Help, mijn pa heeft kanker

[Stefanie]

Hallo

Ik ben een meisje van 23 en mijn pa heeft 2 jaar geleden te horen gekregen dat hij longkanker had. Natuurlijk was dit toen een hele schok voor ons allemaal, en we ( mijn vader, moeder en ikzelf) hebben dit langzaam aan toch "verwerkt". Alles ging de goede richting uit na ongeveer een half jaar chemo en een operatie nadien en mijn pa moest dan enkel nog alle 3 maand ter controle op onderzoek in het ziekenhuis. Alles leek allemaal heel goed tot maart van dit jaar. Ja, terug een enorme klap in ons gezicht: uitzaaiingen in de andere long. Het verdriet, de angst en die onzekerheid kwamen weer volledig op de voorgrond te staan van ons leven. Hij wordt opnieuw behandeld met chemotherapie in het ziekenhuis nu, en hij ziet er ook niet echt ziek uit, maar toch is hij dat heel erg. Als er iemand is die z'n ervaringen wil delen met mij die ook in hetzelfde straatje van ellende verkeren, mail gerust, want ik kan er eigenlijk met niemand echt over praten, behalve met mijn ma. Verder krijg je toch dikwijls verkeerde reacties van mensen die op de hoogte zijn van de situatie, en iedereen zegt je wel dat ze het begrijpen, maar dat kunnen ze niet als ze niet hetzelfde meemaken. Ook kreeg ik veel de reactie: Ik heb het ook allemaal meegemaakt met die of die, en dan zijn die personen toch allemaal gestorven. Dat is ook niet echt goed voor mijn ego, want we moeten toch nog altijd positief blijven hé.
Groetjes
Stefanie

[r.meinders]

Hallo Stephanie,
Ik heb je bericht over je vader gelezen, in de eerste plaats! ondanks alle ellende en onzekerheid waarin jullie nu leven, besef dat je vader nog steeds leeft, het klinkt misschien heel simpel maar juist de realiteit van het leven zorgt er voor dat je op een bepaalt moment wel zo moet gaan denken anders houden jullie dit echt niet vol. Kun en wil je mij nog wat meer informatie geven? hebben jullie al een second opinion laten doen, is je vader onder behandeling van een gespecialiseerd ziekenhuis zoals het AMC of Daniel de Hoed? hebben jullie ondersteuning van het ziekenhuis en daarmee bedoel ik vooral geestelijke steun van bijv: een verpleegkundige en of arts?
Ik zal je een klein stukje van mijzelf vertellen: ik ben zelf vader van 3 kinderen en heb 3 prachtige kleinkinderen, ben 58 jaar en 1 week geleden is er bij mij kanker geconstateerd en dit op een plaats die moeilijk te behandelen is, inmiddels heb ik bijna alle onderzoeken achter de rug zoals een kijkoperatie afgelopen vrijdag om te zien tot in hoever de uitzaaiing heeft plaats gevonden, jullie begrijpen zeer waarschijnlijk zeer goed wat een gigantische spanning dit met zich mee brengt, maar ik zal dit traject toch af moeten leggen de steun van familie, vrienden en kennissen zijn hartverwarmend maar soms denk ik, ik heb hier zo weinig aan, a.s. vrijdag 2 augustus hoor ik de defintieve uitslag, maar geloof me ik zal knokken voor wat ik waard ben als je denkt er niets meer aan mij te doen dan geef je alles uit handen en geloof me jullie moeten de hele regie zelf in handen houden, ga ervoor!! vecht samen!! de geest is soms sterker dan men denkt, je vader is nog niet dood!!
Laat wat van je horen als je denkt dat ik je een beetje steun kan geven.
Ruud