Diagnose Kanker lotgenotenforum

Nov 2006 is mijn moeder op 61 jarige leeftijd overleden aan kanker. Dit was 3 weken voor mijn 30e verjaardag.
Ik woonde toendertijd samen met mijn nu ex.

Inmiddels heb ik weer een nieuwe vriend die zij nooit heeft gekend. We hebben onlangs en huis gekocht en gaan volgend jaar trouwen.

En vooral bij het laatste mis ik haar weer zo. De scherpe kantjes die eraf waren zijn weer helemaal terug. mijn schoonmoeder en schoonzus gaan mee een jurk uitzoeken. Maar ik wil zo graag mijn moeder mee.
Vanavond heb ik met mijn schoonmoeder op internet jurken gekeken. Hele mooie gezien. Maar waarom komt de pijn weer naar boven. Dit moet iets zijn om van te genieten. De voorbereidingen het uitzoeken van de jurk. Maar telkens kom die man met die onwijs grote dolk weer in mijn hart steken en ik weet niet hoe er mee om te gaan.

Ik ben inmiddels 35 maar voel me nu echt zon klein kind die niet zonder haar mammie kan.
Ik weet dat mama alles mee krijgt. Dat ze van boven mee kijkt en haar goedkeuring geeft. Maar het doet zon pijn dat ze er niet lijfelijk bij is.

Het staat al wel vast dat als we uit het gemeentehuis komen dat mijn vriend en ik dan even naar het kerkhof gaan waar mama is uitgestrooid. In onze trouwkledij. Mijn zwager is onze chauffeur en die zei meteen van dan breng ik jullie en wacht ik in de auto. Zo lief.

Maar hoe ga ik met de pijn om zodat dit niet alles overschaduwd.

Ik besef me dat ik met de deur in huis kom vallen maar moet het nu op dit moment even kwijt.

Beste kayashira,
Het enige dat ik hierop kan zeggen is, dat je moeder zou willen dat je een hele mooie dag hebt.
De pijn blijft, zal in de loop van de tijd wel wat zachter worden. Het gemis blijft , maar ook daar gaan de scherpe kantjes wat van af. Nogmaals, ik weet zeker dat je moeder heel blij zou zijn als je echt
wil proberen van je trouwdag te genieten. En huilen mag.
Sterkte, een fijne dag,
Trees

Hallo Kayashira,
Wat fijn dat je gaat trouwen volgend jaar. Ik kan me voorstellen dat het verdriet over de dood van je moeder, nu weer naar boven komt.
Nattuurlijk mag je verdrietig zijn maar realiseer je ook dat, hoe verdrietig je ook bent, het je moeder niet terug brengt. Dat klinkt heel hard maar zo is het wel. Jouw moeder zou het vreselijk vinden als het verdriet over haar, jouw trouwdag zou verpesten. Dat zou ze zeker niet willen.
Misschien is het een idee om met iemand te gaan praten? Een therapeut of psycholoog? Zij kan je helpen om dit verdriet een plekje te geven zodat je van je trouwdag kunt genieten.
Ik wens je heel veel moed, wijsheid en sterkte toe.
Wilma.

Beste Kayashira,

Gefeliciteerd met jullie voornemen te gaan trouwen! Er naartoe leven is op zich al een bijzonder proces, dus ik kan mij voorstellen dat je daarbij weer even teruggeworpen wordt in je verdriet en vooral gemis van je moeder. Begrijpelijk dat je een dergelijk intiem iets als een bruiloft en alles wat daaraan vooraf gaat wil delen met jouw moeder. Eerlijk gezegd, denk ik dat het niets abnormaals is, dat je nu weer meer verdriet en gemis voelt. De kunst is alleen om het te kunnen (en druven) laten zijn, om het de ruimte te geven en daarmee ook uiteindelijk de heftigheid ervan weer te laten wegebben. Want echt, ook dit krijgt weer een plaatsje.