Diagnose Kanker lotgenotenforum

Oke iedereen kan ziek worden maar allemaal tegelijk!!!!
Eerst is zo'n 1,5 jaar geleden bij mijn schoonmoeder Kahler geconstateerd. Ze heeft een zwakke gezondheid en komt niet in aanmerking voor beenmergtransplantatie wat op haar leeftijd normaal nog wel gebeurd, Bij haar is zo'n 2 mnd gelden ook nog geconstateerd dat er in haar pleuravocht bortskanker cellen zitten van een bortskanker van 18 jaar geleden.
Mijn vader is bijna 5 mand gelden overleden na een biopt die in eerste instantie goed eglukt was maar ging na bloeden van een hersenstamtumor. Zeer zeldzaam als primaire tumor, na onderzoek bleek het om een hooggradige tumor te gaan en zou mijn vader zowiezo nog maar heel kort te leven hebben gehad. Tot voor een half jaar altijd kerngezond geweest,
En nu werd 3 weken geleden mijn moeder ineens van de een op de andere dag geel en blijkt ze een klatskintumor aan de galgang te hebben, Zeer zeldzaam maar waarschijnlijk nog wel te opereren. Maar dit is een zeer risicivolle operatie met hoge recidive.
Oja en mijn man heeft sinds een jaar angst en paniekstoornissen die hierdoor allemaal niet beter worden.
Ik zit aardig met mezelf in de knoop nu kan nog maar heel weinig voelen ben bang als ik ga huilen ik niet meer ophou. Kon net om mijn vader huilen toen het nieuws over mijn moeder kwam.
Hopelijk is het nog te volgen en zijn er meer mensen die weleens in zo'n situatie hebben gezeten en hoe zijn die ermee om gegaan?

groeten Saskia

Beste Saskia,

Er ligt wel heel veel op jouw bordje.
Ik heb zelf al aardig wat meegemaakt, maar dat lijkt niets bij jouw verhaal.
Dat je met jezelf in de knoop zit, lijkt me een heel normale reactie.
Mijn advies zou zijn; ga met de huisarts praten, bekijk met hem/haar wat jou op dit moment kan helpen.
Waarschijnlijk krijgt jouw man al hulp. Zorg dat zij ook weten dat het voor jou niet meer te behappen is.
Probeer bij de dag te leven, daar heb je je handen al vol aan.
Wat er morgen gebeurt, valt toch niet te voorspellen. Dus zorgen maken over morgen heeft geen enkele zin.
Schrijf iedere dag op wat er *wel* goed gegaan is. Bijv. bij vandaag kun je zetten; bericht geplaatst op diagnose kanker, ik heb mezelf serieus genomen!
Een mens is eerder geneigd de negatieve dingen te onthouden en de dingen die goed gegaan zijn te vergeten.
Heel veel sterkte,

Liddy

Hallo Saskia,

wat erg allemaal en triest om zulke vervelende
dingen mee te moeten maken en dan alles ook
nog eens achter elkaar pfff het is allemaal niet makkelijk
voor jou. tevens zou ik eerst met je huisarts gaan praten
en dan een verwijzing vragen voor een hulpverlener die
jou met dit rouw proces kan helppen want zoiets heeft
tijd nodig en probeer afleidng te zoeken in dit proces
ga iets leuks doen bijvoorbeeld Sporten of iets anders.
het zou niet makkelijk wezen maar ik weet wat jij door
staan heb zelf zit ik ook in een situatie waarin iemand
ongenezelijk ziek is. heel veel sterkte Saskia

Hoi Saskia,

Op dit moment heeft mijn vader prostaatkanker en mijn moeder borstkanker. de prognose is redelijk, maar ik dat gevoel van ällemaal tegelijk" heb ik zelf ook.. alsof het een grap is.. mijn moeder blijft zeggen dat ze in de verkeerde film terecht gekomen is..

Ik wens je veel sterkte..

Monique

Monique, dan zitten we ongeveer in dezelfde ' fase'. Voor ons voelt het ook net als een hele slechte film. Sinds dit voorjaar zit zowel mijn vader als moeder in de medische mallemolen. Mijn vader heeft huiskanker met uitzaaiingen en krijgt nu chemo (met kleine kansen) en mijn moeder heeft blaaskanker en krijgt een nieuwe blaas, waar ze heel blij mee is. Maar we moeten natuurlijk nog maar zien of dat allemaal goed gaat. We proberen echt positief te zijn, maar wat is dat moeilijk als je steeds maar weet slecht nieuws krijgt!! Het laatste slechte nieuws: mijn vader kan geen vaccinatietherapie krijgen (domme pech, dat hangt van je bloedwaarden af) en er valt dus een extra optie af. Chemo is nu ons enige hoop, terwijl de kans op slagen hierbij niet meer dan 20 procent is. Ik wou dat we, wat mijn vader betreft, weer eens iets positiefs te horen kregen. In elk geval dat het gestabiliseerd is, of zo. Mijn moeder is in elk geval blij dat ze die hele blaas en omliggende baarmoeder etc. eruit halen. Dat voelt als iets positiefs voor haar.

Hoe proberen jullie positief te blijven, als het slechte nieuws zich opstapelt? Ik vind het zo oneerlijk soms. Wou dat ik een personal positiviteitscoach had... iemand die me elke dag zegt dat er echt nog wel hoop is. Want soms... aargh!!