Mijn verhaal

[Fleurig]

Hallo allemaal,

al een paar maanden angst; erg vermoeiend en ik wil hier graag mijn verhaal doen bij mensen die in ieder geval die angst begrijpen.

Zoals ik al zei een paar maanden geleden is het allemaal begonnen; het begon als volgt:

1e Een bult onder mijn oksel; dit was nog onschuldig ik schrok wel een beetje, maar het bleek gelukkig een vetbult te zijn.

2e Daarna kreeg ik een geirriteerde vagina en ook een grote witte bult aan de binnenkant van mijn vagina.
Nu was de schrik iets erger en heb toen mijn huisarts gebeld die wilde dat ik even langs kwam.
Toen begon bij mij de paniek en ik was inmiddels ook behoorlijk misselijk geworden.

De dokter heeft er naar gekeken en het bleek niets ernstig; een cyste en voor de irritatie kreeg ik een zalfje.

Dus ik was opgelucht.....maar de misselijkheid bleef.
Logisch dacht ik, want ik had me enorm druk lopen maken....

3e In dezelfde week als dat ik naar de huisarts was geweest voor die cyste, had ik ineens best veel bloed bij de ontlasting; volgende stresspunt dus.
Weer naar de huisarts gegaan en ik kreeg een doorverwijzing voor de chirurg want de huisarts dacht aan aambeien.
Kon een maand later terecht in het ziekenhuis en de chirurg is toen gaan kijken en zag dat ik aambeien had; er zijn 4 elastiekjes 'geschoten'.

Maar goed......het enige waar ik nu nog last van heb en me nog een beetje druk om maak, is dat mijn ontlastingspatroon compleet is veranderd.
Voor dit hele gebeuren had ik een vast patroon van 1 x per dag (heel soms 2x).
Maar nu is het dus anders nl.:

1. 's ochtends normale ontlasting; normale kleur, niets mis mee.

2. ongeveer 2 uur daarna word ik misselijk en heb ik dunne ontlasting; geen diarree maar dun en een enorme stank Plus daarna misselijk.

3. In de loop van de dag raak ik dan verstopt en zo tegen de avond krijg ik dan nog een keer ontlasting wat heel weinig en hard is.

Bloed heb ik nu niet meer bij de ontlasting, wel slijm.

Ik ben bekend met het prikkelbare darm syndroom dat heb ik al vanaf mijn 16e, maar ik heb dit nog nooit gehad.

Moet ik me zorgen maken, of is het een logische reaktie van mijn lichaam op alles waar ik voor gevreesd heb?
(volgende week moet ik sowieso terug naar de chirurg voor nacontrole dus dan wil ik ook die angst gaan bespreken).

Alvast bedankt voor het lezen En reakties of herkenning zijn welkom.

[liddy]

Beste Fleurig,

Als ik bij prikkelbare darm kijk, dan lees ik het volgende:
"Spastische colon (prikkelbare dikke darm) is een onschuldige ziekte, die wel veel last kan veroorzaken. De belangrijkste klachten zijn buikpijn en ontlastingsproblemen. De klachten kunnen in een bepaalde periode erger zijn maar soms zijn er ook periodes waarin weinig klachten voorkomen. De prikkelbare darm veroorzaakt steeds terugkomende buikpijn met daarnaast diarree en verstoppingen. Vaak ontstaat er halverwege de maaltijd al een gevoel van vol zitten. De buikpijn is vaak erg zeurend met af en toe een krampaanval. De kramp verergerd na het eten, maar naar het toilet gaan kan wel helpen. Bijkomende klachten zijn hoofd- en rugpijn en soms zelfs angstgevoelens. De echte oorzaak van een prikkelbare darm is niet bekend, de ene mens heeft een gevoeliger darmwand dan de ander. Angst en stress zijn geen oorzaken, maar kunnen de klachten wel verergeren. Een prikkelbare darm is eigenlijk geen ziekte maar een syndroom omdat er geen zichtbare afwijkingen aan het lichaam zijn.

Spastische colon komt vaak voor, ongeveer 1 op de 5 Nederlanders heeft er last van. Dit zijn vaak jonge volwassenen, waarbij de klachten verdwijnen als ze ouder worden. Ook zijn er 2 keer zoveel vrouwen als mannen die er last van hebben."

Hierin herken ik veel van de door jouw aangegeven klachten.
Zoals jezelf al aangeeft, kan angst de klachten verergeren.
Het lijkt me een heel goed idee om dit volgende week bij de specialist te bespreken.
Hij kan jou meer vertellen en je ongerustheid wegnemen.
De kans dat er iets meer aan de hand is, is zo enorm klein.
Probeer jzelf geen angst aan te praten, al is dit heel wat makkelijker gezegd dan gedaan.
Geniet van de komende paasdagen

Liddy

[Fleurig]

Hoi Liddy,

dankjewel voor je reactie

Ik ga zeker volgende week de angst bespreken met de chirurg.

Sowieso hebben de klachten die ik de afgelopen maanden heb gehad ook veel 'oud zeer' geraakt bij mij.
En als je dan ook nog klachten krijgt die bij kanker kunnen horen...pfff.

Ik heb een moeder verloren aan longkanker en de enige gedachte die ik had de afgelopen maanden was: "En nu ben ik aan de beurt".
Zij was ook een "bangig" iemand en werd ook naar huis gestuurd van: "Mevrouw u heeft gewoon last van spanningen, maakt u zich toch niet zo druk", en ondertussen was ze dus heel erg ziek....

Zij is jong gestorven en ik wist niet dat ik daar ook zo bang voor was (wilde er niet eens over nadenken) totdat dit "gedoe" allemaal begon.
Ik ben me ineens heel bewust geworden dat het leven (wat ik altijd als zo vanzelfsprekend zag) een einde heeft en dat vind ik eng.
En daar loop ik nu mee te stoeien, met die realiteit.

Ben wel blij dat ik hier kan vertellen over de angst die me nu al maanden bezig houdt en waar ik letterlijk en figuurlijk best ziek van ben.

P.s.: dankjewel nogmaals voor je reactie en jij ook hele fijne paasdagen