Anus en uitzaaiingen lever
Geplaatst: Ma 17 Nov 2014 13:44
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier, ik zit veel rond te kijken op het forum, zoveel verhalen.
Mijn naam is Patty, 28 jaar, moeder van een mooie dochter van 2 en half en heb een hele zieke moeder sinds kort.
Mijn moeder is altijd al moe geweest, ik kan me niet anders heugen dan dat ze altijd moe is. Ze werkt full time, doet van alles maar als het even kan ligt ze lekker met de katten op de bank.
Ze heeft een onwijs lieve vriend, zijn vrouw is 6 jaar geleden overleden aan de gevolgen van kanker en nu heeft mijn moeder het ook.
10 maanden geleden heeft ze allerlei onderzoeken gehad, zelfs een beenmergpunctie maar uiteindelijk is daar niks uitgekomen. Foto's van al der organen wezen ook op niets uit.
Eind september kreeg ze ineens een trombosebeen. En wij nog lachen omdat ze een sexy steunkous kreeg. Maar van de een op de andere dag opgenomen omdat ze zich zo beroerd voelde.
Uiteindelijk had ze 21 oktober zware bloedarmoede, zagen ze iets op de lever maar het moest iets zijn. Bij de vraag of me moeder ergens anders bloedde kwam het eruit dat ze aambeien had.
Maar ja zo als wij zijn, stop ze lekker terug en klaar. Arts heeft gevoeld en vond iets hards. Na vele onderzoeken kwam het eruit; Anuskanker met uitzaaiingen in de lever.
Vorige week maandag ct. scan van de lever gezien...meer dan 2 keer zo groot en voor 7/8e deel vol met uitzaaiingen. Diep in mijn achterhoofd weet ik wat het betekend alleen dringt het niet door.
Ik kan ook heel erg moeilijk mijn emoties tonen, laat staan huilen. Ik kan niet huilen als andere erbij zijn.
Mijn moeder heeft vrijdag der eerste chemo gehad, paar uur aan het infuus, nu komende 2 weken chemotabletten, 's Morgens 5 en 's avonds ook 5. Ze is alleen zo ontzettend zoek,
houdt al dagen niks binnen, spuugt alles uit, ze heeft niets meer in der lichaam maar blijft spugen, wel zetpillen gehad tegen misselijkheid maar helpt niets.
Doodmoe is ze ook natuurlijk. Ze ziet er nu al meer dood als levend uit.
Genezen zal ze niet, ik hoop heel erg dat de chemo aan slaat maar heb een rotvoorgevoel. Ze zal wel moeten vechten want ik kan niet zonder mijn moeder en die kleine niet zonder der oma.
En voor m'n stiefvader vind ik het zo erg. Weer maakt hij dit mee. Wat hebben ze verkeerd gedaan, ze leven gezond, werken, gaan lekker eens per jaar op vakantie waar ze nu al naar uitkijken...
ze is potverdorie 50 jaar!
Het weefsel in der anus is weggehaald maar de oncoloog vertelde dat het zo agressief is dat het niet te herkennen was als anus weefsel. Dat zegt niet veel goeds over der lever...
Enige lichtpuntje is, hoe de oncoloog het zei, hoe agressiever de kanker, hoe beter de chemo aan kan slaan...Laten we het hopen...
Ik hoop dat we binnenkort wakker worden uit deze boze droom...ik geloof het gewoon niet.
En waarom kan ik niet gewoon eens een potje janken, omdat ik het niet geloof?
Sorry voor mijn lange verhaal, ik moet het gewoon even kwijt...Mijn opa en oma (72 allebei) hebben het ook zo moeilijk, die zijn een stuk reëler.
Mijn man dwingt me om mijn emoties te laten zien, die kan het niet begrijpen dat ik zo "koel" blijf. Ik moet wel om mijn gezin en huishouden draaiende te houden toch...
Ik hoop dat ze een beetje gaat opknappen, anders zie ik het somber in..
Groet, Patty
Ik ben nieuw hier, ik zit veel rond te kijken op het forum, zoveel verhalen.
Mijn naam is Patty, 28 jaar, moeder van een mooie dochter van 2 en half en heb een hele zieke moeder sinds kort.
Mijn moeder is altijd al moe geweest, ik kan me niet anders heugen dan dat ze altijd moe is. Ze werkt full time, doet van alles maar als het even kan ligt ze lekker met de katten op de bank.
Ze heeft een onwijs lieve vriend, zijn vrouw is 6 jaar geleden overleden aan de gevolgen van kanker en nu heeft mijn moeder het ook.
10 maanden geleden heeft ze allerlei onderzoeken gehad, zelfs een beenmergpunctie maar uiteindelijk is daar niks uitgekomen. Foto's van al der organen wezen ook op niets uit.
Eind september kreeg ze ineens een trombosebeen. En wij nog lachen omdat ze een sexy steunkous kreeg. Maar van de een op de andere dag opgenomen omdat ze zich zo beroerd voelde.
Uiteindelijk had ze 21 oktober zware bloedarmoede, zagen ze iets op de lever maar het moest iets zijn. Bij de vraag of me moeder ergens anders bloedde kwam het eruit dat ze aambeien had.
Maar ja zo als wij zijn, stop ze lekker terug en klaar. Arts heeft gevoeld en vond iets hards. Na vele onderzoeken kwam het eruit; Anuskanker met uitzaaiingen in de lever.
Vorige week maandag ct. scan van de lever gezien...meer dan 2 keer zo groot en voor 7/8e deel vol met uitzaaiingen. Diep in mijn achterhoofd weet ik wat het betekend alleen dringt het niet door.
Ik kan ook heel erg moeilijk mijn emoties tonen, laat staan huilen. Ik kan niet huilen als andere erbij zijn.
Mijn moeder heeft vrijdag der eerste chemo gehad, paar uur aan het infuus, nu komende 2 weken chemotabletten, 's Morgens 5 en 's avonds ook 5. Ze is alleen zo ontzettend zoek,
houdt al dagen niks binnen, spuugt alles uit, ze heeft niets meer in der lichaam maar blijft spugen, wel zetpillen gehad tegen misselijkheid maar helpt niets.
Doodmoe is ze ook natuurlijk. Ze ziet er nu al meer dood als levend uit.
Genezen zal ze niet, ik hoop heel erg dat de chemo aan slaat maar heb een rotvoorgevoel. Ze zal wel moeten vechten want ik kan niet zonder mijn moeder en die kleine niet zonder der oma.
En voor m'n stiefvader vind ik het zo erg. Weer maakt hij dit mee. Wat hebben ze verkeerd gedaan, ze leven gezond, werken, gaan lekker eens per jaar op vakantie waar ze nu al naar uitkijken...
ze is potverdorie 50 jaar!
Het weefsel in der anus is weggehaald maar de oncoloog vertelde dat het zo agressief is dat het niet te herkennen was als anus weefsel. Dat zegt niet veel goeds over der lever...
Enige lichtpuntje is, hoe de oncoloog het zei, hoe agressiever de kanker, hoe beter de chemo aan kan slaan...Laten we het hopen...
Ik hoop dat we binnenkort wakker worden uit deze boze droom...ik geloof het gewoon niet.
En waarom kan ik niet gewoon eens een potje janken, omdat ik het niet geloof?
Sorry voor mijn lange verhaal, ik moet het gewoon even kwijt...Mijn opa en oma (72 allebei) hebben het ook zo moeilijk, die zijn een stuk reëler.
Mijn man dwingt me om mijn emoties te laten zien, die kan het niet begrijpen dat ik zo "koel" blijf. Ik moet wel om mijn gezin en huishouden draaiende te houden toch...
Ik hoop dat ze een beetje gaat opknappen, anders zie ik het somber in..
Groet, Patty