Mijn moeder heeft uitgezaaide blaaskanker [Bloem]

[liddy]

Oorspronkelijk geplaatst door Bloem
Lid Geregistreerd op: 18-7-2006

Bericht Geplaatst: Di Jul 18, 2006 1:35 pm

Hallo Allemaal,

Ik ben op deze site terecht gekomen nadat ik op zoek ben gegaan naar lotgenoten.
Mijn moeder kreeg vorig jaar 'blaasontsteking'. Na 3 kuren die allemaal niet aansloegen weigerde haar huisarts nog steeds om haar door te sturen naar de uroloog. Mijn moeder stond erop dat hij haar doorstuurde, en zei dat ze het desnoods zelf zou betalen, en na nog wat gemopper stuurde hij haar toch door. De diagnose kwam als een donderslag voor ons allemaal. Een zeer agressieve bleaastumor die onmiddelijk bestreden moest worden, ze moest blij zijn dat ze er nog net optijd bij was (met dank aan de huisarts!) Na 2 weken werd ze al geopereerd, de blaas, baarmoeder en eierstokken werden in 1 keer verwijdert en er werd van een stukje darm een nieuwe blaas gemaakt. ze moest wat langer in het ziekenhuis blijven dan gewoonlijk (had ik begrepen), ze bleef nog 5 weken. 5 weken waarin mijn man en ik 3 keer per week gingen, haar wasjes te doen, haar hand vast te houden bij vervelend onderzoek, en om er te zijn, voor elkaar en met elkaar.
Mijn moeder ging naar huis en kreeg thuiszorg, en hulp in de huishouding.
En langzaamaan knapte ze een beetje op, totdat de revalidatie stokte en ze erachter kwamen dat de lange operatie maar voor de helft gelukt was.
Haar nieuwe kunstblaas functioneerde niet naar behoren en ze zou de rest van haar leven moeten katheteriseren, elke 3 uur, ook s'nachts.
Ze heeft nog even overlegt met de arts, maar in verband met infectiegevaar mocht ze geen nachtkatheter (eentje die je de hele nacht draagt, met een opvangzakje eraan)
Ook bleef ze de hele tijd vermoeid en het re-integreren op haar werk verliep ook niet snel genoeg, ze werkte altijd als verpleegkundige op gyneacologie, nu werkte ze 2 uurtjes per week op de administratie van de polie, waar ze vervolgens 2 dagen moe van was.

4 weken geleden ontdekte ze een knobbeltje in haar nek, en gelukkig was de huisarts dit keer sneller. een week later is het knobbeltje uit haar lymfeklier verwijdert, wel met wat moeite, want het zat precies onder haar sleutelbeen.
De diagnose kwam 1 week later: een uitzaaiing van de blaaskanker. Dezelfde week kreeg ze 2 scans, een CT scan en een MRI scan en weer was daar die diagnose: nog 2 tumoren in de lymfeklieren, deze zijn helaas niet te opereren, omdat ze te dichtbij de aorta zitten (hoofdslagader)

Volgende week krijgt ze haar eerste chemokuur, 2 cyclussen van 28 dagen op een rij, en daarna gaan ze kijken of het uberhaupt iets uithaalt.
haalt het niks uit dan is het afgelopen, kunnen ze de tumoren stopzetten of verkleinen, dan gaan ze door.
Maar kans op genezing is er niet meer.

Ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan. Ik zit op dit moment zelf in een depressie, waar ik overigens sinds een maand medicijnen voor krijg, ze werken nog niet optimaal. Ik heb last van ERS-kenmerken (ERS = Emotie Regulatie Stoornis) waardoor ik mijn emoties niet goed kan uiten.
Een aantal jaren geleden zijn mijn Opa en Oma ook doodgegaan aan kanker. (Beide ouders van mijn moeder) Ik kan me niet eens voorstellen hoe zij hier mee om moet gaan. Wat ik voel lijkt dan zo onbelangrijk.
We hebben allemaal gezien, hoe zij zijn verteerd door de kanker, op een manier die je je ergste vijand niet toewenst.
Er is iets in mij wat niet begrijpt waarom je, als je weet dat je waarschijnlijk niet lang meer leeft, je je laatste momenten doorbrengt met het nemen van medicijnen waar je dood en doodziek van wordt.

Vorig jaar was mij zus er niet, ik moest mijn moeder alleen bijstaan, ik kon mijn emoties niet kwijt, ik kon niet praten. Ik kon niet 100 keer mijn verhaal vertellen. Ik ging een aantal keren naar het Toon Hermanshuis hier in de stad, en dat hielp iets.
Nu is mijn zus er wel, even dan, want eind augustus vertrekt ze weer naar huis, in Nieuw Zeeland. Misschien wel met de wetenschap, dat ze ons mam nooit meer levend zal zien. Wat ik voel lijkt dan zo onbelangrijk.
Zo onbelangrjk....maar ik voel het wel.
Daarom hoop ik dat ik hier een beetje van de steun kan vinden, die ik zo hard nodig heb.

liefs van Bloemetje

[Mickelle]

Jeetje wat een verhaal zeg. mijn moeder heeft ook blaaskanker en is helaas ook niet meer te genezen. Het is allemaal zo heftig als ik het zo lees. Wat is deze ziekte oneerlijk en moeilijk te snappen voor andere.

[Novastar]

Bloemetje, je verhaal grijpt me erg aan, vooral omdat hieruit blijkt dat de rust eigenlijk niet terugkeert na zo'n nieuwe blaas. Je moet erg alert zijn op knobbeltjes etc. Mijn moeder heeft ook blaaskanker in erg hardnekkige vorm (de ergste) en wordt over 2 weken geopereerd, in eerste instantie proberen ze ook met een stuk darm een nieuwe blaas te 'maken'. Ik ben na al het slechte nieuws van de laatste weken/maanden de rust verloren en voel heel veel onrust over alle mogelijkheden tot uitzaaiingen... Ieder mens is anders en jouw moeder heeft ook nog eens een - als het ware - mislukte operatie achter de rug. Maar jeetje, hoe kan dit? Wanneer ben je in godnaam ' veilig'?!

Weet dat hier geen antwoord op is. Ik wil alleen maar even zeggen dat ik met je meeleef. Heel veel sterkte!