Diagnose Kanker lotgenotenforum

Begin dit jaar kregen we te horen dat mijn moeder(55) een hersentumor heeft. Beter zal ze niet meer worden, en het zal de komende tijd erg zwaar gaan worden. ik dacht altijd stiekem "gelukkig mijn moeder niet", maar helaas zal ik dit niet meer kunnen zeggen.

in septeber 2007 ben ik zelf moeder geworden, en daardoor vind ik het nog moeilijker dan dat het al is. ik raak mijn eigen moeder kwijt, maar besef nu alleen maar meer, hoe speciaal mijn moeder is.

ik vind het zo moeilijk, kan aan niks anders meer denken. bij alles wat ik doe ,denk ik aan mijn moeder.
ik weet dat ik juist moet genieten van alle momenten, maar dat kan ik gewoon niet, waarschijnlijk omdat ik het gewoon niet wil geloven allemaal.

ik ben 28, en ik wil nog zo graag leuke dingen doen met mijn kleine meid en haar oma

ik hoop op deze manier ook in contact te komen met iemand die helaas het zelfde mee moet maken

liefs

Hoi mama79,
Ik zit ook eigenlijk een beetje in hetzelfde schuitje. Het gaat bij mij dan om mijn vader die een hersentumor heeft. Dit is vorig jaar september geconstateerd. Het gaat nu ook wat slechter met hem en op die momenten besef ik des te meer dat mijn kleine mannetje zijn opa, die mij heeft opgevoed en groot gebracht (mijn ouders zijn gescheiden) waarschijnlijk niet zal herrineren. Terwijl hij mij grote voorbeeld is, hij is mijn steun en toeverlaat en ik wil dat hij hem leert kennen.
Mijn vader is ook zo veranderd en kan geluid erg slecht verdragen, waardoor hij het moeilijk vind zijn kleinzoon te zien. Hoe doe jij dat met jou kindje? Vind jou moeder dat nog fijn?
Dus ik denk dat ik wel weet hoe je je voelt. Je kan me altijd PB als je er over wilt praten of wat dan ook! Ik vind het zelf namelijk ook erg fijn om erover te praten.

liefs
dewie

Ik breek ook even in. Hier eigelijk hetzelfde verhaal.

Bij mijn vader zijn hersentumoren ontdekt. Momenteel wachten we op een operatie.

Inderdaad alles wat ik doe, is altijd mijn vader in gedachten en dat we hem gaan verliezen. Praten lukt niet meer. Erg frustrerend. Zijn motoriek gaat achteruit en ook qua persoon is hij aan het veranderen.

Ik vind het erg moeilijk allemaal.......

Hoi,

Mijn vriend, vader van mijn twee dotjes van kindertjes, heeft een primaire hersentumor. Omdat deze in een deel van zijn hersenen zit wat alles regelt, wordt er totaal niets aan gedaan. Gewoon naar huis gestuurd. Als het te erg wordt krijgt hij pijnstillers.....

Enfin, wij putten veel hoop uit het steunen van de kankerstichting www.stophersentumoren.nl. Dit is het enige fonds in nederland wat 100% primaire hersentumoren onderzoek financiert.

We hebben o.a. (een doos) GEEF TOEKOMST polsbandjes bij ze gekocht en die verkoop ik door aan iedereen die maar een pols heeft. Dat geeft mijn vriend heel veel steun. En zo geeft een ieder die het polsbandje draagt ook direct geld aan hersentumoronderzoek.

Dat is er veel te weinig. Er is te weinig bekend over deze kankersoort, omdat hij door andere kankerorganisaties niet of nauwelijks wordt onderzocht. Te weinig patienten per jaar. Maar is niet iedere kankersoort even erg? Of zelfs is kanker krijgen in je hoofd niet het ergste wat je kan overkomen.

Ik vind het vreselijk om samen met mijn twee kindjes naar hun vader te moeten staan kijken hoe die wegkwijnt en niets te kunnen doen.

groetjes,
Nathalie