Rooij schreef:Bedankt voor je uitgebreide antwoord! Ik ben er wel van geschrokken
hoe ingrijpend alles is (en was). Ben zelf een rasechte hypochonder dus
ik voorzie een moeilijke tijd, maar zoals je zegt ik hou de moed erin
alhoewel dat nu erg moeilijk is.
De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik na de diagnose, vooral tijdens de uitgebreide vooronderzoeken ook diverse dips heb gehad en allerlei 'vreselijke' senario's de revue zag passeren, maar gaande weg door allerlei mensen duidelijk werd gemaakt dat je absoluut niet de moed moet laten zakken en me daarna voor heb genomen om alles op me af te laten komen en te nemen zoals het is, en dat heeft mij goed geholpen en helpt nog steeds!
Kanker is nu eenmaal een ingrijpende ziekte, en acceptatie is daar een wezelijk onderdeel van, zowel voor jezelf en directe familie.
Ik heb op een ander (computer)forum waar ik als programmeur geregeld vertoef gemeld wat er gaande was en ging gebeuren en heb daar ook veel support gekregen. Het artikel had ik als titel gegeven:" Het gaat je voordeur voorbij, maar ineens staat het binnen..." , m.a.w. dit kan iedereen overkomen!
Inmiddels heb ik daar weer 'akte de présance' gegeven met het artikel 'Het staat weer buiten, maar herstel zal nog lang duren...'
Heb hier uitgebreid uitleg gegeven over moeizaam herstel en de alles wat er zoal nog op me af gaat komen en ook hier was de support geweldig en dat helpt enorm.
Je ziet, er over praten helpt, vooral met direkte familie zodat je (samen) e.e.a. beter kan relativeren.
Ik heb nog één vraag. Wat waren aanvankelijk de symptomen waardoor je besloot om naar de arts te gaan?
Ik vraag dit omdat ik nl buiten die bobbel in mijn wang geen enkele afwijking bemerk bij mezelf. Geen pijn, geen vermoeidheid, geen uitstarling geen moeite met sliken of praten helemaalniets, alleen dus die bobbel.
Bij mij melde de tumor zich via een ontsteking rondom de verstandskies (die daar nog zat) in augustus 2003.
Na verwijdering door een kaakchirurg in september heb ik daar nog zeker 3 weken plezier (lees pijn) van gehad, achteraf logisch omdat zich daaronder ergens de tumor bevond die de motor was voor de ontsteking en niet de verstandskies. In oktober en helft van november ging aanvankelijk alles goed, maar eind november stond ik weer bij de kaakchirurg die geen extreme ontsteking kon zien zodat antibiotica de oplossing kon zijn. Maar half december heeft hij getracht om de ontsteking plaatselijk te verwijderen, zodat ik half januari weer bij hem op de stoep stond.
Daarop heeft hij het weefsel laten annaliseren waardoor ik op 20 januari van hem de diagnose kanker kreeg die zich als tumor had ingekapseld in de kaak en daardoor moeilijker te traceren was. Volgens hem was het een behandelbare vorm en had nog niet kunnen groeien omdat deze zich in de kaak bevond. Hierop werd ik direct doorverwezen naar het AZM van Maastricht en na een bevestiging en goed gesprek met de kaakchirurg aldaar op 26 januari zijn allerlei vooronderzoeken gestart of er sprake was uitzaaiingen maar die waren er gelukkig niet.
De rest van het verhaal is al bekend.
Groet, sterkte en houd de moed erin,
Bert