ik word gek van deze gedachtes!
Geplaatst: Di 21 Sep 2010 02:46
Ik ben er nu helemaal klaar mee. Ik sta op met de angst voor kanker en ga ermee slapen. Daarvoor nog uren googlen op symptomen ervan. Het begon in juni dit jaar. Ik voelde me raar en kon nachten niet slapen, kreeg geen lucht. Hyperventilatie zei de huisarts. Maar om andere dingen uit te sluiten toch maar een bloedtest. Daaruit bleek dat ik bloedarmoede had. Klonk op zich logisch maar hoe mijn arts het nieuws bracht.. Ik kreeg geen lucht meer. Ze zei dat er meteen actie ondernomen moest worden, we moesten uitzoeken waar het vandaan kwam! Ik had het niet meer, werd overvallen door onbekende angstgevoelens. Ik ging na het gesprek meteen naar google. "Oorzaken bloedarmoede" tikte ik in. Volgens wikipedia ijzertekort, een aantal andere dingen maar ook "door een kwaadaardig gezwel in het lichaam". Ik weer in paniek. Ik heb zitten malen en piekeren. Dat kan niet, ik ben pas 22! Maar er staat geen leeftijd voor.. Enkele weken later voelde ik een brok in de keel. Huisarts 1 keek ernaar en zei dat ze niets verontrustends zag, mn slijmvliezen waren alleen wat opgezet. Ik vertelde haar dat ik al had gegoogled en de symptomen van keelkanker had; brok in de keel, oorsuizen, bloed (1x klein streepje in mn speeksel). Dat waren niet alle symptomen zei de arts, ik zou hier dan met heel andere verhalen zitten. Bovendien kwam het bloed maar 1x en waarschijnlijk omdat ik teveel schraapte. Daarom ging dat brokgevoel ook niet over en mn oren zagen er prima uit. Lichtelijk gersutgesteld ging ik maar naar huis. Een week later begon ik ook bultjes op mn tong te krijgen dus weer naar de huisarts. Wederom geen afwijkingen te merken maar omdat mn keel iets rood was, kreeg ik antibiotica mee. Daar deze niks hebben geholpen en ik nog steeds dezelfde klachten had, ben ik doorverwezen naar de kno arts. Ik begon toen ook last te krijgen van maagzuur en misselijkheid. De kno arts ging mn neus in met een slangetje en bekeek mijn keel. Geen ernstige afwijkingen, mijn tongamandel was alleen iets opgezet, vandaar dat brokgevoel. En hij zei; als er een kwaadaardige afwijking had gezeten, dan had ik dat nu moeten ontdekken dmv dit onderzoek, ik hoop dat dat een geruststelling voor je is. Dat was het zeker, er ging een nieuwe wereld voor me open. Hij schreef me medicijnen (omeprazol) voor tegen maagzuur want teveel maagzuur zou ervoor zorgen dat die tongamandel opgezwollen bleef. De volgende dag had ik ondanks dit medicijn toch last van maagzuur. Het enige wat ik kon denken was: zal er dan toch iets in mijn maag zijn waardoor de medicijnen niet werken? Ik googlde weer wat af. Ondertussen was ik van 86 kilo naar 79 gegaan en maakte me druk. Afvallen kan ook door stress en weinig eetlust kan ook door bloedarmoede komen. Maar toch had ik geen vrede met die gedachtes. Omdat ik verder niet moest braken, geen bloed in het ontlasting had, heb ik deze gedachte een beetje uit mijn hoofd kunnen krijgen. Totdat ik pijn bij mn ribben/maag/borstbeen kreeg. Ik heb al eerder tietze gehad, dit voelde net zo maar dan alsof het overal zat (heb het eerst maar op 1 plek gehad). Weer naar de dokter dus. Ondertussen kreeg ik ook krampen on mijn buik. Ik dacht aan darm of maagkanker. De dokter luisterde en voelde. Mijn maag blijkt toch hoger te zitten dan de pijnlijke plek. Mn darmen dus. Een spastische darm. Dat moest het zijn. Dat klopte ook wel, ik had nl ook last van obstipatie en diarree, afwisselend. Enigszins gerustgesteld ging ik weer naar huis.0ik kreeg ijzertabletten van de dokter. Ik had opeens pikzwarte ontlasting! Volgens de dokter kwam dit door die pillen. Geloofde het niet echt maar ik voelde me te maxchteloos om er tegen in te gaan, ik wilde het gewoon geloven. Nu heb ik weer last van hoofdpijn, druk op mn ogen en op mn voorhoofd. Ik dacht meteen aan een hersentumor. En dit zijn ook 2 symptomen ervan. Ik word zo moe van deze gedachtes, het sloopt me en niemanbd snapt mij. Ik stel me aan en er zijn ergere dingen op de wereld? Ik heb de hele dag de gedachte dat ik kanker kan hebben, het sloopt me! Ik heb nergens zin meer in! Ik raak telkens in paniek als ik iets voel. Wat vinden jullie van mijn verhaal? Ben ik gek aan het worden of niet? Moet ik naar de dokter of heb ik eerder een psychiater nodig? Ik ben echt bang en hoop dat iemand mijn woorden begrijpt en wijze raad kan geven. Groetjes, Reshine