straks blijven we alleen over...

[dootje2012]

Lieve iedereen,

Ik probeer in het kort mijn verhaal te vertellen..

Ik ben Dominique 28 jaar..
Toen ik 9 was werd mijn moeder voor het eerst ziek.
Borstkanker werd er vastgesteld.
Na veel kuren en een operatie verder werd ze schoon verklaard.
Wat een feest was dat.
10 jaar is ze kanker vrij geweest, we gaven een groot feest voor de familie en hebben die 10 jaar uitbundig gevierd.
Tot ze een paar maanden later te horen kreeg dat het weer was terug gekomen.. weer borstkanker maar dit keer met uitzaaiingen naar de botten.
Dit is een tijd goed gegaan, met behulp van hormoon kuren , chemo en bestralingen ging het redelijk.
Tot dat mijn vader plotseling vanuit het niks 3 juli 2009 overleed.

Altijd hebben we gedacht dat mijn moeder als eerste zou gaan want zij was de gene die ziek was.
En dan stapt opeens je vader uit het leven (s'nachts in bed).
Vanaf dat moment is het langzamerhand slechter gegaan met mijn moeder.
Ze kreeg uitzaaiingen in de lever..meer plekjes op haar botten er bij etc.
Toch was het nog goed uit te houden voor haar tot september 2013.
Ze stopte met werken omdat ze teveel pijn had in haar botten, dat was voor haar een heel groot iets want nu moest ze er aan toe geven dat ze ziek was.

9 weken geleden belande ze 2 weken in het ziekenhuis omdat ze een soort Noro virus had opgelopen.
Uitgedroogd en helemaal verzwakt kwam ze in het ziekenhuis.
2 weken lang heeft ze vocht gekregen via het infuus, maar omdat ze constant aan de diarree zat werkte haar chemo behandeling niet meer (pil vorm)
Ze kreeg ontzettende pijn en moest aan de morfine.
Nu 9 weken later gaat het verschrikkelijk slecht met mijn moeder.
Ik vrees dat dit het begin is van het einde.. ze is erg in de war, constant aan het huilen en is kapot van al die jaren vechten tegen kanker.

Soms betrap ik mezelf er op dat ik gedachtes krijg zoals: Pap kom haar alsjeblieft halen.. zo kan het niet langer.
Maar wat ik me ook goed besef is dat mijn ouders nooit opa en oma zijn geworden.. dat ik straks misschien zwanger raak en mijn moeder niet naast me heb..
Dat ik misschien straks ga trouwen en dat er 2 stoelen leeg zijn..
Wil ik nog wel trouwen als mijn ouders er niet bij zijn? ik denk het niet..

Ik zoek eigenlijk mensen die me een beetje begrijpen want in mijn omgeving zijn er weinig mensen die dit hebben mee gemaakt...

[Chrisje1989]

Beste Dootje,

Ik weet niet of je nog zit te wachten op een reactie, maar ik herken je verhaal en je vraagt in je bericht of er mensen zijn die ook zoiets hebben mee gemaakt.

In 2009 kreeg mijn moeder borstkanker. Dit was de meest milde vorm en ze waren er snel bij en er waren geen uitzaaiingen naar de lymfen. Al met al zag het er heel goed uit. Tot in februari 2012 bleek bij de controle dat mijn moeder uitzaaiingen had in haar botten. Ook hier zou zij goed mee kunnen leven. Mijn moeder wilde een second opinion en hieruit bleek dat er niet alleen uitzaaiingen waren in haar botten maar ook in haar lever en haar longvliezen. Steeds werd de levensverwachting een klein beetje korter. In april 2012 is mijn vader naar de dokter gegaan met maag klachten. Uit onderzoek bleek dat hij slokdarmkanker had en al snel bleek dat ze hem ook niet meer konden genezen. Ik was toen bijna 23 en mijn zusje was 16. Met mijn moeder ging het eigenlijk heel goed er waren namelijk verschillende middelen die zij kon krijgen om de kanker af te remmen, met mijn vader ging het steeds een beetje slechter voor hem was er namelijk niet veel meer aan medicijnen. Mijn ouders hadden dezelfde oncoloog en iedere keer als mijn moeder haar angsten uit sprak zei hij: ik begrijp je angst maar bij jou praten we over tijd van leven, bij je man gaat het over sterven. Mijn moeders grootste angst was dat de kanker naar haar hoofd zou gaan. Mijn moeder was een denker en als je iets wilde weten of advies wilde moest je bij mijn moeder zijn. Dit deed dan ook iedereen in onze omgeving. Haar angst was volgens de artsen ongegrond want het uitzaaien naar de hersenen was vrijwel onmogelijk met de vorm kanker die zij had. Wij zijn er daarom altijd vanuit gegaan dat mijn vader eerder zou overlijden. In juni dit jaar is mijn moeder opgenomen in het ziekenhuis omdat zij krachtverlies had in haar benen. Dezelfde dag is een mri scan gemaakt en bleek dat de kanker inderdaad verspreid zat door heel haar hoofd, de prognose was 10 dagen tot 2 maanden. Mijn vader was toen al zo verzwakt dat ze mijn moeder in het ziekenhuis een twee persoonskamer hebben gegeven waar zij alleen lag met een bed ernaast voor mijn vader. Het ging snel achteruit en na de dag waarop zij is opgenomen heeft mijn moeder het 16 dagen volgehouden en is zij in het ziekenhuis overleden. Ik was net 25 en mijn zusje 18 jaar.

Met mij vader ging het toen heel snel. Zes weken na mijn moeders overlijden is hij verhuist naar een hospice en een week later overleed ook hij waarna mijn zusje bij mijn tante is gaan wonen.

Ik schrijf dit alles omdat ik begrijp hoe je je voelt. Ik begrijp dat je twijfelt of je ooit nog wel wil trouwen zonder ouders en hoe het moet als je een kindje krijgt. Deze twijfels en vragen had ik ook. Ik was al sinds mijn 19e met dezelfde man en woonde al een tijd Same. Door de ziekte van mijn ouders ben ik (tijdelijk) gestopt met school en gaan werken. Mijn hele leven was veranderd waardoor er ook mogelijkheden ontstonden. In 2013 ben ik getrouwd en ben ik bevallen van ons dochtertje. Ik wilde zo graag dat mijn ouders dit mee zouden maken en ik ben dankbaar dat zij het hebben meegemaakt. Ik realiseer mij ook heel goed dat mij zusje al deze stappen zonder ouders zal moeten maken. Maar ik weet dat ik er zal zijn en ik hoop dat jij iemand hebt die er voor jou zal zijn op die bijzondere maar in jouw en ons geval ook moeilijke momenten!

Misschien klinkt dit heel stom maar ik voel en zie dat mijn ouders bij mijn dochter zijn. Ik zie dingen in haar die ik herken van mijn ouders. Ik laat haar veel foto's zien en vertel heel veel over opa en oma. Ik hoop dat zij hen later opa en oma zal noemen en dat zij een goed beeld heeft van wie opa en oma zijn. Mijn ouders hielden al van haar ver voordat ze geboren werd en hielden al van de kinderen die nog zullen komen, als mijn kinderen ook van hen zullen houden of in ieder geval van mijn Herinnering aan hen, heb ik het gevoel dat ze overal bij zijn.

Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal.

Veel liefs Chrisje