Mijn vader is overleden op 14dec2010, ikzelf ben 19jaar
Geplaatst: Do 19 Mei 2011 20:11
Hey iedereen,
Het heeft me moeite gekost om hier eindelijk eens een berichtje te posten. Ik hoop op deze manier dan ook nieuwe mensen te leren kennen die dit onverwoordbaar verdriet meegemaakt hebben.
Even een korte inleiding over mijn papa. Mijn papa is werkelijk een superpapa, echt waar. Hij deed alles voor mij, mijn broer en mijn mama. Hij kende geen einde aan al het werk. Mijn papa was een garagist, een trotse en mooie man. Supergemotiveerd, een doorzetter. Eigenlijk heeft hij altijd te weinig genoten van het leven omdat hij het beste wou voor ons en dat we zeker ook nooit iets tekort kwamen. Wij zijn als gezin altijd heel hecht geweest en toen kwam eigenlijk het ondenkbare. Mijn vader had kanker. Alles is eigenlijk begonnen rond nieuwjaar 2008, onze paps kreeg last in zijn knie, een boebeltje. Ons mama dacht dat het een waterknie was of gewoon een verkeerde beweging. Toen het echt pijn begon te doen gingen we naar de huisarts. Onze huisarts nam geen risico en stuurde ons meteen naar het ziekenhuis om een scan te laten maken.
De dokters zeiden ons bij het resultaat van de scan dat het een goedaardige tumor was, amai wat waren wij opgelucht! Maar toen ze enkele tests deden bleek dat de tumor nog redelijk onbekend was, uiterst zeldzaam en enorm kwaadaardig. Een pleiomorf sarcoom van de weke delen noemden ze het...
Maar met een operatie zouden ze alles kunnen wegnemen. In augustus 2009 hebben ze het sarcoom weggenomen. Maar toen ging het bergaf, onze paps begon terug last te krijgen, en het sarcoom was teruggekomen in zijn knie. Ik kan eigenlijk een heel boek schrijven over het proces dat wij hebben meegemaakt maar ik ga jullie de dingen vertellen die mij het meeste zijn bijgebleven. De dag voor mijn eerste jaar hogeschool kreeg papa een slagaderbloeding, de hele living lag praktisch onder het bloed. Verschrikkelijk was dat. Ze hebben hem dan moeten wegvoeren met de mug. Gelukkig waren we er nog net op tijd bij anders was het al te laat. De dag na mijn 18e verjaardag hebben ze mijn papa zijn been geamputeerd. Ze hadden geen andere optie meer, zijn been lag al die tijd volledig open en ze hadden er zelfs een pomp ingestoken dat al het vocht zou opzuigen. Toen zijn been geamputeerd was tot zijn lies hoopten we dat we nu een nieuwe start konden nemen en we bleven ook altijd positief. Bij alles wat er gebeurde, we zouden altijd positief blijven.
Toen papa na 3 maanden opnieuw tests moest ondergaan, kregen we het verdict dat de kanker was uitgezaaid naar zijn longen en terug was gekomen in zijn lies. Mijn hele wereld stortte in elkaar, maar we bleven positief. Met zo een goed en hecht gezin zouden we er wel komen! Daarna heeft mijn papa echt afgezien, toen ze niks meer konden doen, en na talloze chemo's en bestralingen van alle soorten hielp niks meer. Het enige dat ze nog konden geven was morfine. En vééél morfine, een morfinepomp, morfinepleisters, enzovoort. Mijn papa kon niks meer, ik zag hem elke dag vermageren en aftakelen. De tumor in zijn lies was zo groot dat hij naar buiten kwam en door zijn vel was gegroeid. Een verschrikkelijk zicht was het. Ook de wonde in zijn buik door de vele operaties is opengescheurd. Mijn trotse en knappe papa was mijn papa niet meer van uiterlijk. Uiteindelijk is zijn grote darm opengescheurd door de druk van de tumor waardoor er heel wat verschijnselen bij kwamen kijken... (om niet in detail te gaan). We hebben samen met de hele familie beslist op vraag van mijn papa om euthanasie te plegen. Mijn papa keek er zo naar uit, je kan het je echt niet voorstellen. Eindelijk zou hij niet meer moeten lijden, eindelijk zou hij terug kunnen genieten maar dan elders. We hebben op dinsdagavond samen met mijn broer, mijn mama en mijn broer zijn vriendin prachtig afscheid kunnen nemen. We hadden allen onze paps vast. Mooier konden we eigenlijk geen afscheid nemen, en we wisten nu dat onze papa gelukkig is nu en dat hij zeker nog naar ons aan het kijken is.
Het gemis is nu onvoorstelbaar groot, en hoe langer hoe moeilijker het eigenlijk wordt. Ik mis zijn steuntjes in de rug bij mijn zware studies, maar hij heeft mij geleerd om nooit op te geven waardoor ik tot nu toe op al mijn examens al geslaagd ben. Ik mis zijn positivisme en zijn gelach. Ik mis het om hem eens vast te pakken. Ik praat nog altijd met hem en ik geloof dat hij nog altijd met me meegaat overal. Hij helpt mij stiekem wel daar ben ik zeker van.
Ik hoop door mijn verhaal te doen, nieuwe mensen te leren kennen die dit proces ook hebben afgelegd. Want hoe het ook draait of keert het is en blijft onvoorstelbaar moeilijk.
Liefs,
Nouck
Het heeft me moeite gekost om hier eindelijk eens een berichtje te posten. Ik hoop op deze manier dan ook nieuwe mensen te leren kennen die dit onverwoordbaar verdriet meegemaakt hebben.
Even een korte inleiding over mijn papa. Mijn papa is werkelijk een superpapa, echt waar. Hij deed alles voor mij, mijn broer en mijn mama. Hij kende geen einde aan al het werk. Mijn papa was een garagist, een trotse en mooie man. Supergemotiveerd, een doorzetter. Eigenlijk heeft hij altijd te weinig genoten van het leven omdat hij het beste wou voor ons en dat we zeker ook nooit iets tekort kwamen. Wij zijn als gezin altijd heel hecht geweest en toen kwam eigenlijk het ondenkbare. Mijn vader had kanker. Alles is eigenlijk begonnen rond nieuwjaar 2008, onze paps kreeg last in zijn knie, een boebeltje. Ons mama dacht dat het een waterknie was of gewoon een verkeerde beweging. Toen het echt pijn begon te doen gingen we naar de huisarts. Onze huisarts nam geen risico en stuurde ons meteen naar het ziekenhuis om een scan te laten maken.
De dokters zeiden ons bij het resultaat van de scan dat het een goedaardige tumor was, amai wat waren wij opgelucht! Maar toen ze enkele tests deden bleek dat de tumor nog redelijk onbekend was, uiterst zeldzaam en enorm kwaadaardig. Een pleiomorf sarcoom van de weke delen noemden ze het...
Maar met een operatie zouden ze alles kunnen wegnemen. In augustus 2009 hebben ze het sarcoom weggenomen. Maar toen ging het bergaf, onze paps begon terug last te krijgen, en het sarcoom was teruggekomen in zijn knie. Ik kan eigenlijk een heel boek schrijven over het proces dat wij hebben meegemaakt maar ik ga jullie de dingen vertellen die mij het meeste zijn bijgebleven. De dag voor mijn eerste jaar hogeschool kreeg papa een slagaderbloeding, de hele living lag praktisch onder het bloed. Verschrikkelijk was dat. Ze hebben hem dan moeten wegvoeren met de mug. Gelukkig waren we er nog net op tijd bij anders was het al te laat. De dag na mijn 18e verjaardag hebben ze mijn papa zijn been geamputeerd. Ze hadden geen andere optie meer, zijn been lag al die tijd volledig open en ze hadden er zelfs een pomp ingestoken dat al het vocht zou opzuigen. Toen zijn been geamputeerd was tot zijn lies hoopten we dat we nu een nieuwe start konden nemen en we bleven ook altijd positief. Bij alles wat er gebeurde, we zouden altijd positief blijven.
Toen papa na 3 maanden opnieuw tests moest ondergaan, kregen we het verdict dat de kanker was uitgezaaid naar zijn longen en terug was gekomen in zijn lies. Mijn hele wereld stortte in elkaar, maar we bleven positief. Met zo een goed en hecht gezin zouden we er wel komen! Daarna heeft mijn papa echt afgezien, toen ze niks meer konden doen, en na talloze chemo's en bestralingen van alle soorten hielp niks meer. Het enige dat ze nog konden geven was morfine. En vééél morfine, een morfinepomp, morfinepleisters, enzovoort. Mijn papa kon niks meer, ik zag hem elke dag vermageren en aftakelen. De tumor in zijn lies was zo groot dat hij naar buiten kwam en door zijn vel was gegroeid. Een verschrikkelijk zicht was het. Ook de wonde in zijn buik door de vele operaties is opengescheurd. Mijn trotse en knappe papa was mijn papa niet meer van uiterlijk. Uiteindelijk is zijn grote darm opengescheurd door de druk van de tumor waardoor er heel wat verschijnselen bij kwamen kijken... (om niet in detail te gaan). We hebben samen met de hele familie beslist op vraag van mijn papa om euthanasie te plegen. Mijn papa keek er zo naar uit, je kan het je echt niet voorstellen. Eindelijk zou hij niet meer moeten lijden, eindelijk zou hij terug kunnen genieten maar dan elders. We hebben op dinsdagavond samen met mijn broer, mijn mama en mijn broer zijn vriendin prachtig afscheid kunnen nemen. We hadden allen onze paps vast. Mooier konden we eigenlijk geen afscheid nemen, en we wisten nu dat onze papa gelukkig is nu en dat hij zeker nog naar ons aan het kijken is.
Het gemis is nu onvoorstelbaar groot, en hoe langer hoe moeilijker het eigenlijk wordt. Ik mis zijn steuntjes in de rug bij mijn zware studies, maar hij heeft mij geleerd om nooit op te geven waardoor ik tot nu toe op al mijn examens al geslaagd ben. Ik mis zijn positivisme en zijn gelach. Ik mis het om hem eens vast te pakken. Ik praat nog altijd met hem en ik geloof dat hij nog altijd met me meegaat overal. Hij helpt mij stiekem wel daar ben ik zeker van.
Ik hoop door mijn verhaal te doen, nieuwe mensen te leren kennen die dit proces ook hebben afgelegd. Want hoe het ook draait of keert het is en blijft onvoorstelbaar moeilijk.
Liefs,
Nouck
