Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hallo iedereen,
bij mijn moeder is vorig jaar darmkanker,lympheklierenkanker geconstateerd.Na een zware operatie en een zware chemo bleef ze klachten houden.Gisteren kwam uit haar bloedonderzoek dat er nog steeds kankercellen aanwezig zijn ,en waar ze niets meer aan kunnen doen.
Ik weet niet wat ik nog mag verwachten maar dat ze geen lange levensverwachting meer heeft is voor mij wel duidelijk.
Als ik echt ga stil staan bij wat het allemaal voor mij en mijn broer,zussen inhoudt slaat de angst me toe.
Ik weet dat sommige dingen in het leven onvermijdelijk zijn,maar voor de buitenwereld houd ik mezelf groot,terwijl ik van bin
nen wordt verscheurd.
Ik ga proberen nog zoveel als ik kan met mama te praten en te doen,maar dat vind ik heel moeilijk met de wetenschap dat....
Ik heb geen ervaring op dit gebied en ik wil de ziekte niet ons leven laten lijden ondanks dat dit het wel doet.
Ik ben bang dat ik niet genoeg tegen mijn moeder kan zeggen omdat ik heel moeilijk mijn gevoelens uiten kan over dit geheel.
Het moeilijkste vind ik dat ik niet weet hoe het zich zal ontwikkelen.
Maar ik wilde op deze manier ff mijn hart luchten.
groetjes Robert.G

Hoi Robert,

Wat ontzettend erg voor jullie dat de kanker terug is (of niet weg geweest is?). Helaas kan ik je geen advies geven hoe je met deze situatie om kan gaan, simpelweg omdat ik nooit in een dergelijke situatie heb gezeten. Ik krijg wel de indruk uit jouw stukje dat de situatie realistisch en verstandig bekijkt. Dat lijkt me al een pluspunt.

Verder wens ik jou, je moeder en de rest van jullie gezin heel veel sterkte voor de komende tijd.

Groetjes, Femmy

bedankt voor je lieve reactie.dit is een manier voor mij om te verwerken ontdek ik net..
groetjes Robert

Robert,

Fijn dat het forum een bijdrage kan leveren aan jouw verwerking. Het is altijd goed om dingen van je af te schrijven, ook om alles voor jezelf op een rijtje te zetten. Dat kan thuis in een schrift of op de computer. Of op dit forum. Zelf heb ik ervoor gekozen om een weblog bij te houden, vanaf het moment van mijn diagnose. Misschien is dat ook een idee voor jou.

Groetjes, Femmy

Robert,

Heel veel sterkte toegewenst! En ja, bij mij werkt het van mij afschrijven ook! Als je het moeilijk vind bepaalde dingen tegen je moeder te zeggen, kun je dat misschien ook wel opschrijven in een brief aan haar.
Nogmaals, sterkte!
groeten, Ellen

Robert,

Ik maak op dit moment hetzelfde mee. Ik weet ook niet goed wat te doen. Ik kan er zelf wel redelijk goed over praten, mijn vader, broer en mijn moeder wat minder. Mijn moeder is zich meer zorgen aan het maken over ons en hoe erg het allemaal is voor ons, terwijl ze zelf doodziek is...

Ik heb ook geen idee hoe het verder gaat lopen. Vooruitzichten 2 maanden tot 2 jaar, m.a.w. we weten het niet maar al te lang heeft ze niet meer, zo komt dat over op mij. Ik neem de artsen ook niets kwalijk ik snap het wel, maar het blijft klote dat je niet weet wat of hoe. Mijn moeder wil bijv. nog een weekje op vakantie naar Terschelling. Wanneer moet ik dat regelen: Nu of is dat te snel, later maar is het dan niet te laat enz. allerlei gedachten waar je geen antwoord op krijgt vreselijk!!

Robert, ik snap precies wat je doormaakt, het is heel herkenbaar. Ik wens je veel sterkte toe en ik probeer er zelf mee om te gaan door er veel te zijn en de dingen te doen die ik voor haar ziek zijn ook deed. Even op de koffie, een keertje mee-eten thuis enz. Ik denk dat je aanwezigheid al een hoop betekend voor je moeder. Ik heb ook heel hard geprobeerd een lijst te maken met zaken die allemaal nog een keer nog zou willen doen met mijn moeder, maar die lijst is ook niet zo lang, en dan ga ik me daar weer schuldig over voelen. Je moet die dingen ineens gaan bedenken en zo snel mogelijk. Ik heb dit ook met mensen om me heen besproken en ik krijg dan ook vaak de reactie van : 'doe maar gewoon' dat is al heel veel waard en bedenk je dingen die je nog zou willen doen met je moeder: vooral doen, ook prima, maar let wel ALLES IS GOED, want ze weet en voelt dat je dingen doet uit liefde voor haar.

Groeten,

Niek

robertsatu schreef:Hallo iedereen,
bij mijn moeder is vorig jaar darmkanker,lympheklierenkanker geconstateerd.Na een zware operatie en een zware chemo bleef ze klachten houden.Gisteren kwam uit haar bloedonderzoek dat er nog steeds kankercellen aanwezig zijn ,en waar ze niets meer aan kunnen doen.
Ik weet niet wat ik nog mag verwachten maar dat ze geen lange levensverwachting meer heeft is voor mij wel duidelijk.
Als ik echt ga stil staan bij wat het allemaal voor mij en mijn broer,zussen inhoudt slaat de angst me toe.
Ik weet dat sommige dingen in het leven onvermijdelijk zijn,maar voor de buitenwereld houd ik mezelf groot,terwijl ik van bin
nen wordt verscheurd.
Ik ga proberen nog zoveel als ik kan met mama te praten en te doen,maar dat vind ik heel moeilijk met de wetenschap dat....
Ik heb geen ervaring op dit gebied en ik wil de ziekte niet ons leven laten lijden ondanks dat dit het wel doet.
Ik ben bang dat ik niet genoeg tegen mijn moeder kan zeggen omdat ik heel moeilijk mijn gevoelens uiten kan over dit geheel.
Het moeilijkste vind ik dat ik niet weet hoe het zich zal ontwikkelen.
Maar ik wilde op deze manier ff mijn hart luchten.
groetjes Robert.G