Ik vind het moeilijk.

[Juul.x]

Dag allemaal,

Ik ben nieuw op dit forum en zal mezelf eerst even voorstellen.
Ik ben 21 jaar en ongeveer drie weken geleden kreeg ik te horen dat mijn moeder kanker heeft. Om het verhaal wat ingewikkelder te maken; ik heb twee moeders (lesbisch) en een ernstig meervoudig gehandicapte broer (18 jaar oud, zit op niveau van 9 maanden). Ik heb mijn bachelor voor geneeskunde net gehaald en ga binnenkort beginnen met co-schappen. In de tussentijd zou ik op reis gaan naar Zuid-Amerika. Daar zou ik samen met mijn nichtje stage lopen en daarna nog twee maanden reizen. We hadden alles voorbereid, een jaar lang dingen geregeld. Tickets, backpack, wandelschoenen, kamer onderverhuurt, zelfs souvenirtjes voor het gastgezin hadden we al.
Vier dagen van tevoren kregen we echter te horen dat mijn moeder kanker heeft. We hebben alles afgezegd.

Afgelopen woensdag is mijn moeder geopereerd, ze hebben de eierstokken en baarmoeder verwijderd, de blinde darm, lymfeklieren, het vetschort, 3 grote tumoren en + 30 kleintjes (!). De artsen denken dat het om eierstokkanker gaat, maar die definitieve uitslag horen we vrijdag. Die bepaalt ook of er chemo wordt gedaan enzo.

Een behoorlijk heftige tijd en ik vind het erg moeilijk om hiermee om te gaan. Ik ben vooral ontzettend boos. Zó boos dat ik niet op reis kan, ik had er zo hard voor gewerkt en in mijn omgeving gaan er zoveel mensen op reis. Zó boos dat ons dit moet overkomen, we hebben al zoveel op ons bordje gehad en nu dit weer.
Eerst ging het wel om met z'n drieën er positief in te gaan. Maar nu de operatie is geweest en mijn moeder veel pijn heeft is ze niet te genieten. Dat is natuurlijk helemaal te begrijpen, maar ik kan er niet mee omgaan. Ik kan er niet tegen dat je zo weinig voor haar kunt doen. Het beste wat je kan doen is er zijn en niks zeggen, of er helemaal niet zijn, want zelfs dat is vaak al teveel voor haar.

Ik voel me enorm egoïstisch dat mijn moeder met veel pijn in het ziekenhuis ligt en ik het niet op kan brengen om op bezoek te gaan omdat ik het gevoel heb dat het niet gewaardeerd wordt. Daar wordt ik zo boos van. Niet op haar, maar op mezelf. Ik wou dat ik wél gewoon heel zorgzaam en liefdevol kon zijn, maar ik kan het niet opbrengen. Ik ben alleen maar boos. Ik wil het gewoon niet.

Hopelijk zijn er mensen die dit herkennen of die hier iets zinnigs op te zeggen hebben. Ik heb veel lieve vriendinnen waar ik echt wel mijn verhaal bij kwijt kan en ze vragen ook constant hoe het gaat. Maar toch voel ik me zo alleen, zo onbegrepen. Ik begrijp mezelf niet eens.

Liefs, Juul.

[Jennifer86]

Wat een verhaal!!
ik ben hier ook nieuw en ja wat is het moeilijk........
Stel mezelf in een sneltrein voor
ben Jennifer en ik ben 26 jaar
heb geen broers of zussen heb dus alleen mijn moeder die ik nog lang niet kan missen...........
Heb wel een stiefvader die goed voor mam zorgt!

ik herken jou verhaal ook omdat ik ook vaak boos ben en de vraag waarom mezelf vaak stel!!!!
ben ook vaak boos op artsen en voel me niet serieus genomen!!
sinds 2 weken overgestapt naar een andere ziekenhuis waarom kan het daar wel..ze doen zo hun best met onderzoeken nu en 2 dagen erna een uitslag

Mijn moeder weet nu anderhalf jaar dat ze eierstokkanker fase 3 heeft..vorige week ook te horen gekregen plekjes op het buikvlies
heeft heeeel veel pijn je voelt je zo machteloos!!!!
liefs

[Jennifer86]

ken het gevoel...je moeder lijd pijn
je kunt niets voor haar doen..ik houd ze vaak vast of kijk alleen maar naar haar!!!
het leven gaat door dat is logisch weet ik maar toch voor mij staat alles stil!!
geen zin om leuke dingen te doen..laat mij maar met rust
je zit ook in een onzekerheid echt slopend..
Werk zelf met mensen met dementie maar kan het niet opbrengen om te werken ..thuis zitten is geen optie maar het gewoon niets opbrengen..

Heb jij wel goede ervaringen met artsen?
en heeft je moeder al chemo gehad?