelukt om het leven weer op te pakken. Zonder hulp was me dat niet gelukt.
Om je een voorbeeld te geven, het is me gelukt om na het overlijden van mijn eerste man,
het geluk te vinden met een andere man, nadat hij overleden was, heb ik weer iemand gevonden
om mijn leven mee te delen.
Dus ja, het is een heel goed idee om hulp te zoeken.
Ieder heeft zijn eigen tempo om de weg weer terug te vinden.
Hoe dieper het dal waar je doorheen gaat, hoe mooier het weer is boven op de berg

hallo loesje,
zelf had ik mijn broer aan kanker zien overlijden.
heb hulp voor mijn rouwproces bij een dominee,en bij dit forum.
in het begin zijn er scherpe pieken en dalen geweest.
verdriet boosheid,en blij dat hij uit zijn lijden was ,maar toch dat ik hem bij mij wilde houden<tegenstrijdig>.
maar toch een normale reactie.
heb de mooie momenten die ik met hem had gehad goed vastgehouden.
draag hem in mijn hart mee.
de laatste periode met mijn broer waren zwaar voor mij.
opeens had ik geen grote broer meer met wie ik goed contact mee had.
in de loop der tijd zijn de scherpe kanten eraf gegaan.
op een enkele keer tuurlijk.
ik draag hem in mijn hart mee en heb af en toe het gevoel dat hij wat over mijn schouder heen kijkt.
er is idd. geen boekje voor hoe iedereen er hetzelfde mee om kan gaan.
praten veel praten,helpt veel.
sommige mensen denken na bv. 1 mnd. dat alles weer goed gaat.
het was hun moeder niet!!!
uit je gevoelens,stapel ze niet op,het wordt anders een bommetje wat barst.
kom hier tussendoor je gevoelens uiten.
er is veel herkenning van lotgenoten!
je kan ook een boekje bijhouden en als je wat aan je moeder wilt zeggen of kwijt wilt schrijf dit dan op.
op forum zijn veel mensen hun ouders broers of andere naasten verloren.
ook bij hun ,van hoe ga ik ermee om!
je moet weer langzaam je leven weer leren op te pakken.
dat valt soms niet mee.
alle prettige en fijne momenten zullen weer terugkeren,wanneer is bij ieder anders.
met de feestdagen voor de deur is het zwaarder.
maar je moeder zou willen dat je je leven weer oppakt en gelukkig bent!!!
heb je een goede vriendin of kennis waar je erover kunt praten?
sterkte stoffel

bedankt voor jullie reacties.
ik praat eigenlijk met niemand, vaak wil je andere er niet mee lastig vallen of denk je ze begrijpen je toch niet, en ook dat jezelf er niet over wil praten. ik merk dat ik het te veel weg stop. ik heb gewoon iemand nodig die allerlei vragen gaat stellen waardoor ik er wel over moet praten, uit mezelf begin er gewoon niet over. daarom ga ik volgende week naar de huisarts en dan bespreken we de mogelijkheden, hopelijk vind ik dan de juiste persoon die me een beetje op weg kan helpen. ik ben gewoon bang dat ik alleen maar dieper dat dal in zal gaan.
de mensen denken inderdaad het weer goed met je gaat, misschien lijkt bij mij wel zo, ik ben doe vaak vrolijk, en als ze vragen: hoe gaat het met je? zeg ik goed hoor. maar in werkelijkheid gaat het helemaal niet goed, je gaat maar door met je leven en probeerd het allemaal te vergeten, en dan ineens boem....stort je weer in, ja en dan staat je omgeving ook raar te kijken, althans dat gevoel krijg je, je denkt je begrijpt het toch niet.
dat ik nu lid ben van dit forum doet me erg goed, kan eindelijk me verhaal kwijt en met mensen praten die hetzelfde hebben meegemaakt.
nogmaals bedankt voor jullie reacties.

Dag Loesje,

Jeetje wat verdrietig dat je moeder ineens zo snel is gegaan. Ik kan me voorstellen dat je veel tijd, vragen en antwoorden bent misgelopen.
Mijn moeder is afgelopen juli overleden, dus ik kan je helaas geen goed advies geven over 'hoe de toekomst gaat zijn'. Ik vond het wel heel fijn jou verhaal te lezen, en daarmee te begrijpen dat het oké en normaal is dat ik nog niet goed mee kan komen met de rest van de wereld. Het cliché bestaat echt dat de wereld verder draait en jij stil staat of stil wil staan.
Ik ga al 2 jaar lang naar een haptotherapeute, gericht op je 'gevoelswereld', waarin ze dmv aanraking laten 'voelen' waar je grenzen en je verdriet/pijn ligt. Het kan heel bedreigend zijn als je dat niet gewent bent, maar ik heb wel de ervaring dat het een heel vriendelijke manier van benadering is. Een gekwalificeerde therapeute kan je zeker ook helpen het het psychosociale stukje. Ik kreeg in mijn zoektocht de tip mee om te zoeken naar een plek waar men gespecialiseerd is in 'rouw en verlies'verwerking. Dan hoef je dat niet eerst helemaal uit te leggen, maar zijn veel dingen als vanzelfsprekend.
Wat een verdrietige tijd hè!!!... Ik vind het ook maar helemaal niets.. en wil eigenlijk gewoon lekker doorlopen, verderlopen... maar het lukt me domweg niet, want mijn hele lijf draagt zoveel verdriet met zich mee... Ik heb rouw nog nooit van zo dichtbij meegemaakt (kan volgens mij ook niet.. je moeder.. blijft je moeder), maar het is werkelijk hard werken en doorzetten...
Ik vond het ook heerlijk mijn verhaal te schrijven.... nooit eerder aan een forum gedacht.. maar wat fijn!!

Veel succes!!!

Beste Loesje,

Ik vind het een superverdrietig verhaal. Goed dat je hulp zoekt. Het is toch heel anders praten met een buitenstaander, dan met je familie die in hetzelfde verdriet zit.
in het voorjaar (toen mn moeder ziek werd) ben ik terechtgekomen bij het Helen Dowling instituut, ik weet niet of dat voor jou praktisch te doen is.
ze bieden 1 op 1 gesprekken en ze hebben ook groepen, en ook kan je met het hele gezin komen praten (vader , broer, jij of 2 wat je wil). Gewoon verwijzing huisarts en dan is het gratis. Check anders maar ff hun website.

Er zijn ook andere groepen voor nabestaanden (weet bv. stg. achter de regenboog die is wel voor kinderen en jongeren), daar zal de huisarts je idd wel in wegwijs kunnen maken.

Ter aanvulling op Amy: Het Helen Dowlinginstituut in Utrecht is een uitstekend adres.
Zij kunnen je ook vertellen waar in andere steden in Nederland hulpverleners zitten met ervaring op dit gebied.

hoi amy en liddy,

bedankt voor jullie tips. ik ga zo gelijk even googlen.