Diagnose Kanker lotgenotenforum

hallo
ik ben moeder van 9 kindren en doodsbang mijn jongste twee zijn zes jaar de oudste 19 jaar,ikzelf ben net 42j geworden
vijf jaar geleden na de geboorte van onze tweeling bleek ik darmkanker te hebben hiervan werdt ik geoppereerd en alles bleek vrij goed te gaan ik hoefde voorlopig geen chemo
drie jaar later na routineonderzoek werdt echter vastgesteld dat ik longkanker had,ik kon het voor mezelf niet echt verwerken en stelde steeds uit om in behandeling te gaan tot mijn oudste dochter te horen kreeg dat als ik niks deed ik geen jaar meer zou leven ,vrij ernstig dus.in januari vorig jaar starte de chemo wat nieuws vertelde de arts en verwonderlijk hij sloeg beter aan dan verwacht,de gezwellen in beide longen namen heel goed af terwijl er meer stabiliteit voorzien was,heel blij en eigenlijk zeker niet ziek,mocht ik in maart even stoppen met de chemo en tijdens de onderzoeken in mei werdt het zelfs verlengd omdat het stabiel bleef;maar drie weken terug liep het verkeerd,ik liep al enkele weken met barstende hoofdpijn,spanning,migraine voor mij niet voldoende om er met een arts over te praten tot het mis ging die zaterdag van de ene op de andere moment kende ik de naam van mijn kinderen niet meer ik sloeg in panniek waarop me dochter de reactie had meteen de ziekenwagen laten te komen.de dag nadien kreeg ik te horen dat ik een hersenbloeding had gehad,en dat ik een hersengezwel heb van 1,5cm in drie richtingen en dat het fataal,is ik zou max nog 1jaar leven.Ik weet niet hoe ik erop moet reageren ik voel me zeker niet ziek door de bestraling en medicatie is de hoofdpijn weg,ik doe mijn huiswerk allemaal zelf zorg voor mijn kindjes maak uitstappen en plezier,maar mijn hart is gebroken ik wil nog niet dood,ik wil nog bij mijn kindjes blijven ,ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan te weten dat het niet voor lang meer is en nog minder hoe ik het hen moet gaan zeggen;daarom had ik graag met mensen, of kinderen gepraat die iets gelijks hebben doorstaan,of meegemaakt
alvast bedankt

gr anne

hoi anne,
allereerst wil ik even zeggen dat je dochter fantastisch heeft gehandeld.
jonge kinderen vertellen dat je er eerdaags niet meer bent is erg moeilijk.
en toch moet het op tijd gedaan worden.
ben je getrouwd zodat je wat ondersteuning hebt?
voor de kinderen de scholen iig. inlichten ivm. de situatie.
zodat daar begrip en/of begeleiding van kan komen.
als je naar de arts gaat , ga niet alleen!
neem je dochter, <man> of goede kennis mee.
vertel het aan de volwassen fam.leden, broers zussen ouders!
en zorg voor opvang voor de kinderen, als het even teveel wordt.
op http://www.kankerspoken.nl van het K.W.F. staat voor kinderen een ondersteunende uitleg
en voor jou ook ms. een manier om het ze te vertellen.
een minder prettige vraag, heb je alles geregeld voor als je heengaat?
nu kan je dat nog aangeven hoe je het zelf wilt.
en het regelen van hoe of wat met de kinderen dan!
bij de huisarts kan je gesprekken krijgen en ook aan hem die vragen voorleggen.
ook bij de oncoloog en de verpleegkundige is daar steun bij te vragen.
het is erg zwaar omdat zo toch plots te te regelen ook emotioneel!
je wilt nog zoveel meemaken met je kinderen.
ik hoop dat er lotgenoten reageren.
heel veel sterkte en kracht toegewenst.
stoffeltje..

dank u voor de informatie,elke tip neem ik zeker gebruik van hoe moeilijk het ook is
gr anne