Het is mooi en toch eigenlijk niet

Euthanasie, soms een uitkomst.
Michiel van de Pas

Het is mooi en toch eigenlijk niet

Berichtdoor Michiel van de Pas » Wo 08 Jan 2003 14:59

Hoi,

Ik ben Michiel. 24 jaar. Nabestaande..

Ik ben nog net drie weken met Annemarie getrouwd geweest, toen het toch niet meer ging. Het zou gebeuren die week. Zoieso. Euthanasie was al helemaal rond. Dat was eigenlijk uit voorzorg geregeld en we hoopte het niet te hoeven gebruiken. Er waren op papier drie dingen gezet.
Ik wil niet meer verder als:
- Ik voor 24 uur pijn heb en/of het benauwd krijg dan niet weg te nemen is.
- Ik voor 2 dagen zoveel pijnstilling moet krijgen dat ik niet meer aanspreekbaar ben.
- Ik voor 3 dagen in coma raak en dus ook niet aanspreekbaar ben.
De uiteindelijke praktijk zat eigenlijk tussen 1 en 2 in. We waren achteraf blij dat we het hadden liggen, die euthanasie verklaring.
We hebben een mooie tijd gehad en ook die dag was gewoon mooi. We zijn die dag ook gewoon doorgekomen, net alsof het een gewone dag was (wel dat ze ziek was, maar dat was al zo lang, daar zat ik niet meer mee). Op een gegeven moment vroeg ze mij ook of ik wel besefte dat ze er morgen niet meer zou zijn. Ik antwoordde daarop dat ik dat wel begreep, maar dat dat nu nog niet was. Het was eigenlijk om het moment dat we nog hadden niet te verpesten. Nu denk ik wel eens dat ik het inderdaad nog niet geloofde. Die avond ging ze slapen met hulp van een arts. Haar familie was er bij gekomen. Het ging snel. Maar het duurde voor mij de hele nacht. We mochten niet huilen van haar, maar dat was het eerste wat we deden. Je voelt op een gegeven moment het leven uit haar hele lichaam gaan. Ik had haar hand vast. Het was eng en toch ook een hele opluchting. De pijn verdween ook van haar gezicht, maar ook de vecht, levenslust verdween. Ik kon lachen en huilen tegelijk. Ik was blij voor haar en ook verdrietig. Daarna was alles nog een laatste keer.

Het leven leef ik, maar leuk vind ik het niet meer. Ik houd me bezig. Ik werk. Ik sta op. Ik eet en slaap. Maar waarom........

Max
Lid
Berichten: 43
Lid geworden op: Di 27 Aug 2002 19:10

reactie michiel

Berichtdoor Max » Wo 29 Jan 2003 18:09

Hallo Michiel,
Ik wil even reageren op je verhaal.Ik kan niet anders zeggen dan dat ik je een FANTASTISCHE man vind.Voor jouw is het misschien heel gewoon geweest om haar zo de mooiste dag van haar leven te geven maar van wat ik heb gehoord van sommige medepatienten van wie hun partner hun in de steek liet vind ik jouw top.Gelukkig heb ik zelf ook een kei van een man.Ikzelf ben ook ziek geweest en hij heeft me er voor het grootste gedeelte doorheen gesleept.Dus hierbij ,TOP!Ik ben blij dat er nog zulke mannen bestaan.
groetjes van Max.

Charlotte

Berichtdoor Charlotte » Do 27 Jan 2005 13:06

Hoi Michiel,

Ik heb zelf mijn vader verloren aan kanker. Hij wilde zelf ook dolgraag Euthanasie als hij niks meer kon en alleen nog maar moest lijden. Na een ziektebed van 7 weken was het voor hem eindelijk zover. Voor mij, mijn moeder en zusje een afschuwelijke dag. Om vier uur zou de dokter komen en dan zou het verlossende spuitje krijgen. De dokter vroeg hem nogmaals of hij het echt wilde en antwoorde daarop: het is mijn grootste wens. Daarna heeft de dokter de injectie gegeven. Hij sliep heel mooi en vredig in. Je zag de pijn uit zijn gezicht wegtrekken. Ik had nog nooit een dode gezien, en was hier erg bang voor. Maar omdat het zo rustig ging, vond ik het heel mooi. Na een paar minuten was hij echt overleden. Daarna hebben we hem mooi aangekleed met hulp van de thuiszorg en besloten om hem thuis opgebaard te laten.
Al met al was het een moeilijke beslissing, maar omdat iedereen er voor 200% achter stond een hele goede.

Als iemand durft voor euthanasie te kiezen vind ik dat echt ontzettend knap en die persoon is zeer sterk. Ik vind het heel knap dat jullie er ook zo over denken.

Groetjes Charlotte

Gast

Berichtdoor Gast » Do 27 Jan 2005 22:05

Hallo,

Ik hoop voor jullie dat jullie je een beetje kunnen verenigen met de euthanasiewens van jullie dierbaren. Het is erg verdrietig om iemand te verliezen van wie je houdt. Maar probeer de euthanasiewens positief te zien ookal doet het pijn. Maar op deze manier hebben ze de controle nog over hun eigen leven/dood, en kun je waardig afscheid nemen.

helaas bij mijn schoonvader liep het allemaal iets anders.
Aangezien hij geen euthanasieverklaring had hebben de artsen uiteindelijk
passieve euthanasie uitgevoerd.
Dit houdt in dat ze de morfine steeds verder opvoeren tot het hart het begeeft. Eigenlijk is hij overleden aan een overdosis morfine en niet aan de longkanker zelf. Afschuwelijk was dit.
Nu is het afgelopen jaar een kennis van mij overleden, ook aan kanker helaas, ook geen euthanasieverklaring ( ging allemaal zo snel ineens dat hij er niet eens meer over na kon denken). Die man hebben ze gewoon geen vocht/voeding meer toegediend tot de dood er op volgde. Een afgrijselijke dood zelfs voor iemand van in de 80. Dit gun je echt niemand !!!!! Zelfs huisdieren krijgen een mooiere dood.
Een waardige dood hebben beide niet mogen krijgen, omdat de huisarts niet wilde mee werken . Zelfs niet na smeekbedes van de familie.
Ik hoop dat iedereen die een ernstig zieke dierbare heeft, dit onderwerp niet vermijd. Voor je het weet is het te laat en moeten ze onnodig lijden.
Ik wens iedereen heel veel sterkte bij het verwerken van hun verlies.


groetjes Yvonne

Shana*
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Ma 25 Jul 2005 22:05
Locatie: kruibeke
Contact:

hej

Berichtdoor Shana* » Di 26 Jul 2005 15:20

ik moet zegen dat ik enorm veel bewondering voor je heb!

Mijn vriend wou ook dat ik erbij was, maar ik von de moed niet.
Al heb ik daar nu af en toe enorm veel spijt van, maar ik kon hem niet zien wegglippen, terwijl ik zen hand vast hielt.

Daarom wou ik even zegen : ik vind het prachtig dat jij dat wel hebt gekunt.

Nog veel sterkte

xx shana
Painfull reminds_ </3

When you leftt. i lostt. a partt. of me_ it's still so hartt. to believe. R.I.P my boy (( i miss u ))

Lonneke169
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Vr 10 Okt 2008 14:12

Zoveel jaren later

Berichtdoor Lonneke169 » Vr 10 Okt 2008 14:35

Dag lieve Michiel,
Inmiddels bijna 6 jaar later na het overlijden van Annemarie, ziet het leven er anders uit.

Ik ben je bijna 4 jaar geleden tegen komen op het werk en was spontaan tot over mijn oren verliefd.
Dat het wederzijds was, blijkt wel uit het feit dat we nu 3 1/2 jaar samen zijn en bijna 2 jaar samenwonen.

Je hebt zoveel meegemaakt en overwonnen. En ik ben super trots op je.
Je bent zo sterk. Je levenslust is weer aan het bij trekken en de gelukkige Michiel komt weer steeds meer naar boven.

Regelmatig denken we nog samen terug aan Annemarie, haar ziekte en haar overlijden, maar ook de periode erna.

Weet dat ik van jou hou, met al je bagage en verleden, want dat maakt je tot de prachtmens die je nu bent!

Ik ben blij dat je mij (een nieuwe liefde) in je leven hebt gelaten en mij zoveel geluk en liefde geeft.

Liefs
Lonneke


Terug naar “Euthanasie”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 8 gasten