Mijn moeder heeft eierstokkanker

[Claudia23]

Hallo

ik vind het moeilijk te vertellen, maar ik weet niet waar ik het anders kwijt moet. Ik heb gisteren te horen gekregen dat mijn moeder eierstokkanker heeft.
toen ik het hoorde had ik al een soort voorgevoel. Want op het moment dat mijn ouders het te horen kregen konden ze het me niet vertelen.
Want ik zat toen nog in Leeuwarden ( op kamers) voor mijn studie. Aan de telefoon wou mijn vader het me niet vertellen.
Maar ik kon merker dat er iets niet klopte.

Uit eindelijk kwam mijn vader me ophalen en heeft me toen het slechte nieuws vertelt.
Ik ben nog maar 23 jaar en heb een grote kans mijn moeder nu al te verliezen. de aandoening die mijn moeder heeft is te groot om operatief te verwijderen.
Dus gaan ze eerst 3x een chemo kuur doen om het te laten krimpen en dan zal het worden verwijdert.
Nu is het dus afwachten of de chemo kuur zal aan slaan. Maar de kanker is al ver ontwikkelt.
Ik ben nu gewoon bang dat ik nu al dag tegen mijn moeder zal moeten zegen.

Ik vind het zo moeilijk om positief te denken. Toen ik het hoorde ging ik alleen maak denk hoe het zal zijn om zonder mijn moeder te leven.
Ze is mijn beste vriendin mijn alles.
Mijn vader is ook niet de alle sterkste en moet vaak huilen om wat er aan de hand is.
Ik begin me nu al zorgen te maken hoe het met mijn vader zal moeten als mijn moeder er niet is.
Ik denk dat ik dan zal stopen met mijn opleiding (ik heb al mbo ben nu naar hbo) op thuis bij mijn vader te zijn.
Want mijn vader zal zich geen raad weten met mijn broertje. Want die is vorig jaar nog ontspoort met drugs en alles.
Deze begint net weer normaal te worden. Mijn broertje is 16. dus die zal ik moeten helpen ben ik bang.

Ik weet dat het nog lang niet zo ver is maar de kans dat mijn moeder blijft leven is gewoon erg klein.
Op deze manier probeer ik me er op voor te bereiden (geestelijk).
Ik weet dat sommig mensen het wel overleven maar dat zijn er zo weinig.
Er word ook gezegd dat mensen die het positief in zien het beter kunnen overleven.

Jongens ik ben gewoon zo bang. Zo bang voor alles

[liddy]

Dat je bang bent kan ik me heel goed voorstellen.
Eierstokkanker is geen makkelijke vorm van kanker.
Wat kun je nu doen?
Eerst kalmeren.
Het feit dat je moeder een behandeling krijgt aangeboden, betekent dat er kansen zijn.
Zolang er kansen zijn, is er hoop.
Een positieve benadering is altijd beter, omdat je dan geen energie verliest aan negativiteit.
Kanker is voor iedereen een schrikbeeld, het is achtbaan van gevoelens.
Echter probeer niet zo ver vooruit te denken.
Je maakt je nu al zorgen over zaken die hopelijk niet eens aan bod komen.
En komen ze wel aan bod, dan is er nog tijd genoeg om een oplossing te zoeken.
Neem nu geen drastische beslissingen, dat zou je moeder ook niet willen.
Je hebt best kans dat je broer deze situatie aangrijpt om zijn goede kant te laten zien.
Heb jij al gehuild? Laat je emoties komen, verstop ze niet.
Licht in ieder geval je opleiding in, zodat ze weten wat er aan de hand is.
Het belangrijkste heb je al gedaan en dat is hier gaan schrijven.
Hier vind je mensen die uit eigen ervaring weten waar je over praat.
Wees welkom.

(Zelf ben ik in juli 2003 aan eierstokkanker geopereerd (gezwel van 9 cm). Ik heb geen chemo gehad.)

[Claudia23]

Hoi

bedankt voor je reactie. Ik vind het erg fijn te horen dat er iemand is die eierstokkanker heeft overleeft. ik ben vandaag nog naar onze huisarts gegaan om een duidelijke uitleg te krijgen van wat mijn moeder nou heeft. Ze heeft een tumor op haar eierstok van 11 cm en al wat uitzaaiing in de buikwand. Ook is er al wat vloeistof ontdekt in haar buikholte (dat is ook kanker). Deze kunnen ze er helaas niet uit halen. Want dan wordt de kans op spreiding nog groter. Mijn moeder zei vandaag nog tegen mij dat ze er rekening meehoudt dat ze maar 5 jaar nog kan leven. Ze durft niet verder te kijken dan na de chemokuur. Onze vakantie is al opgezegd en iedereen om ons heen komt op bezoek en zo. Het lijkt wel als of mijn moeder al is op gegeven. Maar wat jij ook al zei er is hoop. Want jij leeft ook nog. Dus waarom mijn moeder niet.

[liddy]

Heel verstandig van je moeder om niet verder te kijken dan na de chemo.
Alles stapje voor stapje, dan kun je het overzien.
Verder vooruit kijken heeft geen enkele zin.
Ik ben echt niet de enige die eierstokkanker overleefd.
Vergeet in al je zorg voor je moeder, je vader en je broer jezelf niet.
Neem tijd voor jezelf, dan blijf je energie houden.

[Claudia23]

hoi liddy

Bedankt voor je reactie. Het is bij ons nog steeds alsof ik het net vertelt is. Mijn moeder houdt zich groot. Maar mijn vader ziet het niet meer zitten.
Ik heb gisteren ook een gesprek gehad met de huisarts om te vragen hou het nou echt zit met mijn moeder. En hulp voor me zelf te vragen.
Want ik moet eerlijk toegeven dat ik een leven zonder mijn moeder eigenlijk niet zie zitten. Dat heb ik ook aan de arts verteld en die heeft gezegd dat we door verwezen zouden worden naar maatschappelijk werk van het ziekenhuis. Maar weet niet waar neer dat in start zal gaan. Ook krijgen we elke dag een verpleegster in huis op mijn moeder een prik te geven tegen tuberculose. Want om dit te krijgen heeft ze ook nog een kans.

Maar goed ik ben dus bij de arts geweest om een duidelijk uitleg te krijgen. De arts bracht het zo goed mogelijk. Eigenlijk had ik gewoon een knuffel van haar willen krijgen. Het plaatje die ze neerzette over wat mijn moeder had was dat ze er wel slecht aan toe was. En dat de kans dat ze zou genezen niet hoog was. Het vocht in de buik van mijn moeder komt door dat er lymfeklieren ook aangetast zijn. Dit wist ik nog niet. Moest hier erg van schrikken. Omdat je overal leest dat als deze zijn aangetast dat het zich dan makkelijk verspreid. De huisarts zette het ook zo neer dat als mama geen chemo zou krijgen ze er binnen een jaar niet meer zou zijn waar was. En toe ik zei dat als ze de chemo nam en die zou aanslaan dan zou ze nog 5 jaar mee kunnen gaan. De doctor zei alleen liet ook zachtjes vallen dat dit alles was om te zorgen dat mijn moeder gewoon langer kon leven en dat hele genezing er niet echt in zat.
Ook heb ik wat kalmeringsmiddelen gekregen van de doktor omdat ik helemaal door draaide. Ik was nog maar 4 manden uit huis op kamers en nu al raak ik misschien mijn moeder kwijt.

Ook zou mijn moeder een afspraak nog moeten maken met een paar mensen van het ziekenhuis. Om te kijken wanneer de chemo kon beginnen. Maar het lijkt wel afsof ze mijn moeder al hebben opgegeven. Want ze bellen maar niet steeds.

Vandaag gaat mijn moeder naar het ziekenhuis om te kijken wat voor kanker ze dan echt heeft. Want we weten alleen dat het eierstokkanker is maar of het nou rustig groeit of het het een bom is die staat te ontploffen weten we niet. Alleen dat het al is een ernstig stadium is gevonden.

Ik probeer me zelf sterk te houden door te denken dat ze het kan overleven en dat ook al ze weg zou zijn dat ik er nog ben en door ga leven.
Maar dat laast lijkt me erg zwaar. Vooral omdat papa het niet alleen aan kan zonder mijn moeder.

[liddy]

Jouw reactie is zo begrijpelijk.
Jouw leven staat ineens op losse schroeven.
Het is mogelijk dat ze pas na het onderzoek van vandaag precies kunnen bepalen welke chemo toepasbaar is.
Gelukkig dat de dokter zo duidelijk met je gepraat heeft.
Wacht even af wat je vandaag te horen krijgt.
Ik heb ook altijd heel veel steun van de huisarts gekregen.
Wat fijn dat het maatschappelijk werk jullie gaat begleiden.
Die kun je ook zelf benaderen in het ziekenhuis.
Hopelijk heb je vandaag nog een beetje goed nieuws gehoord.

[Romee]

Hoi Claudia,

Ik weet precies waar jij het over hebt. Ik zit met mijn moeder in hetzelfde schuitje. Onze wereld stortte ook compleet in toen we vorig jaar mei het te horen kregen. Nu zijn we wel 2 operaties en een hoop chemos verder. En tot nu toe gaat het allemaal erg goed. Echt ziek zijn van de chemos is mam gelukkig niet, en de operaties heeft ze heel goed doorlopen. Nu heeft ze nog 1 chemo te gaan en dan is het alleen maar afwachten.
Het is voor jou nu allemaal heel moeilijk maar het wordt nog wel zwaarder. Probeer positief te blijven en niet bij de pakken neer te gaan zitten.

Ik wens jullie heel veel sterkte!! Mocht je vragen hebben of wil je kletsen dan lees ik het wel.

groetjes

[Claudia23]

Hallo allemaal,

Ik heb besloten om een blog bij te houden zodat ik het zelf goed op een rij kan houden. Zal zeker hier nog vaker komen. Om even alles kwijt te krijgen.
Door het leven van de berichten en zelf dingen te schrijven heb ik er wel veel steun aan.
De blog is http://moedermissen.blogspot.com/
Ik hoop dat jullie eens langs komen. Laten we er voor elkaar zijn.

[Claudia23]

Vandaag was mijn moeder dus weg om een hapje te nemen. Dit is om te kijken wat er allemaal nodig is bij de chemo en om te kijken of het wel 100 % eierstokkanker is. Nu weten ze het 99% zeker. De uitslag zullen we woensdag te horen krijgen. Toen mijn ouders weg waren had ik een echt inzinking. Was toem alleen thuis. Heb toen mijn tante opgebeld om even te praten. Maar die zei dat ze wel hier heen zou komen. Maar om hierheen te komen is wel 45 minuten rijden. Maar ze kwam wel. Heb toen goed zitten huilen en praten. Zij heeft zelf borstkanker gehad maar een veel lichtere vorm van kanker dan mijn moeder. Maar het hielp wel om met iemand te praten die snapte wat het was voor mijn moeder.

Toen mijn ouders thuis kwamen heeft mijn moeder nog met haar kunnen praten en mijn vader ook een beetje. Maar die vond het niet nodig om met haar te paten. Zo van hij stoere man heeft geen hulp nodig. Maar ook hij heeft op aandringen van mij en zijn baas hulp ingeroepen van een professioneel iemand. Want mijn vader heeft een iq van boven de 200. Hij denkt anders en sneller dan ik en de rest van mijn familie. Dus die hulp die hij krijgt is van iemand die even snel kan denken als hij. Ik hoop dat hij dan wat stabieler kan worden. Want ik kan niet huilen waar mijn moeder of mijn vader bij is. Lang leve mijn tante. Die is er nog ook al is mijn moeder er niet meer. Ze zal mij en mijn vader kunnen helpen er door heen te komen. Ik hoop nog steeds dat dit niet nodig zal zijn.

[stoffeltje]

hoi claudia,
goed dat je je tante had gebeld .
even je gevoel uiten en uithuilen is goed.
zal duimen voor jullie voor de uitslag.
praat zelf zoveel mogelijk,je zit nu in een 8baan met je gevoel.
neem ook wat ontspanning tussendoor.
sterkte stoffeltje..

[Claudia23]

Nou wat een aantal dagen.
Nu moet mama binnenkort in chemo. Het is zo vreselijk dat niemand je duidelijk kan vertellen wat er met die chemo met mijn mama gaat gebeuren. Zal ze kaal worden en vreselijk ziek worden. Dat wordt nog spannend. Ook zijn we er sinds kort achter dat de thuiszorg bijna compleet door ons betaalt moeten worden. Zelfs die prik die mijn moeder een keer per dag krijgt. Het was ook even schrikken vandaag. Ben er nu echt van overtuigt dat het gezin niet meer verder kan zonder mijn moeder. Mijn vader is door veel te opvliegerig voor. En heeft zelfs nog de neiging op zich op mijn broertje en mij afreageren als we bijvoorbeeld iets verkeerd doen. Dan gaat hij zeggen van dat we ons meer als volwassenen moeten gedragen. En dat hij niet op mij kan steunen. Terwijl ik dat wel gezegd heb. En nog veel meer. Dit deed hij ook nog voordat mijn moeder ziek werd. Dan loop ik weg of ga er tegenin of mijn moeder zegt dat hij moet stopen. Maar nu kunnen we niet op mama vertrouwen dat ze zal zegen dat hij of ik moet stopen. Zeker als ze in chemo gaat. Dit heb ik proberen te zeggen tegen mijn vader maar dat kan hij nu even niet hebben. Dus heb ik het al laten gaan.

Het ergste vind ik dat ik mijn moeder nu al in 6 weken niet heb zien lachen of wat dan ook. Dat kan ik ook niet van haar vragen. Maar ik vind het zo erg dat mama nooit meer zorgeloos kan lachen. Ik mis mijn oude mama.

Mensen zegen dat kanker mensen verandert. Bij mijn mama is dat nu al begonnen.

[liddy]

Ja, er komt heel wat op je af.

De hoogte van de eigen bijdrage is niet alleen afhankelijk van uw eigen inkomen.
Het is ook afhankelijk van het inkomen van andere personen waarmee u een gezamenlijke huishouding voert.
Bijvoorbeeld u met uw partner of echtgenoot. Maar ook u met een broer, zus, tante, oom, nicht of neef. Voor het berekenen van uw maximale periodebijdrage worden al deze personen als ‘partner’ gezien als u aan beide voorwaarden voldoet:
1. Hoofdverblijf in dezelfde woning
Er is sprake van een hoofdverblijf als u en de ander het grootste deel van de tijd samen in de woning zijn.
Dat kan dus ook het geval zijn als u beiden een eigen woning heeft.
2. U zorgt voor elkaar
Het voor elkaar zorgen en/of bijdragen in de kosten van de huishouding kan blijken uit:
- Financiële verwevenheid, zoals een gezamenlijke bankrekening of fiscaal partnerschap.
- Het verzorgen van elkaar bij ziekte, het doen van boodschappen of koken voor elkaar.

Let op! Inwonende kinderen of ouders worden nooit als ‘partner’ gezien.

Op deze pagina kun je lezen wat je bijdrage wordt http://www.hetcak.nl/smartsite.dws?id=64193
Als je hier de bijdrage uitrekent, dan wordt er ook rekening gehouden met de 33% Wtcg korting, waar je recht op hebt.
Deze 33% Wtcg korting wordt automatisch op de factuur in mindering gebracht.
Misschien valt de bijdrag dan toch nog iets mee.
Stel dat je vader en moeder in 2009 een belastbaar inkomen hebben van € 50.000,= en
dat je moeder per dag 1 uur zorg van een verpleegster krijgt.
De bijdrage wordt dan per 4 weken ongeveer € 35,=
Als ze meer uren zorg krijgt, gaat de bijdrage omhoog tot maximaal een bijdrage van € 187,85 per 4 weken.

Ja, het hele gezin verandert. Zeker voor jou en je broer is het heel belangrijk dat jullie vlug contact hebben met maatschappelijk werk.
Die kun je ook zelf benaderen. Vraag ernaar in het ziekenhuis.

Schrijf zoveel mogelijk op, hierdoor kun je alles ook een beetje van je afschrijven.
Helaas kan ik het niet makkelijker voor je maken, ik kan wel met je meedenken en meeleven.

[riaw]

Claudia,
Is er een Toon hermanshuis bij jullie in de buurt?
Zowel ikzelf (kankerpatiënt) als ook mijn man hebben er veel steun van ondervonden,ze zijn er voor iedereen die met kanker te maken heeft.
Verder wens ik jullie heel veel sterkte in de tijd die komen gaat.

[Claudia23]

bedankt voor de reacties.

Vandaag kwam er veel bezoek. Iedereen had bloemen mee. En het gesprek ging dus steeds over kanker. Als maar moet mijn moeder blijven herhalen wat er aan de hand is.
Weer zijn gelukkig mijn tante en oom langs geweest. Mijn moeder heeft wel 6 zussen, dus ik heb veel tantes. Zij snapte iets beter wat ik door maakte. Zij was 26 jaar oud toen haar moeder (mijn oma) overleed aan baarmoederhalskanker. Maar ik kreeg ook de bevestiging dat ik me geen zorgen hoefde te maken over mijn broertje. Dat mijn tantes hem wel zouden opvangen. Want mijn vader zou het niet aan kunnen. Ze kunnen al niet zo goed met elkaar omgaan.

Helaas woon ik in een dorp waardoor ik het niet makkelijk ergens naar binnen kan stappen om over kanker te praten. Maar ik ga denk ik wel een keer naar het ziekenhuis om te kijken of ik daar hulp kan krijgen. Daar had de huisarts het ook over.

Ik ga ook maar vaker de kalmerende medicijnen nemen. Ze helpen veel.

[liddy]

Dat zal een pak van je hart zijn, dat je nu weet dat je er niet alleen voor staat.
Dat je familie jullie gaat helpen.
Succes bij het hulp vragen in het ziekenhuis.

[Rwin]

Beste Claudia,

Wat een hoop ellende komt er zo plotseling over jullie heen. Het is dan ook logisch dat je bang bent voor wat nog komen gaat, maar houd moed.
Probeer zoveel mogelijk er voor je moeder te zijn en probeer waar mogelijk samen iets leuks te doen.
Verlies echter niet jezelf uit het oog. Blijf doorgaan met je studie als je daar de energie nog voor kunt opbrengen. Lukt dat niet, ga dan naar de studieadviseur en bespreek de situatie. Ook zij kunnen altijd wel iets voor je betekenen. Zo was ik zelf een keer door hen doorverwezen naar de universiteits-psycholoog, die mij goed heeft geholpen.
Ook adviseren zij de examencommissie in al haar besluiten. Als jij dit jaar niet haalt, omdat je nu gewoon veel aan je hoofd hebt, dan hebben ze daar begrip voor. Ze weten dan immers wat er speelt en dat het moeilijk is om je hoofd ernaar te zetten. Geef nooit zomaar je opleiding op, daar zul je later spijt van krijgen. Leg desnoods een jaar je studie stil.

Probeer in ieder geval alle hulp te zoeken die je kunt vinden en praat met iedereen die een luisterend oor wil bieden. Dat kan je echt veel helpen.
Zelf heb ik daar namelijk heel veel aan gehad. Door het vele praten heb ik mijn ziekte kunnen verwerken. Ik heb mijn studie weer op kunnen pakken (het jaar begon daarbij nota bene met het blok oncologie) en heb inmiddels zelfs een bijbaan op de afdeling waar ik ben geopereerd.
Erover praten kan je dus veel helpen!

Ik wens jou, je moeder en de rest van de familie de komende tijd veel sterkte toe.

Rwin

[Claudia23]

beste Rewin

Erg bedankt voor je reactie.
Ik heb al besloten om door te gaan met mijn studie. Als ik die stop doe ik mijn moeder meer pijn dan hulp. Ik heb toch een soort rust gevonden. Ben zelfs naar de kapper geweest met mijn ma en pa. verder kwam ik dit tegen

Ik wens je moed en wijsheid,
Moed om de dingen te accepteren die je niet kunt veranderen,
Moed om de dingen te veranderen die je niet kunt accepteren.
Wijsheid om het verschil daartussen te kennen.

Stuurde een tante van mij.

Heb er mijn achtergrond van gemaakt. Vind deze zo sterk. Ik denk dat ik de afgelopen tijd ook heb zitten rouwen omdat ik niet meer mijn jeugd zou hebben. Die was ook bijna afgelopen maar nu is het met een harde klap weg.
Moest er aan wennen. Hoe mijn vader en moeder opeens er zo anders voor mij uitzagen. Je realiseert je dan dat je moeder en vader ook gewoon mensen zijn.

Ik kan ook niet stoppen met kijken naar mijn moeder. In de hoop dat ik nooit zal vergeten hoe ze er uitziet.

Nogmaals bedankt voor je reacties, het helpt me door de dag.

[Lini]

Lieve Claudia,

Ikzelf heb afgelopen vrijdag te horen gekregen dat mijn mama eierstokkanker heeft. Ik ben 27. Ik ben dan al wel afgestudeerd, maar ik bel mijn mama bijna elke dag, we hebben een heel goede band. Ik ben altijd bang geweest om haar te verliezen, want ik heb zo veel aan haar. En nu gebeurt dat dan misschien, het is vreselijk. Alsof de grond onder je vandaan zakt. En wat jij ook zegt, er is dan wel hoop, want ze hebben haar niet opgegeven en de chemo begint straks en dan pas weet je wat meer, maar die hoop is maar zo klein. Ik durf dan geen rekening te houden met een goede afloop, terwijl daar ook weer niemand wat aan heeft, want als niemand positief denkt heeft dat volgens mij ook geen positief effect. Maar het is zo ontzettend moeilijk. Dit weekend heb ik met familie vooral huilend doorgebracht, iedereen is in paniek. Misschien herken je dat wel.
Het is iets wat ik nooit iemand zou gunnen, maar toch ben ik wel blij dat als ik in mijn totale wanhoop op internet op zo'n forum terecht kom, er mensen zijn die begrijpen wat ik bedoel. Die hetzelfde doormaken en ook net zo bang zijn als ik. Ik weet niet of je verder iets aan dit berichtje hebt, want ik weet zelf ook nog maar net dat mama kanker heeft en heb geen idee over de afloop, maar ik wilde je op deze manier toch een hart onder de riem steken: je bent niet alleen. Ergens in dit land is ook een dochter die haar mama misschien moet gaan missen, en vindt dat dat veel te snel moet...

[stoffeltje]

hoi lini,
goed dat je dit hier schrijft!
niet alleen andere ondervinden herkenning maar je kan hier ook zelf van je afschrijven.
ook jij ondervind steun hier op die manier,het valt ook zwaar om het allemaal zo te bevatten.
je bent altijd welkom!
jullie zitten in ong. dezelfde 8baan met jullie emotie"s, uit ze en praat.
sterkte stoffeltje.

[Claudia23]

Ik dacht plaats maar weer een een reactie.

Als ik hierzo boven mijn vorig berichten lees zeg ik dit :" Wat vreeslijk in de waar was ik". Nu ben ik dat nog steeds wel maar heb toch een soort rust kunnen vinden.
Tuurlijk blijft de angst boven mijn hooft hangen dat ik mijn mam zal kwijt raken. Maar de afgelopen periode zag ik mijn moeder sterker worden en mijn vader werd breekbaarder.
Ik moet mezelf ook steeds herinneren dat pap en mijn broertje niet mijn verantwoordelijkheid zijn. Ik zal er wel voor ze zijn als dochter en zus. Maar daar kan ik ze niet mee helpen.
Moet me zelf in bescherming nemen en door gaan. Ben verbaast dat ik nog zo hard door ga. Kan soms ook nog gewoon lagen.

Want hoe hart het ook klinkt als bijstander weer je twee dingen zeker. Jij gaat door en je weet nooit waarneer het eindigt. Dus moet je van elk moment zoveel genieten als je maar kunt. Het goed het het slecht maken je leven HET leven.

[liddy]

Ja, zo gaat dat met kanker.
Dingen waar je je weken geleden enorm druk over maakte, zijn nu veel minder belangrijk.
Zolang je maar zorgt dat je je emoties de kans geeft.
Het leven bestaat nu eenmaal uit allerlei fases.
Ga zo door, deze houding sleept jou er doorheen.

[Claudia23]

Ik heb net en hele lange dag achter de rug. Gisteren was is mijn moeder geopereerd om te kijken wat ze allemaal konden weg halen. De chirurgen was eerst heel positief.
Maar de uitslag is wat veel minder. Ze hebben niet alles weg kunnen halen. Er waren te veel verklevingen en het was te verspreid. nu licht alle hoop bij de chemo.

Maar het was wel een shock om dat te horen. ik begon echt hoop te krijgen maar dat is er helemaal uit. Zelfs wel 3 verpleegsters die bij mijn moeder zijn geweest waren huilerig.
Nu zeggen de doctors al dat wij alle hoop moeten leggen op de chemo. Maar als je realistisch bent dan denk ik niet dat het goed komt. Ik ben me op het allerergste aan het voor bereiden.

[liddy]

Dat is niet het bericht wat je hoopte te krijgen.
Er is veel met chemo mogelijk, op zijn minst verlenging van de tijd die ze nog heeft.
Vraag aan de arts of ze van het mimosa-studies gehoord hebben.
Er zijn nog mogelijkheden.
Het is echt niet zo dat ze nu meteen opgegeven is.
Als ik het goed lees, heeft de arts haar nog niet terminaal genoemd, dus haal daar je hoop uit.
Loop niet op zaken vooruit, dat is o zo moeilijk, echter probeer het.
Laat negatieve gevoelens toe voor eventjes en roep jezelf daarna tot de orde.
Ik zeg niet dat het makkelijk wordt, chemo kan heel belastend zijn, echter er zijn nog mogelijkheden.

[riaw]

Claudia,hoe gaat het nu met je moeder en hoe gaat het met jou?

[Claudia23]

Je zou kunnen zegen dat mijn moeder stabiel aan het worden is.
De afgelopen paar weken waren echt een drama.
Even alles onder elkaar:
Operatie
Spoedoperatie
Nu wel een stoma
25 dagen in het ziekenhuis
Stoma blijft lekken
Naar het ziekenhuis
Stoma lekt weer
Weer naar ziekenhuis
Stoma blijft lekken
Specialties voor stoma er bij
vader flipt weer
Ik flip
Lek in badkamer Alles moet worden opengebroken
Vader heeft breakdown
Een zorg hotel regelen voor mijn moeder
Stoma blijft lekken.Weer een chemo halen nieuwe soort medicijnen.
Vraag me af wat er nog meer gaat komen.

Wat ik ook veel lees hier is dat mensen van mijn leeftijd en situatie zich
erg eenzaam voelen. Zou dat ervaar ik ook. Heb een goede vriendin maar die is helemaal bezig met haar eind examen. Die verplaats steeds de afspraak die we dan maken.
Maak me ook grote zorgen voor mijn vader. Ik wil niet weten wat hij gaat doen als mijn mam er niet meer is. Hij maakt opmerkingen als "schiet me dan maar door mijn hooft" en nog meer. Hij heeft wel hulp maar niet neemt hij niet serieus. Ik vraag ook altijd waarom hij dat zegt, Het antwoord is dan dat ik het niet serieus moet nemen. Ik wil niet een tweede ouder verliezen.

Ga ook eindelijk naar de huisarts om hulp te regelen.

Heb het gevoel dat ik mijn hele leven weer moet opzetten. Was net uit het diepe gekomen van vorig jaar en deze drama. Hoop dat ik me later weer beter voel.
Toen mam in het ziekenhuis lag vond ik het nog minder zwaar dan dat ze nu thuis is.

Ik heb een vraagje bestaat er een mail groep of zo waar ik me bijkan sluiten? (Snap ook niet echt hoe die werken)

http://moedermissen.blogspot.com/