Ik weet het gewoon niet meer.. 3de keer in het gezin!

[Dondersteentje]

Ik was 11 jaartjes jong en had al veel meegemaakt. Al die jaren was ik enigs kind en dat ben ik altijd gebleven. Eindelijk ging alles goed en toen werd me moeder ziek. Nonhoghking werd er gekonstateerd. Vreselijk allemaal! Ze kreeg gemo keuren eerst zou ze er 8 krijgen maar gelukkig werden het er 6. Daarna bestralingen 20 inplaats van 40! Helaas ging het ook wel is heel slecht. Zo is ze echt eventjes weg gezakt en dus bijna dood geweest. Ze was heel erg ziek en vanwege besmettingsgevaar mocht ik soms bij haar zijn.

Me moeder was niet alleen ziek maar ook zeer sjaggerijnig door de pijn maar ook denk ik door de gemo. Gelukkig is het goed gekomen al is ze wel erg veel veranderd en op sommige dingen helaas negatief! Nau gelukkig ging alles goed en ik was 12. Ze had 6 weken in het ziekenhuis gelegen maar voor me gevoel veel langer.

Gelukkig ging alles weer lekker in het leventje en het bange gevoel ging eindelijk weg. Ik was nogal bang geweest en alleen al het woord kanker maakte me aan het huilen. Tja het is wat als kind van 11 en je weet niet wat er komen gaat. Toen ik 14 was kreeg ik te horen dat me vader prostaat kanker had met uitzaaiien. Vreselijk allemaal echt zo vreselijk. Mijn vader was alles voor mij en binnen een jaar was het eigenlijk niets meer. Verlamt door de uitzaaiing op zijn rug en hij lag alleen nog maar. Helaas is hij op 05-10-03 overleden.

Vlederjaar kwam voor mij het verwerkingsproces. Ik had het gouw allemaal druk gehad en door vervelende dingen op school veel tijd gehad om alles te gaan verwerken. Ik voelde me zo enorm rot want iedere dag was ik verdrietig en school tja dat ging alleen nog maar mis. Ik had geen leuk stage adres net een nieuwe klas waar ik niemand van kende. Was in een nieuwe stad op school gegaan vanwege een nare ervaring met mijn vorrige school.. Tja dus alleen reizen enz...

Eind van vorrige schooljaar kreeg ik er gelukkig weer zin in. Ik wis weer wat ik wilde leren en kon weer doelen voor ogen zien. Heerlijke zomer gehad alles ging eindelijk goed... Nu heb ik ook echt een heel leuk stage adres en op school gaat alles goed. Ik heb zelfs een heerlijk leuk bijbaantje en een hele lieve vriend waar ik mee samen woon. Niets om over zorgen te maken... We hebben het kwa geld goed en we hebben het gezellig. We zitten goed in ons vel gewoon heerlijk. Tot afgelopen weekend..........

Mijn moeder heeft weer kanker. Tot volgeweek weten we niet wat er allemaal gaat gebeuren.... Ik ben zo bang dat het weer ernsig is. Ze verwacht ook dat ik ieder weekend kom en op de woensdagen(om de week moet ik dan vanuit school en das van Zwolle naar Breda en anders van Arnhem naar Breda). Savonds moet ik dan terug en de volgende dag moet ik om kwart vcoor 6 me bed weer uit voor naar stage te kunnen wat zeer zwaar is. Natuurlijk wil ik dit doen maar eigenlijk is het niet haalbaar want ze woont zo ver weg en heb het zo druk. Ik wil het wel alleen ze wil ook weer zo graag dat ik dit jaar haal. Ik moet maar stoppen met me bijbaantje want das te zwaar voor mij omdat ik dus woensdag naar haar moet. Ik ben nu al bang dat ze weer zo sjaggie is als ze ziek is en ook weer heel bang om haar te verliezen...

Ook weet ik het gewoon niet meer. Ergens kan ik het gewoon niet aan. Ik ben zo op dit is dus de 3de keer dat er weer z'n kut proces misschien gaat komen en waar houd het op?? Ik ben nog maar 20 en het is nu 3x gebeurd in de afgelopen 10 jaar. Ook ben ik 2 lievelingestantes verloren en zelfs dit kan ik niet verwerken omdat ik te druk met met me vader te missen.. Ik ben op en moet gewoon door.. maar hoe??? Ben ik nog wel zo sterk??

Is er iemand die mij kan helpen???

[jodyi]

he meid,
sommigen dingen zijn te zwaar voor een mens alleen. Kun je niet naar de huisarts gaan en aangeven dat het allemaal zo moeilijk gaat? Misschien kan hij je doorverwijzen naar een maatschappelijk werkster ofzo die je wat kan ondersteunen. Zeker als het daadwerkelijk mis blijkt te zijn (ik hoop en duim voor je dat het niet zo blijkt te zijn hoor!!) . Ik kan me voorstellen dat je graag bij haar wil zijn, maar als het 'moeten' wordt, wordt het ook gelijk een stuk moeilijker!
Wel is het zo dat mocht ze aan de chemo moeten; de kuren zijn stukken verbeterd ten op zichte van 10 jaar geleden en ook de middelen tegen de bijwerkingen.
nou meid ik had al op een ander berichtje gereageerd, maar toch nogmaals; heel veel sterkte!
btw; er is een mailgroep voor kinderen van ouders met kanker,(tm23jaar) wat stilletjes, maar misschien heb je er wat aan om met lotgenoten te mailen? of lotgenoten te vinden om mee te msn'en..

sterkte!
jodyi