Diagnose Kanker lotgenotenforum

Mijn zus is op 24/10/10 overleden aan een gliblastoom multiforma (hersentumor graad 4) ze was amper 40j oud. Hen zo zien aftakelen is een trauma.
We hadden ons papa net begraven (overleden aan kanker) toen we te horen kregen dat ze hersentumor had.
De tweede harde klap kwam eraan. Bij haar was het onopereerbaar want het lag in de spraak en motoriek zone te diep dus.
Alles was begonnen met hoofdpijn en evenwichtstoornis. Maar omdat ze bovendien psychiatrische patiënt was heeft men niet direct aandacht geschonken aan haar sym tot dat ze epilepsie aanvallen kreeg.
Vanaf daar is alles vlug gegaan eerst halfzijdig verlamd eerst haar arm en kort nadien haar been.
3 weken later spraakstoornissen 2 weken daarna volledig spraak kwijt + het niet meer begrijpen van bepaalde woorden, dan het alfabet niet meer herkennen dus niet meer kunnen lezen en schrijven.
Zinsconstrucie niet meer verstaan (ze keek soms naar ons gelijk dat wij in het chinees tegen haar bezig waren), vraatzucht ( ze had de hele tijd honger mens wat kon ze eten) haar hersenen kende het signaal voldaan niet meer dus ze had letterlijk en figuurlijk altijd honger (wat niet leuk is) dan volledige verlamming.
Op een dag wou ze alleen maar slapen( ik dacht direct dat is geen goed teken) 2 dagen nadien had ze het moeilijk met het slikken.
Ze begon blind te worden bovendien en werd kort nadien comateus.
Ze heeft nog 2weken volgehouden zonder eten en drinken. Dagelijks werd haar morfine aangepast ze had overal zeer.
Het klinkt mss raar maar op het ogenblik dat ze haar laatste zucht gaf was ik opgelucht! Ze had al zoveel doorstaan en zoveel pijn dat ik het niet meer kon zien. Ik hoopte elke dag dat ze van haar pijn verlost zou geraken. Nu rust ze eindelijk in vrede.
Hopelijk heeft papa haar goed ontvangen. Ik denk van wel want ze is overleden met een lach op haar gezicht.

hoi damiane,
allereerst van harte gecondoleerd met het verlies van je vader en van je zus.
wat heftig zo 2 geliefde achter elkaar te verliezen!
en beide op zo een jonge leeftijd.

het is heel menselijk om <het is 2zijdig>opgelucht,blij voor je zus te zijn dat deze tijd van vechten en pijn voorbij is.
ze is van de wereldse pijn af, en ze blijven altijd in je hart bij je.
hou de mooie gedachten vast.
ook bij jou is het verlies nog zo pril, neem ook de tijd om te rouwen.
als je lotgenoten zoekt of even wat kwijt wilt altijd welkom!
sterkte stoffeltje..

He

Sorry voor het late antw! Maar had problemen met mijn pc. Ik dank u voor uw lieve woorden. We moeten ons sterk houden voor de rest van de familie en dat is soms niet zo simpel. grts Damiana

hoi damiana,
fijn nog even te horen!
maar een mens hoeft niet altijd sterk te zijn.
ondanks het verlies van je zus en je vader wens ik je mooie feestdagen toe.
ze zouden het gewild hebben en in je hart zijn ze bij je.
stoffeltje..

Mijn zus heeft precies hetzelfde gehad.
Bij haar begon het ook met evenwicht en haar ene oog stond naar binnen.
De bestraling leek even te helpen, maar daarna is ze hard achteruit gegaan.
Ze was 18 en vier maanden toen ze overleed, nu een halfjaar terug.

Soms kan ik het nog steeds niet begrijpen en ben ik weer boos.
Ik wil mijn enige zus terug en zien of ze nu gelukkig is
Soms gebeurd er iets en dan denk ik: even snel aan haar vertellen
En dan realiseer ik me weer dat dat helemaal niet kan.

Toen ik dit forum zag, dacht ik gelijk: even registreren.
Het is goed om te lezen dat je niet de enige bent.

Iedereen heel veel sterkte!

Gecondoleerd met het verlies van je zus.
Hopelijk kun je de Kerstdagen wat kleur geven met goede herinneringen aan haar.

mirelle van harte gecondoleerd met het verlies van je zus,
probeer er toch een mooie kerst van te maken,ze blijft in je hart bij je.
het is ook kort geleden gun jezelf ook de tijd.
alsnog een zo mooi mogelijke feestdagen.
stoffeltje..

Hoi Damiana,
Ik lees jou verhaal, en dat heeft heel veel overeenkomsten met dat van jou.

Ik hoop dat jij het allemaal inmiddels een plekje hebt kunnen geven, want het is een hele heftige tijd voor jou en eventuele andere familie leden geweest.

Onze moeder is ander half jaar terug overleden op een zeer gezegende 92 jarige leeftijd, maar 14 dagen naar haar mijn neef van 35 aan de gevolgen van een hersen tumor maar dat was een uitzaaiing van teeltbal kanker.

Mijn zus, de moeder van Jan, was intens verdrietig, ook een psychiatrisch verleden, altijd bezig om uit een depressie te komen, dus je begrijpt ze zat in een heel diep dal, wat logisch was. Ik stond haar zoveel mogelijk bij, belde dagelijks of ik was bij haar. Ze wilde op een gegeven moment weer terug in haar eigen werk, maar het lukte niet coördineren en concentreren was zo moeilijk dat werken in de thuiszorg ging niet meer. Dokter sprak het komt vast door de rouw, en met haar verleden...Daarna deed haar hand even niet meer wat moest en zo ook haar been. Toen toch maar een scan maken en daar bleek een tumor graad 4, recht uitval links. Nu zijn we bijna tien maanden verder, en ik zie haar nu per week afglijden . Mijn zus is wel geopereerd, maar vanaf dat dat is gebeurd, is ze al niet meer de zus die ze was. Het moeilijkste vind ik nog dat ze niet kan praten over wat er gebeuren gaat, ze heeft geen ruimte om dat toe te staan, ze is nog steeds met haar verlies bezig dat ze niet met zich zelf bezig kan zijn. Je hoort het ik zit er midden in en ik snap je laatste zin zo. Ik heb er nog, maar de aftakeling is zo groot, voor nog zo'n jonge vrouw. Als het kon zou ik er morgen al laten gaan, maar ja daar heb ik geen zegge schap over... Gelukkig... Ik hoop dat het verder goed gaat, en dat je evengoed kan terug kijken op die periode. Dat ik jou verhaal las waren er verschillende overeenkomsten en voelde ik dat ik hier even op wilde reageren, ij zal er mosschien niet veel aan hebben maar het lucht mij nu een beetje op, liefs Mariëtte. Xxx