Moeder overleden aan longkanker....
Geplaatst: Za 12 Dec 2009 17:05
Ik ben 27 jaar, alleenstaand en fulltime werkzaam in de zorg. Wie herkent zich een 'beetje' in mijn verhaal....
Eind 2007 heeft mijn moeder uitvalsverschijnselen gekregen in de rechterkant van haar gezicht. Na 2 dagen was bekend dat er een grote tumor op haar hersenen drukte. Halsoverkop is ze geopereerd..... ik zag de bui hangen, maar vroeg destijds niet door. Er kwam een 'van-dag-tot-dag' beleid, waarin ik mee te wandelen had. Na ruim een maand werd werkelijk bekend dat de hersentumor voort kwam uit longkanker en haar rechterlong een flinke tumor had.
Het is gewoon twee jaar geleden, maar ik herinner me zo gedetailleerd hoe het allemaal ging. De dagen in het ziekenhuis, waarin ik nog dacht dat het allemaal voorbij zou gaan, dat het allemaal maar 'voor even' zou zijn, dat ik elk moment wakker zou worden. Mama en ik hadden zoveel samen meegemaakt. We konden eigenlijk niet met elkaar en niet zonder elkaar en waren mogelijk zo ongezond symbiotisch, maar ik snap nu pas dat deze band niet anders te scheiden was dan met haar overlijden. Toen ik 12 was is mijn vader overleden aan een hartstilstand, mijn familie heeft alleen maar slechte woorden over voor mijn moeder en broers of zussen heb ik niet. Nú pas snap ik dat dat in het verdriet om mijn moeder heel eenzaam is. Ik mis iemand die herinneringen heeft en deze met mij kan delen.
Mijn moeder was een medisch 'wonder'.... eind 2007 kreeg ze bestraling op haar hoofd gevolgd door chemo, op de bank met een skipak aan... onder de kerstboom. Kerst werd wel gevierd, als was het de laatste. Alles voelde pijnlijk, zwaar. Ik vond het contact met haar maar wat moeilijk, want waar heb je het anders over dan over de 'dood'. We huilden veel. De wetenschap dat ze dood zou gaan was ook zo ongelooflijk pijnlijk. Maar de chemo sloeg fantastische goed aan en na de 3e serie was er bijna niets meer te zien in de long. Een 4e moest hier nog wat extra garantie in geven. Vervolgens kreeg ze bestraling op haar longen. Misschien kon ze nog wel 10 jaar doorleven. Veel voorbeelden waren er niet in de medische wereld.
Fantastische maanden volgden, waarin ze gelukkig was, haar haar terug groeide, ze veel uit eten ging en als klap op de vuurpijl is gehuwd met haar partner. Toch kwamen er weer hersentumoren, kleintjes, maar ze waren er wel. Met speciale bestralingen in Tilburg werden die behandelt, ook weer met succes.
Pas begin 2009 merkte ook ik dat het veel slechter met haar ging. Ze was soms echt in de war, wat soms met de medicatie te maken had, maar mogelijk ook gevolgen waren van de bestralingen. Haar gedrag was grillig en veel strijd is er tussen ons geweest. Haar slechte kanten werden uitgekristalliseerd wat er in dit proces geregeld zo pijnlijk insneed. Maar ik heb toen wel echt een heel bewuste en belangrijke keuze kunnen maken. Ik merkte namelijk dat ze me heel veel pijn kon doen en veel ook deed, maar toch bleef ik evenveel van haar houden. Ik liet me dus niet afstoten.
Hoe pijnlijk moet het voor een moeder zijn om dodelijk ziek te zijn, geconfronteerd te worden met de dood en dan het verdriet van je dochter te zien….. Vergankelijkheid kan dan niet wranger zijn…
Ze heeft me zoveel afgestoten, op veel momenten dat ik haar juist graag wilde benaderen. Zeker de laatste maanden is dit zo’n strijd geweest, met soms mooie opklaringen.
Een kort moment kon ze me echt betrekken in haar proces en mocht ik ook mee naar het ziekenhuis om daar eens wat vragen te stellen. Dit wilde ze eerder liever niet, omdat ze bang was dat ik veel vragen zou stellen. Uiteindelijk waren dat (nu achteraf) vragen, waarvan zij de antwoorden niet wilde horen en die te pijnlijk waren. Ik heb haar heel erg willen volgen en haar willen respecteren, omdat het anders een strijd werd waarin ik haar eerder kwijt zou raken dan nodig.
Eind juli 2009 is ze overleden, thuis, na ongeveer 1 week van écht kanker patiënt zijn. Longkanker dan… want pas die laatste week was ademhalen een zware taak en wilde haar lijf echt niet meer meewerken. Ze heeft het opgegeven, na de laatste uitslagen waarin de 2e chemo niet aan bleek te slaan.
Gelukkig was ik bij haar, samen met haar man en hadden we beiden een hand vast toen ze haar laatste adem liet.
Ik weet dat het traject van 2 jaar ongelooflijk vermoeiend is en momenten van geluk kende, maar zeker van een heleboel verdriet. Momenten van volledige wanhoop, van boosheid en ruzie, onbegrip. Een traject van leven-dood-leven-dood-leven-dood. Bij het laatste ‘goede’ nieuws, half 2009, weken voor haar overlijden, weet ik dat ik er helemaal klaar mee was. Bij slecht nieuws zou ze met 6 weken overlijden, met goed nieuws kon ze zo nog 5 jaar door. Het was zo ongelooflijk ‘of-of’, dat ik de wanhoop vaak nabij was.
Ik weet eigenlijk nu pas hoe het is dat ze dood is. Het is nu december en we zijn 4 maanden verder, maar nú pas begin ik te snappen wat het is dat ze dood is. Ik dacht me zo goed te hebben voorbereid en zo goed te hebben gehandeld in al die tijd. Maar dat doet niets af aan het verlies van nu.
Nu zit ik thuis, want ik heb zoveel psychische klachten, dat mijn werk niet iets is wat ik er ‘even’ bij doe. Ik werk zelf in de jeugdzorg. Werk heeft me altijd erg veel gegeven, maar nu ‘neemt’ het alleen maar. En dan heb ik ook nog een leidinggevende die maar continu de grenzen bij me opzoekt en me totaal niet serieus neemt. Gelukkig de arbo-arts wel. Ik ben zo wankel op dit moment… maar strijden heeft geen zin… want ik zal mezelf wel serieus moeten nemen. Ik zie het momenteel nog even echt niet, maar ooit zal het minder worden en zal ik de draad weer goed kunnen oppakken.
Eind 2007 heeft mijn moeder uitvalsverschijnselen gekregen in de rechterkant van haar gezicht. Na 2 dagen was bekend dat er een grote tumor op haar hersenen drukte. Halsoverkop is ze geopereerd..... ik zag de bui hangen, maar vroeg destijds niet door. Er kwam een 'van-dag-tot-dag' beleid, waarin ik mee te wandelen had. Na ruim een maand werd werkelijk bekend dat de hersentumor voort kwam uit longkanker en haar rechterlong een flinke tumor had.
Het is gewoon twee jaar geleden, maar ik herinner me zo gedetailleerd hoe het allemaal ging. De dagen in het ziekenhuis, waarin ik nog dacht dat het allemaal voorbij zou gaan, dat het allemaal maar 'voor even' zou zijn, dat ik elk moment wakker zou worden. Mama en ik hadden zoveel samen meegemaakt. We konden eigenlijk niet met elkaar en niet zonder elkaar en waren mogelijk zo ongezond symbiotisch, maar ik snap nu pas dat deze band niet anders te scheiden was dan met haar overlijden. Toen ik 12 was is mijn vader overleden aan een hartstilstand, mijn familie heeft alleen maar slechte woorden over voor mijn moeder en broers of zussen heb ik niet. Nú pas snap ik dat dat in het verdriet om mijn moeder heel eenzaam is. Ik mis iemand die herinneringen heeft en deze met mij kan delen.
Mijn moeder was een medisch 'wonder'.... eind 2007 kreeg ze bestraling op haar hoofd gevolgd door chemo, op de bank met een skipak aan... onder de kerstboom. Kerst werd wel gevierd, als was het de laatste. Alles voelde pijnlijk, zwaar. Ik vond het contact met haar maar wat moeilijk, want waar heb je het anders over dan over de 'dood'. We huilden veel. De wetenschap dat ze dood zou gaan was ook zo ongelooflijk pijnlijk. Maar de chemo sloeg fantastische goed aan en na de 3e serie was er bijna niets meer te zien in de long. Een 4e moest hier nog wat extra garantie in geven. Vervolgens kreeg ze bestraling op haar longen. Misschien kon ze nog wel 10 jaar doorleven. Veel voorbeelden waren er niet in de medische wereld.
Fantastische maanden volgden, waarin ze gelukkig was, haar haar terug groeide, ze veel uit eten ging en als klap op de vuurpijl is gehuwd met haar partner. Toch kwamen er weer hersentumoren, kleintjes, maar ze waren er wel. Met speciale bestralingen in Tilburg werden die behandelt, ook weer met succes.
Pas begin 2009 merkte ook ik dat het veel slechter met haar ging. Ze was soms echt in de war, wat soms met de medicatie te maken had, maar mogelijk ook gevolgen waren van de bestralingen. Haar gedrag was grillig en veel strijd is er tussen ons geweest. Haar slechte kanten werden uitgekristalliseerd wat er in dit proces geregeld zo pijnlijk insneed. Maar ik heb toen wel echt een heel bewuste en belangrijke keuze kunnen maken. Ik merkte namelijk dat ze me heel veel pijn kon doen en veel ook deed, maar toch bleef ik evenveel van haar houden. Ik liet me dus niet afstoten.
Hoe pijnlijk moet het voor een moeder zijn om dodelijk ziek te zijn, geconfronteerd te worden met de dood en dan het verdriet van je dochter te zien….. Vergankelijkheid kan dan niet wranger zijn…
Ze heeft me zoveel afgestoten, op veel momenten dat ik haar juist graag wilde benaderen. Zeker de laatste maanden is dit zo’n strijd geweest, met soms mooie opklaringen.
Een kort moment kon ze me echt betrekken in haar proces en mocht ik ook mee naar het ziekenhuis om daar eens wat vragen te stellen. Dit wilde ze eerder liever niet, omdat ze bang was dat ik veel vragen zou stellen. Uiteindelijk waren dat (nu achteraf) vragen, waarvan zij de antwoorden niet wilde horen en die te pijnlijk waren. Ik heb haar heel erg willen volgen en haar willen respecteren, omdat het anders een strijd werd waarin ik haar eerder kwijt zou raken dan nodig.
Eind juli 2009 is ze overleden, thuis, na ongeveer 1 week van écht kanker patiënt zijn. Longkanker dan… want pas die laatste week was ademhalen een zware taak en wilde haar lijf echt niet meer meewerken. Ze heeft het opgegeven, na de laatste uitslagen waarin de 2e chemo niet aan bleek te slaan.
Gelukkig was ik bij haar, samen met haar man en hadden we beiden een hand vast toen ze haar laatste adem liet.
Ik weet dat het traject van 2 jaar ongelooflijk vermoeiend is en momenten van geluk kende, maar zeker van een heleboel verdriet. Momenten van volledige wanhoop, van boosheid en ruzie, onbegrip. Een traject van leven-dood-leven-dood-leven-dood. Bij het laatste ‘goede’ nieuws, half 2009, weken voor haar overlijden, weet ik dat ik er helemaal klaar mee was. Bij slecht nieuws zou ze met 6 weken overlijden, met goed nieuws kon ze zo nog 5 jaar door. Het was zo ongelooflijk ‘of-of’, dat ik de wanhoop vaak nabij was.
Ik weet eigenlijk nu pas hoe het is dat ze dood is. Het is nu december en we zijn 4 maanden verder, maar nú pas begin ik te snappen wat het is dat ze dood is. Ik dacht me zo goed te hebben voorbereid en zo goed te hebben gehandeld in al die tijd. Maar dat doet niets af aan het verlies van nu.
Nu zit ik thuis, want ik heb zoveel psychische klachten, dat mijn werk niet iets is wat ik er ‘even’ bij doe. Ik werk zelf in de jeugdzorg. Werk heeft me altijd erg veel gegeven, maar nu ‘neemt’ het alleen maar. En dan heb ik ook nog een leidinggevende die maar continu de grenzen bij me opzoekt en me totaal niet serieus neemt. Gelukkig de arbo-arts wel. Ik ben zo wankel op dit moment… maar strijden heeft geen zin… want ik zal mezelf wel serieus moeten nemen. Ik zie het momenteel nog even echt niet, maar ooit zal het minder worden en zal ik de draad weer goed kunnen oppakken.
..