HOi Angelique, kan me goed voorstellen dat nu het gemis toeslaat. Je bent zo intensief met dicky bezig geweest en nu val je in een gat.
Weet je het nare aan deze ziekte is dat op een gegeven moment iemand zoveel lijdt dat hij zelf gaat verlangen naar de dood. Ook de familie kan dan denken het is beter als het nu afgelopen is, je kan niet aanzien dat iemand van wie je houdt zoveel ellende moet meemaken. Dan is iemand echt dood en dan komt naast de opluchting dat het lijden voorbij is ook de leegte en het gemis. Al die tijd van zorgen heb je geen tijd om bij al die emoties stil te staan. Je ondergaat samen met je geliefde familielid deze hel en probeert er het beste van te maken. Je stelt je grenzen omlaag bij en je bent niet meer bezig met genezing maar je bent al blij met een goede dag zonder al te veel pijn.
Wij zitten nog midden in dit proces, denk veel terug aan de tijd dat we nog zo vol positieve moed die nare operatie meemaakten. Ook ik zat naast zijn bed toen hij bijkwam van de strottenhoofd verwijdering. Gruwelijk. Maar hij pakte het zo goed op, zo positief en vrolijk. En wij hem maar moed in praten. En dan 2 maanden later die gruwelijk teleurstelling. Maar na enkele weken herpak je je en gaat er tegenaan.
Dit is voor jou nu allemaal voorbij en je zult het nu pas gaan herbeleven ben ik bang. Laat het toe, onderga opnieuw alle gebeurtenissen en hoe moeilijk ook ga er doorheen. Je bent sterk genoeg om ook dit gemis en verdriet ooit weer een plekje te geven.
groetjes jada
ps ook sterkte met je katje. Echt zielig. (heb zelf 2 honden en weet hoeveel zorgen je je kunt maken over zo'n dier)
Hoofdwebsite Stichting Diagnosekanker
).