Mijn vrouw heeft niet lang meer te leven

[liddy]

Zelf heb ik veel aan gesprekken met de huisarts gehad. Om de paar weken had ik een gesprek met de huisarts.
Dan kwam ik aan bod. Sommige dingen spreek je niet uit als je partner erbij is om die ander te sparen.
Tegelijkertijd was er de behoefte wel bij mij om vrijuit te spreken. Door de gesprekken kon de huisarts ook in de gaten houden of ik het nog wel aankon.
Wie weet is het iets voor jou.

[estherh76]

DNA,wat geweldig als je zo kunt denken zeg!
het is natuurlijk ook het beste wat je kunt doen!
alleen lukt het mij op dit moment niet...

fijn dat jullie goede uitslagen hebben gehad!

VEC,mijn man heeft toen hij net ziek was zo"n boek gekregen.
het heet: pap,vertel eens!?
dat boek heb je ook voor moeders: mam,vertel eens!?
je kunt daar heel veel inschrijven over vroeger en over de toekomst.
en staan ook allemaal vragen in die je kan beantwoorden en zo krijg je een mooi naslagwerk.
helaas kan mijn man het niet opbrengen om het boek in te vullen.
ik denk dat het dan allemaal te dichtbij komt voor hem?
we hebben in het begin ook voor elk kind een mooie kaart gekocht en daar zou hij dan voor iedereen iets persoonlijks opschrijven.
dan zou ik die kaart aan hun kunnen geven als ze erg moeilijk hebben.
dat leek mij een mooi idee.
helaas kan mijn man het ook niet opbrengen om iets op de kaarten te schrijven....
ik vind dat erg jammer maar ik heb me er maar bij neergelegd.
hij weet hoe belangrijk ik het vind maar ik kan hem niet dwingen...

en wat fijn dat je zo"n goede band hebt met je kinderen!
echt geweldig!!
bij mij is dat helaas minder,maar mijn kids zijn ook nog wel erg klein.
zij worden juist lastiger en drukker als ze merken dat papa en mama er even doorheen zitten.
en ik vind het dan heel lastig om daar goed mee om te gaan.

ik kijk ook weleens naar de toekomst hoor,en maak dan ook plannen voor als ik alleen ben.
de kinderen zeggen het ook vaak...
als papa er niet meer is dan......en dan zien ze er soms zelfs de voordelen van.
je kunt het ze ook niet kwalijk nemen ze zijn nog jong...

liddy,ik ga zelf om de paar weken naar een psychologe bij de ggz.
maar ik moet zeggen dat ik daar weinig aan heb.
ik vind het zo zakelijk en kil daar.
toevallig heb ik deze week een afspraak bij de huisarts,eens kijken of die nog wat weet voor mij.
want ik zit er op dit moment helemaal doorheen.
ik hoop wel dat als volgende week mijn kids weer naar school gaan en ik weer wat meer tijd voor mezelf krijg,en dus ook meer rust,dat ik me dan weer beter zal gaan voelen....

toch een fijn weekend,groetjes esther

[liddy]

@Esther De moeilijkheid van zo'n psychologe is dat ze waarschijnlijk te weinig inzicht heeft in de situatie waar jij in zit.
De huisarts zal zich veel meer in kunnen leven in jouw situatie.
Heel belangrijk is het bij een doorverwijzing of de hulpverlener ervaring heeft met kanker en alles wat daarbij komt.
Zo niet, neem dan contact op het met het Helen Dowling Instituut in Utrecht. Zij weten in het hele land waar je terecht kunt.

[sonjas]

Hallo allemaal,

Mijn moeder had ook zo'n boek gekregen voor moederdag; 'mam vertel eens'.
Ze was erg blij mee!! Helaas is ze er nooit aan begonnen, het ging vanaf toen ook zó snel achteruit..
Of ze er nog echt de moeite voor heeft gedaan weet ik verder ook niet, het ging ook over dingen uit haar eigen kindertijd enzo..
Maar een leuk idee is het zeker!!

Zelf keek ik ook al regenmatig in de toekomst, voor m'n vader dan. Ze waren de afgelopen paar maanden nergens meer geweest, geen verjaardagen/feestjes,
mijn vader kwam alleen nog maar in de supermarkt. Het idee dat hij dan toch weer eropuit zou kunnen gaf me wel rust. Hoe stom dat ook kan klinken..


Gr Sonjas

[Lungs]

Beste Vec (en alle anderen die hier reageren),

Er staat zo veel in dit onderwerp dat ik het niet allemaal kan overzien. Maar toen ik het begon te lezen had ik heel sterk de behoefte om te reageren;
in eerste instantie over het stuk van jezelf wegcijferen, het moeilijk vinden als je merkt dat je als naaste het eigenlijk niet meer vol houdt.
Ik reageer maar gewoon, misschien helpt het wat.
Mijn situatie is niet hetzelfde, geen enkele situatie is dat. Mijn man en ik zijn ongewenst kinderloos, en ruim 30 jaar samen.
Mijn man is 2,5 jaar ziek geweest en 3 maanden geleden overleden op 50jarige leeftijd; ik ben zelf net 45 geworden.

Wat ik heel zwaar vond in het begin, was dat ik het niet meer volhield, dat ik soms letterlijk bijna niet meer kon lopen van de stress en van verzet.
Ik voelde me egoïstisch en een zwakkeling. En ik was bezorgd omdat ik wist dat ik nog een lange weg te gaan zou hebben, in de ondersteuning van mijn man, en na zijn overlijden. Iemand heeft me een boek aangeraden (stom stom, weet de titel niet meer) en hierin stond een quote die ik voor mezelf heb opgeschreven:
"Het is helemaal niet vreemd, als het naasten te zwaar of te veel wordt. Het is niet gemakkelijk, maar probeer ook dat bespreekbaar te maken.
Het wil niet zeggen dat je de ander afvalt, integendeel, je geeft ermee aan hoezeer je met elkaar verbonden bent en dat je het vol wilt houden".
Dit heeft mij erg gesteund.

Mijn man heeft zich op bewonderenswaardige wijze kunnen berusten in zijn situatie - hij heeft hier mij in meegesleept. Iemand hier stelde voor
dat je foto's maakt als herinnering voor je kinderen, maar ik weet dat mijn man het vreselijk vond om gefotografeerd te worden.
In plaats daarvan hebben we foto's gemaakt van alle dingen die wij nog konden doen en hiervan heb ik fotoboeken gemaakt, van ieder jaar 1.
Ik heb ze nu zelf als herinnering aan de goede momenten, maar ik heb ze vooral gemaakt om ze te kunnen gebruiken in de laatste fase
van mijn man's leven, door ze samen te bekijken toen hij niet meer mobiel was. Dit was een steun voor ons allebei.
Ik heb hem gevraagd wat zijn mooiste herinneringen waren en heb hiervan de foto's uitvergroot en deze bij de crematie rondom de kist gezet;
de fotoboeken lagen in de ontvangstruimte voor mensen om in te kijken.
Voor mij een mooi afscheid, want het benadrukte de goede tijden (hoe klein die soms ook waren).

Voor mij heeft mijn man, mijn lieve prachtige man Rob, zijn lievelingsmuziek op de computer in een aparte map gezet; in totaal meer dan 4 uur muziek.
Mijn nieuwe ochtendritueel is met een kop thee zijn muziek luisteren, op "shuffle" stand, zodat er steeds weer een andere volgorde is.
Ook heeft hij een afscheidsbrief geschreven, die ik heb ingelijst. Stuk voor stuk heb ik mooie herinneringen aan hem en aan ons.
Het is voor mij van enorm belang; ik zou echt aan je vrouw vragen of ze op betere dagen of dagdelen energie wil stoppen in iets achterlaten voor jou
en misschien nog wel meer, voor jullie kinderen.

Ik ben blij dat je goede jaren hebt gehad met je vrouw. En ik leef mee met iedereen die zijn/haar verhaal hier doet.
Heel heel veel sterkte voor jullie allemaal, Vec, goed dat je dit forum hebt opgezocht (ik ben er ook maar net bij).
k hoop dat je via het Helen Dowling Instituut hulp zoekt en vindt.
Misschien zit bij jou in de buurt een Toon Hermans Huis, voor ons was en is dit een hele goede plek waar we beiden hulp hebben (gehad).
Veel sterkte en houdt vol!

Warme groet,
Nicky

[.vec]

@Nicky, DNA, Esther en Liddy,

Nogmaals ontzettend fijn dat jullie de moeite nemen om te reageren en je eigen verhaal te vertellen. Nee, niet een geval is hetzelfde, maar zo kunnen we elkaar wel helpen en ik heb het wel eens eerder verteld: Alleen al het erover schrijven en het lezen van jullie berichtjes helpt je over alweer een moelijk moment of periode heen. Nooit gedacht dat een anoniem forum zoveel invloed zou kunnen hebben!
Mijn vrouw heeft de afgelopen dagen besloten geen cheom therapie meer te willen (ze moest er nog 2). Ze is nu erg verzwakt en heeft eigenlijk spijt dat ze uberhaupt aan de laatste kuur is begonnen. Maar ja, dat is niet meer terug te draaien en achteraf zou je nooit weten hoe ze er dan nu had voor gestaan. Zelf zegt ze dat ze er dan misschien niet meer was geweest, maar dat ze dan alle ellende die ze nu voelt en heeft ook niet meer mee hoeft te maken.
Komende week gaan we langs bij de huisarts om een en ander te bespreken mocht de tijd komen dat ze zelf niet meer wil Wat een heftig onderwerp, maar ik heb het idee dat dit moment niet lang meer op zich laat wachten.
Ach, ikzelf beleef het maar van dag tot dag, maar vind het zelf heel frustrerend dat er elke dag wel weer een andere pijn opdoet, of een vermoeidheidsaanval etc etc. Nooit, geen enkele dag is er nog zonder tegenslag of terugslag. Buitenkomen doet ze al een hele tijd niet meer. Ik heb zo'n diepe medelijden met haar! Het feit dat ze de kinderen niet ziet opgroeien is het ergste wat je mee kan maken en zei maakt dit mee! De ergste nachtmerrie word waarheid.
Hou jullie iig op de hoogte en nogmaals bedankt voor het delen van jullie ervaringen!!!!

Vec

[sonjas]

Vec,

Dat vond ik ook zó moeilijk, dat mijn moeder nog heel goed bij de tijd was, en zelf goed besefte wat ze moest gaan missen. Het opgroeien vd kleinkinderen, wij die allemaal zonder vrouw/moeder verder zouden moeten etc.
Buiten komen deed ze ook al een tijd niet meer, niet even lekker buiten zitten met mooi weer..
Dat alleen is al een hele lijdensweg.. Op een gegevenmoment ga je naar het moment toeleven dat ze verlost gaat worden van de ongemakken en/of pijn.. En als het moment daar is is dat weer zo dubbel, eerst opluchting, later komt dan toch weer die boosheid....
Het blijft fijn om met mensen te praten die écht weten hoe het is en voelt. Dat zal altijd wel zo blijven...

Liefs Sonjas

[.vec]

Sonjas,

Dat moment komt bij mij ook steeds meer: Laat het alsjeblieft allemaal voorbij zijn! Niet alleen voor haar, maar ook voor de kinderen, familie en niet in de laatste plaats voor mij. Aan de andere kant voel ik me dan weer zo egoistisch en dat is iets wat ik helemaal niet ben, maar die gevoelens heb ik dan wel af en toe.
Toch moet ik dat niet zo voelen want er is geen kans meer op genezing en verbetering en lijden zoals nu is juist een kwelling voor haar. idd dat dubbele gevoel komt bij mij ook heel sterk naar voren!

Ook jij veel sterkte met het verwerken van jou ellende!

Vec

[riaw]

Dat is niet egoïstisch,je wilt het beste voor je partner en dat is niet dit uitzichtsloos lijden,er komt echt het moment dat ze niet verder wil, en ik denk dat dit moment met rasse schreden nader komt.

Het zou egoistisch zijn als je haar dan nog langer bij je zou willen houden.

[jada]

Beste Vec, ook ik begrijp je gevoelens helemaal. Ik ging meerdere keren per dag bij mijn vader langs en steeds vaker dacht ik: "misschien is het beter als het maar gewoon over is". Enerzijds voor hem omdat hij zo moest lijden (hij kon niet meer praten, normaal eten, raakte verlamd enz), anderzijds ook eerlijk is eerlijk was ik zo moe op een gegeven moment + dat je leven op de rem staat.

Nu hij echter dood is mis ik hem zo ontzettend dat ik er alles voor over zou hebben om hem nog even bij me te hebben. en hoewel je verstand weet dat het beter is dat hij van het lijden is verlost zegt je gevoel heel wat anders.

Kortom hoezeer je nu af en toe snakt naar de opluchting, die is maar kort. Geniet daarom nog zoveel mogelijk van elkaar.

Heel veel sterkte weer.

[estherh76]

jeetje wat is er veel geschreven zeg!
het is bijna niet bij te houden!!

nicky,fijn om te lezen hoe jij alles beleefd hebt en hoe je je er nu doorheen slaat.
jij hebt eigenlijk alles al meegemaakt wat ik nog mee moet gaan maken.

vec,wat een moedig besluit van je vrouw om te stoppen met de chemo.
ze zal zelf wel aanvoelen dat het geen zin meer heeft?
en dan sloopt het je alleen maar verder,want het is echt verschrikkelijke troep die chemo!
ook al weet je soms dat je niet zonder kunt.
goed van jullie dat jullie met de huisarts gaan praten over als ze echt niet verder wil.
uizichtloos lijden is voor niemand fijn.
voor haar niet,maar zeker ook niet voor jullie.

en natuurlijk wil je later niks liever dan
het moet vreselijk zijn om je vrouw en moeder zo te zien....

en natuurlijk wil je als ze overleden is niks liever dan haar weer bij je hebben.
maar ik begrijp heel goed dat je op een gegeven moment echt naar het einde verlangt.
en natuurlijk ga je later spijt krijgen van dingen maar ik denk dat dat onontkoombaar is.
je doet nu wat je gevoel je ingeeft toch?

veel sterkte bij de dokter....

helaas heeft mijn man zijn oom zaterdag de strijd op moeten geven en dus hebben wij a.s donderdag een begrafenis.
dat zal voor ons wel weer extra heftig zijn.
ik heb 2 jaar geleden ook een begrafenis gehad van de vader van mijn vriendin en ik heb daar zo hard zitten huilen.
dat komt omdat ik haar moeder zag zitten en lleen maar kon denken,daar zit ik binnenkort ook.
en dan zag ik zijn kleinkinderen daar bij de kist lopen en wat zeggen en dan zag ik mijn eigen kids al lopen om de kist met hun papa erin.
ik vond dat toen zo ontzettend heftig.
ik hoop dat dat donderdag mee zal vallen..............we zullen het zien

groetjes esther

[.vec]

Ik vind het zo ontzettend fijn dat iedereen zijn /haar verhaal neerzet zoals het beleefd wordt! Ik heb alle reacties gelezen en leef zo ontzettend mee met iedereen. echt zonder iedereen te vergeten, denk ik veel aan alle verhalen die jullie schrijven en denk ik veel na over alle dingen zoals jullie ze aanpakken. Het spijt me dat ik even niet kan reageren op de verhalen/ervaringen van bijv. Esther, riaw, DNA, lungs, liddy etc. Er is vandaag nl. zo ontzettend veel gebeurd.

Vandaag een van de meest hefstigste dagen uit mn leven; nee de meest heftige! Vannacht en de nacht er voor heeft mn vrouw zo'n strijd geleverd dat ze het niet meer zag zitten vanmorgen. Naar het ziekenhuis en daar tot de conclusie gekomen dat het mooi is geweest. Mn vrouw wil niet meer verder ( @riaw: heb jij vooruitziende blik??). Het is helemaal op. Ze kan niet meer eten, drinken , slikken, lopen etc. Elke stap is haar teveel. Ze is de strijd moe en kan niet meer. Wat een vreselijke emoties brengt dat teweeg bij mn ouders, schoonouders en natuurlijk mn lieve meisjes en ikzelf. Ik kan het nu weer een beetje aan. Heb goede gesprekken met vrienden en familie en samen met mn kinderen. De kanjers! Ze slepen me er doorheen momenteel, en ik hun!
Mijn vrouw ligt nu in het ziekenhuis en wacht op het einde... Zo hard is het en zo hard moet ik het schrijven. Wat een impact geeft dat om vanavond afscheid te moeten nemen en hoe vaak kan ik haar nog gedag zeggen?? En waar ik zo'n moeite mee heb: Ik hebhaar vanmorgen de trap afgedragen ( zo ziek en zwak was ze) en besef nu net eigenlijk pas dat dit de laatste keer was dat ze thuis was. Haar huis, ons huis, gaat ze niet meer zien! ik schrijf dit met tranen in mn ogen omdat dit huis onze gezamenlijke droom was , maar besef dat dit nu wel het beste is voor ons allen...Zij kan niet meer en wil niet meer lijden. Ze heeft het gehad, zegt ze. Dat is iets om te respecteren en ik vind het een moedige beslissing, maar heb er zoveel verdriet van, onbeschrijflijk! Het onmogelijke gaat dan toch uiteindelijk gebeuren en mn leven staateen tijdje stil....

Vec

[DNA]

Beste Vec,

Dit is het moment waar wij allemaal heel erg bang voor zijn.
Ik wens jullie heel veel liefs en sterkte. Weet even niks beters te zeggen.

DNA

[estherh76]

jeetje vec,wat heftig om te lezen.
ik zit hier met kippevel en tranen in mijn ogen.
wat kan het ineens snel gaan he?
jullie hebben je er zo lang op voor kunnen bereiden en dan ineens komt het heel erg snel dichtbij....
dit is inderdaad het moment waar wij allemaal ontzettend bang voor zijn en jij zit er nu middenin..
en wat moet je dan nog zeggen?
ik weet het echt niet...
lieve vec,ik hoop dat jij en je meiden nog een paar mooie momenten met elkaar en je vrouw en hun moeder gaan beleven.
en ik hoop dan toch ook dat dit voor jullie allemaal niet te lang meer gaat duren....hoe hard dat dan ook klinkt,ik bedoel het goed.

ik ben toch ook wel erg blij dat ik jullie gevonden heb,het is ontzettend fijn om jullie verhalen te lezen en hier van me af te schrijven.
dit is echt wat ik nodig had.
gewoon mensen die helemaal begrijpen hoe het is om zo te moeten leven.

HEEL VEEL STERKTE DE KOMENDE DAGEN VEC EN NATUURLIJK OOK VOOR JE VROUW EN DOCHTERS.
ik denk aan jullie......

esther

[liddy]

En dan komt het moment waar je zo veel vrees voor hebt en gelijk heel blij bent dat het is aangebroken.
Luister naar jezelf en doe wat je hart je ingeeft.
Het is net alsof nu pas echt doordringt dat je toekomstplannen er niet meer zijn.
Ik heb bewondering voor de moed om te zeggen het is genoeg geweest.
Dat ze nu in het ziekenhuis is, zal je hopelijk wat rust geven.
Je staat er niet alleen voor, mensen willen de zorg met je delen.
Het lijkt me voor de kinderen ook makkelijker dat je vrouw niet thuis sterft.
Ik hoop dat het een rustige overgang mag worden.
Er brandt hier een kaars voor jullie.

[jada]

Wat een vreselijk bericht, ik schrik me helemaal naar. Hoewel je het weet komt het toch altijd weer onverwacht. Als je in zo'n rottijd zit dan lijkt het wel eeuwig te zullen duren en dan ineens is het zover. Hierna wordt het weer moeilijk want dan ga je pas alles van de afgelopen tijd verwerken, bovendien komt daarboven dan nog eens het verdwaasde gevoel en het verdriet.

Heel erg veel sterkte voor jou, je vrouw, kinderen en alle familie. Je mag van ons aannemen dat we allemaal aan jullie denken.

liefs jada

[.vec]

Lieve allemaal,

Dank jullie wel voor alle lieve reacties. Het gaat idd heel snel en de heftige dag van gisteren is wat mij betreft overtroffen. Mn vrouw heeft aangegeven absoluut te willen stoppen en vanavond na alle familie te hebben opgetrommeld, heeft ze een roesje gekregen die continue is. Dwz, ze slaapt nu constant dmv een infuus tot de dood er op volgt; meestal een kwestie van dagen. Wat was het afscheid zwaar, maar ook weer zo mooi. Samen met mn vrouw en kinders mooie dingen opgehaald, een lach en vele tranen gelaten en nog mooie dingen kunne zeggen en delen. Wat een verdriet, maar ook wat een mooie herinnering aan mn mooie, lieve vrouw. Wat heeft ze het goed gedaan en zelfs tot op het laatst stoer en strijdbaar tegen ons gezegd watze voor ons hoopt en wenst in de toekomst. Zelfs nu nog mensen troosten, terwijl ze het zelf zo goed kan gebruiken. En nu maar wachten... op wat komen gaat. Ik zie zo op tegen de afwikkeling van alles, maar ook dit onderga ik wel weer. Verdrietig maar dankbaar, dat zijn de woorden die ik kan vinden.

Gr Vec

[liddy]

Wat een geschenk dat je nog mooie herinneringen hebt kunnen opslaan.
Weet dat je ook nu nog contact met je vrouw kunt hebben.
Praat tegen haar, houd haar hand vast, draai haar lievelingsmuziek, etc.
Ik weet zeker dat je vrouw er nog iets van meekrijgt.
Luister naar je gevoel in deze dagen in niemandsland.

[jada]

Wat een ontzettend dappere vrouw heb je Vec. Ongelofelijk dat je op zo'n moment nog steun kunt bieden voor anderen terwijl je het zelf allemaal maar moet ondergaan. De komende dagen zullen nog heel zwaar worden maar kunnen ook nog tot fijne herinneringen leiden. Zoals liddy ook al zegt: praat tegen haar en houd haar vast. Toen mijn vader in coma lag zag ik zeker in het begin tekenen dat hij ons nog wel hoorde.

Heel heel veel sterkte, hieronder nog een stukje uit een gedicht wat ik tegenkwam (heel toevallig of niet) tijdens het sterven van mijn vader. Het greep me toen heel erg aan omdat het zo toepasselijk was op onze situatie. Hopelijk heb je er ook iets aan.

[b]Meer dan overwinnaars [/b
]
Aan het einde van onze wegen
kunnen wij alleen maar loslaten.
Aarzelend gaan wij die laatste gang
in een laatste zorg om wie wij verloren uit ons leven,
dragend in ons hart de smart, de liefde, de tranen.
We worden omsluierd door de pijn, moeite,
vragen en twijfel.
Hoe zouden we zien
wat voor ons oog verborgen is?

Maar midden in de diepte
worden we door Licht omgeven.
De schaduwen van ons leven,
de grenzen waar we tegenaan lopen,
worden verschoven,
overstegen.
Niet om wat we zelf helder zien:
Niet omdat we zo sterk zijn,
Niet omdat we alles begrijpen.

Niet wij zelf, maar de Levende
die de banden van de dood brak,
schept in ons een nieuw begin.
Hij zelf opent onze ogen
voor het geheim van zijn Liefde,
voor de overmacht van zijn Liefde
die niet in de dood te houden was

[estherh76]

het klinkt toch wel heel fijn hoe jullie afscheid hebben genomen.....
wat een kracht hebben jullie nu ineens weer gekregen,tenminste zo voelt het als ik je verhaal lees.
en nu kun je alleen nog maar afwachten,wat lijkt me dat raar zeg......
heel veel sterkte lieve vec voor jou en je dochters...

esther

[.vec]

even een reactie op jullie prachtige stukjes, gedichten en medeleven.
Wat een prachtig idee was de cd speler met haar lievelingsmuziek! Ze kraamde iets uit toen ik haar zachtjes vroeg of ze de cd herkende waar ze vroeger het cassette bandje van heeft grijs gedraaid!! Daarna bij het helpen drinken pakte ze mn hand stevig vast. prachtig!! Ze hoort me nog!!! Wat ben ik daar dankbaar voor! Dit helpt me zoveel! En wat is ze sterk! Nog steeds vecht haar lichaam tegen alle middeltjes die haar proberen uit te schakelen. Dit is de natuur die nu zn werk doet. De kinderen wil ik het niet meer aandoen om nu nog langs te gaan. Ze hebben haar nog pratend en enigzins levend meegemaakt en dat is nu niet meer zo.Het is goed zo. Maar wat is dit zwaar en heavy zeg!! Tranen wisselen we af met mooie herinneringen en soms lachen we soms over dingen die we hebben meegemaakt met elkaar. De meiden gaat het redelijk mee, al maak ik me (misschien onterecht??) zorgen omdat ze nu alweer dagen missen op school. De jongste in groep 7, de oudste in eerste jaar brugklas. Nou ja, het moet maar even. Aan het eind van iedere avond gaan we met zn drieen even aan tafel wat drinken en praten even over mama, maar ook over "gewoon wat anders". Ook kijken we tv en maken we vast plannen voor een vakantie. We hebben mama beloofd veel te gaan reizen (wat hebben we dat gemist de laatste jaren!). "En mama kijkt op een wolkje mee of jullie ook echt gaan hoor", heeft ze gezegd. Wat een schat van een vrouw!! De meiden, zeker de jongste, vind het "spannend", over dat wolkje, op haar manier. De oudste ziet direct de voordelen: Vakantie, weekendjes weg, uit eten (haar hobby . Ze komen er wel.

Lieve allemaal: wat fijn dat ik dit kan delen met jullie, volkomen anoniem, maar zo voelt dat niet. We zijn tenslotte allemaal lotgenoten. Dankje dat jullie er zijn en ik hoop datjullie wat aan mijn verhaal hebben.
Gr Vec

[riaw]

Wat gaan jullie hier geweldig mee om Vec,ik heb een enorm respect voor jullie,en ik ben niet helderziend,maar zelf patient,en voel wat het is om steeds weer een stukje in te leveren,tot dat laatste stukje,steeds weer je grenzen verleggen tot die grenzen bereikt zijn,en die zijn bij jullie nu bereikt.
Ik wens jullie sterkte met de laatste stukjes,en hoop dat het samen mooi afgesloten kan worden,maar daar ziet het nu wel naar uit.
Dikke knuffel van mij......

[Lungs]

Lieve Vec,
Sorry, ik kan je berichten alleen vluchtig lezen, het roept nog te veel herinnering bij mij op. Maar ik wil je wel laten weten dat ik met je meeleef als ken je me niet en ik jou niet. Tja... sterkte is niet wat ik wil zeggen. Dat is te weinig.
Ik voel mee. Dat is het.
Probeer te blijven komen op het forum.
Hou vol.

~ Nicky

[sonjas]

Even een klein berichtje dat ik aan jullie denk..

[estherh76]

vec,wat goed van jullie dat jullie er zo mee om kunnen gaan.
heel bijzonder zeg.

wat je zegt van je kids dat begrijp ik wel.
ik kan me nu ook al zorgen maken hoe het met mijn kids zal gaan op school als het weer slechter gaat met mijn man en ook als hij er niet meer is.
je hoort toch vaak dat ze dan gaan blijven zitten enzo.
dat zou zo jammer zijn want dan zijn ze ook hun veilige plekje op school kwijt en hun vriendjes.
daar maak ik me ook best wel zorgen om.

mijn zoon heeft thuis best veel problemen maar op school tot nu toe eigenlijk niet.
hij zegt zelf dat hij er op school niet aan denkt omdat hij daar zoveel andere dingen heeft.
gelukkig maar,ik hoop dat dat zo zal blijven.

ik ben erg benieuwd hoe het nu met jullie gaat.......

esther