Mijn moeder heeft hersentumoren met uitzaaïngen

[Sabienchen]

Hallo,

ik ben hier nieuw.
Mijn moeder heeft van de week te horen gekregen dat ze niet meer beter wordt.
Het is begonnen met een knobbel op haar hoofd, ze dacht er eigenlijk niks van, voor de zekerheid maar even naar de dokter.
Het bleek niet goed te zijn, we hadden er allemaal wel een goed gevoel over, dat het te behandelen zou zijn, maar nu heeft ze dus te horen gekregen dat ze niet meer beter wordt en dat ze misschien nog een jaar te leven heeft.
Ik ben echt zo verdrietig!! Ze is echt heel lief en wil het anderen altijd naar de zin maken.
Ze heeft bijna 10 jaar geleden borstkanker gehad en alles was weg, ze weten nog niet waar dit is begonnen.
Er zit iets in haar hoofd, er op, in de hals en in de arm.
Het is echt niet eerlijk allemaal!!
Ik weet niet goed wat ik moet doen, ik wil zo veel mogelijk bij haar zijn en dingen doen die zij leuk vindt.
Wij hebben pas een baby gekregen en ze is er zo gek mee! Ze wil hem graag groot zien worden, en ik wil ook graag dat hij haar leert kennen.
Mijn vader is uiteraard ook heel verdrietig, hij heeft pas keelkanker overwonnen, maar hij heeft het vooral over zichzelf, i.p.v. over mijn moeder, hoe zielig hij zelf is. dat is hij natuurlijk ook wel, maar ik vind dat mijn moeder nu op de 1e plaats komt.
Ik kan het me gewoon helemaal niet voorstellen, ze ziet er zo goed uit en voelt zich nog goed.
Mijn tante (de zus van mijn moeder) en haar schoonzus zijn ook aan borstkanker met uitzaaïngen overleden.

Zijn er nog mensen met tips hoe we hier mee om kunnen gaan?
Ik ben ook bang dat ik spijt krijg dat ik bepaalde dingen niet gezegd of gedaan heb.
We willen haar helemaal niet missen!!

Sabine

[stoffeltje]

hallo sabine,

flink schrikken,zo pas geleden dat jullie het hoorde.
je verwacht het toch niet,al was er eerder borstkanker vastgesteld bij je moeder.
wees er voor je moeder en deel jullie gevoelens!
laat haar veel van de kleine genieten,dat zal veel voor haar betekenen.
de eerste schrik zal eerst over je heen moeten komen,en dan verder kijken.
de uitslag is nog zo vers.
het zit bij jullie fam. ook niet mee .
praat veel of schrijf je gevoelens op.
ms. wil je moeder voor haar kleinkind in een boekje wat schrijven voor later.
deze verkopen ze,en zo is ze voor de kleine wat aan het doen.
als je verdrietig bent knuffel je kindje en wees trots op haar.
je vader zal het ook nog moeilijk hebben.

wat je nu al kan doen is aan de arts vragen wat jullie kunnen verwachten van het ziekte verloop,
en wat voor een hulp jullie dan nodig zouden hebben.
bv. thuiszorg of hulpmiddelen.
en het moeilijkste het bespreken met je moeder of ze wat geregeld heeft voor als ze overgaat.
nu kan ze het zelf aangeven.
het is een opluchting voor alle als dit gedaan is,en dan kunnen jullie je op het hier en nu richten .

zoals je ms. gezien zal hebben staan er lotgenoten die ook een ouder verliezen of verloren hebben.
heel veel sterkte ,en als je even wat kwijt wilt je bent altijd welkom
stoffeltje...

[lindathijmen]

Hallo Sabine,

Een dag voordat je dit bericht plaatste is mijn moeder (60 jaar) aan de gevolgen van borstkanker overleden. Ze stierf in mijn armen.
Gisteren heb ik ook een oproep geplaast ( mijn beste vriendin, mijn moeder verloren) maar ik wilde toch even op jouw verhaal reageren omdat ik zoveel herken.

Mijn zoontje was 5 maanden toen we hoorden dat mijn moeder toen 58 jaar borstkanker bleek te hebben. Mijn man en ik hadden na 10 jaar (vruchtbaarheids)behandelingen eindelijk een kindje gekregen en we wilden er zo van gaan genieten samen maar het liep allemaal anders.

In plaats van lekker met hem knuffelen mocht ze hem heel vaak niet vasthouden vanwege de chemo's en operatie's. Dat vond ze zo erg en ik ook!
Toen hij net geboren was zei ze tegen hem dat ze hem verschrikkelijk zou gaan verwennen; hij zou komen logeren en dan zou ze pannekoeken met hem gaan bakken enzo.
Het is zo dubbel allemaal want ze genoot zo van hem tijdens de moeilijke perioden en dan was ik zo blij dat ze dat kon maar het deed ook veel pijn want als hij wat leuks deed ofzo dan zag ik haar kijken en wist ik wat ze dacht, namelijk dat ze het zo erg vond om hem niet te zien opgroeien.

Dat je nu een baby hebt maakt het allemaal veel emotioneler maar je zult merken dat je kindje jou en je moeder ook door heel veel heen zal slepen.
Een kindje maakt alles toch wat ontspannender en het leidt toch ook af.

Mijn moeder kwam ook helemaal niet ziek over toen ze het nieuws hoorde en daarom is het ook zo moeilijk te geloven allemaal.
Kanker is zo'n geniepige ziekte!! En ik dacht ook heel naÏef dat kanker anderen overkwam en niet mijn moeder; een hele lieve vrouw die allereerst aan haar kinderen dacht en dan pas aan zichzelf, net als jouw moeder.
De ideeën die werden aangedragen over een boekje waar je moeder wat in zou kunnen schrijven vond ik heel mooi maar mijn moeder kon dat niet (emotioneel) maar ik heb heel veel foto's gemaakt van haar met mijn zoontje en gefilmd.

Je zult merken dat je heel geleidelijk in het proces groeit, maar de ene keer ben je er heel emotioneel onder en de andere keer merk je dat je ook went aan het idee. Klinkt heel raar misschien.

Ik heb wel alles tegen mijn moeder gezegd wat ik wilde zeggen en dat gaf rust. We zeiden eigenlijk nooit tegen elkaar dat we van elkaar hielden maar dat deden we na die diagnose wel. Ook knuffelde ik haar heel veel (wat we eerder ook niet deden) terwijl we altijd een ontzettende sterke band hadden.

Ik hoop dat jij dat ook zult kunnen. SCHROOM NIET.

We probeerden zo lang mogelijk en zo veel mogelijk "gewone dingen"te doen want mijn moeder vond het vreselijk om als ziek behandeld te worden.
Ik wens jullie heel veel sterkte en je mag me gerust mailen als je daar behoefte aan hebt of vragen hebt.