Diagnose Kanker lotgenotenforum

Vorige week hebben we te horen gekregen dat mijn altijd zo sterke moeder uitgezaaide alvleesklierkanker heeft.
Ze kunnen niet veel meer voor haar doen. Het gaat ook ineens ze snel, alsof de diagnose meteen een groot stuk van je afweersysteem wegslaat...met de dag zie ik haar nu al zwakker worden.
Er gaat zoveel door me heen...deze 8baan zal voor iedereen hier herkenbaar zijn.

Naast dit grote verdriet, ongeloof, woede...en de rest van de verschrikkelijke gevoelens...., voel ik me alleen staan in alles wat er nu nog komen gaat
Mijn vader is geestelijk niet in orde en hij kan niet voor zichzelf zorgen,al roept hij zelf heel hard dat dat onzin is.Hij kan bijna niks zonder mijn moeder. Dus hoe moet dat dan straks ?? Juist, iedereen zegt dat esther77 dat wel in orde maakt !
Met iedereen bedoel ik mijn 2 broers die in canada wonen.
Mijn ouders hebben een 2e huis in Spanje, dat zal verkocht of onderhouden moeten worden,er is geen huisarts in de buurt omdat ze na een verhuizing de arts uit hun vorige woonplaats hebben aangehouden,vader kan straks niet voor moeder zorgen en ik zit 1 uur rijden verderop. Als ik zorg voor moeder regel moet ik ook voor vader de zorg in orde hebben...en zo kan ik nog wel doorgaan !!
En mijn broers, die leunen achterover...dat maakt me zo ontzettend boos.
Vanmorgen belde ik mijn broer en zei dat er binnenkort even wat afgesproken moet worden. Krijg je als antwoord...zoveel is er niet te regelen hoor, ma regeld het meeste wel....en daar kan ik het mee doen !!!!

Mijn man zegt, komt tijd,komt raad, maar met deze ziekte schijn je maar zeer weinig tijd te hebben...!

Ik voel me verdrietig en vooral ook heel erg boos.
Pfff, dit lucht al een klein beetje op..!

Gelukkig dat je hier bent gaan schrijven.
Hier zijn mensen die een beetje weet hebben van wat jij moet doormaken.
Ik zal er niet omheen draaien, helaas kent alvleesklierkanker over het algemeen een snel verloop, uitzonderingen daar gelaten.
Dus ik kan me heel goed voorstellen hoe overdondert je bent.
Precies zoals je beschrijft die achtbaan komt heel bekend voor.
Door te schrijven, heb je even een uitlaatklep.
Nee, je hoeft niet alles alleen te doen.
Wat is slim op dit moment?
Bel hun huisarts op en vertel hem wat er aan de hand is.
Vertel dat je je ongerust maakt over je vader en vraag of hij de zorg in wil schakelen.
Vraag aan jouis of je aan je moeder wil vragen of er een testament is?
Zo ja, dan heb je altijd een notaris nodig voor de afwikkeling van het testament.
En die zal je daar dan bij helpen.
Wie weet heeft je moeder al een idee wat het er met het huis in Spanje moet gebeuren.
En een heel lastige vraag, maar een waarbij je zo blij zult zijn als je hem gesteld hebt,
is weet je wat je moeders wensen zijn voor straks?
Nee, dit is geen gemakkelijk gesprek, maar hoe langer je er mee wacht hoe moeilijker het wordt.
Het hele idee achter deze vragen is, dat je eerst de moeilijke zaken regelt en dan de rest van de tijd kunt besteden aan samen zijn.
Aan mooie herinneringen opbouwen. Ook nu zijn er momenten die je later dierbaar zullen zijn.
Geen grote zaken, maar hele kleine. Samen buiten zitten en 'gewoon' genieten bijv.
Wees welkom hier.
Sterkte.

Hoi Liddy,

Dankjewel voor je reactie.
Ik kom net bij moeder vandaan en heb mijn hart gelucht. Ook dat is raar, zij is zo ziek en ik ga daar dan zitten huilen en piekeren over hoe nu verder.
Gelukkig heeft ze me een stuk gerust kunnen stellen, ze had al een en ander zelf geregeld en de dingen die nog moeten gebeuren zijn in volle gang.
Misschien maak ik me idd wel te druk, misschien wil ik wel druk zijn om niet te voelen wat er nou werkelijk allemaal gebeurd.Ik zie werkelijk overal spoken. Dat huis in Spanje loopt niet weg, zorg voor pa is met een telefoontje geregeld...en ik maar wakker liggen van al die dingen.
Ook heb ik het even over de broers gehad, dat ik me alleen voelde en voor mijn gevoel niks aan ze heb.Ook dat gevoel is een beetje weggenomen. Een is nu onderweg naar nederland en de ander hangt de hele dag aan de telefoon. Ook vertelde moeder dat mijn broers en ik zo verschrikkelijk verschillen in karakter, en dat daar ook deze manier van verwerking onder valt.

Ik denk dat ik me teveel met de "zorgen " bezig hou. Ik wil helemaal niet bezig zijn met de verschrikkelijke pijn die ik voel, met het grote verdriet en vooral met de angst die ik voel.
Ook voelde ik me boos op de hele wereld, met name mijn broers moesten daaraan geloven. Nu zie ik gelukkig in dat ik weg vlucht en alles en iedereen de schuld wilde geven.
De enige die hier schuldig aan is is die verschrikkelijke ziekte. Deze race is al gelopen en dat is zo oneerlijk !!!

hoi esther,
goed dat je ook bij je moeder je hart hebt gelucht,dan weet ze ook waar jij mee bezig bent en zal ze zelf met haar gevoel ook
gemakkelijker naar jou zijn.
voor beide beter.
alle gevoelens die je hebt momenteel kan je het beste uiten,bewaar ze niet voor later!
daar krijg je later last van en is het verwerken zwaarder.
het is ook een onvoorspelbare kl.... ziekte en je mag boos en verdrietig zijn!!
het is jouw moeder.
zoek ook voor jezelf iemand om hierover te praten.
en licht je werk etc. in,in noodgevallen is er dan meer begrip en geeft je meer ruimte die je nodig hebt.
fijn dat je broers toch wat begrip hebben.
je staat er niet alleen voor,al voelt het wel zo.
zoek ook wat tijd voor ontspanning voor jezelf!
sterkte stoffeltje