Diagnose Kanker lotgenotenforum

Vorige week donderdag hebben we te horen gekregen dat mijn vriendin longkanker heeft.
Ze lag al een week in het ziekenhuis met kortademigheid en druk op de rug.
Ze is toen opgenomen met een longontsteking, maar na 2 dagen stonden de artsen al naast haar bed dat ze er ook rekening mee moest houden dat er wel eens meer aan de hand kon zijn. De dagen daarna heeft ze veel onderzoeken gehad en op het laatst een Pet scan.
Deze was op een vrijdag. De hele week niets gehoord, en uit ervaring van mensen om me heen en familie dat als er iets ernstigs was je gelijk terug moet komen naar het ziekenhuis. We hoorden niets en hoefden pas na een week terugkomen.
Dus niets gehoord en met een goed gevoel naar de arts.

Zijn eerste zin vergeet ik mijn leven nooit meer... Ik heb slecht nieuws voor u, heel slecht nieuws....
De wereld zakt onder je voeten weg....
U heeft longkanker met uitzaaiingen in de lympfklieren tussen de longen en in de heup, maar u heeft een langzaam groeiende vorm van kanker en bij goede behandeling kan ze nog enkele jaren verder....
So what... ik dacht.. kanker is kanker...
Mijn vriendin bleef rustig.. ik niet.. ik heb niets meer meegekregen van het gesprek... het enige wat is dacht is.. ze gaat dood!!
Waarom? 46?? 4 kinderen? En een dochter die kinderen heeft maar er niet voor kon zorgen.. die we als pleegkinderen hebben opgenomen. Een dochter van 16 met PDD nos, die geen leven heeft zonder moeder.... Het leven gaat in 1 ruk voorbij..
Waarom zou ik nog verder gaan?? Zonder haar?? Nee... ik KEN geen leven zonder haar, maar het gaat gebeuren.
Kan me het niet voorstellen.
We weten het nu 3 weken, ze blijft rustig... ik niet.. zoek alles op... wordt alleen maar ellendiger...
Ze praat over de dood. Zo en zo wil ik het... Ik wil er niet over praten en als we het er over hebben barst ik in tranen uit.
Ze verdient het niet, zoals velen (allen) het natuurlijk niet verdienen... ik ben 43 en moet alleen verder met de kinderen... Hoe??
Ik wil er niet aan denken op dit moment.
De 3 weken dat we het weten zijn een hel, zoek veel lotgenoten om tot rust te komen. Zo ben ik ook hier terecht gekomen.
Het kan toch niet zo zijn dat voor je 50e je leven voorbij is?? Wat oneerlijk, en onmenselijk.
Hoe nu verder... leven naar een zwart gat, zonder vriendin, mijn alles.
Alles hebben we meegemaakt. Liefde en vooral enorm veel LEED gedeeld. Of beter gezegd, moeten delen. EN nu?
Sorry voor deze klaagzang... stop even... wordt me teveel

Hoe herkenbaar, dat kon niet niet zijn wat de dokter zei. (Mijn man heeft nog 8 maanden geleefd.)
Schok, woede, verdriet, onbegrip, allemaal woorden die van toepassing zijn.
En daardoor is niet goed tot je doorgedrongen dat het niet nu afgelopen is.
Dat met behandeling er nog jaren te gaan zijn. Dus dat is een heel goed uitgangspunt, niet nu, maar nog jaren.
Jaren waarin ook de mogelijkheid bestaat dat er nog een betere behandeling komt.
Nogmaals, heel normaal je reactie, maar probeer ook de realiteit onder ogen te zien dat het nu geen einde oefening is.
Dat gezegd hebbende, vind ik je vrouw zeer verstandig bezig.
Het is precies wat ik anderen ook aanraadt.
Praat nu over haar wensen, zodat je het daar niet meer over hoeft te hebben.
Zorgen maken over morgen, je zult als zovele anderen die met kanker te maken hebben, ervaren dat dit geen enkele zin heeft.
Praat met de huisarts, want jouw verhaal is anders dan dat van je vrouw.
Vraag hulp in het ziekenhuis, daar hebben ze ervaring met gezinnen.
Wellicht hebben jullie al contact met een oncologisch verpleegkundige. Zij/hij kan je de weg wijzen.
Je staat niet alleen.
Hier zijn mensen die het al meegemaakt hebben.
Hier zijn alle verhalen welkom, ook dat van jou.
Waar ik kan, zal ik je helpen.

Dank je wel voor je lieve woorden, en de steun die ik krijg.
Ik heb inmiddels gesprekken gehad met "Het behouden Huys". Dat is de plek waar ze kunnen helpen als een gezin getroffen wordt door kanker.
Het is altijd een ver van mijn bed show geweest maar sta er nu middenin.
Het is nog steeds lastig om het te accepteren alhoewel ik wel zou moeten helaas.
Onbegrip is iets wat nog steeds door mijn hoofd heengaat.
Mijn vriendin ligt inmiddels al anderhalf week in het ziekenhuis omdat alles tegen zit.
Gisteren heeft ze haar eerste chemo gehad. Was erg goed gisteren maar vandaag was ze zo enorm slecht. Misselijk en moe.
Ik heb zo met haar te doen. Ze is niet alleen mijn vriendin maar ook echt mijn maatje.
Ik kan me echt niet voorstellen ooit alleen verder te moeten zonder haar. Ik heb haar nodig en zij mij.
Moet eerlijk zeggen dat deze site mijn ogen geopend heeft om er mee om te gaan, maar blijft moeilijk. Ook als ik alle ellende lees, maar kan ook zeggen dat de reacties die daar op volgen ook heel ontroerend zijn.
Blij deze pagina gevonden te hebben

Bedankt voor je complimenten.
Hier zitten mensen die je vaak beter kunnen begrijpen dan de mensen in je omgeving.
Voor hen is het vaak een ver van mijn bed show.
Schrijf zoveel je wilt.
Heb je vragen, stel ze gerust.
Ik ben blij te horen dat je contact hebt met "Het behouden Huys".
Ook daar weten ze wat je meemaakt en kun je even jezelf zijn.
Zorg dat je goed voor jezelf zorgt.