Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hallo,

Mijn vader is 51 jaar oud en is al bijna een half jaar aan het sukkelen met zijn lichaam. Eerst was er sprake van een ontsteking aan zijn alvlees klier. Maar omdat mijn vader geen warm eten meer binnen kon houden (hij kon gelukkig wel nog boterhammen eten) werd hij uitgenodigd voor een onderzoek. Dat onderzoek wees uit dat mijn vader een klein kanker gezwel op zijn alvleesklier had zitten. Dit bleek gelukkig goed aardig te zijn en er was geen uitzaaing gevonden.
Na nog verschillende onderzoeken werd er afgesproken dat er in Den Bosch geopereerd zou worden, het gezwel zou dus van de alvleesklier weg gesneden worden (een hele zware ingreep, waar je conditioneel helemaal 100% voor moet zijn).
Toen mijn vader op woensdag 2 Mei opgenomen werd en hij helemaal klaar gemaakt werd voor de operatie op donderdag, zijn ze tijdens het laatste onderzoek nog bij iets nieuws uitgekomen.
Het bleek later een gezwel te zijn op een long, wat betekende dat mijn vader longkanker heeft en dat het ook nog eens kwaad aardig is.

Nu is mijn vader vanaf 5 Mei alweer thuis omdat de doktoren er nog steeds niet uit zijn wat ze hiermee moeten en gaan doen. De twijfel en onzekerheid heerst bij ons in het huis, vooral bij mijn vader die kan hier helemaal niet tegen.

Mijn vader is een hele rustigge man die niet veel praat en ik heb t probleem dat ik juist wil dat mijn vader er over praat. Voor mijn gevoel doet praten mijn vader goed.
Voor dat hij dit allemaal wist kwam hij 4 dagen in de week op het voetbalveld en nu zit hij zit de hele dagen thuis. ik heb al zo vaak gezegd van; ga eens dit doen of ga eens dat doen. Maar hij wil niet luisteren, dit is mijn grootste probleem: mijn vader is zichzelf niet meer en is zich aan het afzonderen, hier heb ik een grote hekel aan en hier zit ik heel hard mee. Hij neemt onze goede bedoelingen bijna allemaal negatief op dat is ook nog eens het ergste. Zijn hier oplossingen voor of misschien wel tips hoe er mee om te gaan is?

Sorry voor het lang verhaal maar ik wou dit kwijt, alvast bedankt!

Pank schreef:Hallo,

Mijn vader is 51 jaar oud en is al bijna een half jaar aan het sukkelen met zijn lichaam. Eerst was er sprake van een ontsteking aan zijn alvlees klier. Maar omdat mijn vader geen warm eten meer binnen kon houden (hij kon gelukkig wel nog boterhammen eten) werd hij uitgenodigd voor een onderzoek. Dat onderzoek wees uit dat mijn vader een klein kanker gezwel op zijn alvleesklier had zitten. Dit bleek gelukkig goed aardig te zijn en er was geen uitzaaing gevonden.
Na nog verschillende onderzoeken werd er afgesproken dat er in Den Bosch geopereerd zou worden, het gezwel zou dus van de alvleesklier weg gesneden worden (een hele zware ingreep, waar je conditioneel helemaal 100% voor moet zijn).
Toen mijn vader op woensdag 2 Mei opgenomen werd en hij helemaal klaar gemaakt werd voor de operatie op donderdag, zijn ze tijdens het laatste onderzoek nog bij iets nieuws uitgekomen.
Het bleek later een gezwel te zijn op een long, wat betekende dat mijn vader longkanker heeft en dat het ook nog eens kwaad aardig is.

Nu is mijn vader vanaf 5 Mei alweer thuis omdat de doktoren er nog steeds niet uit zijn wat ze hiermee moeten en gaan doen. De twijfel en onzekerheid heerst bij ons in het huis, vooral bij mijn vader die kan hier helemaal niet tegen.

Mijn vader is een hele rustigge man die niet veel praat en ik heb t probleem dat ik juist wil dat mijn vader er over praat. Voor mijn gevoel doet praten mijn vader goed.
Voor dat hij dit allemaal wist kwam hij 4 dagen in de week op het voetbalveld en nu zit hij zit de hele dagen thuis. ik heb al zo vaak gezegd van; ga eens dit doen of ga eens dat doen. Maar hij wil niet luisteren, dit is mijn grootste probleem: mijn vader is zichzelf niet meer en is zich aan het afzonderen, hier heb ik een grote hekel aan en hier zit ik heel hard mee. Hij neemt onze goede bedoelingen bijna allemaal negatief op dat is ook nog eens het ergste. Zijn hier oplossingen voor of misschien wel tips hoe er mee om te gaan is?

Sorry voor het lang verhaal maar ik wou dit kwijt, alvast bedankt!

Hallo,

Ik herken mij zelf wel een beetje in jouw verhaal.
Wij weten sinds kort dat mijn vader kanker heeft, hij is ook niet zo'n prater. Ik zie dat hetn niet goed met hem gaat maar hij wil en kan er denk ik ook niet over praten. Dat is zo moeilijk. Werd hij maar eens boos of juist heel verdrietig door de situatie... nu kan ik voor mijn gevoel zo weinig voor hem beteken. En dat doet zo'n pijn.

Heel veel sterkte.

hoi

ik herken dit , ook mijn vader kropte het allemaal op en bleef maar in bed liggen en had nergens zin in. terwijl hij helemaal niet zo is. ik weet wel dat dat een soort van verwerken is (bij mijn vader). na een tijdje kwam mijn oude vader weer terug.(hij heeft het geaccepteerd voor zover dat kan )het is een harde klap als ze dat te horen krijgen en ieder verwerkt het anders. bij mijn vader moesten we gedult hebben.(dwingen heeft toch geen zin)en geniet die tijd dat jullie nog bijeen zijn.anders krijg je boze gezichten en dat is toch het laatste wat je wil.mischien wil je vader er ook wel wat tyd en rust voor om alles op een rijtje te zetten, zoals mijn vader nodig had.
ik hoop dat je er iets aan hebt, maar in ieder geval heel veel sterkte
claud