Diagnose Kanker lotgenotenforum

hallo, we hebben een hectisch jaar achter de rug.
mijn vader is 83 en heeft keelkanker gehad, hij is bestraald en het is zo goed als genezen gelukkig, hij viel kilos af en het was nog maar een mager mannetje.ik moet het even van me afschrijven want al die tijd heb ik me goed gehouden, terwijl nu de tranen over mijn wangen stromen.
Het is namelijk zo'n lieve man, ik ben zijn jongste docher van 37.
Hij heeft ook al een aantal jaren huidkanker en het komt maar steeds terug.
Waar ik telkens op stuit is hoe de omgeving denkt over de leeftijd.
Je hoort mensen gewoon denken, nou hij heeft toch een mooie leeftijd bereikt en vaak verontschuldig ik me zelf al van , tja hij is ook zo oud, dan krijg je dat soort dingen.een enkeling heeft het me wel eens ook zo gezegd.
het is vreselijk als iemand in de bloei van zijn leven of nog heel jong kanker krijgt, dat gun ik niemand, vooral die mensen hebben het heel moeilijk en hun omgeving, helemaal als het je kind is, afschuwelijk gewoon..
Feit is gewoon dat ik van mijn vader hou en die persoon heeft kanker.dat doet gewoon pijn, want het is of als hij in de wachtkamer zit van de dood, zo voelt het voor mij.ik probeer iedere dag te genieten van mijn vader zolang hij er nog is.
Vandaag was een rare dag, ik hoorde alleen maar ellendige berichten:een vriendin die haar borst moest laten afzetten wegens kanker, een vrouw met botkanker,een huisarts van een vriendin die zichzelf heeft gedood wegens darmkanker , ik kon er niet meer tegen.het kwam allemaal tegelijk.
Vandaar dat het er nu even allemaal bij me uitkomt.
Het voelt voor mij dat ik niet verdrietig mag zijn, hij is er toch nog, ik mag niet klagen.
ik moet sterk zijn voor mijn eigen gezin en toch ben ik nog altijd dat kleine meisje van mijn vader dat nu zit te snikken.

het blijft je vader... En hoe oud of hoe jong hij ook zo zijn; je houd gewoon van hem en iemand van wie je zielsveel houd die wil je niet kwijt. Nooit niet. En dat kan dan wel onvermijdelijk zijn ooit, maar daarmee verdwijnt dat gevoel niet. Je kan je gevoel niet uitzetten en vervangen door je verstand, zo werkt het gewoon niet. En andere mensen hebben altijd makkelijker praten en misschien is het bij andere ook wel een soort 'jaloezie' , omdat jij je vader nog steeds hebt, ondanks zijn hoge leeftijd, maar iedereen die zo van zijn vader houd die wil hem gewoon niet kwijt.. Dus dat je verdrietig bent dat is normaal. Dat mag. Laat je tranen gaan als het even niet gaat.
Liefde valt niet te beredeneren en je gevoel kun je niet uitzetten. En je gunt hem ook gewoon zo veel fijne dingen nog zolang hij nog leeft.
Maar je doet het goed; blijf van hem genieten en praat met hem en deel je gevoel als dat kan, hij mag best weten dat je het zo moeilijk vind.

Logisch is het ook dat soms de berg van emoties te hoog wordt en het allemaal te veel wordt. Klagen mag best, huilen mag best, het lucht even op en geeft je weer kracht zodat je weer door kan. Als je telkens maar weer de kracht en de energie en de zon terugvind, dan geeft het niets dan is het gezond denk ik zelfs..

heel veel sterkte in elk geval

jodyi

Hoi ,

Erg bedankt voor je bemoedigende woorden, zoals denk ik bij heel veel mensen met een familielid of vriend met kanker probeer je je altijd maar "goed" te houden voor de ander.
Afgelopen weekend was een eye opener voor me.
Wat dat betreft ben ik er nu achter dat jezelf "goed houden" niet werkt, zelfs tegen je kan werken , het wekt zelfs ook een afstand naar de zieke persoon.
De volgende dag heb ik meteen mijn vader gesproken en hem verteld wat er aan de hand was.
We hebben elkaar zo goed kunnen troosten en elkaar als het ware weer een beetje gevonden.
Dus bij deze misschien een tip voor al die mensen die iemand dreigen te verliezen, sluit je gevoelens niet af, maar deel ze zolang je elkaar nog hebt.
veel sterkte allemaal

Hoi Mira,

Leeftijd is relatief. Zou jij je minder rot moeten voelen, omdat iemand anders een ouder heeft die op jongere leeftijd kanker heeft gekregen?
Je hebt absoluut recht op je gevoelens, en ik begrijp heel goed hoe je je voelt. Mijn ouders kregen mij als laatste, ongepland, terwijl ze al vrij oud waren. Nu zijn ze beide ziek. Omdat je vader op leeftijd is, betekent niet dat jij er aan toe bent om te accepteren dat je hem gaat verliezen!
Geef je eigen gevoelens maar ruim baan, ik ben er nl. van overtuigd dat het er toch een keer uit komt! Heel veel sterkte toegewenst!

Beste Mira
Het is allemaal zo herkenbaar. De emoties moeten er toch uit, dus probeer ze de ruimte te geven. Huilen lucht zo op. Ook het delen met je vader vind ik knap, en is goed denk ik. Ik durf dat nog niet, ben bang dat zij zich zorgen gaan maken over hun jongste (41) zoon.
Het feit dat mensen over de leeftijd beginnen is erg herkenbaar. De toon waarop er gesproken wordt soms, wekt bij mij gelijk een soort van "woede" op. Ouders zijn zo onvoorwaardelijk voor je, maakt niet uit hoe oud iemand is. Je bent hun kind en die geborgenheid (hoe oud je ook zelf bent) wil je niet kwijt. Ik vind het vaak een gebrek aan inlevingsvermogen als mensen over de leeftijd van een ouder beginnen. Ik denk dan "wat ben ik blij dat ik niet zo in elkaar zit" .Sommige mensen zijn misschien ook bang om er een voor ons goed antwoord op te geven. Bang voor hun eigen wereldje. Of misschien zelf weinig meegemaakt.
Ik wens je sterkte, goede tranen, en warmte om je heen. Groeten Christiaan.

Weet je wat het is, leed is nooit te vergelijken. Mijn schoonmoeder werd tien jaar geleden aangereden door een bus. Zwaar hersenletsel, 3 maanden coma en daarna een loodzwaar revalidatie proces. Het gaat nu naar omstandigheden goed met haar. Ze heeft wel fysieke/geestelijke beperkingen waardoor ze niet haar oude leven terug heeft gekregen. Mensen zeggen dan dingen als: "wees blij dat ze er nog is!". Dit is natuurlijk waar maar dat maakt het verdriet niet minder. Mijn vriendin heeft gewoon niet meer haar oude moeder terug gekregen. Daarom is leed nooit te vergelijken. Kanker hebben is gewoon erg. Ook oude mensen die kanker hebben vinden dat erg en denken niet dat ze een mooi leven hebben gehad. Bovendien zijn er altijd mensen, familie, kenissen etc. die ook het verdriet ervaren. Verdriet moet je uiten, hoe meoilijk dat ook soms kan zijn. Als mensen vragen hoe het met jou gaat, ook als je vader het vraagt, mag je best zeggen: het gaat klote. Ik voel me klote en ben ontzettend verdrietig. Want zo is het gewoon Mira...... Sterkte......