Diagnose Kanker lotgenotenforum

Beste allen,

Ik schrijf hier op dit forum voor de allereerste keer omdat ik graag wat reactie's zou willen ontvangen op het voor mij zeer moeilijke dilemma.
Ik ben reeds 19 jaar met mijn partner gehuwd, maar de laatste maanden is er erg veel tussen ons gebeurd, veelal ruzies in de relatiesfeer en dit heeft mij de afgelopen maanden langzaam maar zeker doen besluiten om een punt achter ons huwelijk te zetten en dat we ieder ons eigen leven zonder elkaar voort zouden moeten zetten.
Ik was al bezig om een aantal dingen te regelen, totdat 2 weken geleden mijn vrouw uit haar werk thuis kwam met een zeer opgezet linkerbeen.
's avonds huisartsenpost gebeld en direct door naar spoedeisende hulp voor de verdenking trombosebeen, bloed afgenomen echo gemaakt en ja een trombosebeen werd bevestigd, maar het bloedbeeld liet ook een lage Hb zien van 4.6.
Dit was voor de dokter een trigger om uit te zoeken waarom het Hb zo laag is.
Na 4 dagen opname en heel veel bloedonderzoek afgelopen vrijdag naar de internist voor de uitslagen, en toen kregen wij te horen dat de dokter vermoed dat mijn vrouw een Multiple Myeoloom heeft ( ziekte van Kahler) dus er moest direct een beenmergpunctie en biopsie gedaan worden, maar voorafgaand aan deze punctie wist de hematoloog al te vertellen dat hij zeker was van het feit dat mijn vrouw Kahler heeft.
Over 3 weken krijgen we de uitslag en bij inderdaad Kahler een plan van aanpak wat wel heel heftig moet gaan worden omdat de hematoloog het al had over een stamceltransplantatie na een hele hevige chemotherapie.

Nu mijn dilemma: Ik kan het nu niet meer over mijn hart krijgen om mijn vrouw te verlaten en ik wil er voor haar zijn, maar zij geeft als reactie waarom ik niet gewoon weg ga en op mijn zelf ga wonen en dat ik niet uit medelijden bij haar moet blijven.
Maar ik kan het voor mijn gevoel niet maken om haar nu in deze situatie alleen te laten ( mijn vrouw is van origene Poolse en heeft hier verder dan alleen een dochter geen familie )
Ik zit dus met mezelf in de knoop door bij mijn vrouw te blijven uit medelijden of toch weg te gaan.
Maar als ik blijf kan dit best voor een hele lange tijd zijn omdat de hematoloog had aangegeven aan mijn vrouw dat de vooruitzichten voor behandeling van Kahler voor haar best wel positief kan zijn,ondanks dat Kahler niet genezen kan worden kan ze het met een goede behandeling heel veel jaren doorstaan ( mijn vrouw is nu 47 jaar)
Dus wie kan mijn gevoel met mij delen of heeft voor mij een hart onder de riem? Wat moet ik doen? Mijn vrouw is het slachtoffer en moet ik mij wegcijferen, of toch mijn oorspronkelijke idee volharden? ( maar dat geeft mij wel het gevoel van een enorme lafaard )

Hoe ga ik hiermee om??? Ik zit hiermee echt in de knoop.

Alvast hartelijk bedankt voor de (serieuze) reacties.

Ik vind het in ieder geval bewonderingswaardig dat je er zo voor je vrouw wilt zijn ondanks dat je al had besloten tot een scheiding. Ik durf zelfs te stellen dat velen hier met een zgn goed huwelijk zouden willen dat hun partner zo met hen was begaan.

Mijn advies zou zijn: blijf niet uit medelijden, dit gaat niet werken en je vrouw beseft dat ook heel goed. Als er geen liefde meer is dan zal de weg te zwaar zijn om vol te houden, zelfs mensen met veel liefde voor elkaar hebben het moeilijk niet uit elkaar te groeien. Is het geen idee om haar te ondersteunen als goede vriend, dus wel gewoon je plan doorzetten (als je daar tenminste 100% zeker van bent) en dan haar ondersteunen als goede vriend maar niet meer als partner. Misschien is dit voor je vrouw ook een beter gevoel. En wie weet groeien jullie op deze manier weer naar elkaar toe, maar zo niet dan blijf je gewoon vrienden.

Heel veel sterkte met dit dillema, een hele moeilijk beslissing. Denk echter niet aan wat andere zullen zeggen, het gaat alleen om jou en je vrouw.

Ik ben het volledig met Jada eens en vindt dit een mooie oplossing,ik zou ook niet willen dat mijn man uit medelijden zou blijven,gelukkig steunt mijn man mij volledig, en ons huwelijk had ook al wat krasjes opgelopen en is nu door mijn ziekte alleen maar beter geworden.
Ik waardeer enorm hoe veel hij voor mij over heeft en hij bewonderd mij voor mijn moed,wij hebben nu een enorm respect voor elkaar.
Als je dat als vrienden voor elkaar zou kunnen krijgen worden jullie er allebei sterker van.

Hoi Jan,

Ik snap je verhaal erg goed. Ik heb op het moment 4 jaar een relatie. Vorig jaar zomer heb ik deze relatie verbroken. Uiteindelijk zijn we het toch weer gaan proberen. Nog geen 3 weken later bleek dat mijn vriend non hodgkin en een soortgelijke kanker als je vrouw had. Omdat mijn vriend oorspronkelijk uit Engeland komt en hier net een bedrijf was gestart, moest hij noodgedwongen terug naar Engeland. Ik bleef hier achter vanwege mijn studie en werk. De afgelopen maanden ben ik veel heen en weer gereisd. Mijn vriend heeft er inmiddels heel wat chemo 's opzitten en een stamceltransplantatie en is ontzettend zwak. Nu zit ik met hetzelfde probleem. Ik ben er in de tussentijd achter gekomen dat hij niet de ware voor mij is. Eigenlijk wist ik dat al, maar de emoties van zijn ziek zijn waren erg heftig. Ikzelf ben op het moment overgoten door emoties als medelijden. Daarbij ben ik ook zijn lichtpuntje aan het einde van de zwarte tunnel en dat maakt het allemaal niet makkelijker. Maar moet je om deze reden bij iemand blijven? Eigenlijk denk ik van niet, maar ohh wat is dat moeilijk! Op het moment sta ik op het punt om de relatie te verbreken, ben er alleen nog niet uit hoe en wanneer.

Ik wil jou in ieder geval heel veel sterkte wensen en het is altijd fijn te weten dat je niet de enige bent!

Groetjes Chrys