Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerSinds enkele weken weten we dat mijn vader maagkanker heeft en dat ze niks meer voor hem kunnen doen. Ze geven hem nog een paar maanden...
Ik ben op zoek naar mensen van ongeveer mijn leeftijd om ervaringen uit te wisselen.
Mijn vrienden willen wel naar mij luisteren maar ze herkennen zich er niet in en daar ben ik nou net naar op zoek.
Ik ben zo bang voor de komende maanden maar ook voor de toekomst...
mn lieve vader is opgegeven, hoe ga ik (27) hier mee om?
Re: mn lieve vader is opgegeven, hoe ga ik (27) hier mee om?
meis80 schreef:Sinds enkele weken weten we dat mijn vader maagkanker heeft en dat ze niks meer voor hem kunnen doen. Ze geven hem nog een paar maanden...
Ik ben op zoek naar mensen van ongeveer mijn leeftijd om ervaringen uit te wisselen.
Mijn vrienden willen wel naar mij luisteren maar ze herkennen zich er niet in en daar ben ik nou net naar op zoek.
Ik ben zo bang voor de komende maanden maar ook voor de toekomst...
Je vader zou eens in het ziekenhuis kunnen vragen of er ook een maatschappelijk werkster daar is. Die is vaak op de hoogte van mogelijkheden die er zijn voor lotgenotencontact of mensen die een naaste hebben met kanker.
Op internet is wellicht ook wel wat te vinden qua lotgenotencontact. Ik kan me heel best indenken dat het moeilijk is niemand te hebben in de omgeving die het allemaal ook meemaakt. Toen mijn moeder ziek was had ik het "geluk" dat de vader van mijn vriendin ook kanker had en niet meer beter kon worden. Dat is inderdaad heel fijn als je iemand hebt die aan een half woord genoeg heeft en ook echt helemaal kan invoelen wat je doormaakt.
Misschien dat er ook mensen hier je oproep lezen die in dezelfde situatie zitten.
Heel veel sterkte en ik hoop dat je vader er toch nog zo lang mogelijk mag zijn en dat jullie nog een mooie tijd hebben. Ik heb naast nare, ook heel goede herinneringen aan de tijd toen ik hetzelfde doormaakte als jij met mijn moeder.
Alle goeds
Anne
Ik heb nog 1 tante over en die zit nu helemaal vol met kanker, Ze heeft net te horen gehad dat ze waarschijnlijk nog minder dan 2 weken te leven heeft, het kan dus elke dag afgelopen zijn, echt KUT gewoon!!!!! Mijn nichtje is helemaal alleen als ze haar moeder niet meer heeft en daar zit ik heel erg mee! Ik leef mee met iedereen die deze ziekte heeft en iedereen die een dierbare heeft met deze KUTziekte, veel sterkte! Gr JVG. 
mijn moeder heeft sinds een paar maanden kanker... een behoorlijke shock! ook bij haar konden ze niets meer doen. gelukkig konden we via via bij verschillende instellingen terecht. Zo zijn we nu bezig in duitsland met verschillende therapieen en ze volgt een dieet zodat de kankercellen zo min mogelijk voedingsstoffen krijgen! En het blijkt te werken gister kregen we te horen dat de tumor niet meer gegroeit is terwijl deze eerst verdubbeld was!!! nu blijven hopen dat het vol te houden is en zorgen dat de tumor kleiner wordt.
Hoi Meis,
Ik zit in hetzelfde schuitje als jij helaas. Heb deze week te horen gekregen dat mijn moeder waarschijnlijk volgend jaar kerst er al niet meer is, en dat komt hard aan. Mijn moeder heeft 6 jaar geleden borstkanker gekregen, borst afgezet en de hele mikmak erachteraan. Nu is het in januari terug gekomen in haar botten en lever, en die lever gaat nu zo erg opspelen dat die haar fataal gaat worden.
Ze krijgt nu nog 1 chemo kuur, maar dat is eigenlijk tijd rekken.
Ik herken me wel in jouw verhaal, mijn vrienden zijn superlief en altijd een luisterend oor, maar meer dan "ik vind het zo erg voor je" komt er niet uit, wat ik ze natuurlijk ook helemaal niet kwalijk neem. En waar ik al helemaal ziek van wordt zijn mensen die, als jij je verhaal even kwijt wil, ook met hele verhalen komen over de buurvrouw van de tante van hun oma die het ook had.
Gelukkig kunnen wij met ons gezin (vader, moeder en broertje) er goed over praten, huilen en lachen. Want dat is ook belangrijk... blijven lachen!
Anyway, als je een keer je ei kwijt wilt dan hoor ik het wel... weet nog niet zo goed hoe deze site werkt, maar dat vogel ik wel uit!
Sterkte!
Groetjes Esther
Ik zit in hetzelfde schuitje als jij helaas. Heb deze week te horen gekregen dat mijn moeder waarschijnlijk volgend jaar kerst er al niet meer is, en dat komt hard aan. Mijn moeder heeft 6 jaar geleden borstkanker gekregen, borst afgezet en de hele mikmak erachteraan. Nu is het in januari terug gekomen in haar botten en lever, en die lever gaat nu zo erg opspelen dat die haar fataal gaat worden.
Ze krijgt nu nog 1 chemo kuur, maar dat is eigenlijk tijd rekken.
Ik herken me wel in jouw verhaal, mijn vrienden zijn superlief en altijd een luisterend oor, maar meer dan "ik vind het zo erg voor je" komt er niet uit, wat ik ze natuurlijk ook helemaal niet kwalijk neem. En waar ik al helemaal ziek van wordt zijn mensen die, als jij je verhaal even kwijt wil, ook met hele verhalen komen over de buurvrouw van de tante van hun oma die het ook had.
Gelukkig kunnen wij met ons gezin (vader, moeder en broertje) er goed over praten, huilen en lachen. Want dat is ook belangrijk... blijven lachen!
Anyway, als je een keer je ei kwijt wilt dan hoor ik het wel... weet nog niet zo goed hoe deze site werkt, maar dat vogel ik wel uit!
Sterkte!
Groetjes Esther
Reactie op meis80
Lieve meis80,
Graag wil ik met je in contact komen om over dit specifieke onderwerp te praten. Ik ben 25 jaar oud en mijn vader (60) is vorige maand overleden aan uitgezaaide darmkanker. Vijf jaar geleden is voor de eerste keer kanker bij hem ontdekt, in zijn dikke darm. Operatief is een heel stuk verwijderd en na de operatie heeft hij een half jaar chemokuren gekregen, meer uit voorzorg. Helaas is hij maar 3,5 jaar 'clean' geweest en hebben we in september 2006 te horen gekregen dat hij ongeneeslijk ziek was. Hij is wel behandeld, maar het mocht niet baten. Eind juli dit jaar is hij uit het ziekenhuis ontslagen, hij lag daar voor een nierinfectie, met de mededeling dat er niets meer voor hem gedaan kon worden. Op dat moment is bij mij pas het kwartje gevallen. Al die tijd heb ik tussen hoop en vrees geleefd en nu pas wist ik dat ik hem echt zou verliezen. Uiteindelijk heeft hij nog best lang geleefd, aangezien de voorspelling hooguit drie weken was, maar achteraf denk ik wel eens dat het beter voor hem was geweest als hij eerder was gegaan. Details komen misschien vast nog wel als je interesse hebt, maar voor nu ben ik vooral benieuwd naar jouw verhaal. Ik zou het heel fijn vinden om met je in contact te komen. Elkaars verdriet weg nemen, kunnen we niet, want ik merk nu al dat het een heel eenzame weg is, maar het is wel fijn om herkenning te vinden. Ik hoop gauw wat van je te lezen!
Voor nu wil ik je heel veel sterkte toe wensen. Probeer, voor zover het mogelijk is, je vader zo veel mogelijk te zien en praat met hem als er nog dingen zijn die je wil zeggen. Het laatste heeft mij namelijk erg goed gedaan...
Liefs,
Hanneke
Graag wil ik met je in contact komen om over dit specifieke onderwerp te praten. Ik ben 25 jaar oud en mijn vader (60) is vorige maand overleden aan uitgezaaide darmkanker. Vijf jaar geleden is voor de eerste keer kanker bij hem ontdekt, in zijn dikke darm. Operatief is een heel stuk verwijderd en na de operatie heeft hij een half jaar chemokuren gekregen, meer uit voorzorg. Helaas is hij maar 3,5 jaar 'clean' geweest en hebben we in september 2006 te horen gekregen dat hij ongeneeslijk ziek was. Hij is wel behandeld, maar het mocht niet baten. Eind juli dit jaar is hij uit het ziekenhuis ontslagen, hij lag daar voor een nierinfectie, met de mededeling dat er niets meer voor hem gedaan kon worden. Op dat moment is bij mij pas het kwartje gevallen. Al die tijd heb ik tussen hoop en vrees geleefd en nu pas wist ik dat ik hem echt zou verliezen. Uiteindelijk heeft hij nog best lang geleefd, aangezien de voorspelling hooguit drie weken was, maar achteraf denk ik wel eens dat het beter voor hem was geweest als hij eerder was gegaan. Details komen misschien vast nog wel als je interesse hebt, maar voor nu ben ik vooral benieuwd naar jouw verhaal. Ik zou het heel fijn vinden om met je in contact te komen. Elkaars verdriet weg nemen, kunnen we niet, want ik merk nu al dat het een heel eenzame weg is, maar het is wel fijn om herkenning te vinden. Ik hoop gauw wat van je te lezen!
Voor nu wil ik je heel veel sterkte toe wensen. Probeer, voor zover het mogelijk is, je vader zo veel mogelijk te zien en praat met hem als er nog dingen zijn die je wil zeggen. Het laatste heeft mij namelijk erg goed gedaan...
Liefs,
Hanneke
Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten