Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hoi allemaal,

Zoals jullie kunnen zien aan het onderwerp maak ik mij (grote) zorgen.
En ik weet dat het verhaal dat ik zal gaan plaatsen, veel zal lijken op andere verhalen onder dit kopje op het forum.
Maar ik wil toch mijn zorgen uiten en het voelt "niet netjes" bij een door ene ander gestart vergelijkbaar topic binnen te vallen om mijn verhaal te doen.
Vandaar dat ik een nieuwe topic start.

Dit in verband met een aantal "vage klachten" waar ik al een tijdje last van heb en waar ik op dit moment gewoon even helemaal niets mee kan doen.
De klachten die ik heb zijn de volgende:
* Pijn, vooral in de rechterzijde van mijn rug, mijn rechterflank en buikstreek rechts.
* Gewichtsverlies, ik heb een goede eetlust (gem. 6 belegde boeterhammen, warme maaltijd en tussendoortjes als noten per dag) en ondanks dat ben ik sinds feb 2009 zo'n 17 kilo afgevallen. Het is in de afgelopen periode soms zo geweest dat ik 10 boterhammen gemiddeld at en nog af viel. Momenteel is het allemaal redelijk stabiel, maar dit komt mi mede doordat ik minimaal 500 gr. noten eet per week om op gewicht te blijven. Ik weeg momenteel 61/62 kg, wat met mijn lenge 1.80m nog net aan goed is.\
* Vermoeid, veel moe, vaak moe en de reden kan ik vaak niet vinden. 24 uur werken en 8 uur school in de week zijn niet bizar veel en een jonge meid van 22 jaar jong zou dit makkelijk aan moeten kunnen, maar helaas lig ik (bijna) elke avond voor 10 uur op bed. Ja, ook in het weekend en als ik vrij ben de volgende dag. Niet erg gezellig, maar nodig helaas.
* De laatste weken lijkt mijn huid droger te worden, ik heb jeuk en soms lijkt het wel of ik in brand sta. Geen roodheid en geen bultjes die hier de reden voor zouden kunnen zijn. Wel heb ik meer last van (steen)puistjes, vooral rond de billen, hier heb ik nooit van mijn leven last van gehad.
* Kou, ik heb heb zo ontzettend koud, bijna continue en als ik het niet koud heb, wat zelden is, heb ik het onzettend warm, hoe verwarrend en vervelend.
* Klieren, aangezien ik altijd geleerd heb dat deze niet voelbaar zouden moeten zijn in een "gezonde situatie", zijn mijn klieren m.i. dus opgezet. Ik voel ze op verschillende plaatsen. In mijn hals zit er een die ik al zeker 1,5 jaar lang voelen kan. Daarnaast zijn de klieren achter op mijn hoofd in mijn (vooral rechter) lies, links achter mijn oor, verscheidene plaatsen in de nek en en in mijn (vooral rechter) knieholte te voelen.
Ze doen allen geen pijn, ze zitten er gewoon.
* Bleek gelaat, samen met de vermoeidheidsklachten zie ik er dus ook zo uit, mijn gezicht is door het gewichtsverlies nog net niet ingevallen te noemen, mijn ogen liggen behoorlijk diep in de kassen en ik zie wit.
* duizelingen, ik ben ontzettend vaak erg duizelig, ik moet mijn hoofd dan omlaag laten hangen of mij vasthouden aan alles wat maar in de buurt is.
* blauwe plekken, hier heb ik veel last van, vooral op armen en benen en rug. Vaak zonder aanwijsbare redenen zomaar verschijnen ze.
En al deze klachten worden alleen maar erger en erger. Meer pijn, meer blauwe plekken, steeds vermoeider, noem maar op.

Onlangs ben ik toch maar naar de huisarts gegaan, met dit scala aan klachten en omdat ik mij er dus zorgen over maak.
De HA schrok, vooral omdat ik zo veel ben afgevallen icm de blauwe plekken.
Bloed is geprikt, bloedingstijden gemeten en er is een rontgenfoto gemaakt van de borstkas om te bekijken of er geen lymfeklieren zichtbaar waren in de ruimte tussen de longen en achter het borstbeen.
Alles binnen de normen, gezond dus.
Nu moet ik naar de internist, afspraak staat en deze man zou geschikt zijn.
Half oktober staat deze afspraak.
Duurt nog zo lang naar mijn gevoel.
En ondertussen maar last van vanalles.

En ik zit met zo veel vragen!
De belangrijkste op dit moment is of het mogelijk is of dat een (non-) hodgkin, er wel kan zijn, maar dan niet in het mediastinum?
Kan het zo zijn dat ik ziek ben, maar dat dit echter niet aantoonbaar is in mijn bloed?

Ik voel gewoon dat er iets niet goed zit, ken je dat?
Ik voel me machteloos, kan niets doen, alleen maar wachten.
En in eerste instantie enkel maar wachten tot ik uberhaubt een arts heb gezien.

Ik weet gewoon even niet meer wat ik er allemaal mee moet.
Ik ben voor nu in ieder geval even mijn ei kwijt,
en ik hoop dat er mensen zijn die mij antwoord kunnen geven op mijn vragen.
En misschien wel op tips.

Bedankt alvast, ook voor het lezen,
Liefs,
Cleopatra

hoi cleopatra,

goed dat ja naar de H.A. bent gegaan.
het is ook een hele lijst met klachten waar je last van hebt.
kan me voorstellen dat je je "zorgen"maakt.
neem deze lijst mee naar de internist, en benoem ook de angst die je erbij hebt.
zo te lezen kan je alles duidelijk verwoorden.
probeer bezig te blijven en wat afleiding te zoeken, het is zo half oktober.
wat het precies is, met deze klachten samen zou alleen een arts kunnen zeggen.
maar met het aantal en soort klachten wat je aangeeft zou als het iets ernstigs is
het volgens mij toch wel in het bloed moeten zien <maar ik ben geen arts>.
ps. als je wat van je af wilt schrijven,altijd welkom hoor!
veel sterkte stoffeltje

Hay,
Bedankt voor je reactie.
Dat was inderdaad toch ook mijn idee erbij.
Niets geks in het bloed, is toch zeker niets geks in het lijf.
Meestal niet althans, en dat is dan ook wat ik altijd geloof(d) (heb).

Maar weet je, het is gewoon lastig.
Vooral in het sociale aspect en dan vooral gezien de klachten die doorwerken in het uiterlijk.
" Meid, eet eens wat meer, je wordt zo mager"
" Meid, je lijkt wel een anorex"
" Zet dat hoedje maar af, of laat in ieder geval je haar zien, je lijkt wel ziek zo"
" Je zegt wel dat je eet, maar dat geloof ik niet"
" Ga eens de zon in"
" Meid wat een blauwe plekken, gaat het thuis wel goed"
" Wordt je geslagen ofzo?!"
"Je bent 22, je moet niet zeuren, ga mee uit, je bent geen 80"

Ik ben het zat mezelf continue te moeten verdedigen, voor dingen die ik niet kan verklaren.
Dingen waar ik m.i. niets aan kan doen.
Je wilt niet weten hoeveel (veelal ongevraagde) adviezen ik bijna continue krijg.
Ik wil nu gewoon de onderste steen boven.

Het klinkt misschien heel grof en heel hard, maar toen al die tests "goed" waren.
En ik volgens de tests van de huisarts "gezond" bleek te zijn.
Was ik in eerste instantie teleurgesteld.
Natuurlijk ben ik blij dat ik geen diagnose hodgkin o.i.d. heb.
En het is niet zo dat ik zoiets wens.
Maar soms, kan een negatieve uitslag, op een zeker moment meer opluchting bieden dan welke ander uitslag dan ook.
Gewoon heel simpel, omdat er dan duidelijkheid is. Er een oorzaak is en een toekomstbeeld.
En dan maakt het even niet uit of die toekomst dan zonnig zal zijn of niet.
Niets weten is voor mij op dit moment even erger.

Zo, dit was even het psychische aspect van het hele gebeuren.
Raar eigenlijk, hoe hier schrijven, je op kan luchten.
Het wordt gewoon even een stuk "rustiger" in mijn hoofd.
Ik merkte gister al, dat ik mijn zorgen makkelijker bespreekbaar kon maken bij mijn partner.
Normaal wil ik mensen niet "lastig vallen" met mijn klachten, juist omdat er geen diagnose is.
En ik ben dan zo, dat ik ga relativeren en denk dat het altijd erger kan.
En zeg ik maar niets.

Tnx, voor deze ontladings- en opluchtingsmogelijkheid.

Beste Cleopatra,

Het is goed dat je een uitlaatklep zoekt voor je zorgen. Zeker als mensen in je omgeving geen begrip tonen, terwijl je behoefte hebt aan een luisterend oor.
Je hebt een scale aan klachten, die je niet kunt plaatsen en waar je ook echt last van hebt. Wie is een ander om jou even te vertellen dat je je niet aan moet stellen.
Dat je jong bent betekend niet dat je niks kunt mankeren, daar zijn op dit forum genoeg voorbeelden van te vinden.
Het is dus helemaal niet raar om een ongerust gevoel te hebben als de klachten zich beginnen op te hopen. Jij kent je lijf en een ander kan niet voelen wat jij voelt.
Het is dan ook goed dat je het balletje aan het rollen hebt gebracht. Van dit soort klachten hoor je normaal gesproken geen last te hebben en dus moet er goed naar gekeken worden!
Ga ze maar eens goed achter de kont aan zitten. Artsen zijn zelf nog veel erger als ze ziek zijn

Gezien je klachten zou je overigens toch zeggen dat er iets in het bloed te zien moet zijn. Gezien je klachten zou je zeggen dat je een tekort hebt aan bloedplaatjes en rode bloedcellen. De waarden zijn echter normaal, dus wat het dan wel is moet verder onderzocht worden. Helaas moet je hier nog even op wachten, en met zenuwen kan dat een eeuwigheid lijken te duren. Probeer dan ook, zoals stoffeltje al suggereert, afleiding te zoeken. Spreek af met familie of vrienden. Ga de stad in om te shoppen of ga ergens wat drinken met je partner.

Met onzekerheid zitten kan je inderdaad echt opbreken! Je wilt gewoon weten waar je aan toe bent. "Waarom voel ik me zo? Wat is er toch aan de hand met mij?"
Je wilt gewoon iemand spreken die je vertelt waarom je met deze klachten rondloopt. Dat je teleurgesteld bent dat er (nog ) geen diagnose is, kan ik begrijpen.
Het kan voor buitenstaanders raar klinken, maar daar moet je echt lak aan hebben. Het gaat over jouw lijf en jij bent degene die weet hoe die hoort aan te voelen.
Heel veel sterkte nog de komende twee weken en praat en schrijf van je af. Dat helpt! Gevoelens opkroppen maakt het alleen maar erger. Ooit moet het eruit...
Dus val ons maar lekker lastig met al je zorgen en vragen. Been there done that

Erwin

Beste Cleopatra,

Mijn vraag is of je contact met mij wilt opnemen daar ik graag mijn gedachten met je deel.
Daar ik er niet zo'n voorstander van ben dit via dergelijke forums te doen is mijn vraag of jij me mailen wilt.
Blauwe plekken die zomaar komen kan in verband gebracht worden met vaccinatieschade. Dit is iets wat mogelijk is en velen niet weten.
Als je wilt weten of dit waar is kan dat een volgende stap zijn en graag geef ik persoonlijk wat toelichting.

[noot moderator: een gedeelte van deze reactie is verwijderd. Deze gebruiker was door mij geïnformeerd waarom haar eerdere posting verwijderd was.]

Er kunnen diverse oorzaken zijn voor het spontaan ontstaan van blauwe plekken.
Het komt vaker voor dan je denkt.
Hopelijk kan de internist je vertellen wat er aan de hand is.
Verder sluit ik me bij Rwin aan.