Mijn moeder heeft terminale borstkanker...
Geplaatst: Wo 29 Nov 2006 23:28
Hallo allemaal,
Mijn moeder heeft borstkanker. Onderhand is duidelijk dat zij uitzaaiingen heeft in haar botten. Verder behandelen is niet mogelijk.
De eerste klap kwam hard aan, maar nu blijft er vooral zo een onwerkelijk gevoel over. Ik weet dat ze dood gaat, maar besef het niet. Nog niet. Ze is nog niet ziek. Maar genezen is er wellicht niet meer bij. Hoe lang zal ze nog leven? In het ziekenhuis zeggen ze dat ze het per jaar zullen bekijken. Ik ben verward. Heel nuchter. Maar toen ik deze week bij mijn moeder was en ze erge pijn had in haar benen. En ik vroeg of het die "bottenpijn" was, zei ze ja en sprongen de tranen in haar ogen. Ik barste ook in huilen uit. We omhelsten elkaar en hebben er niet meer over gesproken. Het was een mooi moment.
Ik merk dat ik het voornamelijk "zakelijk" probeer te benaderen. Misschien ben ik bang. Ik weet het niet. Ik wil sterk zijn. Maar twijfel of ik het wel ben.
Ik zal zo graag een keertje met haar willen praten, maar durf niet. Weet niet wat ik moet zeggen.
De gedachte alleen al te moeten leven zonder haar, dat mijn kinderen opgroeien zonder die lieve oma, ik word bij de gedachte alleen al misselijk.
Sorry mensen wilde het even kwijt. Misschien op zoek naar herkenning?
Mijn moeder heeft borstkanker. Onderhand is duidelijk dat zij uitzaaiingen heeft in haar botten. Verder behandelen is niet mogelijk.
De eerste klap kwam hard aan, maar nu blijft er vooral zo een onwerkelijk gevoel over. Ik weet dat ze dood gaat, maar besef het niet. Nog niet. Ze is nog niet ziek. Maar genezen is er wellicht niet meer bij. Hoe lang zal ze nog leven? In het ziekenhuis zeggen ze dat ze het per jaar zullen bekijken. Ik ben verward. Heel nuchter. Maar toen ik deze week bij mijn moeder was en ze erge pijn had in haar benen. En ik vroeg of het die "bottenpijn" was, zei ze ja en sprongen de tranen in haar ogen. Ik barste ook in huilen uit. We omhelsten elkaar en hebben er niet meer over gesproken. Het was een mooi moment.
Ik merk dat ik het voornamelijk "zakelijk" probeer te benaderen. Misschien ben ik bang. Ik weet het niet. Ik wil sterk zijn. Maar twijfel of ik het wel ben.
Ik zal zo graag een keertje met haar willen praten, maar durf niet. Weet niet wat ik moet zeggen.
De gedachte alleen al te moeten leven zonder haar, dat mijn kinderen opgroeien zonder die lieve oma, ik word bij de gedachte alleen al misselijk.
Sorry mensen wilde het even kwijt. Misschien op zoek naar herkenning?