Hoe angst en zorg kan overheersen...
Geplaatst: Vr 20 Mei 2011 14:04
Hallo allemaal,
Ik zal eerst mijn verhaal maar eens neerzetten. Zal in ieder geval wat opluchten denk ik.
Mijn naam is Desiree.. ben 31 jaar en moeder van 4 jonge kinderen.. Getrouwd en sta heerlijk in het leven.
tot half april.
Ik ontdekte een klein knobbeltje in mijn hals... zo groot als een erwt, pijnloos en meteen was ik er niet gerust op. Ik controleer regelmatig mijn klieren, borsten, liezen etc en had dit toch echt nog niet eerder opgemerkt. Mijn man laten voelen zonder te vertellen waar precies ik iets voelde.. Hij wees direct hetzelfde aan.
Niet mee rond blijven lopen dus meteen een afspraak gemaakt in bij de huisarts. (een vervangende arts.. niet mijn eigen) Deze voelde ook meteen wat ik bedoelde, maar constateerde dat dit een opgezette lymfklier was. Kon overal door komen zelfs als je je vinger stoot en gaat ook vanzelf weer over./weg.. In oktober moet het weg zijn, zo niet dan wil hij me terug zien.
Ik ging weer naar huis. Niet helemaal gerustgesteld, want een half jaar vond ik wel erg lang, maar afgesproken was dat als ik me zorgen maakte of verandering opmerkte ik gewoon weer moest bellen. Dan zou er weer opnieuw naar gekeken worden. Prima.. Ik was goed geholpen en verder tevreden. Ik had er overigens geen last van.
Op 5 mei werd ik ziek in de avond. grieperig gevoel, hoofdpijn, koortsig.. De volgende dag werd ik echt ziek wakker.. Enorm opgezette klieren in hals en nek en onder kaak. Zelfs het slikken deed me pijn (maar dit was geen standaard keelpijn. leek echt te komen door opgezette klieren) De klieren in mijn hals en nek waren ook erg pijnlijk evenals de klieren in mijn liezen/buik. . De minste aanraking deed me al kreunen. De koorts schoot omhoog naar 40,1. Hele dag op bed gelegen en vooral veel geslapen. De volgende morgen was de koorts zo goed als verdwenen.. misschien nog wat verhoging, maar dit was verwaarloosbaar.
Wat wel opviel was dat mijn klieren (de klieren van het knobbeltje) links en rechts enorm opgezet bleven. Ik weet dat dit kan na een griep, maar zelf heb ik dit beeld nog niet eerder zo meegemaakt. Ik kon mijn eigen hoofd bijna niet dragen en zocht steeds een steun om op te rusten. De klieren bleven erg pijnlijk, mijn hoofd zwaar en ik doodmoe. Zondag was dit beeld hetzelfde.. ik voelde mij prima.. op mijn hoofd en klieren na. Heel bizar. Ik had me al voorgenomen dat wanneer dit op maandag ochtend niet verbeterd zou zijn ik me weer zou melden bij de HA. Maar de volgende morgen voelde ik toch duidelijk verbetering en heb het hierbij gelaten.. Echter de moeheid bleef. Het knobbeltje ook, zonder verandering.. 2 dagen later vond ik deze echter iets gegroeid, maar dit kan verbeelding zijn. verder geen bijzonderheden.
tot....16 mei
Naast het moe zijn besef ik me dat de misselijkheid ik die week ervoor met vlagen had nu toch wel constant aanwezig is. Geen overgeven , maar wel een vervelende factor. Ook merk ik steeds vaker dat ik met snel opstaan of snel omdraaien toch erg duizelig kan zijn. (Het één zal wel met het andere te maken hebben) Bloedarmoede misschien? Ik let op mijn voeding.. ook al is mijn eetlust niet je van het al een tijdje.. de 3 maaltijden gaan nog wel en met floradix drankje moet het ook met de duizelingen wel beter gaan dacht ik.
's avonds ontdek ik aan de rechterkant een verdikking van mijn klier. Geen knobbeltje zoals aan de linkerkant, maar meer een verdikking (kan het niet goed omschrijven.) het is groter dan links en ook weer voelt Edwin direct wat ik bedoel. Ook een vriendin (verpleegkundige) voelt hetzelfde.
De zorg is meteen weer terug.
De volgende ochtend (17 mei) sta ik op de weegschaal.
waar k op 9 mei nog 75 kg woog, weeg ik nu 72 kg.
Op zich mooi natuurlijk (er mag best iets af) maar zo zonder enige moeite verbaasd dit me toch redelijk. Toch schenk ik er geen aandacht aan.
Moeheid en misselijkheid blijven flink aanwezig en ook de verdikking is niet verdwenen.
Tijd voor een lijstje klachten:
-Knobbeltje links hals
-verdikking rechts hals
-constant moe
-constant misselijk
-minder eetlust (eten gaat wel verder)
-snel duizelig
-in 2 maanden tijd 6 x bloedneus gehad (ik heb ze nooit en als iemand me er niet op gewezen had dan had ik dit nooit in verband gebracht met mijn overige klachten.)
-Veel jeuk (is mijzelf niet opgevallen, maar Edwin vind dat ik vaak zit te wrijven/krabben.. vooral 's avonds.. en hij heeft eignelijk wel gelijk . Geen idee of dit uberhaupt ergens mee te maken kan hebben, maar ik heb het maar genoteerd.
-ineens, zomaar 3 kg afgevallen
- sinds 16 mei constante krampen onder in mijn buik (menstruatie krampen kan ik het het beste mee vergelijken) en af en toe een scherpe steek wat hoger in de buik
-ik heb een paar dagen (weet niet meer wanneer precies) een bloedsmaak gehad in mijn mond tijdens en na het hoesten. Toch geen bloed gezien.
Nu weet ik dat alle klachten bij een zwangerschap kunnen horen echter is dat hier geen optie aangezien manlief is gesteriliseerd.
Nadat ik mijn lijstje eens bekeek kon ik er niets van maken. En wat doet de moderne mens dan tegenwoordig. precies.. de grootste fout maken.. GOOGLE!
Ik hoefde niet veel moeite te doen om bij de diagnose Kanker uit te komen. Uiteraard was dit al meerdere malen door mijn hoofd gegaan. Een knobbeltje baart niet voor niets zorgen, maar zo had ik er nog niet naar gekeken.
Ik verdiepte me er verder in om niet oppervlakkig angst bij mezelf te gaan zaaien, maar wellicht had ik dat beter niet kunnen doen. Hoe meer ik las hoe angstiger ik werd. De klachten komen toch wel erg overeen.
Er stond voor vandaag 20 mei een afspraak bij de ha voor onze jongste dochter. Ik had de assistente nog gebeld met de vraag of ik er niet direct achteraan kon. Maar de agenda zal vol. Ik kon wel even de ha vragen of hij even kon kijken of dat ik echt een nieuwe afspraak moest maken.. zo gezegd zo gedaan.
Vanmorgen na mijn dochter vroeg ik de ha of hij nog even tijd had. Even wel, lag eraan wat er te bespreken was. Ik deed beknopt mijn verhaal.. het knobbletje links, de verdikking rechts en even snel mijn overige klachten..
"ho ho ho, niet zo snel. Dit is niet iets wat nu even beproken gaat worden... met dat hij dat zei voelde hij links en rechts en beaamde wat ikzelf al had gevoeld."
Hij wilde dat ik een dubbele afspraak (dubbele tijd) zou maken voor komende week. Dat ik alles even op een rijtje zou zetten en dan zullen we komende week alles rustig doornemen. Hij vond mijn hals in combinatie met mijn klachten genoeg reden voor een goed gesprek en zeker geen overbodige luxe.
Dit stelt me gerust (hij neemt me serieus.. had ook niet anders verwacht hoor, tis een hele fijne ha) aan de andere kant deelt hij kennelijk ook enige zorg.
Volgende week vrijdag 27 mei was er een plekje vrij. (ik ben niet de enige die hem een fijne ha vindt )
Nog een hele week wachten..
Op dit moment ben ik één brok spanning. Ik maak me zorgen en voel me tegelijkertijd een enorme aansteller..
Voor t zelfde geldt is er niets aan de hand en doe ik net of ik zojuist mijn doodvonnis heb horen uitspreken.. Toch laat het me niet los.
Daarvoor zijn er net iets teveel geliefden die te maken hebben (of hebben gehad) met kanker..Misschien dat het me daarom ook zo angstig maakt.
Hoe dan ook... Ook al vinden jullie herkenning in mijn verhaal of ik in jullie verhalen.. Jullie kunnen geen diagnose stellen.. Google kan dat ook niet al lijkt dat vaak zo makkelijk..
Wel is het fijn om even mijn gedachtenspinsels en zorgen op een rijtje te zetten. Misschien, heeeel misschien kan ik me dan straks op mijn werk een beetje concentreren en kan ik komend weekend ook genieten van al het moois...
Mijn hart is in ieder geval weer iets gelucht.. en alleen dat al is een grote hulp..
Ik houd jullie op de hoogte...
Liefs Desiree
Ik zal eerst mijn verhaal maar eens neerzetten. Zal in ieder geval wat opluchten denk ik.
Mijn naam is Desiree.. ben 31 jaar en moeder van 4 jonge kinderen.. Getrouwd en sta heerlijk in het leven.
tot half april.
Ik ontdekte een klein knobbeltje in mijn hals... zo groot als een erwt, pijnloos en meteen was ik er niet gerust op. Ik controleer regelmatig mijn klieren, borsten, liezen etc en had dit toch echt nog niet eerder opgemerkt. Mijn man laten voelen zonder te vertellen waar precies ik iets voelde.. Hij wees direct hetzelfde aan.
Niet mee rond blijven lopen dus meteen een afspraak gemaakt in bij de huisarts. (een vervangende arts.. niet mijn eigen) Deze voelde ook meteen wat ik bedoelde, maar constateerde dat dit een opgezette lymfklier was. Kon overal door komen zelfs als je je vinger stoot en gaat ook vanzelf weer over./weg.. In oktober moet het weg zijn, zo niet dan wil hij me terug zien.
Ik ging weer naar huis. Niet helemaal gerustgesteld, want een half jaar vond ik wel erg lang, maar afgesproken was dat als ik me zorgen maakte of verandering opmerkte ik gewoon weer moest bellen. Dan zou er weer opnieuw naar gekeken worden. Prima.. Ik was goed geholpen en verder tevreden. Ik had er overigens geen last van.
Op 5 mei werd ik ziek in de avond. grieperig gevoel, hoofdpijn, koortsig.. De volgende dag werd ik echt ziek wakker.. Enorm opgezette klieren in hals en nek en onder kaak. Zelfs het slikken deed me pijn (maar dit was geen standaard keelpijn. leek echt te komen door opgezette klieren) De klieren in mijn hals en nek waren ook erg pijnlijk evenals de klieren in mijn liezen/buik. . De minste aanraking deed me al kreunen. De koorts schoot omhoog naar 40,1. Hele dag op bed gelegen en vooral veel geslapen. De volgende morgen was de koorts zo goed als verdwenen.. misschien nog wat verhoging, maar dit was verwaarloosbaar.
Wat wel opviel was dat mijn klieren (de klieren van het knobbeltje) links en rechts enorm opgezet bleven. Ik weet dat dit kan na een griep, maar zelf heb ik dit beeld nog niet eerder zo meegemaakt. Ik kon mijn eigen hoofd bijna niet dragen en zocht steeds een steun om op te rusten. De klieren bleven erg pijnlijk, mijn hoofd zwaar en ik doodmoe. Zondag was dit beeld hetzelfde.. ik voelde mij prima.. op mijn hoofd en klieren na. Heel bizar. Ik had me al voorgenomen dat wanneer dit op maandag ochtend niet verbeterd zou zijn ik me weer zou melden bij de HA. Maar de volgende morgen voelde ik toch duidelijk verbetering en heb het hierbij gelaten.. Echter de moeheid bleef. Het knobbeltje ook, zonder verandering.. 2 dagen later vond ik deze echter iets gegroeid, maar dit kan verbeelding zijn. verder geen bijzonderheden.
tot....16 mei
Naast het moe zijn besef ik me dat de misselijkheid ik die week ervoor met vlagen had nu toch wel constant aanwezig is. Geen overgeven , maar wel een vervelende factor. Ook merk ik steeds vaker dat ik met snel opstaan of snel omdraaien toch erg duizelig kan zijn. (Het één zal wel met het andere te maken hebben) Bloedarmoede misschien? Ik let op mijn voeding.. ook al is mijn eetlust niet je van het al een tijdje.. de 3 maaltijden gaan nog wel en met floradix drankje moet het ook met de duizelingen wel beter gaan dacht ik.
's avonds ontdek ik aan de rechterkant een verdikking van mijn klier. Geen knobbeltje zoals aan de linkerkant, maar meer een verdikking (kan het niet goed omschrijven.) het is groter dan links en ook weer voelt Edwin direct wat ik bedoel. Ook een vriendin (verpleegkundige) voelt hetzelfde.
De zorg is meteen weer terug.
De volgende ochtend (17 mei) sta ik op de weegschaal.
waar k op 9 mei nog 75 kg woog, weeg ik nu 72 kg.
Op zich mooi natuurlijk (er mag best iets af) maar zo zonder enige moeite verbaasd dit me toch redelijk. Toch schenk ik er geen aandacht aan.
Moeheid en misselijkheid blijven flink aanwezig en ook de verdikking is niet verdwenen.
Tijd voor een lijstje klachten:
-Knobbeltje links hals
-verdikking rechts hals
-constant moe
-constant misselijk
-minder eetlust (eten gaat wel verder)
-snel duizelig
-in 2 maanden tijd 6 x bloedneus gehad (ik heb ze nooit en als iemand me er niet op gewezen had dan had ik dit nooit in verband gebracht met mijn overige klachten.)
-Veel jeuk (is mijzelf niet opgevallen, maar Edwin vind dat ik vaak zit te wrijven/krabben.. vooral 's avonds.. en hij heeft eignelijk wel gelijk . Geen idee of dit uberhaupt ergens mee te maken kan hebben, maar ik heb het maar genoteerd.
-ineens, zomaar 3 kg afgevallen
- sinds 16 mei constante krampen onder in mijn buik (menstruatie krampen kan ik het het beste mee vergelijken) en af en toe een scherpe steek wat hoger in de buik
-ik heb een paar dagen (weet niet meer wanneer precies) een bloedsmaak gehad in mijn mond tijdens en na het hoesten. Toch geen bloed gezien.
Nu weet ik dat alle klachten bij een zwangerschap kunnen horen echter is dat hier geen optie aangezien manlief is gesteriliseerd.
Nadat ik mijn lijstje eens bekeek kon ik er niets van maken. En wat doet de moderne mens dan tegenwoordig. precies.. de grootste fout maken.. GOOGLE!
Ik hoefde niet veel moeite te doen om bij de diagnose Kanker uit te komen. Uiteraard was dit al meerdere malen door mijn hoofd gegaan. Een knobbeltje baart niet voor niets zorgen, maar zo had ik er nog niet naar gekeken.
Ik verdiepte me er verder in om niet oppervlakkig angst bij mezelf te gaan zaaien, maar wellicht had ik dat beter niet kunnen doen. Hoe meer ik las hoe angstiger ik werd. De klachten komen toch wel erg overeen.
Er stond voor vandaag 20 mei een afspraak bij de ha voor onze jongste dochter. Ik had de assistente nog gebeld met de vraag of ik er niet direct achteraan kon. Maar de agenda zal vol. Ik kon wel even de ha vragen of hij even kon kijken of dat ik echt een nieuwe afspraak moest maken.. zo gezegd zo gedaan.
Vanmorgen na mijn dochter vroeg ik de ha of hij nog even tijd had. Even wel, lag eraan wat er te bespreken was. Ik deed beknopt mijn verhaal.. het knobbletje links, de verdikking rechts en even snel mijn overige klachten..
"ho ho ho, niet zo snel. Dit is niet iets wat nu even beproken gaat worden... met dat hij dat zei voelde hij links en rechts en beaamde wat ikzelf al had gevoeld."
Hij wilde dat ik een dubbele afspraak (dubbele tijd) zou maken voor komende week. Dat ik alles even op een rijtje zou zetten en dan zullen we komende week alles rustig doornemen. Hij vond mijn hals in combinatie met mijn klachten genoeg reden voor een goed gesprek en zeker geen overbodige luxe.
Dit stelt me gerust (hij neemt me serieus.. had ook niet anders verwacht hoor, tis een hele fijne ha) aan de andere kant deelt hij kennelijk ook enige zorg.
Volgende week vrijdag 27 mei was er een plekje vrij. (ik ben niet de enige die hem een fijne ha vindt )
Nog een hele week wachten..
Op dit moment ben ik één brok spanning. Ik maak me zorgen en voel me tegelijkertijd een enorme aansteller..
Voor t zelfde geldt is er niets aan de hand en doe ik net of ik zojuist mijn doodvonnis heb horen uitspreken.. Toch laat het me niet los.
Daarvoor zijn er net iets teveel geliefden die te maken hebben (of hebben gehad) met kanker..Misschien dat het me daarom ook zo angstig maakt.
Hoe dan ook... Ook al vinden jullie herkenning in mijn verhaal of ik in jullie verhalen.. Jullie kunnen geen diagnose stellen.. Google kan dat ook niet al lijkt dat vaak zo makkelijk..
Wel is het fijn om even mijn gedachtenspinsels en zorgen op een rijtje te zetten. Misschien, heeeel misschien kan ik me dan straks op mijn werk een beetje concentreren en kan ik komend weekend ook genieten van al het moois...
Mijn hart is in ieder geval weer iets gelucht.. en alleen dat al is een grote hulp..
Ik houd jullie op de hoogte...
Liefs Desiree