niks om bang voor te zijn
Geplaatst: Zo 19 Mar 2006 14:59
Ik wil graag mijn ervaring met euthanasie met jullie delen. Ik ben inmiddels 16, maar toen mijn vader te horen kreeg dat hij kanker had in een vergevorderd stadium, was ik 15. De tijd die hierop volgde was zwaar en pijnlijk, zowel voor mijn vader als voor ons. Ik werd iedere ochtend wakker van het geluid van mijn vader die overgaf boven de wc, soms wel een half uur achter elkaar. Er zijn geen woorden die kunnen beschrijven hoe je je dan voelt. Zo machteloos. Het was de normaalste zaak van de wereld om mijn vader ineengekrompen van de pijn op de bank te zien liggen of zijn kotsteiltje met felgroen overgeefsel 'even' voor hem door de wc te spoelen omdat hij daar zelf de kracht niet voor had.
Hij heeft alles geprobeerd. Chemotherapie, alternatief (wat hem wel veel goeds heeft gebracht moet ik erbij zeggen), allerlei soorten medicijnen. Soms werd de pijn zo erg dat de huisarts moest komen om hem een injectie te geven.
Op een gegeven moment bleek dat de kanker nog verder was uitgezaaid. Het zat aanvankelijk alleen in zijn darmen en in zijn lever maar nu zat het in zijn darmen, lever, schouder, rug en longen. Er was geen ontkennen meer aan: hij zou dood gaan, en snel. Mijn vader leed iedere minuut van de dag zo vreselijk. Toen hij ons op een dag vertelde dat hij zo niet meer verder wilde leven, schrok ik wel even. Mijn vader was zelf arts dus hij kende de procedure en hij vertelde dat hij dit echt graag wilde doen. De dokters gaven hem nog hooguit 3 weken en hij wilde zelf bepalen wanneer en met wie hij zou sterven. Hij wilde niet alleen 's nachts in bed doodgaan maar met mijn moeder, mij en mijn broer en zus erbij. Hij wilde dat het ging zoals hij het wilde en dat hij er zelf de regie over had. Zijn grootste angst was dat hij moederziel alleen zou sterven en door een van ons gevonden zou worden. Bovendien vond hij het wel goed zo, hij wilde niet meer verder. Iedere dag was een loodzware strijd voor hem en het vooruitzicht van nog 3 hele weken zo verdergaan was voor hem vreselijk. Dus hij had besloten dat hij euthanasie wilde. Toen hij dat vertelde, was ik er eerst erg op tegen. Ik wilde hem niet langzaam dood zien gaan voor mijn eigen ogen. Het riep bij mij een soort executie-idee op. Ik vond het zo'n akelig idee om daar bij te zijn. Maar omdat hij het wilde, moest het maar zo gaan. Ik legde me erbij neer als dit zijn laatste wens was maar ik zag er ontzettend tegen op.
Uiteindelijk bleek dit de mooiste ervaring van mijn leven te worden. Het was perfect, het had niet beter kunnen gaan en ik heb geen minuut spijt gehad van onze beslissing. Het was mooi. Om vijf uur kwam de dokter en wij lagen met zijn allen op zijn ziekenhuisbed in de woonkamer. We lagen allemaal tegen hem aan en ik had zijn hand vast. We konden rustig afscheid nemen en we hadden er allemaal vrede mee dat het afgelopen zou zijn. We hadden allemaal apart met hem gepraat die week, hij had ons alles gezegd wat hij nog wilde zeggen en we waren er klaar voor.
Het was niet eng. Het was niet akelig. Het was heel mooi, heel vredig en heel bijzonder.
Hij heeft alles geprobeerd. Chemotherapie, alternatief (wat hem wel veel goeds heeft gebracht moet ik erbij zeggen), allerlei soorten medicijnen. Soms werd de pijn zo erg dat de huisarts moest komen om hem een injectie te geven.
Op een gegeven moment bleek dat de kanker nog verder was uitgezaaid. Het zat aanvankelijk alleen in zijn darmen en in zijn lever maar nu zat het in zijn darmen, lever, schouder, rug en longen. Er was geen ontkennen meer aan: hij zou dood gaan, en snel. Mijn vader leed iedere minuut van de dag zo vreselijk. Toen hij ons op een dag vertelde dat hij zo niet meer verder wilde leven, schrok ik wel even. Mijn vader was zelf arts dus hij kende de procedure en hij vertelde dat hij dit echt graag wilde doen. De dokters gaven hem nog hooguit 3 weken en hij wilde zelf bepalen wanneer en met wie hij zou sterven. Hij wilde niet alleen 's nachts in bed doodgaan maar met mijn moeder, mij en mijn broer en zus erbij. Hij wilde dat het ging zoals hij het wilde en dat hij er zelf de regie over had. Zijn grootste angst was dat hij moederziel alleen zou sterven en door een van ons gevonden zou worden. Bovendien vond hij het wel goed zo, hij wilde niet meer verder. Iedere dag was een loodzware strijd voor hem en het vooruitzicht van nog 3 hele weken zo verdergaan was voor hem vreselijk. Dus hij had besloten dat hij euthanasie wilde. Toen hij dat vertelde, was ik er eerst erg op tegen. Ik wilde hem niet langzaam dood zien gaan voor mijn eigen ogen. Het riep bij mij een soort executie-idee op. Ik vond het zo'n akelig idee om daar bij te zijn. Maar omdat hij het wilde, moest het maar zo gaan. Ik legde me erbij neer als dit zijn laatste wens was maar ik zag er ontzettend tegen op.
Uiteindelijk bleek dit de mooiste ervaring van mijn leven te worden. Het was perfect, het had niet beter kunnen gaan en ik heb geen minuut spijt gehad van onze beslissing. Het was mooi. Om vijf uur kwam de dokter en wij lagen met zijn allen op zijn ziekenhuisbed in de woonkamer. We lagen allemaal tegen hem aan en ik had zijn hand vast. We konden rustig afscheid nemen en we hadden er allemaal vrede mee dat het afgelopen zou zijn. We hadden allemaal apart met hem gepraat die week, hij had ons alles gezegd wat hij nog wilde zeggen en we waren er klaar voor.
Het was niet eng. Het was niet akelig. Het was heel mooi, heel vredig en heel bijzonder.