Ik vind het moeilijk.
Geplaatst: Zo 02 Dec 2012 11:37
Dag allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum en zal mezelf eerst even voorstellen.
Ik ben 21 jaar en ongeveer drie weken geleden kreeg ik te horen dat mijn moeder kanker heeft. Om het verhaal wat ingewikkelder te maken; ik heb twee moeders (lesbisch) en een ernstig meervoudig gehandicapte broer (18 jaar oud, zit op niveau van 9 maanden). Ik heb mijn bachelor voor geneeskunde net gehaald en ga binnenkort beginnen met co-schappen. In de tussentijd zou ik op reis gaan naar Zuid-Amerika. Daar zou ik samen met mijn nichtje stage lopen en daarna nog twee maanden reizen. We hadden alles voorbereid, een jaar lang dingen geregeld. Tickets, backpack, wandelschoenen, kamer onderverhuurt, zelfs souvenirtjes voor het gastgezin hadden we al.
Vier dagen van tevoren kregen we echter te horen dat mijn moeder kanker heeft. We hebben alles afgezegd.
Afgelopen woensdag is mijn moeder geopereerd, ze hebben de eierstokken en baarmoeder verwijderd, de blinde darm, lymfeklieren, het vetschort, 3 grote tumoren en + 30 kleintjes (!). De artsen denken dat het om eierstokkanker gaat, maar die definitieve uitslag horen we vrijdag. Die bepaalt ook of er chemo wordt gedaan enzo.
Een behoorlijk heftige tijd en ik vind het erg moeilijk om hiermee om te gaan. Ik ben vooral ontzettend boos. Zó boos dat ik niet op reis kan, ik had er zo hard voor gewerkt en in mijn omgeving gaan er zoveel mensen op reis. Zó boos dat ons dit moet overkomen, we hebben al zoveel op ons bordje gehad en nu dit weer.
Eerst ging het wel om met z'n drieën er positief in te gaan. Maar nu de operatie is geweest en mijn moeder veel pijn heeft is ze niet te genieten. Dat is natuurlijk helemaal te begrijpen, maar ik kan er niet mee omgaan. Ik kan er niet tegen dat je zo weinig voor haar kunt doen. Het beste wat je kan doen is er zijn en niks zeggen, of er helemaal niet zijn, want zelfs dat is vaak al teveel voor haar.
Ik voel me enorm egoïstisch dat mijn moeder met veel pijn in het ziekenhuis ligt en ik het niet op kan brengen om op bezoek te gaan omdat ik het gevoel heb dat het niet gewaardeerd wordt. Daar wordt ik zo boos van. Niet op haar, maar op mezelf. Ik wou dat ik wél gewoon heel zorgzaam en liefdevol kon zijn, maar ik kan het niet opbrengen. Ik ben alleen maar boos. Ik wil het gewoon niet.
Hopelijk zijn er mensen die dit herkennen of die hier iets zinnigs op te zeggen hebben. Ik heb veel lieve vriendinnen waar ik echt wel mijn verhaal bij kwijt kan en ze vragen ook constant hoe het gaat. Maar toch voel ik me zo alleen, zo onbegrepen. Ik begrijp mezelf niet eens.
Liefs, Juul.
Ik ben nieuw op dit forum en zal mezelf eerst even voorstellen.
Ik ben 21 jaar en ongeveer drie weken geleden kreeg ik te horen dat mijn moeder kanker heeft. Om het verhaal wat ingewikkelder te maken; ik heb twee moeders (lesbisch) en een ernstig meervoudig gehandicapte broer (18 jaar oud, zit op niveau van 9 maanden). Ik heb mijn bachelor voor geneeskunde net gehaald en ga binnenkort beginnen met co-schappen. In de tussentijd zou ik op reis gaan naar Zuid-Amerika. Daar zou ik samen met mijn nichtje stage lopen en daarna nog twee maanden reizen. We hadden alles voorbereid, een jaar lang dingen geregeld. Tickets, backpack, wandelschoenen, kamer onderverhuurt, zelfs souvenirtjes voor het gastgezin hadden we al.
Vier dagen van tevoren kregen we echter te horen dat mijn moeder kanker heeft. We hebben alles afgezegd.
Afgelopen woensdag is mijn moeder geopereerd, ze hebben de eierstokken en baarmoeder verwijderd, de blinde darm, lymfeklieren, het vetschort, 3 grote tumoren en + 30 kleintjes (!). De artsen denken dat het om eierstokkanker gaat, maar die definitieve uitslag horen we vrijdag. Die bepaalt ook of er chemo wordt gedaan enzo.
Een behoorlijk heftige tijd en ik vind het erg moeilijk om hiermee om te gaan. Ik ben vooral ontzettend boos. Zó boos dat ik niet op reis kan, ik had er zo hard voor gewerkt en in mijn omgeving gaan er zoveel mensen op reis. Zó boos dat ons dit moet overkomen, we hebben al zoveel op ons bordje gehad en nu dit weer.
Eerst ging het wel om met z'n drieën er positief in te gaan. Maar nu de operatie is geweest en mijn moeder veel pijn heeft is ze niet te genieten. Dat is natuurlijk helemaal te begrijpen, maar ik kan er niet mee omgaan. Ik kan er niet tegen dat je zo weinig voor haar kunt doen. Het beste wat je kan doen is er zijn en niks zeggen, of er helemaal niet zijn, want zelfs dat is vaak al teveel voor haar.
Ik voel me enorm egoïstisch dat mijn moeder met veel pijn in het ziekenhuis ligt en ik het niet op kan brengen om op bezoek te gaan omdat ik het gevoel heb dat het niet gewaardeerd wordt. Daar wordt ik zo boos van. Niet op haar, maar op mezelf. Ik wou dat ik wél gewoon heel zorgzaam en liefdevol kon zijn, maar ik kan het niet opbrengen. Ik ben alleen maar boos. Ik wil het gewoon niet.
Hopelijk zijn er mensen die dit herkennen of die hier iets zinnigs op te zeggen hebben. Ik heb veel lieve vriendinnen waar ik echt wel mijn verhaal bij kwijt kan en ze vragen ook constant hoe het gaat. Maar toch voel ik me zo alleen, zo onbegrepen. Ik begrijp mezelf niet eens.
Liefs, Juul.